Οι παγκόσμιοι ηγέτες μπορεί να λένε «Ποτέ ξανά», αλλά είναι σαφές, λοιπόν, ότι έχουν συλλογικό κρούσμα της νόσου του Αλτσχάιμερ. Η φυγή των Αρμενίων από τις δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν μοιάζει με τη φυγή των Γεζίντι του 2014 από το Σιντζάρ υπό την επίθεση του Ισλαμικού Κράτους ή με τους Κούρδους που τράπηκαν σε φυγή από τους προελαύνοντες στρατούς του Σαντάμ το 1991.

Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν

Περισσότεροι από 100.000 Αρμένιοι Χριστιανοί εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, απελπισμένοι να γλιτώσουν από την άφιξη του στρατού του Αζερμπαϊτζάν. Δημόσια, οι διπλωμάτες του Αζερμπαϊτζάν υπόσχονται, ότι δεν θα συμπεριφέρονται διαφορετικά στην αρμενική κοινότητα από ό,τι στους Αζερμπαϊτζάνους, μια υπόσχεση που δεν κερδίζει την εμπιστοσύνη δεδομένου του πόσο κατασταλτική έχει γίνει η δικτατορία του Αλίεφ στο Αζερμπαϊτζάν.

Το Αζερμπαϊτζάν βρίσκεται δίπλα στην Κίνα και τη στρατιωτική χούντα στη Βιρμανία, και κάτω από τη Ρωσία, το Ιράν, την Κούβα και την ελεγχόμενη από τη Χαμάς Λωρίδα της Γάζας στην κατάταξή της για την ελευθερία, σύμφωνα με το  Freedom House. Ιδιωτικά, αξιωματούχοι του Αζερμπαϊτζάν διαπραγματεύονται χάρες από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προκειμένου να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να ρέουν ανενόχλητοι. Αυτό ισοδυναμεί με τη δεκαετία του 1930 που η Γερμανία αναζητούσε χάρη για να επιτρέψει σε μικρό αριθμό Εβραίων να φύγουν. Στη συνέχεια, υπήρξαν κανάλια Telegram του Αζερμπαϊτζάν που κυμαίνονται από την κοροϊδία των Αρμενίων έως την εξύμνηση της βεβήλωσης των σωμάτων των Αρμενίων αλλά και την προσφορά αγοράς γυναικών και παιδιών ως σκλάβων σε αναρτήσεις που θυμίζουν τη γενοκτονία των Γεζίντι. Οι παγκόσμιοι ηγέτες μπορεί να λένε «Ποτέ ξανά», αλλά είναι σαφές, λοιπόν, ότι έχουν συλλογικό κρούσμα της νόσου του Αλτσχάιμερ.

Μάικλ Ρούμπιν: Ο Μπάιντεν πρέπει να δράσει για να μπλοκάρει τον διάδρομο του Ζανγκέζουρ

Όσοι μεταφέρουν νερό για το καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν μπορούν να δικαιολογήσουν οποιαδήποτε ενέργεια με το επιχείρημα ότι η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει την κυριαρχία του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Οι αμερικανικές θέσεις που χρονολογούνται από τον Υπουργό Εξωτερικών, Τζέιμς Μπέικερ ήταν πιο λεπτές και υπό όρους, αλλά ο υπουργός Εξωτερικών, Άντονι Μπλίνκεν ξέχασε, παραιτήθηκε ή αγνόησε αυτούς τους όρους, πρώτα και κύρια μια συμφωνία κατόπιν διαπραγμάτευσης με τους κατοίκους του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Θα είναι περίεργο να δούμε, αν οι φίλοι μου στο Ινστιτούτο Χάντσον, όπως ο Μάικλ Ντόραν και ο Λουκ Κόφι, για παράδειγμα, εφαρμόζουν τις ίδιες αρχές του «καταραμένη ελευθερία. Ακούστε τα Ηνωμένα Έθνη!» για να συνταχθούν με τους Παλαιστίνιους που απορρίπτουν το Ισραήλ όταν εκδικάζει διαφορές για την Ιερουσαλήμ ή τη Δυτική Όχθη, ή για το θέμα των ιστορικών αξιώσεων της Κίνας για την Ταϊβάν .

Αυτό που πραγματικά κάνει αυτή τη στιγμή τόσο θεαματική όσο και τραγική είναι ότι, εκτός από τους ισχυρισμούς του Αζερμπαϊτζάν, το Αζερμπαϊτζάν δεν έχει ελέγξει ποτέ το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Πριν από την άνοδο στη σοβιετική πρωθυπουργία, ο Ιωσήφ Στάλιν είχε στριμώξει τα σύνορα για να αποσπάσει το Ναγκόρνο-Καραμπάχ από την Αρμενία, αλλά παρέμενε μια αυτόνομη «περιφέρεια» εντός του Αζερμπαϊτζάν, με δικό της κοινοβούλιο και διοίκηση. Καθώς η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, η περιοχή ήταν η πρώτη (ακόμα και πριν από την Ουκρανία) που χρησιμοποίησε τις μέχρι τώρα θεωρητικές ελευθερίες βάσει του σοβιετικού συντάγματος για να απαιτήσει αυτοδιάθεση. Αυτό τελικά κατέληξε σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο το 99 % των κατοίκων ζήτησε την ανεξαρτησία. Μια σειρά από πογκρόμ του Αζερμπαϊτζάν και προσπάθειες να εκδιώξουν τους Αρμένιους ή τις κοινότητες που λιμοκτονούν σε υποταγή απέτυχαν και η περιοχή αυτοκυβερνήθηκε από το 1991.

Πριν από τον Στάλιν, Τούρκοι—τόσο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και από τη νεοσύστατη Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν προσπάθησαν να αφαιρέσουν τον έλεγχο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ από τη Δημοκρατία της Αρμενίας. Πράγματι, η αιφνιδιαστική επίθεση Αζερμπαϊτζάν-Τουρκίας του Σεπτεμβρίου 2020 στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ συνέπεσε με την εκατονταετηρίδα αυτής της εισβολής. Η εισβολή του 1920 ήταν ανεπιτυχής, ωστόσο, καθώς καμία από τις πλευρές δεν μπόρεσε να εδραιώσει τον πλήρη έλεγχο της περιοχής πριν η Σοβιετική Ένωση κατακλύσει τον Καύκασο στο σύνολό της.

Βέβαια πριν το 1918 δεν υπήρχε το Αζερμπαϊτζάν. Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ την εποχή εκείνη έπεσε κάτω από τη ρωσική και, πριν από το 1828, περσικό έλεγχο, αν και στην πράξη, ήταν αυτόνομο και σε αυτούς τους χρόνους.

Μην κάνετε λάθος: Σήμερα, δεκάδες χιλιάδες Αρμένιοι εγκαταλείπουν μια προγονική πατρίδα στην οποία ζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η φυγή τους ενώπιον των δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν μοιάζει με τη φυγή των Γεζίντι του 2014 από το Σιντζάρ υπό την επίθεση του Ισλαμικού Κράτους ή με τους Κούρδους που τράπηκαν σε φυγή από τους προελαύνοντες στρατούς του Σαντάμ το 1991.

Η διαφορά είναι το 1991 και το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες τάχθηκαν στο πλευρό της ελευθερίας. Το 2023 το προδώσαμε.

ΠΗΓΗ: aei.org