Να γελάς ή να κλαις; Μεγαλουργεί η παραφροσύνη. Μάλλον σηκώνουν τα χέρια και οι ψυχίατροι. Ακούω τη νέα παρέμβαση του Τατάρ και με ζώνουν τα φίδια, που λέει ο λόγος. Φαντάσου να τους παραδώσουμε τη νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτήν που μας επιτρέπει ακόμα να ζούμε στον τόπο μας! Τι θα ακούμε; Τι θα ζούμε;

Είναι, λέει, «ξεκάθαρη παραβίαση της συνθήκης εγκαθίδρυσης», η δημιουργία ναυτικής βάσης της Γαλλίας στην Κύπρο. Πού την είδε τη ναυτική βάση μόνο ο ίδιος ξέρει, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Είναι που καταγγέλλει ότι με την ανύπαρκτη ναυτική βάση της Γαλλίας παραβιάζονται «οι συνθήκες εγκαθίδρυσης, συμμαχίας και εγγυήσεων, οι οποίες υπογράφηκαν το 1960 ανάμεσα στην Κύπρο, την Τουρκία, τη Βρετανία και την Ελλάδα κατά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Δεν καταργήθηκαν οι συνθήκες από την κατοχή μισού αιώνα, δεν παραβιάζονται από τα στρατόπεδα του Αττίλα, ούτε από τη ναυτική βάση της Τουρκίας, ούτε από την αεροπορική βάση για ντρόουνς, παραβιάζονται από τη Γαλλία. Αν ισχύουν οι συνθήκες, όμως, τότε γιατί ονομάζει την Κυπριακή Δημοκρατία, ελληνοκυπριακή διοίκηση; Και πώς γίνεται να είναι εκλιπούσα, αλλά να ισχύουν οι «συνθήκης εγκαθίδρυσης» για να παραβιάζονται από τη Γαλλία;

Προχτές, πάλι, έκανε ομιλίες στην Τουρκία. «Ο κόσμος δεν μας αναγνωρίζει», έλεγε, «αλλά εμείς πάντα λέμε -όπως έλεγε ο Ραούφ Ντενκτάς- “είναι πολύ καλύτερο να μας αναγνωρίζει η Τουρκία παρά 100 χώρες”». Ε, αφού είναι καλύτερο αυτό, γιατί μας κατηγορείς για εμπάργκο και τέτοια κουραφέξαλα; Γιατί εκλιπαρείς μαζί με την Άγκυρα να σε αναγνωρίσουν κι άλλοι; Είναι, έλεγε, «μέρος του μεγάλου τουρκικού κόσμου», και «το νοτιότερο τουρκικό κράτος». Αν είναι έτσι, τότε τι στο καλό μιλά για συνθήκες εγκαθίδρυσης; Για να κάμνει χάζιν;

Αν υφίστανται και για τους Τουρκοκύπριους και για την Τουρκία οι συνθήκες εγκαθίδρυσης, πάει να πει ότι το έδαφος και η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι σε όλη την επικράτεια του νησιού. Με αναστολή του κεκτημένου στα κατεχόμενα, όπως λέει και το Πρωτόκολλο ένταξης στην ΕΕ. Αν, όμως, είναι η κατεχόμενη Κύπρος «το νοτιότερο τουρκικό κράτος», τότε να το πάρει απόφαση ο Τατάρ ότι οι Ελληνοκύπριοι κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν τις Συνθήκες. Με την ελπίδα (την μάταιη μάλλον) ότι κάποια στιγμή θα γίνει το θαύμα και θα ξανακτιστεί ένα κράτος για έναν λαό.

Αλλά, να το πάρουν απόφαση και οι Τουρκοκύπριοι και είτε να απαλλαγούν από τον Τατάρ και τους ομοίους του, είτε να παραδώσουν τις ευρωπαϊκές τους ταυτότητες για να ικανοποιήσουν το τουρκικό όνειρο, να ξέρουμε κι εμείς με ποιους έχουμε να κάνουμε. Όλα τα άλλα είναι μια μεγάλη απάτη.

Το λέω για να αναδείξω την παραφροσύνη, όχι γιατί έχω την άποψη ότι πρέπει να παραδώσουν τις ταυτότητες. Αλλά, που να πάρει, πού μας οδηγεί αυτή η παραφροσύνη; Ευτυχώς, δηλαδή, διαβάζω κάθε μέρα τον Σενέρ Λεβέντ, γνωρίζω και τις απόψεις μερικών άλλων φίλων Τουρκοκυπρίων και είναι μια παρηγοριά. Στο περιθώριο όλοι, όμως. Διότι, το αφήγημα που επικρατεί καταλυτικά είναι το τουρκικό αφήγημα.

Το απέδειξε και η περιπέτεια του Σερχάτ Ιντσιρλί, του δημοσιογράφου που εκδιώχθηκε από το «προεδρικό» όταν ήταν εκεί ο Ερντογάν τη Δευτέρα. Έγραψε ο Ιντζιρλί τι θα ρωτούσε τον Ερντογάν, αν τον άφηναν στη διάσκεψη Τύπου: «Αν είχα την ευκαιρία», έγραψε, θα ρωτούσε το εξής: «Κύριε πρόεδρε, η Τουρκία είναι ένα ενιαίο αδιαίρετο σύνολο. Καλά, η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να διαιρεθεί; Αν διαιρεθεί, αυτή η διαίρεση θα καταστεί προβληματικό παράδειγμα από την άποψη της Τουρκίας;».

Ναι, αυτό είναι παρήγορο. Το ότι υπάρχουν Τουρκοκύπριοι που τολμούν ακόμα να μιλούν με αυτό τον τρόπο. Αλλά, ξέρουμε το αποτέλεσμα. Ο Ιντσιρλί εκδιώχθηκε από το «προεδρικό», ο Σενέρ διώκεται για να σιωπήσει ή να φυλακιστεί, κάποιοι άλλοι είναι στις μαύρες λίστες της Άγκυρας και κινδυνεύουν, οι κομματικοί αυτών των απόψεων δεν έχουν καμία δύναμη στο λαό. Να ελπίζουμε; Τι άλλο; Να ελπίζουμε. Αλλά, όχι να δεχόμαστε και την παραφροσύνη ως ομαλότητα για να μην χαλάει το κλίμα!

Φιλελεύθερος