Τι άλλο θα προσφέρετε στην Τουρκία;

Γράφει ο Λάζαρος Α. Μαύρος

ΣΑΦΕΣ τίθεται το ερώτημα. Με την ελπίδα ότι θα γίνει πλήρως κατανοητό. Ιδίως από όλους όσοι ορθώς θα αντιληφθούν από το περιεχόμενό του ότι προς εκείνους πρωτίστως και κυρίως απευθύνεται. Αν θ’ αποκτήσουν ίσως  την τόλμη να το απαντήσουν. Θα ονοματισθούν βεβαίως. Αλλά το ερώτημα απευθύνεται γενικότερα και στον… πάσα έναν που θα υποψιαστεί ότι τον εγκαλεί και τον ενδιαφέρει.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι το εξής:

– Τι άλλο επιπρόσθετο και πόσα άλλα επιπλέον είστε διατεθειμένοι και πρόθυμοι να προσφέρετε στους Τούρκους, πιστεύοντας ότι με τη συγκεκριμένη μέθοδο του «πάρε – δώσε» θα σας δοθεί, κάτι ικανοποιητικά συγκεκριμένο και τι ακριβώς θέλετε να είναι αυτό, από τους Τούρκους;

– Δεδομένου ότι, από το 1974 έως σήμερα, επί 49 συναπτά έτη, παρ’ όλες τις προσπάθειες συμβιβασμού και τις προσφορές όσων ήδη προσφέρθηκαν κατά τις διαδικασίες των λεγόμενων «καλών υπηρεσιών» του Γ.Γρ. του ΟΗΕ, οι Τούρκοι δεν έδωσαν ούτε σπιθαμή εδάφους, ούτε απέσυραν έστω και ένα στρατιώτη, έναντι όλων των ήδη γενομένων ελληνικών προσφορών…

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ «Τούρκοι», διασαφηνίζεται ότι: Δεν αναφέρεται βεβαίως στον κάθε ένα και την καθεμιά με τουρκική υπηκοότητα. Εννοείται σαφώς το τουρκικό κράτος και τα όργανά του, οι υποτελείς του, οι εντεταλμένοι και εγκάθετοι, οι ταυτιζόμενοι και οι και υπηρετούντες τα στρατηγικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις της Τουρκίας.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ απαιτεί σαφέστατη απάντηση.

– Με τόση σαφήνεια ώστε να την καταλαβαίνει επαρκώς κάθε πολίτης. Χωρίς αμφιβολίες, ήξεις-αφήξεις, περίτεχνες παραπλανήσεις, αποσιωπήσεις, ωραιοποιήσεις και «εποικοδομητικές» ασάφειες.

– Με τόση, εξάλλου, σαφήνεια ώστε η συγκεκριμένη προσφορά να πείσει και να ικανοποιήσει εκείνους προς τους οποίους απευθύνεται: Προσφορολήπτες. Δηλαδή τους Τούρκους. Λοιπόν;

– Ποιά συγκεκριμένα «λουκούμια», από όσα απαιτούν οι Τούρκοι, προτίθεσθε να δώσετε περισσότερα απ’ όσα ήδη αποταμίευσαν οι Κατακτητές στο διαπραγματευτικό τους θησαυροφυλάκιο – «κεκτημένο των συνομιλιών» και εσείς το ομολογείτε – των διαχρονικών ελληνικών υποχωρήσεων; Δηλαδή των διαδοχικών υποχωρήσεων των Μακαρίου, Κυπριανού, Βασιλείου, Κληρίδη, Τάσσου, Χριστόφια και Αναστασιάδη.

– Στην από το 1977 ήδη εναρκτηρίως αποτυχούσα και άχρι το 2017 πυορροούσα διαδικασία των γενόμενων «διακοινοτικών» και εν τέλει «πενταμερών» διαπραγματεύσεων.

– Χρονικό διάστημα σαράντα ήδη ετών:

– Αρχής γενομένης από τη συνάντηση του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ με τον εντεταλμένο των Τούρκων κατακτητών Ραούφ Ντενκτάς 12.2.1977 έως και την Πενταμερή του Κραν Μοντανά 7.7.2017 του απελθόντος τον Φεβρουάριο του ενεστώτος έτους, έβδομου ΠτΔ Νίκου Αναστασιάδη.

ΟΛΑ ΟΣΑ μέχρι τώρα προσφέρθηκαν στους Τούρκους κατά τη διάρκεια των 40χρονων διαπραγματεύσεων δεν τους ικανοποίησαν.

– Αποτελούν μεν το διαπραγματευτικό κεκτημένο του Αττίλα.

– Επιμένουν δε επιμόνως ότι θέλουν κι άλλα. Περισσότερα. Και για την Τουρκία σπουδαιότερα.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤΟ αποδείχθηκε «τελεσίδικα» πόσο μεγάλες ψευδαισθήσεις, στο ίδιο χρονικό διάστημα, από το 1974 έως σήμερα, επικράτησαν, καλλιεργήθηκαν και συντηρούνται εισέτι, στις πολιτικές ηγεσίες και της Λευκωσίας και της Αθήνας. Αλλά και στον αγόμενο από τους εκάστοτε κυβερνώντες και τις διαδοχικές κομματικές ηγεσίες λαό:

– Τα σπουδαιότερα που χωρίς εκπτώσεις ή ταλαντεύσεις θέλει η Τουρκία στο Κυπριακό.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ αυτά; Τα λέει σαφέστα και ανέκαθεν ανυποχώρητα η τουρκική στρατηγική για την Κύπρο. Γραπτώς και λεπτομερώς μάλιστα. Σταδιακώς προγραμματισμένης «φέτα-φέτα» επίτευξης.

– Από τις περιώνυμες Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ το 1956 ως το «Στρατηγικό Βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου το 2001 μέχρι και τις υπέρλαμπρα προβεβλημένες Νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του θριαμβευτικώς μονοκράτορα επί 20ετίαν Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν:

– Η εξασφάλιση του τουρκικού στρατηγικού ελέγχου ολόκληρης της Κύπρου.

– Η υλοποίηση, ως το τέλος, του επιτελικού σχεδίου «Επανάκτησης Κύπρου» το οποίο εκπόνησε μυστικά το 1957 το Γραφείο Ειδικού Πολέμου της Τουρκίας, με αρχικό στρατιωτικό βραχίονα στην αγγλοκρατούμενη τότε Κύπρο την τρομοκρατική (έναντι πρώτα των Τουρκοκυπρίων αντιφρονούντων) ΤΜΤ, με επικεφαλής της πολιτικής της πτέρυγας τον Ραούφ Ντενκτάς.

– Επιτελικό σχέδιο το οποίο υπηρέτησαν αταλάντευτα όλες έκτοτε ανεξαιρέτως οι τουρκικές κυβερνήσεις. Από τον Αντνάν Μεντερές μέχρι τον Ερντογάν. Εκλελεγμένες ή πραξικοπηματικές, κεμαλικές δεξιές και αριστερές, κεμαλοϊσλαμικές έως και αιμιγώς ισλαμικές.

ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ η στρατηγική της Τουρκίας έχει εξασφαλίσει κυρίως:

(α) Την απροθυμία, την αδυναμία και την ανικανότητα του ηττημένου από το 1974 Ελληνισμού, Αθηνών τε και Λευκωσίας, να σχεδιάσει και να ορθώσει σύντονη στρατηγική Απελευθέρωσης των σκλαβωμένων από τον Αττίλα ’74 εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

(β) Την ανεμπόδιστη και ατιμώρητη διαιώνιση, εμπέδωση, μονιμοποίηση της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής – κατοχής των βόρειων ελληνικών εδαφών της Κύπρου, τον παράνομο τουρκικό εποικισμό, εθνοκάθαρση και ισλαμοποίηση των σκλαβωμένων από τον Αττίλα ’74 εδαφών της επικράτειας του κυπριακού κράτους.

(γ) Την προθυμία των ελληνικών ηγεσιών (Λευκωσίας και Αθηνών) για διαχρονική (συν τω χρόνω) διαπραγματευτική συμβιβαστική αποδοχή (υποσταγή), «σκαλί-σκαλί», των διαδοχικώς προβαλλομένων τουρκικών απαιτήσεων. Από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ως την λεγόμενη Πολιτική Ισότητα (18%=82%), το ισότιμο καθεστώς «δύο ισότιμων συνιστώντων στέιτς – κρατιδίων», μέχρι την «τουρκική εκ περιτροπής προεδρία» ενός κράτους με την περιλάλητη κυριαρχία «ΕΞΙΣΟΥ προερχόμενη από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους»…

ΟΥΔΕΜΙΑ από τις ελληνικές υποχωρήσεις (1977-2017) έτυχε νομιμοποίησης. Έστω και αν συσσωρεύτηκαν- για πάρα πέρα αξιοποίηση – στο τουρκικό διαπραγματευτικό θησαυροφυλάκιο.

– Αφ’ ενός διότι ισχύει στη διαδικασία των συνομιλιών η αρχή ότι «ουδέν θεωρείται ότι συμφωνήθηκε εάν δεν συμφωνηθούν όλα» και:

– Αφετέρου, κυρίως, διότι το σύνολο των υποχωρήσεων από το 1977 ως το 2004 έχουν σωρηδόν απορριφθεί με το ελληνικό 76% του λαού στο Δημοψήφισμα της 24^ης Απριλίου 2004.

– Εκ τρίτου το Κυπριακό παραμένει στο «αδιέξοδο» ότι: Η Τουρκία παραμένει κατακτητής των βορείων εδαφών της Κύπρου χωρίς να επιτύχει ακόμη να καταστήσει ΕΚΛΙΠΟΥΣΑ την Κυπριακή Δημοκρατία και να επεκτείνει τον έλεγχο της εφ’ ολοκλήρου της νήσου.

ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ερώτημα του παρόντος άρθρου, «πόσα επιπρόσθετα είστε πρόθυμοι να προσφέρετε στην Τουρκία» απευθύνεται ονομαστικά:

– Στην υπό τον Στέφανο Στεφάνου ηγεσία του ΑΚΕΛ.

– Στην υπό την Αννίτα Δημητρίου ηγεσία του ΔηΣυ και βεβαίως:

– Στον νυν ΠτΔ Νίκο Χριστοδουλίδη.

Επειδή και οι τρείς, με διαφορετική κατά μόνας ένταση και με διαφορετικά «λουκούμια», έχουν υιοθετήσει την ατυχέστατη αποκορύφωση των ανέκαθεν ελληνικών ψευδαισθήσεων προτροπή την οποία είχε δημοσίως απευθύνει (ανεπιτυχώς ευτυχώς) προς τον τότε ΠτΔ Νίκο Αναστασιάδη ο αειμνηστος Γ.Γρ. του ΑΚΕΛ Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας: «Οι υδρογονάνθρακες είναι το δικό μας λουκούμι, το οποίο κρατάς στα χέρια σου. Αυτό που πρέπει να κάνεις, κάνε την Τουρκία να ανοίξει το στόμα της και να το πάρει το λουκούμι»…