Έχουν περάσει 64 χρόνια από την υπογραφή της ”Συνθήκης Εγγυήσεως” και της ”Συνθήκης Συμμαχίας” (αποτέλεσμα των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959 για την Κύπρο) και στο μεσοδιάστημα αυτό μέχρι τώρα ο Ελληνισμός έχει δοκιμαστεί ουκ ολίγες φορές ”εν πυρί, ως χρυσός εν χωνευτηρίω”, με αποκορύφωμα την εισβολή του ”Αττίλα 1&2” στην Μεγαλόνησο το 1974.

   Δοκιμάστηκε και άντεξε χάρη στους ηρωικούς νεκρούς του, που — αν και προδόθηκαν εκ των έσω — κράτησαν με τη θυσία τους την μισή Κύπρο ελεύθερη και τον Κυπριακό Ελληνισμό ενωμένο μέχρι το τέλος. Έκτοτε, δυστυχώς — στον μισό αιώνα περίπου που μεσολάβησε από την κυπριακή τραγωδία (49 χρόνια τουρκικής   κατοχής της Βόρειας Κύπρου) — οι ελληνικές ηγεσίες βρίσκονται σε κατάσταση εθνικής αγρανάπαυσης.

     Βρίσκονται σε κατάσταση ύπνωσης και αφυπνίζονται μερικώς μόνο για να τιμήσουν εθνικές επετείους, όπως αυτή της διπλής τουρκικής εισβολής στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του ’74 και εκείνη του τορπιλισμού του ευδρόμου ”ΕΛΛΗ” από τους Ιταλούς στις 15 Αυγούστου του 1940.

   Όσο καθεύδει όμως η ηγετική τάξη στην Ελλάδα, η Τουρκία (εγγυήτρια δύναμη της κυπριακής ανεξαρτησίας μαζί με τη χώρα μας και τη Βρετανία) όχι μόνο υπονομεύει κάθε προσπάθεια αποκατάστασης του status quo κατοχής της στο 37% (με στόχο τη λύση του Κυπριακού), αλλά εδραιώνει την παρουσία της στην Κύπρο με στρατιωτικές βάσεις, εποικισμό και έργα υποδομής που συνδέουν τα Κατεχόμενα (ΤΔΒΚ) με το κράτος-εισβολέα εξ Ανατολών της.

   Κι αυτό, παρά τις μακροχρόνιες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι οποίες — με επανειλημμένα ψηφίσματα του ΟΗΕ — καταδίκασαν (χωρίς να εισακουστούν) όχι μόνο την παράνομη εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου, αλλά και την παράνομη και μονομερή ενέργεια ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του ψευδοκράτους (αποφάσεις 541/1983 και 550/1984) τον Νοέμβριο του 1983.

   Έτσι παραμένουν και ενισχύονται στην μισή, αιχμάλωτη Κύπρο οι δυνάμεις του Τούρκου κατακτητή, ο οποίος γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του αποφάσεις και ψηφίσματα σε διεθνή forum του ΟΗΕ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Ομάδας των Αδέσμευτων χωρών και των χωρών της Κοινοπολιτείας (54 χωρών που έχουν ιστορικούς δεσμούς με το Ηνωμένο Βασίλειο) .

   Το εξοργιστικό είναι ότι η Τουρκία εξακολουθεί να υποστηρίζει με απύθμενο θράσος ότι ήταν νομότυπη και σωτήρια για τους Τουρκοκύπριους η παρέμβασή της το ’74 (βλ. τουρκική εισβολή) στηριζόμενη στη Συνθήκη Εγγυήσεων που μιλά για αποκατάσταση τυχόν παραβίασης των συμπεφωνημένων μεταξύ των τριών χωρών.

   Ξεχνά εσκεμμένα το γεγονός ότι το Νομικό Τμήμα του ΟΗΕ δεν έδινε στις εγγυήτριες δυνάμεις δικαίωμα ένοπλης επέμβασης, χρήσης βίας στην Κύπρο έστω και προληπτικά προς… αποκατάσταση του παραβιασθέντος status quo.

   Άρα οι ισχυρισμοί της Τουρκίας για νομιμότητα της εισβολής της στην Κύπρο (ισχυρισμοί που παρουσιάζονται εξακολουθητικά ως νομικά επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουν τη διπλή μονομερή εισβολή της) είναι αίολοι και αντιστρατεύονται τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.

    Πολύ περισσότερο, όταν η δεύτερη εισβολή της στην Μεγαλόνησο προκάλεσε τον κλονισμό και την αλλοίωση της μορφής της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως λειτουργούσε αυτή πριν από την τουρκική εισβολή. Αυτήν που άφησε, πέραν των άλλων, και σημάδια πρωτοφανούς βαρβαρότητας στο πολιτιστικό πρόσωπο της Βόρειας Κύπρου (θρησκευτικό, αρχαιοελληνικό, βυζαντινό και πνευματικό: εικόνες, ιερά σκεύη, υποδομές, κυπριακές αρχαιότητες, πινακοθήκες, βιβλιοθήκες κλπ).

   Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα που τα έχει σβήσει ο χρόνος προς χάριν του εισβολέα. Έτσι η Τουρκία έφτασε να μας εμπαίζει χρησιμοποιώντας την Αθήνα (ως… ”προξενήτρα” για αγορά F-16 Viper από τις ΗΠΑ) ότι δεν απειλεί Ελλάδα και Κύπρο, με αποτέλεσμα η εκστρατεία του Αμερικανού γερουσιαστή Μπομπ Μενέντεζ εναντίον της  (με αίτημα την μη πώληση F-16 σε αυτήν για χάρη των εκπροσώπων του Ελληνισμού) να τον εμφανίζει… βασιλικότερο του βασιλέως.

   Ο πονηρός Ερντογάν έχει αντιληφθεί προ καιρού ότι Ελλάδα και Κύπρος, λόγω της κατευναστικής πολιτικής που ακολουθούν, θα συνεχίσουν να δείχνουν ανοχή στο θράσος και την επιθετικότητά της με την προσδοκία επανέναρξης των συνομιλιών για το Κυπριακό.

 Το δείχνει, άλλωστε, κραυγαλέα η υιοθέτηση ως σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού η πρόταση του ΟΗΕ περί Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με Πολιτική Ισότητα, στην οποία εμφιλοχωρεί η προοπτική — από την επαύριο της υπογραφής για λύση του Κυπριακού — να διχοτομηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε δύο ισότιμα κράτη, κράτη (ε/κ+τ/κ), με ισότιμη κυριαρχία.

   Κι αυτό με τη δικαιολογία ότι οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι ”διάγουν διαφορετικούς βίους, έχουν διαφορετικές γλώσσες και υποδομές και γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ειρηνικό status quo με ενιαία διοίκηση”.

   Η ύπαρξη όμως ισότιμων κρατών στην Κύπρο συνεπάγεται κατάργηση της ευρωπαϊκής Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνεπάγεται τη διχοτόμησή της, ουσιαστικά, σε δυο ισότιμα, κυρίαρχα κρατίδια, όπως γίνεται σε περιπτώσεις συνομοσπονδίας. Κι ας μην ακούμε την παραμυθία αριστεροδεξιών πολιτικών εξουσίας ότι με τη ΔΔΟ η Κύπρος θα έχει πλήρη κυριαρχία ως μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ…

   Επιπλέον, αν καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία με τη ΔΔΟ, θα εξαϋλωθεί ο Ελληνισμός, θα αναγνωριστεί ως νόμιμο το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος και θα θεωρηθεί μη παράνομη η παραμονή ξένων (τουρκικών) στρατευμάτων στο νησί.

  Το θέλουμε αυτό; Όχι, ασφαλώς. Γιατί πρώτιστος στόχος Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων είναι να πάρει τέλος η τουρκική κατοχή και ο εποικισμός στην κατεχόμενη Κύπρο. Να αποκατασταθούν η ενότητα του νησιού, οι θεσμοί, η οικονομία και οι ελευθερίες των πολιτών όλων των εθνοτήτων, αφού πέρα από τους κατοίκους των δύο Κοινοτήτων — Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους — ζουν στο νησί Λατίνοι, Μαρωνίτες και Αρμένιοι.

   Όλοι αυτοί όμως, για να μπορέσουν να συμβιώσουν ειρηνικά σε μια ενωμένη Κύπρο απαλλαγμένη από τον τουρκικό στρατό κατοχής, χρειάζεται να κηρύξει ο Ελληνισμός όπου γης εθνικό συναγερμό αφύπνισης, ενότητας και αλληλεγγύης απέναντι στον Τούρκο δερβέναγα της Ανατολικής Μεσογείου.

   Δερβέναγα που ονειρεύεται διχοτόμηση του νησιού ή, στη χειρότερη, Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ελληνική και κυπριακή πρόταση) με πολιτική ισότητα, η οποία θα μετατραπεί στη συνέχεια σε Συνομοσπονδία Δύο (κυρίαρχων) Κρατών, συνιδιοκτητών του νησιού.

   Οπότε θα μιλάμε — αν το δεχτούμε (κάτι που εύχομαι να μη συμβεί) — για διολίσθηση σε διχοτόμηση κατόπιν συνεννοήσεως με την Τουρκία (”συμφωνημένη διχοτόμηση”), προσαρμοσμένη στις αρχές της… ”Σχολής των Ανανιστών” (των ρεαλιστών της πολιτικής του κατευνασμού μέσα και έξω από τα σύνορα Ελλάδας και Κύπρου).

   Συμφωνία Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων ηγετών διατεθειμένων να λύσουν το Κυπριακό με θυσιαστικές για την Κύπρο υποχωρήσεις έναντι των απαιτήσεων του Προέδρου της Τουρκίας.

   Το ζήτημα και εναγώνιο ερώτημα, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι αν υποχωρήσουν σε τέτοιο βαθμό οι δικοί μας που θα δεχθούν σαν μοντέλο λύσης και αυτό ακόμα που θα προτείνουν (με εμπροσθοφυλακή τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες) οι Μεγάλοι και θα δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να ασκεί — δια της τ/κ Κοινότητας — κυριαρχία στην ενιαία Κύπρο…

   Ας μην ξεχνάμε ότι ο τουρκικός αναθεωρητισμός περιλαμβάνει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο. Στην περίπτωση της τελευταίας, συγκεκριμένα, το κυρίαρχο όνειρο της επιθετικής πολιτικής της Άγκυρας (της στρατηγικής της ”Γαλάζιας Πατρίδας”) είναι η διχοτόμηση του νησιού.

   Η διχοτόμηση του νησιού πάση θυσία, ακόμα και αν επιτευχθεί δια της πλαγίας (βλ. ΔΔΟ με βάση λύσης την πολιτική ισότητα μεταξύ των συνιστώντων κρατών, την ισότιμη κυριαρχία). Ακόμα και αν πρόκειται για εκβιαστική διχοτόμηση που θα στηρίζεται σε έκνομες ενέργειες σε στεριά και θάλασσα και παραβιάσεις των ψηφισμάτων 550 και 789 τοφυ Συμβουλίου Ασφαλείας.

   Παραβιάσεις όπως αυτές που έγιναν στα Βαρώσια (τα οποία εποικίζουν ανεμπόδιστα οι Τούρκοι μετά τον σεισμό των 7,8 ρίχτερ στην Τουρκία) και παράνομες μεθοδεύσεις στην περίκλειστη Αμμόχωστο, η οποία — αν και προστατεύεται από τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας 550 και 789 (1 Μαΐου 1984)  — υφίσταται τουρκικές παρανομίες που επιδιώκουν την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής υπό την… επίβλεψη του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ερσίν Τατάρ και των συνεργατών του.

Κρινιώ Καλογερίδου