Δεν είναι κάποιο μυστικό. ή μάλλον όχι, είναι ένα «μυστικό του Πουλτσινέλλα»¹ η μακροσκοπική έλλειψη δημοκρατικότητας μέσα σε αυτόν τον υπερ-κρατικό οργανισμό που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ένωση» την οποία double-dealer και ιούδες κυβερνώντες και αναξιόπιστες κοινοτικές υπηρεσίες αγωνίζονται με επίμονους, θα ‘λεγα αγχωτικούς βομβαρδισμούς των media για να μας παρουσιάσουν ούτε λίγο ούτε πολύ ως επίγειο παράδεισο, ως χώρο βαθειάς αγάπης για τον άνθρωπο και δημιουργό ευζωίας γι’ αυτόν, όταν οι πάντες ξέρουν ότι πρόκειται για μια καθεαυτού οικονομική κόλαση με ό, τι αυτό συνεπάγεται.

      Βεβαίως, τελικά είναι το γενικά ανθρώπινο έλλειμμα μιας δήθεν διακοινοτικής διακυβέρνησης το οποίο, με όλους τους «καλλωπισμούς», τα τεχνάσματα και τις προτάσεις/υποσχέσεις αισιοδοξίας που  σκαρφίζεται και προσπαθεί να μεταδώσει, δεν παύει να διαδίδεται σαν μια καρκινική σκουριά μέσα στους ίδιους τους ιστούς της δομής της τόσο περισσότερο όσο περισσότερο επεκτείνονται οι σπηλαιώδεις και αλαζονικές πλοκές και πολιτικο-οικονομικές ίντριγκες που διαχειρίζεται  με σιδηρά πυγμή ένα κυρίαρχο κράτος, η Γερμανία.

      Και είναι το έλλειμμα που πιο έντονα αντανακλάται στις πιο δημοσιονομικά αδύναμες χώρες, μεγάλες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, αλλά και μικρότερες όπως η Ολλανδία και η Φινλανδία αλλά και Πολωνία και βαλτικές χώρες με ta τρομερά τους πολιτικά και ιδεολογικά αντι-ρωσικά συμπλέγματα και αντίστοιχες επικίνδυνες για την κοινοτική συνοχή αντίθετες εξάρσεις υποταγής και αφοσίωσης στους νέους πάτρωνες Αμερικανούς. 

      Το άρθρο 2 της Συνθήκης της Ρώμης, η οποία ιδρύει την Ευρωπαϊκή Ένωση (έστω και με άλλο όνομα εκείνη την εποχή) και το άρθρο 1bis της Συνθήκης της Λισαβόνας ορίζουν τα εξής: «Η  Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας (.). Αυτές οι αξίες είναι κοινές σε όλα τα κράτη-μέλη μέσα σε μια κοινωνία την οποία χαρακτηρίζουν ο πλουραλισμός, η μη διάκριση, η ανοχή, η δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

     Το άρθρο 3 της Συνθήκης της Ρώμης και το άρθρο 2 της Συνθήκης της Λισαβόνας ορίζουν τα εξής: «Η Ένωση προωθεί (.) την αλληλεγγύη μεταξύ των γενιών (.). Προάγει την οικονομική, κοινωνική κι εδαφική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών (.). Συνεισφέρει στην ειρήνη (.), στην αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό μεταξύ των λαών (.), στην εξάλειψη της φτώχειας  και στην υπεράσπιση/προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

     Τα άρθρο 4 της Συνθήκης της Ρώμης και το άρθρο 3bis της Συνθήκης της Λισαβόνας λένε τα εξής: «Η  Ένωση σέβεται (.) την εθνική τους» (δηλαδή των κρατών-μελών) «ταυτότητα, έμφυτη στην θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική δομή τους (.). Δυνάμει της αρχής της ειλικρινούς συνεργασίας η Ένωση και τα κράτη-μέλη αλληλοσέβονται και αμοιβαίως βοηθούνται» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).

     Αυτά λοιπόν είναι τα ωραία λόγια της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Λόγια όμως που απέχουν παρασάγγας από τα αληθινά λόγια!

     Είναι σαφές ότι οποιαδήποτε σχέση μεταξύ ανθρωπίνων όντων, μεταξύ κοινωνιών, μεταξύ λαών και μεταξύ κρατών δεν βασίζεται και δεν μπορεί να βασίζεται, λογικά και όπως η δικαιοσύνη ορίζει, σε ωραία λόγια, αλλά σε αληθινά, ειλικρινά λόγια. Και βεβαίως οποιαδήποτε σχέση  μεταξύ προσωπικών, κοινωνικών και κρατικών οντοτήτων ασφαλώς δοκιμάζεται  όχι όταν τα πάντα κυλούν ομαλά, όταν υπάρχει ευημερία σε όλα τα μέρη, αλλά όταν ένα ή περισσότερα μέρη βρίσκεται (βρίσκονται), από δικό του (τους) σφάλμα ή εξαιτίας άλλων τρίτων αλλά και της ίδιας της Ένωσης, σε μια σοβαρή κατάσταση ανάγκης και έλλειψης λύσης.

      Τότε είναι λοιπόν που από τα «ωραία λόγια» τα γραμμένα πρέπει να περάσουμε στα «αληθινά λόγια» τα απαράγραπτα εφόσον βέβαια και εννοούνται ως αληθινά, τα οποία έτσι κι αλλιώς θα πρέπει επίσης να αποτελούν και τα «δυνατά σημεία» ώστε να μπορούν να αντιμετωπιστούν και να ξεπεραστούν οι κρίσιμες καταστάσεις που βασανίζουν ένα ή περισσότερα μέρη του κοινοτικού συνόλου. 

      Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δηλαδή έτσι όπως προκύπτουν προδήλως, σε όλα τα ευρωπαϊκά επίπεδα εξουσίας, οι δομικές και ιδεολογικές ελλείψεις (απουσίες) πιότερο παρά ανεπάρκειες, αυθόρμητα τίθεται η ερώτηση: μα για ποια Ευρώπη – Ευρωπαϊκή Κοινότητα μιλάμε; και τί είναι πλέον η περίφημη, αλλά και διαβόητη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση»;

      Μήπως και πειραματιζόμαστε ίσως το πέρας μιας κάποιας «εθνικής συμπλήρωσης» για την έννοια της οποίας τίποτα δεν γνωρίζουμε (και τίποτα δεν μας λένε) όσο αφορά το πώς την «σκέφτονται» τα διαβολικά κοινοτικά μυαλά (μόνο αυτά ή μαζί με άλλα προερχόμενα από μακριά;) ή μήπως αυτή η «ολοκλήρωση» μόλις τώρα αρχίζει και επομένως έχουμε πολλά ακόμα σημεία και τέρατα μπροστά μας;

      Ή μήπως η «ολοκλήρωση» θεωρείται «μοιραία», θεωρείται (και έχει σχέση με) κάποια «μεταλλαγή», μέσα στις διαδικασίες δομικής πληθυσμιακής αλλοίωσης των μεγαλύτερων, άρα και με την μεγαλύτερη επιρροή,  ευρωπαϊκών ιστορικών εθνικών οντοτήτων, με την αναγκαστική αποδοχή των πολυπληθών και ανεξάντλητων δήθεν «μεταναστευτικών» ροών για ένα «μείγμα» αφρικανοποίησης/ασιατοποίησης, όσο παράλογο και εξωφρενικό κι αν φαίνεται αυτό;

      Άλλωστε ποιος ο λόγος της επιβαλλόμενης «ολοκλήρωσης» αφού όσο περισσότεροι είμαστε τόσο περισσότερο (θα) μαλώνουμε και δεν θα συμφωνούμε;!

      Τότε, λοιπόν, ποιος είναι πραγματικά ο σκοπός της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης; όχι εκείνος που είναι γραμμένος με τα «ωραία λόγια», αλλά εκείνος που δεν είναι γραμμένος με τα «αληθινά λόγια» πίσω από τα «ωραία λόγια»;

      Ό, τι και να πούμε, είναι αναμφίβολο πως σήμερα, με άμεση προοπτική το αύριο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιδιώκει την καλυτέρευση και την ανάπτυξη προς το καλύτερο του κοινωνικού κοινοτικού συνόλου της, αλλά αποκλειστικά επιζητεί την έξαρση και τον θρίαμβο μόνο των αριθμών – μια «επιχείρηση» η οποία φυσικά ξεδιπλώνεται μόνο σε βάρος της ανθρώπινης οντότητας.

     Έτσι ο κοινοτικός μηχανισμός επιβολής υποχρεώνει κάθε κράτος να γίνει και να λειτουργήσει ως μια Ανώνυμη Εταιρεία, ένα είδος πανόπτη  Άργους manager ψυχρού και μαθηματικού διαχειριστή ανθρωπίνων όντων – και όσο γίνεται περισσότερο ανυπεράσπιστες ατομικότητες, μακριά από κάθε συλλογική συνοχή, ανθρώπους-υπηκόους νοούμενους ως «ζωντανές μετοχές», ένα «μετοχικό πακέτο» η αξία του οποίου ελκύει ή απωθεί τους ενδεχόμενους επενδυτές.

      Φυσικά, όσο μικρότερη είναι η αξία, τόσο μεγαλύτερη είναι η επενδυτική έλξη ασφαλώς προς όφελος της Ανώνυμης Εταιρείας Κράτος/Ένωσης.  

      Αυτό το μοντέλο Ευρώπη/Ευρωπαϊκή Ένωση αναιδώς ονομάζουμε «Ευρώπη της ανάπτυξης και της προόδου και της αλληλεγγύης» – μια γιγαντιαία γεωγραφική ζώνη 4 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και 450 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου η Χάρτα των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων εφαρμόζεται μόνο στα έθνη που θεωρούνται «ενάρετα», και όχι πάντα, και ουχί σε εκείνα που, κατ’ ευφημισμό, προσδιορίζονται ως «υπό πρόγραμμα», όπως ανενδοίαστα και με μια καλή δόση εγκαρδιότητας ο ίδιος ο Jyrki Katainen,             τότε Επίτροπος για τα «Jobs, Growtt, Investment and Competitiveness» (αυτό ήταν το  στομφώδες όνομα του γραφείου του!) είχε την καλοσύνη να μας πληροφορήσει.

      Σαφώς η λέξη «πρόγραμμα» σημαίνει «διαδικασία διάσωσης»(!) η οποία τίθεται σε κίνηση μέσω μιας σειράς αναγκαστικών λεόντειων δανείων με βάση όρους όπου η εξόφληση ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ μιας και τα ποσά που με περιοδικότητα «πληρώνονται» αναφέρονται στους τόκους  απεχθείς έτσι ώστε το κεφάλαιο να μένει πάντα σημαντικό, συνεχώς αυξημένο με επόμενα «προγράμματα» και τόκους, σε έναν φαύλο κύκλο δίχως τέλος και δίχως διέξοδο, συνοδευόμενο από μια ατελείωτη σειρά κοινωνικών και μισθολογικών μέτρων τόσο περιοριστικό ώστε να προκαλούν μια αληθινή ανθρωπιστική κατάρρευση.

     Με αυτό τον τρόπο η καθυπόταξη ενός ολόκληρου έθνους είναι εξασφαλισμένη για τουλάχιστον 30-40 χρόνια, ίσως και παραπάνω, και βέβαιη είναι επίσης η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας για την ίδια διάρκεια με συνέπειες ευκολονόητες.

     Η Ελλάδα υπήρξε το πιο τρανταχτό παράδειγμα και ο ελληνικός λαός το πιο «κουτσουρεμένο» θύμα ακόμη και σήμερα. Και η Ευρώπη, η λεγόμενη, περισπούδαστη «κοινοτική Ευρώπη», ψευδώς αυτονομαζόμενη «κοινωνική», υπήρξε ο ρυθμιστής, ο δικαστής, ο επωφελούμενος, ο λωποδύτης-σύμμαχος και άξιος δημιουργός αυτού του «παραδείγματος», μάλλον προς γνώση των υπολοίπων αλλά ίσως και στα πλαίσια ενός απολύτως «ειδικού σχεδίου» συμφωνημένου με Έλληνες εξουσιαστές.

     Ορίστε λοιπόν ακριβώς μια κοινοτική Ευρώπη κατ’ εξοχήν παραγωγός ανισοτήτων, περιθωριοποίησης μεγάλων μαζών εθνικού πληθυσμού, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποδυνάμωσης του κοινωνικού ιστού και εξανέμισης των περισσοτέρων προοπτικών δυνατοτήτων ορθοπόδησης.

     Οπωσδήποτε είναι αναμφισβήτητο ότι τη σημερινό σύστημα διοίκησης της Ε.Ε. όχι μόνο πάσχει από βαθειά αναποτελεσματικότητα, αλλά προπαντός προκαλεί μια εξαιρετικά επικίνδυνη  στάση δυσφορίας και απόρριψης  έχοντας καταφέρει, από το 1957 έως τώρα, να διαιρέσει τις  χώρες-μέλη της σε «ισχυρά του Βορρά», απ’ τη μια πλευρά, και «αδύναμα του Νότου», απ’ την άλλη, σε χώρες-αφέντες και σε χώρες-υπήκοοι – δηλαδή όλο το αντίθετο απ’ ό, τι κανείς θα περίμενε να συμβεί σε αυτό συμβάλλοντας σφοδρά και ο άκρατος «δογματισμός ολοκλήρωσης» με τον οποίο μας «βομβαρδίζουν» ηλιθιοδώς.

      Ετούτη δεν είναι μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, στη καλύτερη ουτοπιστική περίπτωση, αλλά δεκάδων ταχυτήτων, όπερ σημαίνει λογικά πως  αποκλείεται στον αιώνα τον  άπαντα να πραγματοποιηθεί στην Ευρώπη μια πολιτικο-οικονομικο-πολιτισμική ομογενοποίηση , δηλαδή στην ουσία μια εθνικο-ευρωπαϊκή ενσωμάτωση και τελικά μια συνολική οργανική αλληλοσυμπλήρωση.

      Βέβαια οι κοινοτικοί φωστήρες, οι παλιοί και οι νέοι χωρίς εξαίρεση, ποτέ δεν σκέφτηκαν πως με ένα ολόκληρο τρομερά διαφοροποιημένο ιστορικό παρελθόν όπως είναι εκείνο της Ευρώπης με καμία χώρα να μοιάζει με άλλη, είναι απολύτως και μαθηματικά αδύνατον να υπάρξει ποτέ κάποια, έστω και στο ελάχιστο,  «ενοποίηση» των ευρωπαϊκών χωρών, μεγάλων και μικρών, να «γεννηθεί» ποτέ και να «ευδοκιμήσει» κάποιο «αίσθημα ενότητας» μεταξύ τόσο διαφορετικών λαών, οι οποίοι χρειάστηκαν αιώνες για να γίνουν όπως είναι(!), ο καθένας εκ των οποίων με την δική του ιδεολογία, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική, με τα δικά του «μέτρα και σταθμά», με τη δική του, τελικά, «γονιδιακή ιστορία».

      Έτσι, αργά αλλά σίγουρα και με βαριές συνέπειες, αντί να δημιουργηθεί ένα σφιχτά δομημένο κοινοτικό σύνολο με πυρήνα την συνείδηση του «Ευρωπαίου Πολίτη» (όπως στην αρχαιότητα η συνείδηση του «Ρωμαίου Πολίτη» και σήμερα, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, η συνείδηση του «Αμερικανού πολίτη»), αντί να γίνει προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα περιορισμένο αλλά ισχυρό και με ισχυρή εσωτερική συνοχή συγκρότημα κρατών υπό μια σημαία – την ευρωπαϊκή, όπως υπερατλαντικά η αμερικανική! – με προδιαγεγραμμένο και προγραμματισμένο, γραπτό και συνειδησιακά αποδεκτό σκοπό το κοινό, ισότιμο, αλληλέγγυο, ισοψηφικό, ισοβαρές ατομικό αλλά και συλλογικό συμφέρον στη πολιτική, στην οικονομία, στη δίκαιη κοινωνία, στην «γενική» υγεία, στην συλλογική άμυνα και ασφάλεια, στα ανθρώπινα δικαιώματα,  στη παιδεία, στην επιστήμη – έπραξαν όλο το αντίθετο: δηλαδή ένα συνονθύλευμα ανθρωποφαγικών οικονομικών αντίθετων, μια μάζα πληθυσμιακών αντιθέσεων, ένα φόρτωμα δίχως τέλος κρατών το ένα πάνω στο άλλο, πλούσια και φτωχά μαζί, μάλλον τα φτωχά κάτω από τα πλούσια, εσωστρεφή και εξωστρεφή, πολιτικά διχασμένα, γλωσσικά και πολιτισμικά ένας Πύργος της Βαβέλ, αλληλοσυγκρουόμενα και αλληλοαποκρουόμενα: με λίγα λόγια μόνο ένα εγωϊστικό, ωφελιμιστικό, ετεροβαρές ακατάστατο οικονομικό σύμπλεγμα (ούτε καν οργανωμένο «σύνολο») αντικρουόμενων συμφερόντων και τίποτα άλλο.

      Για ποια «ολοκλήρωση», ή integration στα λαγνο-αγγλικά, τότε μιλάμε, όταν ουσιαστικά αποκλείεται οποιαδήποτε «ένωση διαφορετικών», οποιαδήποτε «συμπλήρωση ενός με άλλο», όπως δήθεν λένε που τους ενδιαφέρει;

      Για ποια «ολοκλήρωση» λοιπόν οι ανόητοι κοινοτικοί κόπτονται, πολύ πιθανόν υπακούοντας, πιστά σκυλιά, σε υπερατλαντικές «φιλικές» παραινέσεις του βολικού και σήμερα ιδιαιτέρως συμφέροντος «διαίρει και βασίλευε»;

       Υπ’ αυτών των όρων πώς να μην υπάρχουν συγχύσεις, δυστοκίες στις αποφάσεις, τρομακτικές υστεροβουλίες, κοντόφθαλμες πολιτικές, παραβιάσεις της ισότητας με εμφανείς επιβουλές των ισχυρότερων πάνω στους ασθενέστερους, ατέρμονες διενέξεις, ένοχες αφασίες, πανεύκολη καταστρατήγηση της διαφάνειας, φαρισαϊκές ασυνεννοησίες, λαϊκή απογοήτευση, εγκληματική εύνοια προς τους πλουσιότερους, παντελής έλλειψη αλληλεγγύης; Και όχι μόνο.

      Οι συγκυρίες/περιστάσεις – αυθόρμητες, ή κατασκευασμένες ως επί το πλείστον – των τριών τελευταίων ετών παροξύνουν όλες αυτές τις αρνητικές καταστάσεις οι συνέπειες των οποίων εμφανίστηκαν δρυμείες και τραγικές στα αποκαρδιωτικά γεγονότα της πανδημίας Covid-19 και πιο πρόσφατα στον πόλεμο στην Ουκρανία.

      Για ποιο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» που τρίζει από παντού αναφερόμαστε λοιπόν;

      Κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο οι κοινοτική Ευρώπη – που θα έπρεπε να είναι ο οδηγός – δραματικά και απογοητευτικά υστερεί όχι  μόνο στη παγκόσμια σκακιέρα, αλλά στο ίδιο το ευρωπαϊκό έδαφός της, κάτι που έγινε και γίνεται ακόμη πιο εμφανές στην ακολουθούμενη πολιτική ατελείωτου ανικανοποίητου «κατευνασμού» λ.χ. μιας αδίστακτης Τουρκίας εις βάρος ούτε λίγο ούτε πολύ δύο χωρών-μελών της, πολλαπλώς παραβιάζοντας και εκκωφαντικά αγνοώντας όλα τα δικά της άρθρα που διαβάσαμε πιο πάνω;! Απίστευτο αλλά τόσο αληθινό.

     Πολιτική ψευτιά και υποκρισία, επομένως, η συμπεριφορά της Ε.Ε., πολιτική δειλία, πολιτική υποτέλεια, πούλημα όλων των αξιών των «πατέρων ιδρυτών» της Ένωσης μέσα σε έναν αδίστακτο χορό διαφθοράς (ακόμη π.χ. περιμένουμε να μάθουμε τις «κομπίνες» της Βαν Ντερ Λέινεν με τον Μπουρλά για τα εμβόλια της Pfizer!). Όλα ψεύτικα και υποκριτικά στην ωραία μας Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

     Και το επιστέγασμα όλων αυτών των «κοινοτικών αρετών» η εκ βάθρων εσφαλμένη πολιτική τακτική και στρατηγική σε μια πολεμική σύγκρουση που βρίσκεται στον δεύτερο χρόνο διάρκειας της και για την οποία τελείως διαφορετική προσέγγιση έπρεπε να είχε υιοθετήσει ώστε να αποφύγει παντελώς οτιδήποτε θα μπορούσε να βλάψει την οικονομία της, της ασφάλεια της, την κοινωνία της και την ευημερία της.

     Και αντί όλων αυτών, ετούτη η χρυσοκάνθαρη Ε.Ε. συνεχίζει η ίδια να ρίχνει λάδι στη φωτιά απόλυτα και εγκληματικά αδιαφορώντας  αν οι λαοί της το θέλουν ή όχι, και εάν οι λαοί της υποφέρουν και περισσότερο θα υποφέρουν στο μέλλον. ΠΟΤΕ’ ΔΕ ΖΗΤΗΣΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ!!

      Πολύ πρόσφατα ο Γερμανός Καγκελάριος Σόλτς δήλωσε πως για πολύ ακόμη οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν την Ουκρανία. Ρώτησε όμως ποτέ – δημοκρατικά, (!)  ως όφειλε – αν οι κοινοτικοί πολίτες το εγκρίνουν;! Το θέλουν;!

       Και κανείς από τους περιβόητους, πλουσιοπάροχα πληρωμένους Επιτρόπους και την «αρχηγό» τους δεν σκέφτηκε ποτέ το κακό που προξένησε και προξενεί σε δεκάδες εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες, κακό που δεν πρόκειται ποτέ να «ιαθεί», κυριολεκτικά «αλλάζοντας τους τα φώτα» για πάντα προς το χείρον!

     Λίγο πριν από τη λήξη της θητείας τους αυτοί οι ελεεινοί ευρωπαίοι «κυβερνώντες» κατόρθωσαν ακόμη να εγκληματήσουν ανεπανόρθωτα εναντίον των 450 εκατομμυρίων πολιτών τους με μια εις βάρος αυτών απαράδεκτη, αντιπαραγωγική, μυωπική εξωτερική πολιτική παράδοσης των πάντων στη βούληση των Αμερικανών «συμμάχων» και εξυπηρέτησης των δικών των συμφερόντων. 

     Θα φύγουν αυτοί οι άθλιοι/ανίκανοι  και θα αφήσουν πίσω τους οικονομικά ερείπια και κανείς δεν θα τους «καθίσει στο σκαμνί» για τις εξοντωτικές ζημιές που εκούσια προκάλεσαν!

     Οκτώ χρόνια γινόταν ένας αληθινός πόλεμος Ουκρανίας εναντίον Ρωσίας στο Ντονμπάς, Ουκρανίας εναντίων του ρωσικού πληθυσμού, και όλοι οι Ευρωπαίοι (και μαζί τους πρώτοι και καλύτεροι οι Αμερικανοί υποκινητές) έκαναν πως δεν έβλεπαν τίποτα, δεν άκουγαν τίποτα, δεν ήξεραν τίποτα!! Στο κέντρο της Ευρώπης σκότωναν κατά χιλιάδες και όλοι οι Ευρωπαίοι, στη πόρτα τους, ήταν κουφοί, τυφλοί, αδαείς! Ήταν σαν οι Ουκρανοί να είχαν το απόλυτο «ελεύθερο» να σκοτώνουν αβέρτα Ρώσους/Ρωσόφωνους, ένα έγκλημα/εθνοκάθαρση μέσα στη τέλεια αδιαφορία της ΕΕ!

     Η Ευρωπαϊκή Ένωση λοιπόν είχε (και ΕΧΑΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ) οκτώ χρόνια για να γίνει κυρίαρχη του παιχνιδιού σε εκείνη την αμφισβητούμενη περιοχή και να επιβληθεί πολιτικά ως κύριος διαμεσολαβητής μπορώντας να χρησιμοποιήσει ως μοχλό το ισχυρό ενεργειακό όπλο που διέθετε στα χέρια της αφού βρισκόταν στην προνομιακή θέση να είναι:

1) και ο βασικός, χρόνιος και μεγάλος αγοραστής του ρωσικού φυσικού αερίου/πετρελαίου

2)   και ο κύριος χρηματοδότης του Κίεβου για το πέρασμα των υδρογονανθρακικών αγωγών από το έδαφός του,

      έτσι ώστε με το χρηματοοικονομικό βάρος της να φέρει τους δύο αντιπάλους σε μία δίκαιη διπλωματική λύση και, γιατί όχι;, με την εγγύηση μιας ευρωπαϊκής δύναμης να παρεμβάλλεται.

     Όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά τα εφικτά, που θα ανύψωναν κατακόρυφα την αξιοπιστία της Ευρώπης (κοινοτικής και όχι μόνο) και θα αποφεύγετο όλη η τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.  Και καμία ευκαιρία δεν «άρπαξε» αυτή η ενδοτική Κοινότητα η οποία διαθέτει ωστόσο συνολικά σε ΑΕΠ την μεγαλύτερη παγκοσμίως οικονομική δύναμη!  

     Προτίμησε – χωρίς να ζητήσει από του πολίτες της τη γνώμη τους, πολύ «δημοκρατικά»!! – να αφεθεί δεμένη χειροπόδαρα στο ασίγαστο διαχρονικό γονιδιακό αμερικανικό αντιρωσικό παραλήρημα δίχως, πάλι εγκληματικά, να σκεφθεί πως με αυτόν τον τρόπο ο μόνος που θα πήγαινε προς την καταστροφή του θα ήταν η ίδια η Κοινότητα και όχι βέβαια ο υπερατλαντικός δήθεν «σύμμαχός» της!!

     Και σαν να μην έφτανε αυτή η τρομερή παρεκτροπή, αυτή η σημερινή ανεκδιήγητη Επιτροπή ούτε καν μερίμνησε, για την καλύτερη «απεξάρτηση» της από τω ρωσικό φυσικό αέριο – όπως με περίσσια επιμονή ζητούν να γίνει οι Αμερικανοί οι οποίοι όμως έχουν όσο χρειάζονται δικό τους φυσικό αέριο! – να ενεργοποιήσει το γρηγορότερο την εκμετάλλευση των γιγαντιαίων υδρογονανθρακικών πόρων ούτε λίγο ούτε πολύ των δύο δικών της μελών, της Ελλάδας και της Κύπρου, με άμεσες επεμβάσεις υποστήριξης και προστασίας και συγκεκριμένες βοήθειες για μια αποκλειστική ευρωπαϊκο-κοινοτική οδό ενεργειακής παραγωγής με πολύ φτηνότερες τιμές σε βάθος χρόνου τουλάχιστον 80 ετών και με ευρωπαϊκο-κοινοτικά μέσα διοχέτευσης.

        Η Ε.Ε.κοροϊδεύει τους ευρωπαίους πολίτες με την ακόμη για πολύ καιρό ανέφικτη στη πράξη και ανεπαρκή φαντασιακή  πολιτική της «πράσινης μετάβαση» την οποία άμυαλα θέλει να «πραγματοποιήσει» χωρίς την παραμικρή λογική προετοιμασία προσέγγισης όντας μια ενέργεια που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να αποθηκεύεται και επομένως τεράστιο είναι το κόστος της άμεσης μεταφοράς της, κάτι που βεβαίως ευνοεί όσο τίποτα τους «επιτήδειους» (εταιρείες, κράτη) το πρόγραμμα των οποίων προβλέπει τρισεκατομμύρια κέρδη αποκλειστικά σε βάρος των πολιτών – ένα «πράσινο παραλήρημα» που οικτρά διαψεύδεται κάθε μέρα από την απαραίτητη ακόμη επαναλειτουργία των ηλεκτροπαραγωγών σταθμών με κάρβουνο και των θερμαστρών ξύλου στα σπίτια του κόσμου!

     Γιατί τί άλλο θα είναι ο φημολογούμενος «πράσινος φόρος» των 3.000 δολαρίων που εννοούν να επιβάλλουν σε όλους τους ανθρώπους της Γης, και στα νεογέννητα, κάθε χρόνο και για τουλάχιστον 30 χρόνια;;!!

     Κι εδώ πάλι μπαίνει αυτή τη Κοινότητα, βαθειά χαμένη μέσα στη διαφθορά, την ανικανότητα, τις πολιτικές αθλιότητες και την υποτέλεια, τέσσερα εγκληματικά παράγωγα  μιας εξουσιαστικής ομάδας που την παραμονή του τέλους της «διαχείρισής»  της – επαναλαμβάνουμε – τίποτα άλλο δεν κάνει από το να καταστρέφει χώρες και λαούς και ταυτόχρονα την ίδια την συστατική της οντότητα.

     Δεν υπάρχουν, ιστορικοί ή όχι, Εφιάλτες μόνο στην Ελλάδα, απ’ την αρχαιότητα έως σήμερα: υπάρχουν πολλοί Εφιάλτες και  στη Κοινοτική (και όχι μόνο) Ευρώπη, και τί Εφιάλτες!!                                    

     Είναι αναμφισβήτητο πως στο θέμα της διασφάλισης ων ευρωπαϊκών συμφερόντων όλες οι αποφάσεις της Επιτροπής υπό την Ούρσουλα βαν ντερ Λέινεν προκάλεσαν βαρύτατες συνέπειες στην σταθερότητα των ευρωπαϊκών χωρών όταν σήμερα όσο ποτέ περισσότερο ήταν απαραίτητη η τάξη και η ασφάλεια στα ανατολικά σύνορα της Ένωσης.

     Βεβαίως θα πρέπει να διερωτηθούμε, και να διερωτηθούν ειλικρινά οι αρμόδιοι κοινοτικοί, εάν ένα νέο σκληρό Σιδηρούν παραπέτασμα και ένα ρήγμα με τη Ρωσία που θα μπορούσε να διαρκέσει πολλά χρόνια, συμπίπτουν με τα πραγματικά οικονομικά, πολιτικά και δημοσιονομικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών εθνών και λαών και στην πραγματικότητα δεν ευνοούν μόνο την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, κατ’ εξοχήν και διαχρονικά αντίπαλοι των ευρωπαϊκών χωρών τις οποίες διαρκώς και διακαώς εννοούν και θέλουν να κρατούν υπό το έλεγχό τους.

     Μόλις χθες, 9.6.2023, οι κοινοτικοί θριαμβολόγησαν για μια δήθεν επιτυχία τους στο λαθρομεταναστευτικό θέμα. Πάλι όμως «’Ωδυνεν όρος και έτεκεν μυν», έναν «μυν» όμως πανάσχημο. Και γιατί;

     Απλά και γελοία οι κοινοτικοί ΥΠΕΣ «εφεύραν» έναν άλλο τρόπο «αλληλεγγύης»: την υποχρεωτική αλλά ευέλικτη αλληλεγγύη!!

     Και πού «δρα» αυτή η βολικότατη «ευελιξία»; Πολύ απλά «δρα» ως ακόμη μια άλλη κοροϊδία η οποία «προβλέπει» πως σε περίπτωση που ένα κράτος αρνείται την, κατά τα άλλα «υποχρεωτική», κατανομή στη χώρα του μέρους των λαθρομεταναστών που θα «εισβάλλουν» με το έτσι θέλω στην Ιταλία και στην Ελλάδα, αυτό το κράτος θα έχει την συνείδηση του ήσυχη γιατί θα μπορεί (και εδώ βρίσκεται η ωραία «ευελιξία»!) να την «ξεπλύνει» πληρώνοντας με 20.000 ευρώ την Ιταλία ή την Ελλάδα για κάθε λαθρομετανάστη ώστε αυτές να τον «συντηρήσουν» εσαεί στη χώρα τους!! Δηλαδή, με 20.000 ευρώ απαλλάσσεσαι από την «υποχρέωση» να δεχθείς το «μερίδιο» λαθρομεταναστών που σου αναλογεί!!! Εύκολο, έτσι;

     Και τότε τί θα συμβαίνει; Πολύ απλά η Ιταλία και η Ελλάδα θα φορτώνονται στη καμπούρα τους στον αιώνα τον άπαντα τους λαθρομετανάστες που οι χώρες αυτές συστηματικά θα αρνούνται να δέχονται, με ένα γελοίο «αντίτιμο» 20.000 ευρώ κατά κεφαλήν. Γι΄ αυτές η «κοινοτική αλληλεγγύη» ισούται με 20.000 ευρώ. Νά αλληλεγγύη, νά μάλαμα!! Και στο διάολο τα άρθρα 2 και 3 και 4 και άλλα ακόμη των κοινοτικών «Συνθηκών-στρατσόχαρτα»! 

     Βεβαίως αυτό το κοινοτικό έκτρωμα συνοδεύεται φυσικά και από κατάλληλους εκβιασμούς, όταν «κατάλληλοι βαλτοί» διπλωματικοί κύκλοι μιλώντας υπό τον όρο της ανωνυμίας(!!), εμμέσως και βδελυρώς αρνούνται όποια ιταλική αντίδραση στο έκτρωμα μολονότι, υποκριτικά, λένε πως η «Ιταλία συμβολίζει τη μετανάστευση» και είναι «μια από τις χώρες που δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό αιτούντων άσυλο», συμπληρώνοντας όμως αμέσως μετά απειλητικά πως μια αντίθετη ιταλική πρόταση «θα απομάκρυνε ‘όλους τους άλλους’(ποιους όλους;!) από μια συμφωνία» και «η Μελόνι πρέπει να εξετάσει ‘πολύ προσεκτικά’ ότι ‘χρειάζεται συμμάχους’ εκτός από τους παραδοσιακούς φίλους της»!!

    Βέβαια, εάν ο Ιταλός και ο Έλληνας ΥΠΕΣ νομίζουν πως με αυτή τη «συμφωνία» θα γλυτώσουν από την «λαθρομεταναστευτική πλημμυρίδα», είναι βαθιά νυχτωμένοι. Και επιπλέον δεν θα μπορούν στο μέλλον να κάνουν τίποτα το «διορθωτικό», γιατί κανείς δεν θα θελήσει πια «να τους ακούσει» πάλι για το ίδιο θέμα που θεωρεί λήξαν!

     Πάντως, ακόμη δεν στέγνωσε το μελάνι των υπογραφών και  Ουγγαρία και Πολωνία δήλωσαν δημόσια πως δεν δέχονται ούτε και να δώσουν τις 20.000 ευρώ!!

    Το ξαναλέμε: αυτή είναι η αισχρή «κοινοτική αλληλεγγύη». Και οι συνηθισμένοι βλάκες Ιταλία και Ελλάδα την δέχτηκαν χωρίς να ρωτήσουν τους πολίτες τους αν τη θέλουν μιας και είναι αυτοί που θα υποστούν τη παρουσία των λαθρομεταναστών!!

     Όπως εξάλλου είχαν δεχτεί τότε, το 1990, εγκληματικά βλάκες, την ηλίθια και καταστροφική  Συνθήκη του Δουβλίνου, πάλι χωρίς καμία έγκριση των λαών!!

     Μέσα σε μια κοινοτική Ευρώπη όπως η σημερινή όπου οι αξίες της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαφάνειας έχασαν πια την ουσία τους,

     (κι αυτό φαίνεται και επιπλέον από την απόφαση βαν ντερ Λέινεν να δεχθεί την υποψηφιότητα ως μέλος της Ουκρανίας, μολονότι έκδηλα το «δημοκρατικό ranking» της οποίας είναι όντως απελπιστικά αρνητικό: (βλ. Global Democracy Index, Πανεπιστήμιο του Warzburg, Corruption Perceptions Index, Economic Freedom Heritage Foundation, Reporters Sans Frontières, Cato Institute, Human Freedom Index, Washington Post, New York Times, Fraser Institute, κλπ.),

     οι συνθήκες διαβίωσης γίνονται όλο και πιο ανυπόφορες και αποκρουστικές.

     Με κανέναν τρόπο ετούτο το «είδος» Ευρωπαϊκής Ένωσης  δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό και ανεκτό. Γι’ αυτό και χρειάζεται μια εκ βάθρων αλλαγή σε όλες της τις συνιστώσες, μια εκ βάθρων «ανοικοδόμηση» και επιστροφή στις αρετές που είχαν οραματιστεί οι ιδρυτές της, μια εκ των οποίων, και εκ των ουκ άνευ, είναι η ανεξαρτησία από ξένες οποιεσδήποτε εξουσίες!                                                                              

1) Ιταλική έκφραση για ένα «μυστικό» που το γνωρίζουν όλοι.

                                                                           Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                   Ελληνιστής

              ………………………………………………………………………………..