Αλλά αυτή είναι μία ιδιομορφία που χαρακτηρίζει τον κ. Μητσοτάκη. Ισως αποκαλυπτική της διαθέσεώς του να διαπλάσει τη φυσιογνωμία του σημερινού Ελληνα πολίτη κατά τα πρότυπα των δεδομένων της Ευρώπης, όπως τα αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Δεν αγνοεί ενδεχομένως ο πρωθυπουργός ότι ακολουθώντας αυτή την πρακτική πριμοδοτεί –δυνάμει– τα κόμματα που αναδείχθηκαν στα Δεξιά της Ν.Δ. Εχει τη βεβαιότητα, και ίσως δεν βρίσκεται εν αδίκω, όταν πιστεύει πως αξιοποιώντας καταλλήλως και ίσως ανορθόδοξα ενίοτε το συνταγματικό πλαίσιο της χώρας μπορεί να εξουδετερώσει αυτόν τον «κίνδυνο».

Επίσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητεί αγωνιωδώς νέον ηγέτη, με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να διέρχεται μακρά περίοδο συγκροτήσεως νέας πολιτικής φυσιογνωμίας και με το ΚΚΕ να ζει σε ένα δικό του σύμπαν, η κυριαρχία του κ. Μητσοτάκη στο Κοινοβούλιο αγγίζει τα όρια του απολύτου. Κατά συνέπειαν, ο πρωθυπουργός, σε αυτή τουλάχιστον τη φάση, βρίσκεται –ή ίσως φαίνεται να πιστεύει– σε απευθείας σχέση με αυτό που ονομάζεται «λαός». Και η τοποθέτησή του για τα αυτονόητα που διέπουν τη διπλωματική διευθέτηση διακρατικών διαφορών έχει ως στόχο την «κατήχηση της κοινωνίας», που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν οι αυτοσχέδιοι αναλυτές και ειδήμονες.

Σε πρακτικό επίπεδο, βεβαίως, στα θέματα μακροχρόνιων εκκρεμοτήτων επέρχεται η ώρα «ωριμάνσεως» και η ανάγκη διευθετήσεως διπλωματικών διαφορών. Το μακεδονικό ζήτημα ήταν ένα από τα προβλήματα αυτά, που ο κ. Αλέξης Τσίπρας το «έλυσε» χάρις στη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέρρευσε. Κάποιοι εθνικιστικοί λαρυγγισμοί ακούστηκαν από στελέχη της Ν.Δ. και έκλεισε το θέμα.

Σήμερα ο κ. Μητσοτάκης, κυρίαρχος στην εσωτερική πολιτική σκηνή, επιχειρεί κάτι αντίστοιχο με τα ελληνοτουρκικά. Με την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση σε φάση αποδιοργανώσεως και με τη Ν.Δ. σε κατάσταση ληθάργου μετά τη θριαμβική εκλογική της νίκη, επιχειρεί τα μέγιστα. Με τον δικό του πάντα τρόπο.

Πηγή: Καθημερινή