Τι σημαίνει η εγκατάσταση ρωσικών πυρηνικών όπλων στη Λευκορωσία

Γράφει ο Ουίλιαμ Μάλινσον

Καθώς η Μόσχα προχωρά, αργά αλλά σταθερά, στη διασφάλιση της προστασίας των συνόρων της από ένα επιθετικό ΝΑΤΟ, παρατηρεί κανείς ένα σημαντικό βαθμό υστερίας προερχόμενης από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με την επικείμενη εγκατάσταση από τη Ρωσία τακτικών πυρηνικών όπλων στη Λευκορωσία. Προκειμένου να καταλάβουμε το πραγματικό παρασκήνιο των κινήσεων της Μόσχας, οφείλουμε, όπως πάντα, να εξετάσουμε το ιστορικό υπόβαθρο.

Από τον καιρό της αμερικανικής γενοκτονίας εκατοντάδων χιλιάδων γιαπωνέζων πολιτών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, εξέλιξη που ώθησε τη Μόσχα να λάβει τον κίνδυνο των πυρηνικών όπλων σοβαρά υπόψη, πολύς λόγος έχει γίνει για την πρόταση του Χένρυ Κίσιντζερ το 1957 να μην αποκλειστεί ο περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος στην Ευρώπη ως επιλογή. Σε ένα διαβόητο βιβλίο, ο Κίσιντζερ θεωρεί την Ευρώπη ως ενδιάμεσο σταθμό σε μία σύγκρουση Ανατολής-Δύσης.^[1] Ο Κίσιντζερ αντιμετωπίζει την Ευρώπη μόνο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και ως χώρο συγκέντρωσης αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων. Παρόλο που η Βρετανία ήταν αρχικά σκεπτική, διατεινόμενη ότι η υιοθέτηση μιας θεωρίας περιορισμένου πολέμου στην Ευρώπη μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή της αποτελεσματικότητας του αποτρεπτικού μέσου,^[2] πλείστες χώρες υπέκυψαν τελικά στην εγκατάσταση πυραύλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς στο έδαφός τους, συμπεριλαμβανομένης της πάλαι ποτέ υπερμάχου της ανεξαρτησίας, Ολλανδίας.

Ακόμα και πριν από τον τωρινό de facto πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, υπολογίζεται ότι οι ΗΠΑ είχαν 100 πυρηνικές κεφαλές αποθηκευμένες δια μέσου της Ευρώπης, σε αεροπορικές βάσεις στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Τουρκία. Αμέσως αφού ο Πρόεδρος Τραμπ ανέστειλε μονομερώς τη συμμετοχή των ΗΠΑ στη Συνθήκη για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μέσου Βεληνεκούς το 2019, η Μόσχα δεν είχε άλλη επιλογή από το να πράξει ανάλογα, με την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συνθήκη Ανοικτών Ουρανών να ακολουθεί λίγο αργότερα. Η Μόσχα παρακολούθησε την υπονόμευση του διεθνούς δικαίου και το χάος που απέρρευσε από την ανορθολογική αμερικανική συμπεριφορά, όπως παρακολούθησε και τη Ουάσινγκτον και το βρετανό υπηρέτη της να χρησιμοποιούν την ΕΕ ως ανθρώπινη ασπίδα, α λα Κίσιντζερ.

Η Μόσχα ένιωσε προφανώς ότι έπρεπε να αποκαταστήσει κάποιο βαθμό στρατηγικής εχεφροσύνης, ειδικά αφού η Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Λιζ Τρας, διατράνωσε ότι προτίθεται να πατήσει το πυρηνικό κουμπί εάν χρειαστεί -ακόμα και αν αυτό σημάνει παγκόσμιο όλεθρο.^[3] Ελάχιστα πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι η Μόσχα ανέστειλε τη συμμετοχή της στη νέα Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (START), δύο μέρες πριν την έναρξη των στρατιωτικών της επιχειρήσεων στην Ουκρανία. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ανακοίνωση εκ μέρους του Ηνωμένου Βασιλείου της αποστολής στην Ουκρανία οβίδων απεμπλουτισμένου ουρανίου, παρόλα τα τεκμήρια ότι οι τελευταίες προξενούν όχι μόνο  μακροπρόθεσμη περιβαλλοντική ζημιά αλλά και καρκίνο, όπως συνέβη στην παράνομη επίθεση εναντίον του Βελιγραδίου το 1999.^[4]

Υπάρχει η φυσική τάση να συγκρίνεται η τρέχουσα πυρηνική υστερία των δυτικών μέσων ενημέρωσης με την Κρίση των πυραύλων της Κούβας, τον Οκτώβριο του 1962, όταν μόλις και μετά βίας αποφεύχθηκε μια άμεση πυρηνική ανταλλαγή μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας.^[5] Μία εμφανής διαφορά έγκειται στο ότι η Μόσχα δεν ανταπέδωσε την εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων κοντά στα σύνορά της εγκαθιστώντας δικούς της πυραύλους στην Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, το Μεξικό και/ή τη Βραζιλία, προτιμώντας προς το παρόν απλά να αυξήσει τη στρατιωτική και οικονομική συνεργασία της με αυτές τις χώρες.

Η Μόσχα, εν τούτοις, απαντάει στην αμερικανική πυρηνική απειλή στην Ευρώπη, με την ελπίδα ότι η ΕΕ θα κατανοήσει ότι η Ουάσινγκτον τη χρησιμοποιεί ως ανθρώπινη ασπίδα, και ότι η πρώτη θα συνειδητοποιήσει, κάποια στιγμή, ότι δεν είναι παρά ένα πιόνι και έτσι ίσως πιέσει για το τέλος των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, παρόλο το παράλογο και αταβιστικό μίσος των ‘ηγεσιών’ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Πολωνίας και των Βαλτικών κρατιδίων για τη Ρωσία.

Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα δεν υπάρχει Τζον Φ. Κένεντι, αλλά ένας μάλλον αυξανόμενα φανατισμένος και παράλογος πυρήνας νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων γύρω από έναν ακατάλληλο πρόεδρο που βρίσκεται σε αρχικά στάδια άνοιας, ο οποίος δεν έχει ακόμα κατανοήσει πλήρως ότι η Ρωσία έχει αρχίσει να θεωρεί ότι απειλείται η ίδια της η ύπαρξη. Εξ’ ου και η πιθανότητα μιας Λευκορωσίας εξοπλισμένης με πυρηνικά. Η Μόσχα έχει εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει ότι οι ‘ανθρωπιστικοί’ πόλεμοι του ΝΑΤΟ^[6] δεν είναι παρά πρόσχημα για τη συνέχιση της μεγαλομανούς πολιτικής της για τον έλεγχο του κόσμου, ει δυνατόν και πάνω από το πτώμα της Ευρώπης.

Ένας τελευταίος παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη σε αυτό το εν δυνάμει πυρηνικό αδιέξοδο είναι ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις της ΕΕ ταϊζουν αντιρωσική προπαγάνδα τα πειθήνια κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, απλώς και μόνο για να παραμείνουν στην εξουσία. Οι διαδηλώσεις εναντίον του ΝΑΤΟ σπάνια τυγχάνουν κάλυψης. Αυτό, εν τούτοις, θα μπορούσε να αλλάξει, καθώς όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι υποφέρουν οικονομικά προκειμένου να προστατευτούν οι αμερικανοί μέτοχοι.

Ουίλιαμ Μάλινσον

26 Απριλίου 2023

^[1] Κίσιντζερ, Χένρυ, Πυρηνικά Όπλα και Εξωτερική Πολιτική, Ουάσινγκτον, 1957, σ. 165.

^[2] Υπουργείο Εξωτερικών προς de Zulueta, 26 Ιουνίου 1963, επιστολή, BNA-PREM 11/4223.

^[3] Adam Forrest, The Independent, 24 Αυγούστου 2022. Η Τρας έγινε έπειτα η Βρετανή Πρωθυπουργός με την πιο σύντομη θητεία και ήταν, ειρήσθω εν παρόδω, πλήρως ανίκανη.

^[4] Η πιο πρόσφατη αναφορά μιας επιτροπής για το απεμπλουτισμένο ουράνιο κάνει λόγο για την έκθεση Ιταλών στρατιωτών σε ΄σοκαριστικά’ επίπεδα της ουσίας στην Ιταλία και σε αποστολές στο εξωτερικό και ότι η έκθεση αυτή “είχε οδηγήσει σε ασθένειες και θανάτους”. Βλ. ANSA report, 7 Φεβρουαρίου 2018.

^[5] Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να αποσύρουν τους πυραύλους Jupiter από την Τουρκία με αντάλλαγμα τη μη εγκατάσταση ρωσικών πυραύλων στην Κούβα.

^[6] Όσοι έχουν ακόμα το χώρο και τη διάθεση να στοχαστούν μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με την έλλειψη κατανόησης: αναρωτιέται κανείς τι είναι άραγε αυτή η ανθρωπιστική ελευθερία και η δημοκρατία που εξάγει η Δύση. Στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι η δυτική ‘ελευθερία’ μπορεί να αποτελεί ευφημισμό για τον όλεθρο και τις μαζικές δολοφονίες αμάχων. Οι καταβολές της βρίσκονται στις ΗΠΑ, τον αυτοανακηρυγμένο ηγέτη της Δύσης. Η αλήθεια παρουσιάζεται από τις δυτικές/νατοϊκές κυβερνήσεις ως αμφιλεγόμενη ή ακόμα και συνωμοσιολογική. Εν τούτοις τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, αν αναλογιστεί κανείς τη λίστα βομβαρδισμών των ΗΠΑ και τις παγκόσμιες δημοκρατικές περιπέτειές τους:  Κορέα και Κίνα 1950- 1953, Γουατεμάλα 1957, Ινδονησία 1958, Κούβα 1959-1961, Γουατεμάλα 1960, Κονγκό 1964, Λάος 1964-1973, Βιετνάμ 1961-1973, Καμπότζη 1969-1970, Γουατεμάλα 1967-1969, Γρενάδα 1983, Λίβανος 1983-1984, Λιβύη 1986, Ελ Σαλβαδόρ 1980, Νικαράγουα 1980, Ιράν 1987, Παναμάς 1989, Ιράκ 1981 (Πόλεμος του Περσικού Κόλπου), Κουβέιτ 1991, Σομαλία 1993, Βοσνία 1994-1995, Σουδάν 1998, Αφγανιστάν 1998, Γιουγκοσλαβία 1999; Υεμένη 2002, Ιράκ 1991-2003, Ιράκ 2003-2015, Αφγανιστάν 2001-2015, Πακιστάν 2007-2015, Σομαλία 2007-8 και 2011, Υεμένη 2009 και 2011, Λιβύη 2011 και 2015 και Συρία 2014- 2015. Αυτή η λιτανεία αμερικανικών επεμβάσεων κάνει τα περιστασιακά ξεσπάσματα αυτοάμυνας της Ρωσίας να μοιάζουν με πάρτυ προσκοπίνων.