Η πλειονότητα των ψηφοφόρων των δύο… «Διζωνικότερων» κομμάτων ΔηΣυ-ΑΚΕΛ ψήφισε ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν

Γράφει ο Λάζαρος Α. Μαύρος

ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ σημασίας το ερώτημα: Υπάρχει άραγε πιθανότητα ο κυπριακός λαός να αποδεχθεί και να εγκρίνει εκείνο το είδος της «λύσης» του Κυπριακού το οποίο έχουν επιβάλει με πολεμικό επιδρομικό καταναγκασμό στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι απαιτήσεις των Τούρκων κατακτητών και οι υποχωρήσεις των ηγετών του ηττημένου το 1974 Ελληνισμού; Διαπραγματεύσεις οι οποίες αποδεικνύονται κιόλας μονίμως ναυαγισμένες από το 1977 έως και το 2017 που διακόπηκαν;

ΖΗΤΗΜΑ επί της ουσίας ανομολόγητο. Διαρκώς εκ φόβου ίσως, ή ανημποριάς, απωθούμενο σκοπίμως στα… αζήτητα και επιμόνως ασυζήτητα, παραμένει πάντα «εκτός ατζέντας»:

– Τι ακριβώς θέλει ο λαός; Ή, έστω, η πλειονότητα του λαού;

– Και ποιος μπορεί αυθεντικότερα να ερμηνεύσει τη βούληση, ή τις διαφορετικές κατά ποσοστά βουλήσεις του λαού για ό,τι κατά καιρούς εκλαμβάνεται ως δήθεν αποδεκτή «λύση»;

ΤΑ ΠΡΩΤΑ τριάντα, από τα ήδη 49 χρόνια της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής, δηλαδή από το 1974 έως το 2004, επικρατούσε μία περίπου βεβαιότητα: Της αποτελεσματικής ποδηγέτησης και της ικανής καθοδήγησης της γνώμης της πλειοψηφίας των πολιτών από τις ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων.

– Είχαν την ισχυρή πεποίθηση (αυτοπεποίθηση κατ’ ακρίβειαν) από το 1976 οι ηγέτες των ΔηΣυ και ΑΚΕΛ, όπως και πολλοί άλλοι επίσης, ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, για πολλούς μεν άλλους λόγους «αγρίως» αλληλο-εχθρευόμενα, διαθέτοντας όμως από κοινού τη συντριπτική πέραν του 60% πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές, είχαν δήθεν εξασφαλισμένη και τη λαϊκή έγκριση στην εκ μέρους τους ομονοούσα ανέκαθεν αποδοχή της «λύσης» της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που απαιτούσε η Τουρκία Κατακτητής, όπως το είδος της εν λόγω «λύσης» διαδοχικά διαμορφωνόταν «φέτα-φέτα», στον κορμό και στις λεπτομέρειές του, διά μέσου των ετών, ήδη από τις Βολιδοσκοπήσεις Βάλντχαϊμ 1976, τους Δείκτες Κουεγιάρ 1985, τη Δέσμη Ιδεών Γκάλι 1992 έως και το Σχέδιο Ανάν 2002, εκ των ονομάτων των διαδοχικών Γ.Γρ. του ΟΗΕ.

ΕΚΕΙΝΗ όμως η μακροχρόνια βεβαιότητα και πεποίθηση (ή αυτοπεποίθηση) θρυματίστηκε, κατά τρόπο εκκωφαντικά πρωτοφανή, στις 24 Απριλίου 2004. Για πρώτη φορά στην τραυματική ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας κλήθηκε ο λαός σε δημοψήφισμα για το Κυπριακό. Για να αποφασίσει, εκάστη και έκαστος πολίτης αυτοπροσώπως, με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, για τη «λύση Ανάν».

– Αίφνης η πλειονότητα των ψηφοφόρων των δύο… «Διζωνικότερων» κομμάτων ΔηΣυ-ΑΚΕΛ ψήφισε ΟΧΙ.

– Συνασπιζόμενη στο «Απορριπτικό» 76% του κυπριακού Ελληνισμού που απέκρουσε τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία η οποία προτάθηκε με το Σχέδιο Ανάν.

– Και η οποία, σημειωτέον, τω καιρώ εκείνω, αποτελούσε το τελικό έως τότε προϊόν που παρήγαγε η μακροχρόνια (1977-2004) διαδικασία τών «διακοινοτικών» συνομιλιών υπό την αιγίδα του εκάστοτε Γ.Γρ. του ΟΗΕ, με τις ευλογίες των περί Κύπρου ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ, με πρωτοστάτες «τεχνουργούς» τους Βρετανούς «Pen Holders» και τους Αμερικανούς ύπερθεν εποπτεύοντες μήπως και… δυσαρεστηθεί η πολυτιμότερη τους στην περιοχή ΝΑΤΟϊκή σύμμαχος Τουρκία…

ΕΚΤΟΤΕ εμφανίστηκαν κάποιες αλλαγές που έχουν την σημασία τους στην εξιχνίαση του ρόλου και των θελήσεων του ίδιου το λαού για το Κυπριακό. Και δεν είναι μόνο ότι, φυσιολογικά, ηλικίας ένεκεν, π.χ. τα νεογέννητα βρέφη του 2004 είναι ήδη πολίτες – μέλη του εκλογικού σώματος του 2023, ενώ οι προ 20ετίας γηραιότεροι ψηφοφόροι έχουν αποδημήσει εις Χώρα Ζώντων αιωνίου αναπαύσεως.

– Είναι και η συντελεσθείσα ευρύτερη απεξάρτηση των πολιτών – ψηφοφόρων από την ποδηγέτηση των ηγεσιών των κομμάτων.

– Και η διαπιστωθείσα εξασθένηση της επιρροής των παραδοσιακών καθοδηγητών – διαμορφωτών Κοινής Γνώμης, περιώνυμων «opinion leaders».

– Και, αντιστρόφως, η μεγαλύτερη αυτονόμηση των πολιτών λ.χ. στην σφαιρικότερη και πληθυντικότερη διαδικτυακή πλέον αναζήτηση πληροφόρησης, γνώσης, αναλύσεων, ανταλλαγής και αντιπαράθεσης απόψεων κοκ.

ΒΕΒΑΙΑ δεν τέθηκε ξανά, μετά από το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του 2004, κάποιο ερώτημα προς τον λαό για το Κυπριακό. Οι έκτοτε τρεις κατά σειράν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, Τάσσος, Χριστόφιας, Αναστασιάδης, δεν διανοήθηκαν καν να περιφρονήσουν την απορριπτική βούληση του 76% του λαού. Πολλώ δε μάλλον εκ του λόγου ότι, στις έκτοτε διαπραγματεύσεις, μέχρι και της εσχάτης στο Κραν-Μοντανά του 2017, η Τουρκία Κατακτητής δεν έδειξε έστω και για τα προσχήματα διατεθειμένη να τους προσφέρει μισό καν… λουκουμάκι!

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ όμως που συν τω χρόνω επήλθαν στον πολιτεύοντα λαό, παρήγαγαν ήδη ένα πρωτοφανές γεγονός στην ιστορία του πολιτικο-κομματικού συστήματος.

– Πρώτη φορά το εκλογικό σώμα, τον Φεβρουάριο 2023, ανέδειξε Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος όχι μόνο δεν έτυχε – όπως ανέκαθεν συνέβαινε – της υποστήριξης μίας εκ των ηγεσιών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, αλλ’ αντιθέτως είχε ταυτόχρονα εναντίον του και τον ΔηΣυ και το ΑΚΕΛ. Και το σύνολο των, πέρα από τα δύο κόμματα, «αμετανόητων ΑΝΑΝιστών» opinion leaders, στις εφημερίδες, στα ΜΜΕ και ΜΚΔ…

ΑΥΤΗ λοιπόν η σημαντική ένδειξη στο μελετούμενο κεφάλαιο «λαός 2023» δύναται να εντοπίσει τα επιπλέον προσόντα τα οποία απέκτησε, προϊόντος του χρόνου, το εκλογικό σώμα.

– ΕΙΣ ΜΕΝ το Δημοψήφισμα του 2004 η πλειοψηφία του λαού αρνήθηκε επί του Κυπριακού να πειθαρχήσει στην παραδοσιακή διζωνική «γραμμή» των ΔηΣυ-ΑΚΕΛ.

– ΕΙΣ ΔΕ τις προεδρικές εκλογές του παρελθόντος Φεβρουαρίου (στις οποίες ουδόλως κυριάρχησε το… Κυπριακό) ανέτρεψε και το κατεστημένο της παραδοσιακής εναλλάξ «κατάκτησης» του Προεδρικού από το ΑΚΕΛ ή τον ΔηΣυ. Είναι κι άλλα συναφή σπουδαία προσόντα, προσκτηθέντα από την πλειονότητα των πολιτών, ώστε να καθίσταται προβλέψιμο με μεγαλύτερα ποσοστά βεβαιότητας ότι:

Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ 2023 δεν βρίσκεται σε τέτοια κατάπτωση και παρακμή ώστε να αποδεχθεί «λύση» απώλειας της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντικατάστασης – διαδοχής – κληρονόμησής της, από ένα υπό δοκιμήν «συνεταιρικό» με τους Τούρκους διζωνικό κρατικό μόρφωμα δύο ισότιμων, ισοκυρίαρχων «συνιστώντων» κρατών (πολιτειών – στέιτς – οντοτήτων), που θα συνεπάγεται κατ’ ουσίαν την μετατροπή ολόκληρης της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο, με την Τουρκία «αφέντη στον βορρά και συνέταιρο στο νότο». Των νεότερων γενιών ψηφοφόρων, «κόβκει παραπάνω ο νους τους». Πιο πολύ, πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο αυτόνομα, απ’ ότι των ηλικιωμένων γονιών τους. Άρα είναι πιθανότερο να προκύψει η επιδίωξη αναστήλωσης των παραγκωνισμένων αξιών της απελευθέρωσης της σκλαβωμένης πατρίδας και η εκσυγχρονισμένη επανεφεύρεση του αρχέγονου «εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες» (Θουκυδίδης Β-43).