Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων  του 1919, ήταν πολυσύνθετη και πολυεθνική σύνοδος, την οποία είχαν οργανώσει από τις νικήτριες συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ και των ΗΠΑ στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στόχοι που τέθηκαν ήταν φιλόδοξοι και σε ορισμένες περιπτώσεις αποδείχθηκαν ανεπιτυχείς.  Κύριος στόχος ήταν αφενός να συσταθεί ένας παγκόσμιος σύνδεσμος των εθνών, η γνωστή μας Κοινωνία των Εθνών, και αφετέρου να τεθούν υπό διαπραγμάτευση οι συνθήκες ειρήνης μεταξύ αυτών και των ηττημένων κεντρικών δυνάμεων.

Οι νικήτριες δυνάμεις με σημαντικές διαφοροποιήσεις αποσκοπούσαν στη ρύθμιση του γερμανικού ζητήματος, που θα διαιώνιζε τη μειονεκτική θέση της ώστε να μην αποκτήσει ξανά ισχύ επικίνδυνη και στη χάραξη νέων συνόρων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στην Εγγύς Ανατολή, με γνώμονα τα συμφέροντα των διαφόρων εθνοτήτων.

Η Συνδιάσκεψη, το μεγάλο αυτό πολιτικό και διπλωματικό γεγονός άρχισε τις εργασίες της στη γαλλική πρωτεύουσα στις 18 Ιανουαρίου του 1919 (ν.η.) και τερματίσθηκε τον Αύγουστο του 1920.

Για την Ελλάδα, η Συνδιάσκεψη αυτή υπήρξε η μεγάλη ευκαιρία να υλοποιηθούν οι εθνικοί πόθοι της απελευθέρωσης των αλύτρωτων περιοχών, με επιμέρους συνθήκες, όπως η Συνθήκη των Σεβρών, που δημιουργούσε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Η συνθήκη αυτή τελικά ναυάγησε. Η συνθήκη του Νεϊγύ, η οποία επιβεβαίωσε την ελληνική κυριαρχία στα εδάφη μεταξύ των ποταμών  Έβρου και του Νέστου. Η περιοχή τέθηκε προσωρινά υπό συμμαχική  διοίκηση. Είναι η γνωστή μας ολιγόμηνη Διασυμμαχική Θράκη. Ακολούθησε η συνθήκη του Σαν Ρέμο με την οποία εξουσιοδοτήθηκε ο ελληνικός στρατός να καταλάβει τη Θράκη.

Η Συνδιάσκεψη των Παρισίων, επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο να ασκήσει όλες τις δυνατότητες που είχε και να αναδειχθεί ως προσωπικότητα διεθνούς βεληνεκούς. Σ’ αυτό συνετέλεσε και η μεγάλη υποστήριξη που είχε τότε από την Αγγλία και τη Γαλλία. Μεγάλο εμπόδιο για τον Βενιζέλο ήταν η περίεργη φιλοβουλγαρική, ενίοτε και φιλοτουρκική στάση του προέδρου των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον, ο οποίος είχε συγγενικούς δεσμούς εξ αγχιστείας με Βούλγαρους που τον επηρέαζαν.

Το Θρακικό ζήτημα απασχόλησε πολλές φορές τις εργασίες της Συνδιάσκεψης. Διατυπώθηκε πολλές ιδέες για τα σύνορα της Θράκης. Κυρίως οι Αμερικανοί, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν για την ηττημένη Βουλγαρία τη σύμμαχο των Γερμανών, διέξοδο στο Αιγαίο και διατήρηση των Θρακικών εδαφών, που της είχε χαρίσει η άδικη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913.