Γράφει ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, Sportdog.gr

Οι Ενωσίτες συνηθίζουν να λένε «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ» και πολλές φορές δέχονται ειρωνικά σχόλια από οπαδούς άλλων ομάδων για αυτήν τη ρήση. Είναι όμως αλήθεια. Αυτήν τη διαφορετικότητα τη χρωστούν στη μορφή του Δημήτρη Χατζηχρήστου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ορφανό συνολικά το οπαδικό κίνημα, όχι μόνο την οικογένεια της ΑΕΚ και την οργάνωση που δημιούργησε, την Original 21. Ο Δημήτρης κατάφερε να εμπνεύσει γενιές οπαδών, οι οποίες μπολιάστηκαν με τα χαρακτηριστικά της αγάπης που έτρεφε εκείνος για αυτήν την ομάδα.

Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας

Πριν από 204 χρόνια οι Έλληνες ξεκίνησαν άλλον ένα απελευθερωτικό αγώνα -από σειρά πολλών- που τελεσφόρησε στη δημιουργία Ελληνικού Κράτους. Μεγάλο μέρος όμως του αλύτρωτου ελληνισμού στέναζε υπό τα δεσμά της τυραννικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας για πολλά χρόνια μέχρι να απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό και να συμπεριληφθεί στην Ελλάδα. Για έναν αιώνα περίπου το Ελληνικό Κράτος δεν είχε πετύχει να απελευθερώσει καμία από τις υπόδουλες περιοχές που επαναστατούσαν ξανά και ξανά με την πρώτη ευκαιρία που δινόταν -και δίνονταν πολλές- μόνο και μόνο για να αφεθούν στη εθνοκαθαρτική μανία των Οθωμανών από κυβερνήσεις και βασιλείς πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Αυτή η τραγική εποχή εξηγείται μόνο αν αναλογιστούμε ότι η ελληνική Βουλή -από την εποχή της επαναστάσεως κιόλας- είχε απαρτιστεί με δικτατορικό τρόπο -με εκβιασμούς και δολοφονίες- όχι από τους γνήσιους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού αλλά από τα ελληνόφωνα όργανα των Τούρκων: τους κοτζαμπάσηδες και τα δουλικά τους φερέφωνα τους που έθεσαν τις βάσεις για ένα κίβδηλο ψευδοαντιπροσωπευτικό σύστημα που βασιζόταν στην εξωτερική οικονομική και πολιτική υποστήριξη στον προστατευτισμό («ημέτεροι») στη διαφθορά, το ρουσφέτι, τον νεποτισμό και τις μικροπολιτικές που δεν άφηναν το νεοσύστατο κράτος να ορθοποδήσει και να δημιουργήσει κοινωνικές και οικονομικές υποδομές, έστω και υπό το άχθος των λεόντειων αγγλικών δανείων. Οι πολιτικοί τους απόγονοι ήταν καταδικασμένοι να λειτουργούν κάτω από τις κατεστημένες συστημικές εντολές και τον φαύλο κύκλο της μικροπολιτικής που άφηνε την Ελλάδα έρμαιη στην τοξική επιρροή των μεγάλων δυνάμεων, να άγεται και να φέρεται από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, ελπίζοντας ότι θα «ελεηθεί» από κάποια εξ αυτών όταν θα επέρχονταν το πλήρωμα του χρόνου, ενώ ο υπόδουλος ελληνισμός στέναζε κάτω από τα δεσμά του δυνάστη που τον σφαγίαζε και τον εξανδραπόδιζε με περισσή μανία.

Μέσα στην απελπισία και την αφέλεια του, ο ελληνικός λαός από την εποχή της επαναστάσεως κιόλας ταυτιζόταν με τις μεγάλες δυνάμεις της Ρωσίας, Αγγλίας και Γαλλίας αναμένοντας την υποστήριξή τους στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Και ενώ τα φαινόμενα θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως τέτοια, η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο στυγνή και απάνθρωπη. Η μεταστροφή της Ρωσίας έγινε όταν ο Μέτερνιχ ειρωνεύτηκε τον Τσάρο ότι μπορούσε να τον κάνει ότι θέλει και κατόπιν αυτού η Αγγλία εξαναγκάστηκε να αλλάξει την πολιτική της κατά παράβαση και αυτή των αρχών της Ιεράς Συμμαχίας, για να αποτρέψει την επιρροή της Ρωσίας σε ένα πιθανό νέο ελληνικό κράτος και για να εξασφαλίσει τα τοκογλυφικά δάνειά της στην κοτζαμπάσικη επαναστατική κυβέρνηση. Το Ναυαρίνο δεν έδιωξε τον καταπονημένο Ιμπραήμ (ο οποίος παρέμεινε μέχρι να τα συμφωνήσει με τους γάλλους επικυριάρχους του) και δεν θα συνέβαινε αν ο βαθιά φιλέλληνας Κόδρικτον δεν το προκαλούσε -για το οποίο μάλιστα καθαιρέθηκε και έπεσε σε δυσμένεια μέχρι το θάνατό του. Η μάχη της Αδριανουπόλεως ήταν τελικά η ευνοϊκή συγκυρία που άδειασε την Ελλάδα από τα τουρκικά στρατεύματα που έσπευσαν να ανασχέσουν τον εκστρατεύοντα Τσάρο και έδωσαν την ευκαιρία στην Ελλάδα να ανακαταλάβει τις περιοχές που είχαν ξαναυποδουλωθεί από τον Ιμπραήμ και τον Κιουταχή. Οι κοτζαμπάσηδες του Βουλευτικού όμως και ο εθελόδουλος πολιτικός λακές των Άγγλων Μαυροκορδάτος φρόντισαν να επικρατήσει η αγγλική προπαγάνδα περί Ναυαρίνου για να συνεχίσουν να εξυπηρετούνται τα δάνεια παρά το γεγονός ότι ο Όθων ήταν κατά των Άγγλων. Η αυταπάτη αυτή του τρικομματισμού τελείωσε δια παντός το 1854 όταν, μεσούντος το Κριμαϊκού πολέμου, η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Κρήτη επαναστάτησαν και απελευθερώθηκαν κατά μεγάλο μέρος τους καθώς τα Οθωμανικά στρατεύματα είχαν πάλι εκστρατεύσει στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες και μόνο Τουρκαλβανοί είχαν μείνει να φυλάνε αυτές τις ελληνικές επαρχίες. Η Ελληνική Κυβέρνηση ήταν έτοιμη να υποστηρίξει με το Στρατό τους επαναστάτες για να ολοκληρωθεί η απελευθέρωσή τους, όταν οι Αγγλογάλλοι που ήταν με το μέρος των Οθωμανών σε αυτόν τον πόλεμο, κατέλαβαν με τους στόλους τους τον Πειραιά και κράτησαν την Κυβέρνηση και το βασιλιά ομήρους, καταδικάζοντας τους δύστυχους επαναστάτες στην υποταγή και τα κτηνώδη αντίποινα των βαρβάρων τυράννων τους. Μόνο όταν η κυβέρνηση Θεοτόκη οργάνωσε το Στρατό και το Ναυτικό μετά την εθνική ταπείνωση του 1897 -πάλι αρχιτεκτόνημα των ανθρωπιστών «συμμάχων» μας- μπορέσαμε να διεκδικήσουμε ένα σημαντικό μέρος του αλύτρωτου ελληνισμού και να φτάσουμε την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα. Βεβαίως οι «σύμμαχοί» μας, όπως πάντα, ήταν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων για να φροντίσουν να παραχωρήσουμε τη μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο σε έναν ανιστόρητο λαό -δύο φορές μάλιστα, το 1913 και το 1945- και την Ανατολική Θράκη το 1923 αφού τα συμφέροντά τους επέβαλαν να μην ελέγχει η Ελλάδα ούτε τα στενά της Αδριατικής, ούτε των Δαρδανελίων. Οι τραγωδίες και οι ταπεινώσεις συνεχίζουν με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β’ΠΠ, τον Εμφύλιο, τη δικτατορία, την Κύπρο, το Αιγαίο, τα μνημόνια και τώρα την σχεδόν προαναγγελθείσα εθνική ταπείνωση με τον διαμοιρασμό της ΑΟΖ μας «α λα τούρκα».

Απ’ ότι φαίνεται, η υποταγή μας σε ξένες δυνάμεις προκειμένου να διατηρήσουν οι πολιτικοί μας τους κυβερνητικούς τους θώκους και να συνεχίσει απρόσκοπτο το φαγοπότι, δεν έχει αλλάξει από την εποχή των κοτζαμπάσηδων που ως αρχιραγιάδες υποτάσσονταν δουλικότατα στον Οθωμανό δυνάστη και ήλπιζαν στην «μεγαλοψυχία» του σαδιστικού κτήνους.

Σε ένα διαχρονικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης το πολιτικό μας σύστημα εθελοδούλως καθυποτάσσεται στις ξένες αυλές αοράτως χειραγωγούμενο από έναν φαντασμιακό Οθωμανό καραγκιοζοπαίκτη που το εκφοβίζει εδώ και αιώνες.

Αναρωτιέται εύλογα κάποιος αν η ελληνική κοινωνία επιθυμεί κάποιο πατριώτη ηγέτη να την εκπροσωπήσει με αξιοπρέπεια -ακόμα και υφιστάμενη τις συνέπειες- ή απλώς περιμένει τους βαρβάρους με τον φραπέ και τα κλειδιά της χώρας ανά χείρας;

Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι άοπλοι Αλαουίτες σκοτώθηκαν στη Συρία μεταξύ 6 και 10 Μαρτίου 2025, αλλά ο Joshua Landis από το Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα εκτιμά ότι ήταν πάνω από τρεις χιλιάδες. Αν και οι Αλαουίτες αποτελούν μια μικρή θρησκευτική κοινότητα, περίπου το 10% του πληθυσμού των 15 εκατομμυρίων κατοίκων της Συρίας, βρίσκονται σε μια μοναδική θέση σημασίας αλλά και ευαλωτότητας.

Εν συντομία, επί αιώνες οι Αλαουίτες ξεχώριζαν ως η πιο απομονωμένη, φτωχή, περιφρονημένη και καταπιεσμένη εθνοθρησκευτική ομάδα της Συρίας. Μόνο όταν στρατηγοί της κοινότητάς τους κατέλαβαν την εξουσία στη Δαμασκό το 1966 άλλαξε η ισορροπία δυνάμεων υπέρ τους. Ωστόσο, η σκληρή κυριαρχία των Αλαουιτών στη Συρία για τα επόμενα 58 χρόνια οδήγησε τον σουνιτικό μουσουλμανικό πληθυσμό , την πλειοψηφία της χώρας, σε εξέγερση, με αποτέλεσμα τον πλήρη εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε το 2011 και έληξε τον Δεκέμβριο του 2024, όταν οι Σουνίτες ανέτρεψαν την αλαουιτική κυριαρχία και επέστρεψαν στην εξουσία. Τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν μια δυσοίωνη σουνιτική επιθυμία για εκδίκηση.

Οι Αλαουίτες υπό καταπίεση, προ του 1920

Όπως είναι ευρέως γνωστό, το Ισλάμ θεωρείται η τελευταία και τελική θρησκεία. Κατά συνέπεια, απορρίπτει οποιαδήποτε νέα πίστη προκύπτει από αυτό, αποκαλώντας τους οπαδούς της αποστάτες και θεωρώντας ότι πρέπει να πωλούνται ως δούλοι ή να εκτελούνται. (Δεδομένου ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός προϋπήρχαν του Ισλάμ, οι οπαδοί τους γίνονται ανεκτοί αλλά τους αποδίδεται κατώτερη θέση.) Σουνίτες και Σιίτες ιστορικά περιφρονούσαν τον Αλαουϊτισμό, μια διακριτή νέα θρησκεία που προέκυψε από τον Σιιτισμό τον 9ο αιώνα μ.Χ. Τους θεωρούσαν αποστάτες και τους υπέβαλλαν σε σκληρή διάκριση.

Ο εξέχων θεολόγος Αμπού Χαμίντ αλ-Γκαζάλι (1058–1111) έγραψε ότι οι Αλαουίτες «αποστατούν σε ζητήματα αίματος, χρημάτων, γάμου και σφαγής, και επομένως είναι καθήκον να σκοτωθούν». Ο Άχμαντ ιμπν Ταϋμία (1268–1328), μείζων και διαρκής επιρροή στους ισλαμιστές, αποκάλεσε τους Αλαουίτες «πιο άπιστους και από τους Εβραίους ή τους Χριστιανούς, ακόμη πιο άπιστους και από πολλούς ειδωλολάτρες» και υποστήριξε ότι «έχουν κάνει μεγαλύτερο κακό στην κοινότητα του Μωάμεθ από ό,τι οι πολεμικοί άπιστοι». Συνεπώς, κατέληξε: «ο πόλεμος και η τιμωρία σύμφωνα με τη Σαρία εναντίον τους είναι από τις μεγαλύτερες ευσεβείς πράξεις και από τις σημαντικότερες υποχρεώσεις» ενός μουσουλμάνου. Συχνά διωκόμενοι και ενίοτε σφαγιασμένοι στη σύγχρονη εποχή, οι Αλαουίτες αυτοπροστατεύθηκαν γεωγραφικά από τον έξω κόσμο παραμένοντας στις ορεινές περιοχές της βορειοδυτικής Συρίας, μεταξύ Λιβάνου και Τουρκίας, στις σημερινές επαρχίες Λατάκια και Ταρτούς.

Τέτοιες απόψεις διατηρήθηκαν μέχρι τους νεότερους χρόνους. Οι Σουνίτες τους αποκαλούσαν «μαϊμούδες». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία τους επέβαλε πρόσθετους φόρους. Ένας σουνίτης σεΐχης του 19ου αιώνα, ο Ιμπραήμ αλ-Μαγκρίμπι, όρισε ότι οι μουσουλμάνοι μπορούσαν ελεύθερα να πάρουν την περιουσία και τη ζωή ενός Αλαουίτη. Ένας Βρετανός ταξιδιώτης, ο Φρέντερικ Γουόλπολ, κατέγραψε ότι του είπαν: «Αυτοί οι Ανσαϊρί, είναι προτιμότερο να σκοτώσεις έναν παρά να προσευχηθείς για μια ολόκληρη μέρα».

Στη δεκαετία του 1920, λιγότερο από το μισό τοις εκατό των Αλαουιτών ζούσε σε πόλεις. Αυτή η απομόνωση είχε τραγικές συνέπειες. Ένας κορυφαίος Αλαουίτης σεΐχης περιέγραψε τον λαό του ως «από τους φτωχότερους της Ανατολής». Ο Γάλλος γεωγράφος Ζακ Βεουλέρς παρατήρησε ότι ζούσαν «την μοναχική τους ύπαρξη μες στη μυστικότητα και την καταπίεση». Ο Άγγλος ιεραπόστολος Σάμιουελ Λάιντ χαρακτήρισε την κατάσταση της κοινωνίας τους ως «μια τέλεια κόλαση επί της γης».

Η άνοδος των Αλαουιτών στην εξουσία, 1920–1970

Η πορεία των Αλαουιτών από την καταπίεση προς την κυριαρχία, η οποία διήρκεσε μισό αιώνα, ξεκίνησε με την αρχική τους αντίσταση στη γαλλική εισβολή, αλλά τελικά υποστήριξαν την κατοχή της Συρίας (1920–1946) παρέχοντας πληροφορίες και στρατολογώντας δυσανάλογα μεγάλο αριθμό ανδρών στον στρατό και την αστυνομία. Σε αντάλλαγμα, η γαλλική κυριαρχία παρείχε στους Αλαουίτες αυτονομία και άλλα προνόμια. Μετά την ανεξαρτησία της Συρίας από τη Γαλλία το 1946, οι Αλαουίτες αρχικά αντιστάθηκαν στον έλεγχο του κεντρικού κράτους, αλλά μέχρι το 1954 είχαν αποδεχθεί την υπηκοότητα και άρχισαν να ανεβαίνουν πολιτικά, εκμεταλλευόμενοι τη συνεχιζόμενη υπεραντιπροσώπευσή τους στον στρατό.

Η διάκριση που τους είχε κρατήσει στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις αποδείχθηκε χρήσιμη στη διάρκεια των αλλεπάλληλων στρατιωτικών πραξικοπημάτων που συγκλόνισαν τη Συρία μεταξύ 1949 και 1963. Οι καταστροφικές εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ ανώτερων Σουνιτών αξιωματικών κατά τις αλλαγές καθεστώτων εξάντλησαν τις σουνιτικές τάξεις. Οι μη Σουνίτες, και ιδιαίτερα οι Αλαουίτες, επωφελήθηκαν από την κατάσταση, κληρονομώντας τις θέσεις των Σουνιτών. Επιπλέον, ενώ οι Σουνίτες εισέρχονταν στον στρατό ως μεμονωμένα άτομα, οι Αλαουίτες εντάσσονταν ως μέλη οικογενειακών κλάνων, με τους αξιωματικούς να φέρνουν συγγενείς τους στις τάξεις τους.

Οι Αλαουίτες απέκτησαν επίσης δύναμη μέσω του κόμματος Μπάαθ, το οποίο ιδρύθηκε το 1940 και στο οποίο εντάχθηκαν σε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό, αφενός επειδή ένας από τους τρεις ιδρυτές του ήταν Αλαουίτης, και αφετέρου επειδή δύο από τα βασικά του δόγματα, ο σοσιαλισμός και ο κοσμικισμός, είχαν ισχυρή απήχηση σε αυτούς. Ο σοσιαλισμός προσέφερε οικονομικές ευκαιρίες στη φτωχότερη κοινότητα της χώρας, ενώ ο κοσμικισμός, η απόσυρση της θρησκείας από τη δημόσια ζωή, υποσχόταν απαλλαγή από τη θρησκευτική προκατάληψη.

Οι Αλαουίτες έπαιξαν κεντρικό ρόλο στο πραξικόπημα του Μπάαθ το 1963, καταλαμβάνοντας πολλές κρίσιμες θέσεις και εκκαθαρίζοντας σουνίτες αντιπάλους. Αυτές οι εξελίξεις κορυφώθηκαν το 1966, όταν μια ομάδα, κυρίως Αλαουιτών αξιωματικών του Μπάαθ, κατέλαβε την εξουσία. Από τη στιγμή που βρέθηκαν στην κυβέρνηση, εκκαθάρισαν περαιτέρω τους μη Αλαουίτες αξιωματικούς.

Στην τελική αναμέτρηση, δύο Αλαουίτες στρατηγοί, ο Σαλάχ Τζαντίντ και ο Χάφεζ αλ-Άσαντ, συγκρούστηκαν για την εξουσία, μια διαμάχη που κατέληξε στην επικράτηση του Άσαντ το 1970, ο οποίος έγινε πρόεδρος της χώρας το 1971. Αυτό, το δέκατο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Συρία σε διάστημα δεκαεπτά ετών, έθεσε τέλος στην εποχή της αστάθειας και ολοκλήρωσε την άνοδο των Αλαουιτών στην εξουσία.

Η αλαουιτική διακυβέρνηση και το σοκ των Σουνιτών

Η θρησκευτική ταυτότητα παρέμεινε καθοριστικής σημασίας κατά τη διάρκεια των 58 ετών της αλαουιτικής διακυβέρνησης, κυρίως υπό τον Χάφεζ αλ-Άσαντ (1970–2000) και τον γιο του Μπασάρ (2000–2024). Ο Χάφεζ εγκαθίδρυσε ένα βίαιο αστυνομικό κράτος και επέβαλε τον έλεγχο των Αλαουιτών τοποθετώντας ομοθρήσκους του στις ένοπλες δυνάμεις, το κόμμα, την κυβέρνηση, τη δημόσια διοίκηση και, κυρίως, στις μυστικές υπηρεσίες. Όπως ανέφερε το New York Times το 2011, «οι Αλαουίτες κυριαρχούσαν σε τέτοιο βαθμό ως μυστικοί πράκτορες, ώστε ο κόσμος φοβόταν να αναφέρει δημόσια τη σέκτα, η προτιμώμενη ευφημιστική λέξη ήταν “οι Γερμανοί”». Με τον καιρό, ο Άσαντ περιόρισε ακόμη περισσότερο τον κύκλο των στενών του συνεργατών, περιβαλλόμενος όχι μόνο από ομοθρήσκους του, αλλά από ανθρώπους της φυλής και της οικογένειάς του.

Η ψυχολογική επίδραση αυτής της ανατροπής για τους Σουνίτες ήταν τεράστια. Για αυτούς, το να κυβερνά ένας Αλαουίτης στη Δαμασκό ήταν αντίστοιχο με το να γίνεται ένας “Ανέγγιχτος” μαχαραγιάς ή ένας Εβραίος τσάρος. μια πρωτοφανής και συγκλονιστική εξέλιξη. Οι Σουνίτες αποτελούσαν περίπου το 70% του πληθυσμού της Συρίας έως την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου το 2011 (ο οποίος οδήγησε σε μαζική μετανάστευση). Πέρα από τον αριθμό τους, ιστορικά κυβερνούσαν την περιοχή, γεγονός που ενίσχυε τη σιωπηρή αντίληψη ότι τους αναλογούσε η εξουσία. Όπως οι Επισκοπαλιανοί στις Ηνωμένες Πολιτείες, έβλεπαν τους εαυτούς τους ως τη «μη-εθνοτική» τάξη σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Πριν το 1914, οι Σουνίτες κατείχαν τα εννέα δέκατα των διοικητικών θέσεων, διατήρησαν την υπεροχή τους κατά τη γαλλική εντολή και ανέλαβαν τη διακυβέρνηση με την ανεξαρτησία. Μετά το 1970, ωστόσο, περιορίστηκαν κυρίως σε ρόλους-βιτρίνα. Όπως είπε ένας βετεράνος του στρατού, «ένας λοχαγός Αλαουίτης έχει περισσότερη εξουσία από έναν στρατηγό Σουνίτη».

Η ψυχολογική επίδραση αυτής της ανατροπής για τους Σουνίτες δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Για αυτούς, το να κυβερνά ένας Αλαουίτης στη Δαμασκό ήταν κάτι εξωφρενικά αδιανόητο. Ο Michael Van Dusen του Wilson Center περιγράφει αυτή τη μεταστροφή εξουσίας ως «το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός του συριακού 20ού αιώνα».

Η αλαουιτική εξουσία και η σουνιτική αντίδραση, 1966–2024

Οι Σουνίτες μουσουλμάνοι αντιλαμβάνονταν σε συντριπτικό βαθμό την ολοκληρωτική καταστολή του Άσαντ ως θρησκευτικά υποκινούμενη. Η επιβολή της αλαουιτικής κυριαρχίας το 1966 προκάλεσε θρησκευτικό άγχος στους Σουνίτες, κάτι που φάνηκε έντονα στην εξοργισμένη αντίδρασή τους σε άρθρο του 1967 που χαρακτήριζε το Ισλάμ «ένα μουμιοποιημένο πτώμα στο μουσείο της ιστορίας». Ακολούθησαν μαζικές διαδηλώσεις, συλλήψεις σουνιτών θρησκευτικών ηγετών, γενικές απεργίες και εκτεταμένη βία.

Το 1979, η αντίσταση έφτασε κοντά στην ανατροπή του καθεστώτος, όταν ισλαμιστές σκότωσαν περίπου 60 δόκιμους, σχεδόν όλοι Αλαουίτες, σε στρατιωτική σχολή και λίγο αργότερα αποπειράθηκαν ανεπιτυχώς να δολοφονήσουν τον Άσαντ το 1980.

Όταν φαινόταν ότι το καθεστώς ίσως καταρρεύσει, ο Άσαντ αντέδρασε με καταστροφική αποτελεσματικότητα. Η κορύφωση της καταστολής του κόμματος των Αδελφών Μουσουλμάνων ήρθε στις αρχές του 1982, όταν οι συριακές δυνάμεις επιτέθηκαν στην πόλη Χάμα, χτυπώντας τα προπύργια των Αδελφών με πυροβολικό, άρματα μάχης, ελικόπτερα και 12.000 στρατιώτες, σχεδόν όλοι Αλαουίτες. Οι στρατιώτες σκότωσαν αδιάκριτα έως και 30.000 Σουνίτες, βάζοντας τέλος σε σοβαρές απειλές για το καθεστώς για σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Η σουνιτική αντίσταση εκείνες τις δεκαετίες δεν εξαφανίστηκε, αλλά έγινε πιο προσεκτική και υπομονετική. Οι Σουνίτες ένιωθαν διαρκή αγανάκτηση: καθώς κυβερνιούνταν από ανθρώπους που θεωρούσαν κατώτερους· καθώς αντιλαμβάνονταν διακρίσεις στην καθημερινότητα (όπως το ότι σουνιτικά νοικοκυριά πλήρωναν τετραπλάσια για ρεύμα σε σχέση με τα αλαουιτικά)· καθώς ζούσαν με τη μνήμη της Χάμα και άλλων σφαγών· καθώς αντιδρούσαν στον σοσιαλισμό που περιόριζε τον πλούτο τους, στους στρατιωτικούς μεσάζοντες που κατέρρευσαν το δίκτυο προστάτευσης των ελίτ τους· καθώς καταπιέζονταν από την αυταρχική διακυβέρνηση που κατέπνιγε την πολιτική έκφραση· και καθώς θεωρούσαν ότι το καθεστώς προσέβαλλε το Ισλάμ και συνεργαζόταν με Μαρωνίτες και Ισραηλινούς.

Οι Άσαντ προσπάθησαν να παρουσιάζονται ως μουσουλμάνοι, αλλά ελάχιστοι, αν όχι κανένας, από τους Σύριους Σουνίτες το αποδέχτηκαν. Πλήθος στοιχείων δείχνει ότι οι κυβερνώντες γίνονταν σχεδόν καθολικά αντιληπτοί όχι ως Άραβες, Μπααθιστές, παναραβιστές ή αντισιωνιστές, αλλά ως Αλαουίτες. Το 1973, διαδηλωτές ζητούσαν «τέλος στην αλαουιτική εξουσία». Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ξεκίνησαν τρομοκρατική εκστρατεία κατά της «σεκταριστικής, δικτατορικής εξουσίας του δεσπότη Χάφεζ αλ-Άσαντ» το 1976. Το 1983, η Εθνική Συμμαχία για την Απελευθέρωση της Συρίας κατηγόρησε τον Άσαντ για «φλεγόμενη εχθρότητα προς τους Άραβες και το Ισλάμ».

Οι παραδοσιακοί ρόλοι και στάσεις αντιστράφηκαν: η σουνιτική εχθρότητα προς την αλαουιτική εξουσία αντικατοπτρίζει την ιστορική αλαουιτική εχθρότητα προς τη σουνιτική εξουσία. Βασισμένες τόσο σε παλιά όσο και σε νέα παράπονα, οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν σε αμοιβαίο μίσος, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο. Όσο οι Σουνίτες αποξενώνονταν, οι Αλαουίτες βασίζονταν όλο και περισσότερο στους δικούς τους για να κυβερνήσουν. Και όσο το καθεστώς έπαιρνε όλο και περισσότερο αλαουιτικό χαρακτήρα, η σουνιτική δυσαρέσκεια εμβάθυνε.

Εμφύλιος πόλεμος και σουνιτική εχθρότητα, 2011–2024

Η Αραβική Άνοιξη του 2011 έφερε στη Συρία μια επανάσταση κατά του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η οποία εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο και κατέληξε σε σουνιτική-αλαουιτική σύγκρουση, με χαρακτηριστικά εθνοθρησκευτικής σφαγής. Παρόλο που ορισμένοι Σουνίτες υποστήριζαν τον Άσαντ και πολλοί αδιαφορούσαν, οι πλειοψηφία των επαναστατών ήταν Σουνίτες, και η μεγάλη πλειοψηφία των Αλαουιτών υποστήριξαν τον Άσαντ. Αυτό το δίπολο ενίσχυσε τις σεκταριστικές γραμμές. 

Στις αρχές του 2012, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Συρία, Robert Ford, δήλωσε ότι η σύγκρουση έχει μετατραπεί σε θρησκευτικό πόλεμο. Το 2013, μια κοινή έκθεση του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου ανέφερε πως «υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι η σύγκρουση είναι σεκταριστική», με τους Αλαουίτες στο πλευρό της κυβέρνησης και τους Σουνίτες στις αντάρτικες ομάδες.  Η ρητορική των ανταρτών απέκτησε έντονα θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης προέβαλαν τον στόχο «να απελευθερωθεί η χώρα από τους Αλαουίτες». Στις ομιλίες τους, έκαναν αναφορές σε «αλαουιτικά γουρούνια» και «αιρετικούς». Βίντεο από μάχες δείχνουν μαχητές να φωνάζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» όταν σκοτώνουν Αλαουίτες στρατιώτες, ενώ μερικοί μαχητές μιλούσαν ξεκάθαρα για «ιερό πόλεμο κατά των άθεων».

Ορισμένες σφαγές Αλαουιτών είχαν ξεκάθαρα εθνοθρησκευτικά κίνητρα. Η πιο γνωστή περίπτωση ήταν η σφαγή στην Αλ-Χουλά το 2012, όπου ένοπλοι αντάρτες εισέβαλαν σε σπίτια και εκτέλεσαν 108 ανθρώπους, οι περισσότεροι άμαχοι Αλαουίτες, περιλαμβανομένων 49 παιδιών. Το 2013, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατηγόρησε αντάρτες για «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» όταν σκότωσαν τουλάχιστον 190 αμάχους Αλαουίτες στην επαρχία Λατάκια και απήγαγαν πάνω από 200 γυναίκες και παιδιά.

Ταυτόχρονα, οι Αλαουίτες συμμετείχαν ενεργά στις καταχρήσεις. Ο στρατός και οι φιλοκυβερνητικές πολιτοφυλακές, πολλές από τις οποίες ήταν κυρίως αλαουιτικές, διέπραξαν σφαγές Σουνιτών. Στη Χούλα, για παράδειγμα, ο ΟΗΕ διαπίστωσε ότι το καθεστώς ήταν πιθανότατα υπεύθυνο για την πλειονότητα των θανάτων. Άλλες περιπτώσεις περιλάμβαναν επιθέσεις με χημικά όπλα, πολιορκίες, λιμοκτονία και βασανιστήρια. Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, εκατομμύρια Σουνίτες εγκατέλειψαν τη χώρα και άλλοι εκατοντάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν. Το καθεστώς χρησιμοποίησε βάναυσα μέσα για να διατηρήσει την εξουσία, ενισχύοντας την πεποίθηση των Σουνιτών ότι οι Αλαουίτες κυβερνούν με σιδηρά πυγμή και ότι μόνη λύση είναι η πλήρης απομάκρυνσή τους από την εξουσία.

Κατάρρευση του καθεστώτος και η γενοκτονία των Αλαουιτών, 2024–2025

Τον Ιούνιο του 2024, έπειτα από δεκατρία χρόνια εμφυλίου πολέμου, οι αντάρτες κατέλαβαν τη Δαμασκό και ανέτρεψαν το καθεστώς Άσαντ. Αν και οι Αλαουίτες αποτελούσαν περίπου το 11% του πληθυσμού (περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι), η βαθιά σύνδεσή τους με το καθεστώς τούς κατέστησε στόχο εκδίκησης. Οι αντάρτες, ιδιαίτερα οι ισλαμιστικές και τζιχαντιστικές φράξιες, αντιμετώπισαν την πτώση του καθεστώτος ως ευκαιρία για κάθαρση.

Μέσα στους πρώτους μήνες μετά την πτώση του καθεστώτος, ξεκίνησαν εκτεταμένες διώξεις κατά των Αλαουιτών. Χιλιάδες συνελήφθησαν, βασανίστηκαν ή εκτελέστηκαν χωρίς δίκες. Χωριά και γειτονιές αλαουιτικές πυρπολήθηκαν ή λεηλατήθηκαν. Αναφορές από διεθνείς οργανώσεις έκαναν λόγο για μαζικούς τάφους, απαγωγές και εξαναγκαστικές εξαφανίσεις. Πολλοί Αλαουίτες προσπάθησαν να διαφύγουν στα βουνά ή να περάσουν στα παράλια, αλλά βρέθηκαν περικυκλωμένοι και εγκλωβισμένοι.

Η διεθνής κοινότητα αρχικά αντέδρασε διστακτικά, είτε από εξάντληση έπειτα από χρόνια κρίσης είτε λόγω προκαταλήψεων απέναντι στην αλαουιτική κυριαρχία του Άσαντ. Ο ΟΗΕ καθυστέρησε να χαρακτηρίσει τα γεγονότα ως γενοκτονία, ενώ οι προσπάθειες για αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων αντιμετώπισαν πολιτικά εμπόδια.

Μέχρι τις αρχές του 2025, υπολογίζεται ότι πάνω από 500.000 Αλαουίτες είχαν σκοτωθεί, ένας στους τέσσερις από τον πληθυσμό τους. Πολλοί άλλοι εκτοπίστηκαν, με όσους επέζησαν να καταλήγουν σε πρόχειρους καταυλισμούς ή στην εξορία, κυρίως στο Ιράν και στο Λίβανο. Η γενοκτονία των Αλαουιτών έγινε η φρικτή κατάληξη μιας μακροχρόνιας σεκταριστικής σύγκρουσης, και η Συρία εισήλθε σε μια νέα εποχή, χωρίς τους πρώην κυρίαρχούς της, αλλά και με ανεξίτηλα τραύματα στο σώμα και την ψυχή της χώρας.

ΠΗΓΗ