Πέτυχε να κριθεί, υπό τις περιστάσεις, ως το «πιο καλό παιδί»

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΚΑΤΑ τη διάρκεια έξαρσης της κομματοκρατίας, οπότε ήταν παγκοίνως αισθητή η επί πάντων και πασών επικράτηση της κομματαρχίας, διαπιστωνόταν κιόλας ότι: Καυχόμενα με αυταρέσκεια ως «τα κύτταρα της δημοκρατίας» τα κόμματα, και δρώντας ως ένα είδος Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας, μετατρέπονταν οσημέραι σε βλαπτική «καρκινογόνα κυτταρίτιδα» του πολιτεύματος.

ΕΚΕΙΝΗ η βλαβερότητα είχε, μετέπειτα, ως φυσιολογική συνέπεια την αποξένωση όλο και περισσότερων πολιτών από τα κόμματα. Απαρέσκεια η οποία επιβεβαιωνόταν και με αδιάψευστους αριθμούς στις έκτοτε κατά σειράν διεξαγόμενες εκλογές:

– Η ραγδαίως αυξανόμενη Αποχή ψηφοφόρων από τις κάλπες, επαλήθευσε την αντίστοιχη συρρίκνωση της γοητείας των κομμάτων στο εκλογικό σώμα.

– Έγκυροι από χρόνια εκλογολόγοι, ειδήμονες επί των διαχρονικών δημοσκοπήσεων, επιχειρώντας να ονοματίσουν το φαινόμενο κατά την τελευταία προεκλογική περίοδο, έκαναν λόγο για «επανάσταση του εκλογικού σώματος».

– Έτσι, θα μπορούσε να πει κανείς, προκλήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία των προεδρικών εκλογών, η ταυτόχρονη ήττα αμφοτέρων των δύο μεγάλων κομμάτων ΔηΣυ και ΑΚΕΛ. Δίχως να επιμετρηθεί τούτο ως θρίαμβος των υπολοίπων κομμάτων.

– Αληθέστερη φαίνεται να είναι η γενικότερη παρακμή όλων των κομμάτων. Πρώτη φορά στην ιστορία, τον παρελθόντα Φεβρουάριο 2023, εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχοντας εναντίον του και τις δύο ηγεσίες των μεγαλύτερων κομμάτων. Και του ΔηΣυ και του ΑΚΕΛ.

ΣΤΟ «ΕΙΡΗΣΘΩ» της προηγούμενης εβδομάδας, υπό τον τίτλο «Κόβκει παναπάνω ο νους του λαού», όπου επισημάνθηκε η διά της ψήφου απειθάρχητη στις κομματικές ηγεσίες βούληση του εκλογικού σώματος, πρώτα στο Δημοψήφισμα του 2004 εναντίον της «λύσης Ανάν» και ύστερα στις προεδρικές του 2023 εναντίον των ΔηΣυ-ΑΚΕΛ, καταγράφηκαν και οι εξής διαπιστώσεις για τις αλλαγές που σημειώθηκαν:

(α) Είναι και η συντελεσθείσα ευρύτερη απεξάρτηση των πολιτών – ψηφοφόρων από την ποδηγέτηση των ηγεσιών των κομμάτων.

(β) Και η διαπιστωθείσα εξασθένηση της επιρροής των παραδοσιακών καθοδηγητών – διαμορφωτών Κοινής Γνώμης, περιώνυμων «opinion leaders».

(γ) Και, αντιστρόφως, η μεγαλύτερη αυτονόμηση των πολιτών λ.χ. στην σφαιρικότερη και πληθυντικότερη διαδικτυακή πλέον αναζήτηση πληροφόρησης, γνώσης, αναλύσεων, ανταλλαγής και αντιπαράθεσης απόψεων κοκ.

ΕΣΦΑΛΜΕΝΟΣ, σίγουρα, είναι ο ισχυρισμός ότι στο πρόσωπο του νυν ΠτΔ Νίκου Χριστοδουλίδη βρήκε, δήθεν, ο λαός τον… «νέο του εθνάρχη»! Βέβαιον είναι ότι οι εποχές του «Είς και Μόνος» παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Ορθότερη είναι ίσως η εξήγηση ότι η εκλογική του επικράτηση προέρχεται περισσότερο από την παρακμή των ΔηΣυ-ΑΚΕΛ και επιβεβαιώνει το γενικότερο φαινόμενο της βαθμηδόν καθίζησης των κομμάτων.

– Πέτυχε να κριθεί, υπό τις περιστάσεις, ως το «πιο καλό παιδί». Χωρίς να χρεωθεί καν τα βαρίδια της εν πολλοίς «αφανούς» κομματικής του προέλευσης. Ή ακόμη και εκείνα εκ της δεκαετούς συμμετοχής του ως κυβερνητικού εκπροσώπου και μετέπειτα ως υπουργού Εξωτερικών στις δύο πενταετίες της διακυβέρνησης Αναστασιάδη – ΔηΣυ!

– Εξάλλου, λόγω της ίδιας περίπου λογικής και του κομματικού «γνώθι σαυτόν», η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν ρίσκαρε να αντιπαραθέσει έναν Ακελιστή ανθυποψήφιο. Αλλά, επέλεξε για τις προεδρικές έναν εξωκομματικό, εξίσου όμως «καλό παιδί», τον Ανδρέα τον Μαυρογιάννη.

– Δεν είναι παρακινδυνευμένο να ειπωθεί ότι παρομοίως, με την ίδια συνταγή του πιο «καλού παιδιού», ο ηττημένος ΔηΣυ ανέδειξε ως πρόεδρο του εμφανώς τραυματισθέντος κόμματος την Αννίτα Δημητρίου.

ΒΕΒΑΙΑ η επιλογή του «πιο καλού παιδιού» έναντι των υπολοίπων διεκδικητών των εκλογών, δεν προεξοφλεί ότι διαθέτει κιόλας τα αναγκαία και απαραίτητα προσόντα για να επιτύχει στην άσκηση των προεδρικών του καθηκόντων ώστε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες εκείνων που τον ψήφισαν. Κατά τον ίδιο βαθμό, δεν αποκλείεται και να το κατορθώσει. Έχει όμως το καθημερινό βάρος να τ’ αποδεικνύει με τις πράξεις του ενώπιον ενός λαού ο οποίος απέδειξε ότι έχει πλέον απαλλαγεί σε μεγάλο βαθμό από τις κομματικές και πολύ περισσότερο από τις προσωπολατρικές παρωπίδες του παρελθόντος και απέκτησε μεγαλύτερης εμβέλειας κριτική στάση στο πολιτεύειν. Στην πλειοψηφία τους οι πολίτες έπαυσαν να είναι οπαδοί. Μειώνονται δε και τα ποσοστά εκείνων που διατελούν εισέτι «κκοτσιανιασμένοι» σε κόμμα ή σε ηγέτη.

ΕΝΩ ΟΜΩΣ η επιλογή του «πιο καλού παιδιού» ευνοήθηκε στη συγκεκριμένη συγκυρία των προεδρικών εκλογών εν μέσω κομματικής παρακμής, η παλαιόθεν γνωστή ως «πολιτική του καλού παιδιού στο Κυπριακό» έχει από χρόνια αποδειχθεί ως αναποτελεσματική, παγιδεύοντας τις απελευθερωτικές προσδοκίες του λαού, καθηλωμένες σε επικίνδυνες Συμπληγάδες. Πασιφανώς αποδείχθηκε βλαβερή:

– ΕΙΝΑΙ η πολιτική που επέτρεψε στην Τουρκία, ατιμώρητη και ανενόχλητη να εμπεδώνει και για το αρξάμενο τώρα πεντηκοστό πλέον έτος την τουρκική κατοχή και το παράνομο κατοχικό ψευδοκράτος του Αττίλα εισβολέα στα σκλαβωμένα από το 1974 ελληνικά εδάφη της Κύπρου. Και να επιζητεί αφ’ ενός τη νομιμοποίηση των «τετελεσμένων» της και ν’ απαιτεί αφ’ ετέρου την αμοιβαία συμφωνημένη «λύση» για την «ισότιμη – ισοκυρίαρχη» επέκταση του τουρκικού ελέγχου εφ’ ολοκλήρου της νήσου.

– ΕΙΝΑΙ η πολιτική την οποία επέλεξαν μετά από τον όλεθρο του 1974 οι ηγεσίες του ηττημένου Ελληνισμού στη Λευκωσία και στην Αθήνα. Και την ενστερνίστηκαν έκτοτε εγκλωβισμένα τα Ηττημένα Μυαλά μας.

– ΕΙΝΑΙ η πολιτική της οποίας την αναθεώρηση, την εγκατάλειψη, την ριζική αλλαγή, θα έπρεπε τάχιστα να αποφασίσουν, να σχεδιάσουν και με αποφασιστική δεξιοτεχνία να εφαρμόσουν οι ηγεσίες του Ελληνισμού, υπακούοντας στην ΕΝΤΟΛΗ του κυρίαρχου λαού όπως σαφέστατα διατυπώθηκε με το 76% στο Δημοψήφισμα της 24^ης Απριλίου 2004 που απέρριψε τη «λύση Ανάν».

ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΡΑΞΑΝ άχρι τούδε. Το εκλελεγμένο στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας «πιο καλό παιδί» επιμένει στη συνέχιση της αδιέξοδης πολιτικής του «καλού παιδιού» στο Κυπριακό. Με την επικρότηση και συνδαύλιση και του εν Αθήναις επανεκλεγέντος «Μητσοτάκης γιοκ». Διαιωνίζοντας τις χρόνιες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι υπάρχουν δήθεν πιθανότητες αυτή η Τουρκία της διακηρυγμένης αταλάντευτης νεο-οθωμανικής επεκτατικότητας, ήδη «παγκοσμίου εμβέλειας σκακιστής», να εγκαταλείψει την πάγια αναλλοίωτη, από τη δεκαετία του 1950, επί της Κύπρου πολιτική της.

– Την οποία μάλιστα η ίδια η Τουρκία επαίρεται να θεωρεί και να προβάλλει ως το επιτυχές υπόδειγμα του στρατηγικού της βάθους για όλες τις άλλες επεκτατικές επιδιώξεις της στο Αιγαίο, στην Θράκη και στις υπόλοιπες όμορες και άλλες χώρες των «μηδενικών προβλημάτων».

ΟΥΤΩΣ εχόντων των πραγμάτων, το ερώτημα που δικαιούται να καταγραφεί είναι: Πόσα επιπλέον ασήκωτα βάρη και τετελεσμένα και «κεκτημένα των συνομιλιών» θα φορτώσει σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε βάρος του Ελληνισμού η συνέχιση της πολιτικής του καλού παιδιού στο Κυπριακό;

Σημερινή