«ΤΟ ΝΑΤΟ καλωσορίζει τις ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της Ουκρανίας και της Γεωργίας για ένταξη στον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Συμφωνήσαμε ότι αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Το ενταξιακό σχέδιο δράσης MAP είναι το επόμενο βήμα για την Ουκρανία και τη Γεωργία στον δρόμο τους προς την ένταξη». (3 Απριλίου 2008)

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Στο Βουκουρέστι προ δεκαπενταετίας. Η Ελλάδα, τότε, είχε άλλη αγωνία, τη μη ένταξη της ΠΓΔΜ, νυν Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, στη Συμμαχία, με την προσωρινή ονομασία της. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής επέστρεψε με την επιτυχία -αυτό που αποκαλούμε «βέτο»και δεν δώσαμε μεγάλη σημασία στη νατοϊκή προοπτική της Ουκρανίας, που ήταν η πιο κόκκινη από τις κόκκινες γραμμές της Ρωσίας.

Η Αθήνα έμεινε σταθερή στις κόκκινες γραμμές της και πέρασε πάνω από μία δεκαετία για την ένταξη των Σκοπίων στη Συμμαχία. Το «δικό μας» Βουκουρέστι δεν είχε νέφη. Το ρωσο-νατοϊκό Βουκουρέστι, παρουσία μάλιστα του Πούτιν, στα επόμενα βήματα ευρέθη: στον πόλεμο της Ρωσίας στη Γεωργία (2008), στη μονομερή προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, στις πολυετείς συρράξεις στο Ντονμπάς και από το 2022 στον πόλεμο στην Ουκρανία. Το 2008 δόθηκε μία υπόσχεση, μία αόριστη δέσμευση για εισιτήριο ένταξης, ο Μπους μετρούσε μέρες για να αποχαιρετήσει την προεδρία και η καγκελαρία μετρούσε μπίζνες με τη Ρωσία. Γύρω από το «nein» συνασπίστηκαν κι άλλοι, ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου δεν γλύκανε με τη γερμανική αγκάλη και προειδοποίησε από το βήμα του Βουκουρεστίου για την επερχόμενη ζάλη.

Δεν ξέρω αν είναι «πρωτοφανές και παράλογο» να μην υπάρχει χρονοδιάγραμμα, ούτε για την πρόσκληση, ούτε για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όπως διαμαρτύρεται η ενδιαφερόμενη χώρα. Δεν ξέρω πολλά και δεν βολεύομαι με ερωτήματα τύπου «τι θα γινόταν εάν», όταν τα γεγονότα κάνουν μπαμ. Δεν μπορώ, όμως, παρά να παρατηρήσω μια εικόνα τυχαιότητας. Δύο δυνατά τραπέζια -Βουκουρέστι και Βίλνιους- έχουν για ξεχωριστούς λόγους ιδιαίτερη σημασία και για τα ελληνικά μαχαίρια.

Ναυτεμπορική