Στα χνάρια της Τουρκίας πορεύεται και το Αζερμπαϊτζάν. Καταπατά κάθε έννοια δικαίου και κάθε διεθνή συμφωνία που έχει υπογράψει και μάλιστα προσφάτως, όπως με την Αρμενία το 2020 και τις εγγυήτριες δυνάμεις της ΜΙΝΣΚ, (Ρωσία, Γαλλία, ΗΠΑ). 

Τρανταχτό παράδειγμα ο αποκλεισμός του διαδρόμου του Λατσίν, που είναι ο μοναδικός που ενώνει τους κατοίκους του Ναγκόρνο Καραμπάχ με την Αρμενία και τον έξω κόσμο, προκειμένου να φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια. Σκοπός των Αζέρων, είναι η εγκατάλειψη της περιοχής από τους Αρμένιους, μέχρι να φύγει και ο τελευταίος ή ο αργός τους θάνατος από την πείνα και τις κακουχίες. 

Σ΄αυτή την επιχείρηση εθνοκάθαρσης από το Αζερμπαϊτζάν, φυσικά με τη στήριξη και καθοδήγηση της Τουρκίας, η διεθνής κοινότητα απλά συζητάει χαλαρά με τον πολιορκητή, εν προκειμένω το Αζερμπαϊτζάν κι έτσι κυλάει ο καιρός, ενώ οι 120.000 αποκλεισμένοι Αρμένιοι στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, λιμοκτονούν. Χθές καταγράφηκε και επίσημα ο πρώτος νεκρός Αρμένιος από την πολύμηνη πείνα. 

Στο Καραμπάχ αναβιώνει ένα νέο Μεσολόγγι, και οι Αζέροι καλούν τους Αρμένιους, σε μαζική έξοδο από την περιοχή. Οι ντόπιοι όμως, με απαράμιλλο σθένος δεν εγκαταλείπουν. Βλέπετε, υπάρχουν ακόμη λαοί που δεν αλλοτριώθηκαν και πιστεύουν ακόμη σε ιδανικά και θυσιάζονται για την πατρίδα τους και την πίστη τους, όσο κι αν στις μέρες μας δείχνει παράλογο και ξεπερασμένο κάτι τέτοιο. 

Υπάρχει κι αυτός ο λαός, που πάει κόντρα στις μόδες της εποχής και μάχεται για τη διατήρηση της ακεραιότητας της πατρίδας του. Δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει αμαχητί και χωρίς θυσίες, την πατρώα γη. Ναι, όσο κι αν μοιάζει με συμπεριφορά μιας άλλης εποχής, υπάρχουν κι αυτοί οι λαοί, που δεν παραδίδονται, που δεν την κοπανάνε από τον τόπο τους όταν αυτός δοκιμάζεται, όταν κινδυνεύει η πατρίδα να πέσει στα χέρια του εχθρού. Υπάρχει αυτός ο λαός, που κλαίει για τους νεκρούς του, όπως κλαίει για τις καμένες εκκλησίες του και για τη χαμένη γη που έπεσε στα χέρια του εχθρού, μετά από τις θυσίες των ηρώων του. 

Πώς όμως να συγκινήσει και να ενεργοποιήσει το δυτικό κόσμο ένα τέτοιο γεγονός, όταν όλα πια έχουν γίνει αντικείμενο συναλλαγής, χωρίς εθνικές κόκκινες γραμμές; Χωρίς αξίες και ιδανικά, παρά μόνο ευκαιριακό κέρδος και προσωρινή ειρήνη και εύθραυστη ευημερία. 

Ποιούς να ευαισθητοποιήσει όλη αυτή η θυσία, όταν σχεδόν όλοι, προσπαθούν να μας πείσουν, πως μόνες αξίες για να ζει κανείς, είναι η καλοπέραση και η βόλεψή μας. Όταν πληθαίνουν οι φωνές, όπως στη χώρα μας, που λένε, “δεν θα θυσιάσω το παιδί μου, για μια σπιθαμή γης ή θάλασσας, είναι ώρα για παραχωρήσεις”. Τέτοιοι λαοί δεν πρόκειται να τείνουν χείρα βοηθείας σε εκείνους που μάχονται για ιδανικά και αξίες υπέρτατες, όπως η πατρίδα και η ακεραιότητά της και δυστυχώς δεν το γνωρίζουν αλλά, είναι και οι ίδιοι καταδικασμένοι στο μέλλον να ζήσουν παρόμοιες τραγωδίες. Όταν θα καταλάβουν τι έχουν κάνει, τότε θα είναι πλέον αργά για δάκρυα. 

ΠΗΓΗ: politispress.gr