«Λευτεριά στην Κύπρο! Λευτεριά στο Κουρδιστάν!»

Κυριάκος Τσιμίλλης

Δεν ήταν πολλές μέχρι τώρα οι επισκέψεις στις Κεντρικές Φυλακές. Τρεις όλες κι όλες οι φορές τα τελευταία χρόνια. Μια επετειακή απότιση τιμής στα Φυλακισμένα Μνήματα, συνδεδεμένη με την παιδική ανάμνηση των πατριωτικών θούριων που τραγουδούσαν οι μελλοθάνατοι κι οι άλλοι αγωνιστές συγκρατούμενοί τους το τελευταίο βράδυ.

Στον Άγιο Αντρέα η νύχτα τότε, πριν εξηνταέξι-εφτά χρόνια, ήταν πολύ ήσυχη και το αγωνιστικό τελευταίο μήνυμα ταξίδευε εύκολα. Ήταν και δυο επισκέψεις επί τη λήξει των μαθημάτων των σχολείων των Φυλακών. Εκείνη η αισιόδοξη αλλαγή στη λειτουργία του σωφρονιστικού ιδρύματος και τις προοπτικές μιας νέας ζωής για τους τροφίμους του ήταν από τα λίγα που έφεραν μια ελπίδα στον τόπο. Ίσως γιαυτό «έπρεπε να καταργηθούν» μαζί με την τότε Διεύθυνση. Είναι πολύ άδικο που φαίνεται να έχουμε ξεχάσει εκείνο το τολμηρό εγχείρημα του οποίου η κατάργηση έμεινε ανεξιχνίαστη «για λόγους δημοσίου συμφέροντος». Γιατί, άραγε, τόσοι πολλοί συχνά επιμένουν να το πλαστογραφούν;

Πολύ διαφορετική η επίσκεψη της περασμένης Τετάρτης στις Κεντρικές Φυλακές. Οι υπεύθυνοι της προβλεπόμενης για επισκέψεις διαδικασίας ήταν ευγενικοί. Δεν έφταιγαν αυτοί για το πλάκωμα που αισθανθήκαμε. Κάποιοι αναγνώρισαν τον Γιώργο, χρόνια βουλευτή κι επικεφαλής του Κινήματος των Οικολόγων. Όμως η φιλική καλημέρα δεν μπορούσε να είναι μόνο γι΄αυτόν… Αναμενόμενη η απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων (κι ας μην είμαστε προμηθευτές). Εδώ θα μπούνε τα κλειδιά, ζώνη, κέρματα και λοιπά μεταλλικά αντικείμενα να περάσουν από το μηχάνημα – όπως στο αεροδρόμιο κι ας μη πηγαίναμε ταξίδι. «Πρώτη φορά έρχεστε;». Εδώ είναι και το έντυπο που, ανάμεσα σε άλλα, διερωτάται «ποια σχέση έχετε (με τον κρατούμενο) – συγγενείς δεν είμαστε, αυτό δεν είναι υποχρεωτικό. Πού να τα εξηγείς σε ένα τυποποιημένο χαρτί και ποιος γνοιάζεται… Δίνεις την ταυτότητα, σου δίνουν μια κάρτα, κρεμάς κι άλλη μια στον λαιμό, οι σιδερόφρακτες πόρτες ανοίγουν σε αλληλουχία και συντονισμό – σίγουρα εδώ δεν έχει λάθος! Με όλα αυτά, είσαι πια έτοιμος να συναντηθείς με τον «τρομοκράτη»!

Το δωμάτιο των συναντήσεων ήταν όπως την ξέρουμε από τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές, με χωρητικότητα πέντε κρατουμένων οικογενειακώς. Δεν υπήρχε διαχωριστικό γυαλί ή άλλο διαχώρισμα. Οι επισκέπτες και οι δικοί τους κρατούμενοι μπορούσαν να σφίξουν τα χέρια, να δώσουν ένα φιλί, να αισθανθούν ένα χάδι. Ο κρατούμενος στο διπλανό «παράθυρο» μπορούσε να δώσει μια σοκολάτα στο κοριτσάκι του, έτσι για να του δείξει πως πάντα το αγαπά και το σκέφτεται. Ο Κενάν Αγιάζ άργησε λίγα λεπτά κι ενώ εμείς είχαμε πάρει τη θέση μας από την άλλη μεριά του πάγκου. Από τη μια ο «τρομοκράτης», απέναντι κάποιοι που, το ΄μαθαν πια, πως επειδή συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και για την Κερύνεια και για το Κουρδιστάν, μπορεί και να τους πούνε τρομοκράτες. Φτάνει να το πει ένα γερμανικό δικαστήριο ή κάποιας άλλης από τις δυνάμεις που ενώ έχουν συμβάλει ή ανεχθεί ή ενισχύσει (στρατιωτικά, εμπορικά, πολιτικά και άλλως πως) την κατοχική Τουρκία και τον επεκτατισμό της, καλούνται τώρα να βοηθήσουν για μια δίκαιη κι ευρωπαϊκή(;) λύση του Κυπριακού.

 Ο Κενάν έφτασε χαμογελαστός και δυνατός αλλά και φανερά ταλαιπωρημένος και κυρίως απορημένος. Ακολουθώντας τις αναρτημένες σε πολλαπλές παραλλαγές οδηγίες, έσπευσε, μόνο αυτός, να καθαρίσει επιμελώς με το διαθέσιμο αντισηπτικό, τον πάγκο που θα κουμπούσαμε… Κι άρχισε να μιλά και να αναλύει, όχι τη δική του διαδρομή αλλά τις προοπτικές της περιοχής. Πώς και δεν γίνεται αντιληπτό το τι παίζεται σε βάρος των λαών της περιοχής. Πώς είναι δυνατόν να κυριαρχούν ρηχές κι απλοϊκές πολιτικές σκέψεις κι επιλογές…

Οι ειδήσεις δεν κάνουν πια αναφορά στην αντίστροφη μέτρηση για την έκδοση από την ημικατεχόμενη Κυπριακή Δημοκρατία ενός αγωνιστή της Ελευθερίας. Η νέα Κυβέρνηση φάνηκε άβουλη κι απροετοίμαστη να πάρει μια καθαρή πολιτική θέση. Έχουμε πια συνηθίσει σε επιλογές υποταγής και καλού παιδιού που είδαμε, όσοι είδαμε κι όσοι μπορέσαμε να καταλάβουμε, πού μας οδήγησαν. Τώρα οι ειδήσεις ασχολούνται (καιρός ήταν!) με τους κόκκινους φακέλους για τα στημένα ποδοσφαιρικά παιχνίδια. «Mα το ντέρμπι είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο…». Είναι φανερό πως αυτό δεν ισχύει μόνο στα ποδοσφαιρικά γήπεδα…

Ο Κενάν Αγιάς μιλούσε με ύφος ήρεμο μα και διεκδικητικό. Η αναγκαία μετάφραση από τα Κουρδικά (από τον αδελφό του) δεν επηρέαζε την αμεσότητα του λόγου ενός αγωνιστή διανοούμενου. Μιλούσαν τα μάτια, οι συσπάσεις του προσώπου, το χαμόγελο αισιοδοξίας για τη Νίκη που δεν μπορεί, θα έρθει! Σφίξαμε τα χέρια και μας χαιρέτισε όπως ακριβώς μάς έχει συνηθίσει: «Λευτεριά στην Κύπρο! Λευτεριά στο Κουρδιστάν!». Μακάρι το επισκεπτήριο να κρατούσε περισσότερο! Μακάρι να  μπορούσε να συνεχιστεί αύριο…  

 [email protected] 

Φιλελεύθερος