Τις προκλήσεις και τις δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενισχύσει την αυτονομία της στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας μέχρι το 2030 εξετάζεται σε άρθρο της αναλύτριας Κωνσταντίνας Νίκου για το ΚΕΔΙΣΑ με τίτλο «Readiness 2030: Μπορεί η ΕΕ να προστατεύσει τον εαυτό της;». Η ανάλυση επικεντρώνεται στις στρατηγικές που απαιτούνται για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής ικανότητας, την ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και την ανάπτυξη μιας πιο ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Επισημαίνεται η ανάγκη για ενισχυμένη συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών και την αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων για την επίτευξη αυτών των στόχων.​

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

Η ασφάλεια αποτελούσε πάντοτε προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη κι αν στην αρχή ο συγκεκριμένος όρος δεν είχε στρατιωτικό περιεχόμενο. Εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να διατηρήσει εντός των συνόρων της μια κοινωνία όπου οι πολίτες της θα μπορούν να ζουν ειρηνικά, ελεύθεροι και ασφαλείς. Ως μια κανονιστική δύναμη, βασίζει την εσωτερική της λειτουργία σε συγκεκριμένες αξίες όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου και έχει θέσει τις ανάλογες κατευθυντήριες γραμμές ώστε να προωθήσει τις αξίες αυτές μέσω της εξωτερικής της πολιτικής. Έτσι, η ισχύς, με την έννοια της στρατιωτικής δύναμης και της ισχύος, δεν αποτελούσε κυρίαρχο μέλημά της. Μάλιστα, η ίδρυσή της αποσκοπούσε στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τη μείωση της ανάγκης για ισχύ που διακατείχε τα ευρωπαϊκά κράτη και τα είχε φέρει σε συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ τους κατά το παρελθόν. Πλέον, όμως, το διεθνές σύστημα έχει μεταβληθεί και γεγονότα όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η απροθυμία των ΗΠΑ να συνεχίσουν το ρόλο τους ως εγγυητές ασφαλείας της Ευρώπης, αναγκάζει την ΕΕ να αναθεωρήσει σχετικά με τη στρατιωτική ισχύ και την αμυντική της πολιτική.

Η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης ευρωπαϊκής άμυνας έγινε το 1952 με την υπογραφή της Συνθήκης για τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας, η οποία όμως δεν επικυρώθηκε ποτέ. Η ιδέα της ευρωπαϊκής άμυνας, επανεμφανίστηκε το 1992 μέσω της ΚΕΠΠΑ[1], ωστόσο οι μέχρι τώρα δράσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο αυτής αφορούσαν ειρηνευτικές αποστολές και είχαν πολιτικό χαρακτήρα. Σημαντικό βήμα που φανέρωσε την επιθυμία της ΕΕ να ασκήσει σκληρή ισχύ έγινε με την επιχείρηση ASPIDES το Φεβρουάριο του 2024. Η επιχείρηση αυτή έχει στόχο την προστασία των εμπορικών πλοίων από επιθέσεις των Χούθις της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα και έχει επιτύχει την κατάρριψη πλήθους UAVs, USVs και βαλλιστικών πυραύλων. Έπειτα, η στρατιωτική στήριξη στην Ουκρανία, μέσω της παροχής πυρομαχικών και πυραύλων, θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί έμμεση επίδειξη σκληρής ισχύος. Η πιο αποφασιστική όμως κίνηση για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας έγινε στις αρχές Μαρτίου του 2025, όταν η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen ανακοίνωσε το σχέδιο Επανεξοπλισμού της Ευρώπης (Rearm Europe).

Η Λευκή Βίβλος για την αύξηση των αμυντικών δυνατοτήτων και της παραγωγής, παρουσιάστηκε στις 19 Μαρτίου με τον τίτλο της να είναι πλέον Readiness 2030. Το επίσημο έγγραφο για την άμυνα μετονομάστηκε μετά από αντιδράσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας που υποστήριξαν πως ο όρος «Rearm» (Επανεξοπλισμός) είναι ιδιαίτερα φορτισμένος και θα μπορούσε να αναστατώσει τους Ευρωπαίους πολίτες. Το νέο όνομα του σχεδίου αποτελεί αναφορά στην ημερομηνία κατά την οποία υπολογίζεται πως η Ρωσία θα έχει τις απαραίτητες ικανότητες ώστε να επιτεθεί σε μια χώρα μέλος της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ. Υπηρεσίες πληροφοριών της Δανίας, της Πολωνίας, της Γερμανίας αλλά και των Βαλτικών χωρών εκτιμούν πως η Μόσχα θα είναι έτοιμη για ένοπλη επίθεση σε ευρωπαϊκό έδαφος μέσα στα επόμενα 4 με 10 χρόνια. Σήμερα, η Ρωσική Ομοσπονδία είναι αποδεδειγμένα ισχυρότερη στρατιωτικά από ό,τι ήταν το 2022 κατά την εισβολή της σε ουκρανικό έδαφος, με το στρατό της να έχει πλέον αποκτήσει σημαντική εμπειρία στο πεδίο της μάχης και την αμυντική της παραγωγή να έχει αυξηθεί σημαντικά. Συγκεκριμένα, μόνο το 2024 κατασκεύασε και αναβάθμισε πάνω από 1.550 tanks (+220% συγκριτικά με το 2022), 450 πυροβολικά παντός τύπου (+435%) και 5.700 τεθωρακισμένα οχήματα (+150%). Μπορεί το μεγαλύτερο ποσοστό να αφορά κυρίως εκσυγχρονισμένο εξοπλισμό σοβιετικής παραγωγής, ωστόσο ακόμη και η μειωμένη παραγωγή νέου εξοπλισμού θα ευνοήσει σημαντικά τη Ρωσία, ιδιαίτερα μετά τη λήξη του ρωσοουκρανικού πολέμου. Επιπλέον, αφού αρχικά βασιζόταν κυρίως στο Ιράν για την προμήθεια UAVs, πλέον έχει καταφέρει η ίδια σημαντική παραγωγή drones.

Τα παραπάνω γεγονότα φαίνεται πως ανησυχούν ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή ηγεσία, που πασχίζει να επανορθώσει για όλα αυτά τα χρόνια που είχε επαναπαυθεί στις ΗΠΑ για την ασφάλειά της. Η έλλειψη αποδοτικών δαπανών και επενδύσεων στον αμυντικό τομέα είναι φανερή τα τελευταία χρόνια και αυτό είχε επιζήμιο αντίκτυπο στις στρατιωτικές δυνατότητες της ΕΕ. Το σχέδιο Readiness 2030, που ετοιμάζεται να κινητοποιήσει 800 δισεκατομμύρια ευρώ, περιλαμβάνει 6 κύρια σημεία/προτάσεις για την κάλυψη αυτών των ελλείψεων και την ανάπτυξη μιας ισχυρής αμυντικής βιομηχανίας. Αρχικά, καλεί τα κράτη μέλη να επενδύσουν σε εθνικό επίπεδο στις στρατιωτικές τους δυνατότητες, ιδιαίτερα στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και της κβαντικής τεχνολογίας. Δεύτερον, η στήριξη στην Ουκρανία παραμένει σημαντική για την ΕΕ, που θεωρεί πως το Κίεβο θα μπορεί να μοιραστεί την εμπειρία πεδίου που έχει αποκτήσει καθώς και να συμβάλει στα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα. Τρίτον, υπογραμμίζεται η ανάγκη για μια καινοτόμο και πιο ανταγωνιστική ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, που θα εντατικοποιήσει την παραγωγική της ικανότητα και θα μειώσει την εξάρτηση από εξωτερικούς προμηθευτές. Τέταρτον, προαναγγέλλεται αύξηση των αμυντικών δαπανών η οποία θα στηριχθεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων αλλά και από το νέο χρηματοδοτικό όργανο «Security and Action for Europe (SAFE)». Το πέμπτο από τα κύρια σημεία του σχεδίου κάνει λόγο για ενδυνάμωση των εταιρικών σχέσεων με «ομοϊδεάτες» εταίρους-κράτη, μεταξύ των οποίων βρίσκονται το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Νορβηγία, η Τουρκία κι η Ινδία. Τέλος, το Readiness 2030 αναφέρεται στην ανάγκη για προετοιμασία της ΕΕ -ακόμη και για τα χειρότερα πιθανά σενάρια- μέσω της βελτίωσης στρατιωτικής κινητικότητας, της δημιουργίας αποθεμάτων βασικών πόρων και της ενδυνάμωσης συνόρων, ιδιαιτέρως των χερσαίων με τη Λευκορωσία και τη Ρωσία.

Είναι φανερό πως οι αμυντικές πρωτοβουλίες της ΕΕ εστιάζουν σε βραχυπρόθεσμες λύσεις και αποτελούν μια κίνηση-αντίδραση στις προκλήσεις ασφαλείας που αντιμετωπίζει σήμερα. Η ενίσχυση της στρατιωτικής υποστήριξης προς το Κίεβο θα μπορούσε όντως να ευνοήσει τους Ευρωπαίους, καθώς η Ουκρανία βρίσκεται γεωγραφικά ανάμεσα στους δυο δυνητικούς αντιπάλους- την ΕΕ και τη Ρωσία- κι έτσι με την αντίστασή της ίσως δώσει στην Ευρώπη χρόνο να προετοιμαστεί καλύτερα. Ωστόσο, αν οι Ευρωπαίοι θέλουν μια αποδοτική άμυνα, θα πρέπει να εστιάσουν σε μακροπρόθεσμες πολιτικές που θα οδηγήσουν σε μια ενοποίηση στον αμυντικό τομέα. Οι προηγούμενες άκαρπες προσπάθειες αμυντικής ενοποίησης, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (που επίσης εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά μετά από τους φόβους που δημιούργησε η εισβολή της Βόρειας Κορέας στη Νότια Κορέα το 1950), θα πρέπει να υπενθυμίζουν στην Ευρώπη πως δεν μπορεί συνεχώς να καταφεύγει σε μέτρα και δαπάνες «έκτακτης ανάγκης». Επιπλέον, για την επίτευξη μιας ουσιαστικά κοινής άμυνας, θα πρέπει η ΕΕ να προχωρήσει σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις και να συνειδητοποιήσει ότι η ανάγκη για ομοφωνία κατά τις ψηφοφορίες που αφορούν την άμυνα και την εξωτερική πολιτική πολλές φορές καθυστερεί ή μπλοκάρει εντελώς τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων.

Μπορεί η ρωσική απειλή να μην είναι άμεση για την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών, ωστόσο ακόμη και μια μικρής κλίμακας εμπλοκή στην Ανατολική Ευρώπη, θα μπορούσε να επηρεάσει τη λειτουργία ολόκληρης της Ένωσης. Οποιαδήποτε αποτυχία ή δισταγμός της ΕΕ να αντιδράσει σε ένα τέτοιο συμβάν, θα μπορούσε να καταλύσει το θεσμικό της ιστό και να κλωνίσει την πολιτική σταθερότητα που την κράτησε ευημερούσα και ασφαλή όλα αυτά τα χρόνια. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δωθεί στις υβριδικές απειλές, αφού οι κυβερνοεπιθέσεις, η δολιοφθορά σε κρίσιμες υποδομές και οι εκστρατείες παραπληροφόρησης αποτελούν γνωστές τακτικές της Ρωσίας για πρόκληση αστάθειας σε τρίτες χώρες. Το Σχέδιο Στρατηγικής Ετοιμότητας της ΕΕ (Prepardness Union Strategy), που δημοσιεύθηκε στις 26 Μαρτίου, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την επίτευξη του παραπάνω σκοπού. Είναι αδιαμφισβήτητο πως η Ευρώπη θα πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της με ή χωρίς τις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν πρέπει να έχει ψευδαισθήσεις και να θεωρήσει πως το σχέδιο Readiness 2030 είναι αρκετό για να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από τους συμμάχους της. Εξάλλου και η Ρωσία χαίρει και αυτή στρατιωτικής υποστήριξης από χώρες όπως το Ιράν, η Βόρεια Κορέα και η Κίνα. Το ΝΑΤΟ θα παραμείνει ο ακρογωνιαίος λίθος για την ευρωπαϊκή άμυνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να βασιζόμαστε αποκλειστικά στους υπερατλαντικούς συμμάχους μας. Έχουμε υποχρέωση σαν Ευρωπαίοι να ενισχύσουμε την άμυνά μας, να είμαστε σε θέση να παράγουμε σημαντική προστιθέμενη αξία και να είμαστε απαραίτητα και χρήσιμα μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Τέλος, κατά τη συνεργασία με τρίτες χώρες στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας, η ΕΕ έχει υποχρέωση να μη χάσει την ταυτότητά της. Δεν πρέπει να θυσιάσει τις αξίες της και να παραμένει αδιάφορη σε περιστατικά που δηλώνουν απουσία δημοκρατικών διαδικασιών (όπως έγινε με τα πρόσφατα γεγονότα στην Τουρκία), μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστήσει κάποιον εν δυνάμει προμηθευτή του μελλοντικού της οπλοστασίου.

Ο Πάπας Φραγκίσκος πέθανε. Ο 266ος Επίσκοπος της Ρώμης απεβίωσε σήμερα το πρωί στις 7:35 π.μ. Ήταν ο πρώτος Λατινοαμερικανός και ο πρώτος Ιησουίτης που κατέλαβε το παπικό αξίωμα. Είναι απόδειξη της επιμονής του απέναντι στην ασθένεια το γεγονός ότι κατάφερε να ευχηθεί «Καλό Πάσχα» σε χιλιάδες πιστούς στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου μόλις λίγες ώρες προτού «επιστρέψει στον Οίκο του Πατέρα», όπως ανέφερε το Βατικανό. Κι όμως, παρά τη δύναμη της θέλησής του, το παποτικό έργο των 12 ετών του Φραγκίσκου υπήρξε τελικά τραγικό. Το «όργανο του Θεού» στη Ρώμη συχνά άφηνε τον εαυτό του να γίνει όργανο των παγκόσμιων ελίτ, και η πίστη όπως και η πολιτική υπέφεραν εξαιτίας αυτού.

Γεννήθηκε ως Χόρχε Μπεργκόλιο στο Μπουένος Άιρες το 1936, γιος Ιταλών μεταναστών που είχαν μεταβεί στην Αργεντινή για να ξεφύγουν από τη φασιστική δικτατορία του Μουσολίνι. Υπάρχει μια γλυκιά ιστορική ειρωνεία στο γεγονός ότι ο γιος τους επέστρεψε αργότερα στην Ιταλία για να αναλάβει το ιερότερο αξίωμα του Καθολικισμού: εξελέγη Πάπας το 2013, μετά την παραίτηση του Βενέδικτου ΙΣΤ΄.

Προσπάθησε να φέρει στο Βατικανό τις αρετές που είχε αγκαλιάσει ως Επίσκοπος του Μπουένος Άιρες: την αγάπη για τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους. Όμως σε όλη του τη ζωή τον στοίχειωναν οι κατηγορίες ότι είχε υποστηρίξει τη στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε την Αργεντινή από το 1976 έως το 1983. Εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής του Ιησουιτικού Τάγματος της Αργεντινής, και το τάγμα είχε υποστηρίξει τη χούντα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ NEWSFIRE.GR

​Ανησυχία για την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου εκφράζει ο Σάββας Ιακωβίδης σε άρθρο της εφημερίδας «Σημερινή» με τίτλο «Η ισλαμοποίηση/τουρκοποίηση των κατεχομένων καλπάζει – Η κυπριακή ηγεσία χαριεντίζεται με ΜΟΕ». Ο Κύπριος αναλυτής επισημαίνει ότι ενώ η τουρκική πλευρά εντείνει τις προσπάθειες για ισλαμοποίηση και τουρκοποίηση της περιοχής, η κυπριακή ηγεσία επικεντρώνεται σε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) που θεωρούνται ανεπαρκή ή αποπροσανατολιστικά. Το άρθρο υπογραμμίζει την ανάγκη για πιο ουσιαστική και αποφασιστική αντιμετώπιση των εξελίξεων στα κατεχόμενα.​

Γράφει αναλυτικά ο Σάββας Ιακωβίδης:

Το πολιτικό και κομματικό σύστημα στην Κύπρο διάγει αμέριμνο σε έναν βάλτο απρονοησίας, βολικής συνθηματολογίας και αστείρευτου εμπαιγμού της κοινής γνώμης. Τις τελευταίες ημέρες, στα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, πραγματοποιήθηκαν πρωτοφανείς διαδηλώσεις κατά της επιβολής της ισλαμικής μαντήλας στις Τ/κύπριες μαθήτριες. Σαράντα και πλέον οργανώσεις με επικεφαλής εκπαιδευτικούς διαμαρτυρήθηκαν κατά της απόφασης του κατοχικού καθεστώτος, που ενήργησε κατόπιν εντολής του Τούρκου Προέδρου. Τα κατεχόμενα ισλαμοποιούνται και τουρκοποιούνται με γοργούς ρυθμούς, αλλά η κυπριακή ηγεσία -Πρόεδρος, Κυβέρνηση, κόμματα- στις ελεύθερες περιοχές δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα ούτε κατανοεί τα εφιαλτικά για τους Έλληνες σχέδια τής κατοχικής Τουρκίας.

Από τις αρχές του 1975 άρχισε τον εποικισμό των κατεχομένων, δήθεν με εποχικούς εργάτες για να μαζέψουν τα γεννήματα των Ελλήνων. Έκτοτε, γίνεται συστηματικός, οργανωμένος εποικισμός με εκτουρκισμό ελληνικών τοπωνυμίων, ανέγερση δεκάδων τζαμιών και αλλαγή του κοσμικού χαρακτήρα της τ/κ μειοψηφίας. Όπως ο Πέτρος Σαββίδης, διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας και γεωπολιτικός αναλυτής για θέματα Ανατολικής Μεσογείου, γράφει σε εκτενή ανάλυσή του (6/10/2019):

«Η ισλαμοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου δεν είναι μια μεμονωμένη θρησκευτική πολιτική, αλλά τμήμα μιας ευρύτερης στρατηγικής οριστικής τουρκοποίησης των κατεχόμενων εδαφών, ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού. Επιπλέον, η ισλαμοποίηση, σε συνάρτηση με άλλες μεταβλητές, όπως η ανυπολόγιστη αύξηση του de facto πληθυσμού (φέρεται να ανέρχεται μεταξύ εξακοσίων και οκτακοσίων χιλιάδων), η ραγδαία άνοδος του μουσουλμανικού φοιτητικού πληθυσμού (πέραν των εκατό χιλιάδων), η ανάπτυξη ισλαμικών θεολογικών σπουδών και η αύξηση των δημόσιων ισλαμικών εορτασμών, οι αναδυόμενες σχέσεις με ισλαμικές οργανώσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική και η ανομία που επικρατεί στη λεγόμενη τδβΚ εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τα ελεύθερα εδάφη της Δημοκρατίας».

Εξάλλου, ο γνωστός διακεκριμένος νομικός και ακαδημαϊκός, Κλέαρχος Α. Κυριακίδης, σε εκτενή ανάλυσή του («Σημερινή», 25/2/2025), με τίτλο: «Ένα 100χρονο διάταγμα, ‘‘οι δύο κοινότητες’’ και τρεις πυλώνες του ισλαμισμού», προειδοποιεί:

«Σήμερα, οι ελεύθερες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των πνευματικών, διπλωματικών, στρατιωτικών και άλλων εκστρατειών των σαλαφιστών και των υπόλοιπων ισλαμιστών στην Ανατολική Μεσόγειο. Εκεί, παρά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο ισλαμισμός έχει εξαπλωθεί εκ νέου, ειδικά αλλά όχι μόνο στα ντε φάκτο εξισλαμισμένα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό τουρκική κατοχή από το 1974, στην Τουρκία από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο ισλαμιστής Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις 15 Μαρτίου 2003 και στη Συρία, στην οποία οι ισλαμιστές συνεργάτες της Τουρκίας αντικατέστησαν το καθεστώς Άσαντ στις 8 Δεκεμβρίου 2024.

»Δημιουργείται βασική ερώτηση: Η Κυπριακή Δημοκρατία θα επιβιώσει και, αν ναι, θα απελευθερωθεί, απο-οθωμανοποιηθεί και εκδημοκρατιστεί, ώστε να μετατραπεί σε στερεό έδαφος που στηρίζει τη Δύση; Ή, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, θα υποκύψει εντελώς στον ισλαμισμό σαν ντόμινο, με ανείπωτες συνέπειες για τη Δύση;».

Ο γράφων και άλλοι συνάδελφοι, ακαδημαϊκοί, ειδικοί σε θέματα Ισλάμ εδώ και χρόνια, φωνάζουμε και προειδοποιούμε για τις εφιαλτικές επιπτώσεις του ισλαμισμού και στις ελεύθερες περιοχές. Το κυπριακό πολιτικό-κομματικό σύστημα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να μελετήσει, να αναλύσει και να αποφασίσει μέτρα αντίστασης, ανακοπής της ισλαμοποίησης των κατεχομένων. Ως εάν να μην ενδιαφέρουν την Κυβέρνηση της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας όσα δραματικά και εφιαλτικά συμβαίνουν στα κατεχόμενα εδάφη μας, με προεκτάσεις στις ελεύθερες περιοχές. Μετά τις διαδηλώσεις των Τ/κ, που τώρα φαίνεται να κατάλαβαν τι επιχειρείται από τον κατοχική Τουρκία εναντίον τους, το αριστερό ΑΚΕΛ και ο δεξιός ΔΗΣΥ αίφνης… ξύπνησαν!

Ο ΔΗΣΥ, σε ανακοίνωσή του (9/4/2025), εμβρόντητος κλαυθμηρίζει: «Τα όσα τεκταίνονται τις τελευταίες ημέρες στα κατεχόμενα, τα οποία προκάλεσαν τη μαζική αντίδραση των Τουρκοκυπρίων, είναι ανησυχητικά και θα πρέπει να μας προβληματίσουν. Αποτελούν μιαν ακόμη κλιμάκωση της διαρκούς προσπάθειας της Τουρκίας για διάβρωση του κοσμικού χαρακτήρα τής τ/κ κοινότητας και για σταδιακή ισλαμοποίηση των κατεχομένων». Στο ίδιο συνθηματολογικό και ανέξοδο μήκος κύματος και το κόμμα της Αριστεράς: «Το ΑΚΕΛ χαιρετίζει τις μαζικές κινητοποιήσεις των Τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας, που στόχο έχουν την έκφραση της βούλησης για υπεράσπιση της δημοκρατικής και κοσμικής ταυτότητας, καθώς και της κοινοτικής τους ύπαρξης. Οι κινητοποιήσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται υπό την ηγεσία των τ/κ συντεχνιών, στρέφονται ενάντια στις όποιες προσπάθειες για αφομοίωση και αλλοίωση της κοινοτικής τους ταυτότητας, που προκαλούνται από τις έξωθεν παρεμβάσεις της Τουρκίας».

Η πολιτική υποκρισία και ο φαρισαϊσμός έχουν όνομα: ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, κατά κύριο λόγο. Τώρα ανακάλυψαν την… σταδιακή (!) ισλαμοποίηση. Τώρα άρχισαν να… προβληματίζονται. Τον Σεπτέμβριο του 2019, διευθυντής Λυκείου στη Λευκωσία ορθά απέπεμψε Σύρια μαθήτρια επειδή φορούμε μαντήλα (χιτζάπ). Ο Υπουργός Παιδείας (Χαμπιαούρης), όλα σχεδόν τα κόμματα με προεξάρχοντα τα δύο μεγαλύτερα, η ΑΚΕΛοκατευθυνόμενη οργάνωση των μαθητών, γονείς, εξανέστησαν από… ιερή αγανάκτηση για την αποπομπή της Σύριας μαθήτριας. Υποκριτικά ολοφύρονταν ότι η Κύπρος είναι «πλουραλιστικό, πολυπολιτισμικό κράτος» και, άρα, τέτοιες συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες. Αγκάλιασαν τη Σύρια μαντηλοφορούσα και ανέχονται έκτοτε και άλλες μουσουλμάνες μαθήτριες να φορούν το χιτζάπ. Ξέχασαν μια μικρή… λεπτομέρεια: Τα εκπαιδευτήρια της Κύπρου είναι ελληνικά και ορθόδοξα και η παρεχόμενη εκπαίδευση είναι ελληνική.

Το 2019, το ανιστόρητο, αδαές πολιτικό, κομματικό σύστημα παραχωρούσε το δικαίωμα στη Σύρια μαθήτρια και σε άλλες μουσουλμάνες να φέρουν το χιτζάπ. Τώρα διαμαρτύρεται για την επιβολή της μαντήλας στις Τ/κ μουσουλμάνες μαθήτριες στα κατεχόμενα! Και απορεί για τη «σταδιακή ισλαμοποίηση» των κατεχομένων. Ο ΔΗΣΥ καλεί σε προβληματισμό και το ΑΚΕΛ χαιρετίζει τις μαζικές κινητοποιήσεις στα κατεχόμενα. Προφανώς δεν έχουν ιδέα ότι το Δικαστήριο της ΕΕ, με απόφαση του (28/11/2023), έκρινε νόμιμη την απαγόρευση της μαντήλας. Ούτε γνωρίζουν ότι τις ίδιες μέρες που αγκάλιαζαν τη Σύρια μαθήτρια, στη Γαλλία δεκάδες μουσουλμάνες μαθήτριες αποπέμπονταν επειδή φορούσαν το χιτζάπ.

Ο Πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία επιμένουν να αντιμετωπίζουν την επέλαση του ισλαμισμού στα κατεχόμενα με όρους πολιτικής… αβρότητας και στο πλαίσιο ενός άθλιου «δικαιωματισμού». Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης υποβάθμισε πλήρως και ολεθρίως το Κυπριακό σε γελοία ΜΟΕ και σε γλοιώδεις προτάσεις καλοπιάσματος των Τούρκων. Ούτε που περνά από το μυαλό του ότι ο πληθυσμός στα κατεχόμενα σύντομα θα ξεπεράσει εκείνον των ελευθέρων περιοχών. Τότε ποιος θα εμποδίσει την Τουρκία να προκαλέσει μία δεύτερη Αλεξανδρέττα, ώστε η τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση ν’ αποκτήσει και διεθνή νομιμοποίηση;