Τη μια πίκρα πάνω στην άλλη δέχονται από καιρό οι φίλα προσκείμενοι στη Ρωσία Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι. Και το χειρότερο είναι ότι κάνουν την πίκρα θυμό εις διπλούν, βλέποντας τον εθνεγέρτη του 1821 ”Μόσκοβο” (Ρωσία) — που ”μιλούσε” (τον καιρό της Τσαρίνας Αικατερίνης) στις καρδιές των υπόδουλων Ελλήνων [”Ακόμα ετούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες / Τούτο το καλοκαίρι / Ώσπου να ‘ρθεί ο Μόσκοβος (Ρώσος) να φέρει το σεφέρι…(στράτευμα)]” — να στηρίζει σε όλα τα μέτωπα την Τουρκία και να ταυτίζεται με την εθνική τους εθελοτυφλία.

   Και μόνο από τα τελευταία συμβάντα να αρχίσουμε, κοντά στην Πύλα της Κύπρου, με ”πρωταγωνιστές” τους επιτιθέμενους κατά μονίμων μελών του ΟΗΕ (UNFICYP (ΟΥΝΦΙΚΥΠ) Τουρκοκύπριους εθνικιστές (”Γκρίζους Λύκους” του Ερντογανικού καθεστώτος στο ψευδοκράτος), θα αναγνωρίσουμε πως η παρατεταμένη ρωσική σιωπή σαν πρώτη αντίδραση στις αιματηρές επιθέσεις τους (που συνιστούν κατάφωρη παραβίαση του status quo στην ”Πράσινη Γραμμή”), ήταν μια αρνητική έκπληξη,

 Αρνητική έκπληξη που προστέθηκε στα προηγούμενα δείγματα ευθυγράμμισης της Ρωσίας με τα τουρκικά συμφέροντα, έστω κι αν ήταν οφθαλομανές απ’ την πρώτη στιγμή ότι — στην περίπτωση των γεγονότων στην ”νεκρή ζώνη”– το άδικο το επωμίζονταν οι Τουρκοκύπριοι οι οποίοι επιχείρησαν να διαμορφώσουν τετελεσμένα σε βάρος των Ελληνοκυπρίων.

 Η πανούργα Τουρκία τέχνας κατεργάζεται, γιατί εν προκειμένω ήταν αυτή ο ιθύνων νους της παράνομης κατασκευής του οδικού άξονα σύνδεσης Άρσου-Πύλας (μετά τις εργασίες στο Ταξίμ και τα Βαρώσια) για εμπορικούς και στρατιωτικούς λόγους.

   Λόγους που αποσκοπούν στο πλεονέκτημα των τουρκικών δυνάμεων σε περίπτωση νέας εισβολής ή στην αποσταθεροποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας (την οποία αρνείται να αναγνωρίσει ως τώρα η Τουρκία και γι’ αυτό την αποκαλεί ”Ελληνοκυπριακή Διοίκηση”) δια της εδαφικής επέκτασης της ”ΤΔΒΚ” μέσω υφαρπαγής και οικειοποίησης της ”νεκρής ζώνης”.  

  Κάτι που πολλαπλασιάζει το θράσος Τουρκοκυπρίων πολιτών και αυτοδιοικητικών οι οποίοι ρέπουν προς την παρανομία (βλ. απειλές του Τουρκοκύπριου δημάρχου της κατεχόμενης Περγάμου προς την Ειρηνευτική Δύναμη των ΗΕ στην Κύπρο: ”Αν δεν φύγουν τα οχήματά σας, θα τα συντρίψουμε”).

   Για όλα αυτά φυσικά είχε πλήρη ενημέρωση η Ρωσία, η οποία έφτασε στο σημείο να αποδείξει την πίστη της στη σύμμαχο Τουρκία μέσα στις αίθουσες του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου επί 40 και πλέον χρόνια καταψήφιζε την τουρκική παρουσία στην Κύπρο και υπερψήφιζε την άμεση απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί, όπως και την επίλυση του Κυπριακού με βάση τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.

  Έφτασε στο σημείο, δια του μονίμου εκπροσώπου της στα Ηνωμένα Έθνη (διπλωμάτη V. Nebenzya), να μπλοκάρει τη δήλωση  του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για καταδίκη των τουρκικών επιθέσεων εναντίον των ειρηνευτών του στην Κύπρο, με τη δικαιολογία ότι έκρινε το ζήτημα ως μη… επείγον!!! Έτσι έγινε το μόνο μόνιμο μέλος του ΣΑ του ΟΗΕ που δεν καταδίκασε τις προκλήσεις και επιθέσεις  των εκπροσώπων του ψευδοκράτους  κατά των κυανόκρανων στην ”Πράσινη Γραμμή”…

   Για την εκ βάθρων αλλαγή της Εξωτερικής πολιτικής της, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τα συμφέροντα του Ελληνισμού, έδωσε πρόωρα δείγματα η Ρωσία όταν — μετά την τουρκική κατάρριψη του ρωσικού Su-24M/83 το 2015 — ακολούθησε σε χρόνο ρεκόρ η συμφιλίωσή της με την Τουρκία.

   Συμφιλίωση που επισφραγίστηκε στο διάβα του χρόνου με στρατηγική συμμαχία και πιστοποίησε τη στροφή 180 μοιρών της πολιτικής της, η οποία τροχοδρομούσε πλέον στις ράγες μιας οπορτουνιστικής λογικής με απτά δείγματα ρωσοτουρκικής συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα, κόντρα στα συμφέροντα του Ελληνισμού.

   Δείγματα όπως η ντροπιαστική δήλωση στον ραδιοφωνικό σταθμό Avtoradio του εκπροσώπου του  Πούτιν Ντμίτρι Πεσκόφ το καλοκαίρι του ’20 ότι είναι εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί (ύποπτο σημάδι υπόγειων συνεννοήσεων Πούτιν-Ερντογάν-Πατριάρχη Κύριλλου, προκειμένου να αλλάξει χέρια το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και να πάει συνωμοτικά στο ”ξανθό γένος” μετά τον θάνατο του Έλληνα Οικουμενικού Πατριάρχη).

   Όπως ο τίτλος άρθρου το ’22 Ρώσου πολιτικού αναλυτή διεθνών σχέσεων (του Πετρ Μακεντόντσεφ), ο οποίος — στην ιστοσελίδα  Eurasia Daily —  δήλωνε καθαρά ότι, εξαιτίας της εχθρικής στάσης της Ελλάδας προς την Ρωσία στο Ουκρανικό, η Ρωσία δεν θα εμποδίσει τα σχέδια της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.

  Όπως η αποθέωση από την Ρωσία (δια της ρωσικής πρεσβείας στην Άγκυρα) του Κεμάλ Ατατούρκ, ανήμερα της Γενοκτονίας των Ποντίων (”Τιμούμε με σεβασμό τον Μεγάλο Ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ”).

   Όπως η πρόσφατη σχετικά απόφαση της Ρωσίας (την οποία βιάστηκε να χαιρετίσει ο ηγέτης του ψευδοκράτους Ερσίν Τατάρ) ”να αρχίσει να παρέχει προξενικές υπηρεσίες στο βόρειο (κατεχόμενο) κομμάτι της Κύπρου”, σύμφωνα με τα όσα έγραψε ο ανταποκριτής στην Αθήνα της γερμανικής Tageszeitung (δημοσιογράφος Ferry Batzoglou) επικαλούμενος σχετική δήλωση του Ρώσου πρέσβη στη Λευκωσία, με την υποσημείωση ότι αυτό δεν συνεπάγεται αναγνώριση της παράνομης ”ΤΔΒΚ”. 

   Κάτι που έκανε μέχρι τώρα μόνο η Τουρκία (σ.σ: Η ισλαμική Τουρκία είναι η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ που δεν χαρακτήρισε ”μη φιλικό κράτος” η ορθόδοξη Ρωσία).

   Με δεδομένα αυτά και έχοντας νωπά στην μνήμη μας τα αιχμηρά λόγια του εκπροσώπου του κυβερνώντος ΑΚΡ της Τουρκίας (Ομέρ Τσελίκ) για… ανθρωπιστικές προθέσεις των (εξαγριωμένων) Τουρκοκυπρίων κατά των κυανόκρανων του ΟΗΕ (παρανομία που καταδίκασε  καθυστερημένα, τελικά, η εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα σε σχετική ερώτηση του ΚΥΠΕ), οδηγούμαι στα εξής συμπεράσματα, χωρίς να παραβλέπω τους ιστορικούς, ιδεολογικούς ή προσωπικούς λόγους που συνδέουν ένα τμήμα της ελλαδικής και ελληνοκυπριακής κοινωνίας με τη Ρωσία.

  Λόγους που κάνουν αρκετούς ”Ρωσόφιλους” Έλληνες να τρέφουν αισθήματα ακόμα γι’ αυτήν (ίσως από αντίδραση στο αντίπαλο δέος, την Αμερική, η οποία επωμίζεται βαριές ευθύνες για την μη παρεμπόδιση του ”Αττίλα” το ’74, την ατιμωρησία της Τουρκίας με την παράνομη διατήρηση δυνάμεων κατοχής στο νησί και τη μη λύση του Κυπριακού), αρνούμενοι να ταυτίσουν την άνανδρη και παράνομη πράξη εισβολής της στην Ουκρανία με εκείνην του Τούρκου εισβολέα στην Κύπρο πριν από 49 χρόνια.

  Ωστόσο το ”δια ταύτα” των συμπερασμάτων για τη ρωσική συμπεριφορά απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, τους διαψεύδει και καθιστά αδήριτη την ανάγκη να αφήσουμε κατά μέρος τις αυταπάτες για Ρώσους, Αμερικανούς και Ευρωπαίους ”σωτήρες” και να αγωνιστούμε για τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων μας σε Θράκη–Αιγαίο και Κύπρο στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δυνάμεις του Ελληνισμού, τμήμα του οποίου είναι η Κύπρος.

   Η Κύπρος, η ”Μικρή Ελλάδα της ψυχής και της ιστορίας μας”, όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου. Η νοτιότερη κοιτίδα Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο, την οποία έχουμε ιστορική, εθνική και ηθική υποχρέωση οι Έλληνες να προστατέψουμε από τις βουλιμικές διαθέσεις της Τουρκίας που ονειρεύεται να την κάνει δική της.

  Και το ονειρεύεται αυτό, γιατί επί μισό αιώνα σχεδόν μένει ατιμώρητη (δεν υποχρεώθηκε ποτέ επιχειρησιακά από τους Διεθνείς Οργανισμούς [ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ] ο στρατός κατοχής της στην Κύπρο να την εγκαταλείψει, ώστε να απελευθερωθει το παράνομα αποκτηθέν τμήμα της. Κι αυτό, χάρη στα συμφέροντα των Μεγάλων (Αμερικανών, Βρετανών, Γερμανών). 

   Των Μεγάλων που όχι μόνο κατάπιαν αμάσητο το έγκλημα του Αττίλα 1&2 στην Κύπρο το ’74 (με αποτέλεσμα την παράνομη στρατιωτική παρουσία της μέχρι τώρα στο υπό κατοχή 37% της βόρειας Κύπρου), αλλά την κανακεύουν κι από πάνω. Την κανακεύουν, για να μην φύγει  από τη Βορειοατλαντική Συμμαχία και πέσει ολοκληρωτικά στην αγκαλιά της Ρωσίας.

   Ο χρόνος τρέχοντας έχει κάνει ήδη δυσκολότερη από ποτέ την απόδοση δικαιοσύνης στην Κύπρο, ενώ η διαχρονικά κατευναστική στάση των Ελλήνων πρωθυπουργών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν επέτρεψε μέχρι τώρα την ενεργοποίηση του ΔΕΑΧ (Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού χώρου, ομπρέλα Άμυνας πάνω από Θράκη-Αιγαίο-Κύπρο), ώστε να διασφαλιστεί στρατιωτικά, αμυντικά, αυτή.

   Στο ενδιάμεσο διάστημα, εντωμεταξύ, η Τουρκία (με τις πλάτες της Ρωσίας που την ενισχύει ποικιλοτρόπως εξοπλιστικά) — βλέποντας την απάθεια και την ποντιοπιλατική στάση των Δυτικών για την τύχη της Κύπρου και την έμφοβη ελληνική Εξωτερική πολιτική η οποία τελεί υπό την απειλή του casus belli απ’ το ’95 — έχει εδραιώσει την παρουσία της εκεί με στρατιωτικές βάσεις στα Κατεχόμενα (Λευκόνοικο – Μπογάζι – Καρπασία).

   Αν τώρα σε αυτά προσθέσουμε την αταλάντευτη στρατηγική συμμαχία Τουρκίας-Ρωσίας, το πιθανό ενδεχόμενο να πάρει η πρώτη (μιας και παίζει σε δύο ταμπλό) τα αμερικανικά F-16 (με τη δική μας έγκριση λόγω… πολιτικής αβελτηρίας) και το πλεονέκτημά της να έχει στο έδαφός της κοντά στην Κύπρο βάσεις-κλειδιά (Ιντσιρλίκ, Νταλαμάν, Μπαλικεσίρ) για αποστολές τουρκικών μαχητικών και ανεφοδιασμό των δυνάμεών της στην Κύπρο, τότε θα συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο που διατρέχουν η Μεγαλόνησος και τα νησιά του Αιγαίου.

   Και τα μεν τελευταία, μετά την εξοπλιστική μας ενίσχυση με  Rafale και Belharra. έχουμε τη δυνατότητα να τα προστατέψουμε όποτε χρειαστεί. Την Κύπρο όμως όχι. Γι’ αυτό, και πριν να δούμε να εφαρμόζεται σε αυτήν ό,τι προοιωνίζεται (παρά τις διαψεύσεις από τον ΓΓ της Συμμαχίας) για την Ουκρανία (βλ. δήλωση του συνεργάτη του Γενς Στόλτενμπεργκ στο ΝΑΤΟ, Στιάν Γένσεν: ”Η Ουκρανία θα μπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ εάν συμφωνήσει να παραχωρήσει”), ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ:

  Πέρα  από δυναμικές διπλωματικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναπτύξουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος, για να αναθερμάνουν το κλίμα για δίκαιη λύση του Κυπριακού ζητήματος, να μεριμνήσει η Ελλάδα για αποστολή ελληνικής Μοίρας αεροσκαφών στην Κύπρο (η ΕΛΔΥΚ δεν αρκεί, προφανώς), ώστε να υπάρξει αντίσταση και από αέρος στο ενδεχόμενο επιχείρησης αεροπορικού και ναυτικού αποκλεισμού της Κύπρου από τους Τούρκους, με ταυτόχρονη τουρκική εισβολή στο ελεύθερο τμήμα της.

Κρινιώ Καλογερίδου