Όσοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν αυτού του είδους τις κυβερνήσεις προβάλλοντας την ωφελιμότητα της ”ειρηνικής συνύπαρξης” και της ”αποκλιμάκωσης” με πρότυπο τις σχέσεις Βενιζέλου-Ατατούρκ το 1930 (Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας),  ξεχνούν ότι η ”ελληνοτουρκική φιλία” αποδείχθηκε στη συνέχεια επίπλαστη.

   Δεν χρειάζεται χρόνος και εμβριθής έρευνα, για να φτάσει κανείς στον συνειδησιακό-πνευματικό αναστοχασμό με επίκεντρο το ερώτημα “Quo Vadis, Έλληνες, κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά, και εθνικά;”. Μια περιδιάβαση στα ΜΜΕ, τα ΜΚΔ και το Twitter με τα σχετικά  # hashtags (ετικέτες, σύνδεσμοι, links) θα βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι κατρακυλάμε αδυσώπητα προς την παρακμή.

   Θα βοηθήσει να καταλάβουμε ότι ξεπεράσαμε τον σκόπελο της ντροπής και τις αναστολές μας  και προβάλλουμε το κτήνος μέσα μας μπροστά απ’ τον άνθρωπο, αν πιστέψουμε τον λόγο του ιερού Αυγουστίνου για το καλό και το κακό που συνυπάρχουν εντός μας, με αποτέλεσμα — όταν νικά το δεύτερο  — να κατρακυλάμε εν γνώσει μας στη διάλυση  και τη σήψη.

   Θα βοηθήσει, επίσης, να αποκτήσουμε ρεαλιστική εμπειρία (σε πεδίο δημοσιογραφικής και πολιτικής ενημέρωσης και επικοινωνίας) από τις άμετρες και  επιθετικής ρητορικής παρεμβάσεις ποικιλώνυμων σχολιαστών της επικαιρότητας (και όχι μόνο) στα σόσιαλ μίντια.

    Και το ”όχι μόνο” δεν είναι σχήμα καθ’ υπερβολήν (έστω κι αν υπάρχει διαφορά επιπέδου), γιατί — τουλάχιστον προεκλογικά, σε διακομματικό πλαίσιο — παρατηρείται, πέραν των σχολιαστών που παρουσιάζονται με ψευδώνυμα συνήθως, η παρουσία και  επωνύμων εν… αποστρατεία οι οποίοι, με λαϊκιστικό οπλοστάσιο και όχημα την εισπήδηση σε ξένα ”χωράφια”, σχολιάζουν τα της πολιτικής επικαιρότητας προωθώντας παράλληλα πολιτικές θέσεις που καταστρατηγούν την Αρχή της διάκρισης των εξουσιών και διευκολύνουν τη διαιώνιση της διαπλοκής στους κόλπους της δημοκρατίας.

   Με τα δεδομένα αυτά, γίνεται εύκολο να εισχωρήσουν στον δημόσιο λόγο — με αντικανονικό τρόπο και ευφυή τεχνάσματα παραπλάνησης — ιδιοτελείς ομάδες υπερασπιστών των αριστεροδεξιών άκρων, οι οποίες συνωστίζονται στην πλατφόρμα κατά της κυβέρνησης ολοκληρώνοντας την εικόνα του  ετερόκλητου αντιπολιτευτικού μείγματος που αντιπαρατίθεται μαζί της.

   Μείγματος διακομματικής προέλευσης που αποτελείται κυρίως είτε από σχολιαστές της επικαιρότητας και προπαγανδιστές υπέρ της εισόδου στη Βουλή μικροκομμάτων της δεξιάς ή αριστερής πολυκατοικίας, είτε από ξεβολεμένους που έχασαν καρέκλες εξουσίας και τώρα ζητούν να επανέλθουν με άλλο ”τραίνο” στην πολιτική σκηνή της χώρας.

   Κοντά σ’ αυτούς ξεχωρίζουν για την ποιότητα και την διεθνώς αναγνωρισμένη αξία τους Έλληνες πανεπιστημιακοί σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια οι οποίοι επιζητούν να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα (ενίοτε και να αυτοπροταθούν ως… υποψήφιοι πρωθυπουργοί) εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία που τους έδωσε η πρόταση Ανδρουλάκη για κοινής αποδοχής πρωθυπουργό σε κυβέρνηση συνεργασίας.

   Και αυτό, μολονότι οι οικουμενικές κυβερνήσεις τύπου Τζανετάκη (1989) — Ζολώτα (1989-1990) — Παπαδημούλη (2011-’12) διέψευσαν τις προσδοκίες μας και γι’ αυτό είχαν χαρακτήρα προσωρινότητας, πριν επιστρέψουμε στην μεταπολιτευτική κανονικότητα των μονοκομματικών κυβερνήσεων.

   Όσοι συνεχίζουν ωστόσο να υποστηρίζουν αυτού του είδους τις κυβερνήσεις προβάλλοντας την ωφελιμότητα της ”ειρηνικής συνύπαρξης” και της ”αποκλιμάκωσης” με πρότυπο τις σχέσεις Βενιζέλου-Ατατούρκ το 1930 (Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας),  ξεχνούν ότι η ”ελληνοτουρκική φιλία” αποδείχθηκε στη συνέχεια επίπλαστη.

 Ξεχνούν ότι η στάση της Τουρκίας ήταν σε μόνιμη βάση αντιπαραθετική και όχι συνεργατική. με Ελλάδα και Κύπρο. Γι’ αυτό και επί 63 χρόνια αρνείται να αναγνωρίσει αυτή την Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ επί 49 διατηρεί στρατό κατοχής στο βόρειο τμήμα της μετά την εισβολή του ”Αττίλα” το 1974.

 Ξεχνούν, επίσης, την ανοιχτή πληγή των Ιμίων (1996), την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού (με στόχο την αμφισβήτηση των συνόρων μας), καθώς και το γεγονός ότι η Τουρκία από το 1995 μέχρι σήμερα μας απειλεί με το casus belli  προβάλλοντας την ψευδή δικαιολογία ότι το διατηρεί από… φόβο μήπως  η Ελλάδα επιχειρήσει επέκταση της οριοθέτησης της ΑΟΖ της και των θαλάσσιων συνόρων της στα 12 νμ.

    Κάτι που έχει κάθε δικαίωμα να κάνει η χώρα μας, αφού η επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της στα όρια αυτά έχει κατοχυρωθεί από το Διεθνές Δίκαιο (Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ (UNCLOS, 1982, Montego Bay). 

   Έπειτα, όπως απέδειξε η ιστορική εμπειρία, το ιδεολόγημα περί ελληνοτουρκικής φιλίας (στο οποίο μας ωθούν Γερμανοί και Αμερικανοί να επενδύσουμε τυφλά) διαψεύστηκε οικτρά. Αλλά, φευ!, αυτό δεν πτοεί τους ”Μεγάλους” που δουλεύουν παρασκηνιακά όχι για λογαριασμό των δικών μας εθνικών συμφερόντων….

    Το λέω αυτό γιατί οποιαδήποτε λύση μάς ετοιμάζουν σε Αιγαίο και Κύπρο, απ’ τη στιγμή που έχουν δεχθεί για βάση συζήτησης τις τουρκικές αξιώσεις οι οποίες αμφισβητούν τα κεκτημένα του Ελληνισμού, θα ευνοεί αποκλειστικά την Τουρκία.

   Μιλάμε για λύση ”συνεκμετάλλευσης”, φυσικά, που σημαίνει μοιρασιά με τους Τούρκους των κεκτημένων μας στο Αιγαίο, ενώ στο Κυπριακό προωθείται — από ΟΗΕ-ΗΠΑ και Βρετανία — η λύση της ”Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας” με την οποία συμφωνήσαμε Ελλάδα και Κύπρος, αν και δεν είναι εθνικά συμφέρουσα γιατί επαναφέρει από το παράθυρο το ”Σχέδιο Ανάν” Νο2…

   Αυτά προοικονομούνται υπαινικτικά, άλλωστε, από τις δηλώσεις του Τζορτζ Τσούνη στο 8ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών με τίτλο “Paradigm Shifts” (26-29 Απριλίου). Δηλώσεις που αποκάλυψαν για πολλοστή φορά ότι  η Τουρκία έχει μεγαλύτερη γεωστρατηγική βαρύτητα για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ από την Ελλάδα και την Κύπρο (κι ας υπάρχει η περί του αντιθέτου αντίληψη γι’ αυτό), για να φτάσει να εύχεται ο Αμερικανός πρέσβης να επιστρέψουν οι παλιές καλές μέρες των στενών παραδοσιακών σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας…

   Αν τώρα τις δηλώσεις αυτές του ελληνικής καταγωγής πρέσβη των ΗΠΑ τις συνταιριάξουμε με τις παρεμβάσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου για ανάγκη ”αποκλιμάκωσης” των ελληνοτουρκικών εντάσεων, την αφωνία για τα εθνικά θέματα των μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) και τα λεχθέντα από τον πανεπιστημιακό Νίκο Αλιβιζάτο υπέρ του σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης (απάντηση, άραγε, στην πρόταση Ανδρουλάκη για μεταβατικό πρωθυπουργό;), τότε θα καταλάβουμε πολλά για τα τεκταινόμενα πίσω απ’ τα παρασκήνια.

   Θα καταλάβουμε ότι η φράση ”Να μη γίνει η οργή σπίθα ενός νέου διχασμού”, που είπε προ μηνός ο πρωθυπουργός, έγινε τελικά πλατφόρμα προώθησης πολιτικών τύπου Ανδρουλάκη, ο οποίος — μη αντέχοντας τον ρόλο του τρίτου στις εκλογές — προβάλλει ως καλύτερη λύση διακυβέρνησης της Ελλάδας μια ”διακομματική κυβέρνηση συνεργασίας”.

   Λύση εθνικά ασύμφορη, κατ’ εμέ, γιατί θα επιβεβαιωθεί η βαβέλ της τρικομματικής ακυβερνησίας δια της λαϊκής παροιμίας  ”Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει”. Και αυτό θα έχει αρνητικές επιπτώσεις και στην Εξωτερική πολιτική μας.

   Γιατί; Γιατί, τυχόν συναίνεση των συγκυβερνώντων κομμάτων στις υποδείξεις των ”Μεγάλων” της Δύσης για το Κυπριακό και το Αιγαίο, θα θεωρηθεί συγκατάβαση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στην πλήρη ευθυγράμμιση της εθνικής μας ατζέντας (όπου κυριαρχούν το ”Αιγαιακό” και το Κυπριακό) με τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα. Τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα που ευνοούν την Τουρκία…

Κρινιώ Καλογερίδου