Ακούς κάποτε τους πολιτικούς μας να κάνουν δηλώσεις ή ομιλίες και διερωτάσαι αν ζούμε όλοι στον ίδιο τόπο. Αν αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας με το ίδιο μέτρο της λογικής. Αν είναι αυτοί οι ρεαλιστές κι εμείς οι αιθεροβάμονες.

Όπως τις προάλλες, που μιλούσε ο Στέφανος Στεφάνου στο Σωματείο Αθλητική Ένωση Κοντέας. Εντάξει, το ηχητικό εφέ «εμείς στεκόμαστε απέναντι στην κατοχή και την ντε φάκτο διχοτόμηση» είναι μια έκφραση που την λέει ο καθένας. Όλοι στεκόμαστε απέναντι στην κατοχή, ο καθένας με τη δική του στάση. Αλλά, γιατί να διαφωνήσει οποιοσδήποτε μαζί του όταν λέει πως η προσπάθεια που κάνουμε «όλοι εμείς» είναι για «να ξανασμίξουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι και ο καθένας να πάει πίσω στους δικούς του τόπους, στα δικά του μέρη, σε μια Κύπρο ελεύθερη, χωρίς εμπόδια, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς μισαλλοδοξία, χωρίς εθνικισμό και χωρίς μίσος».

Γιατί υπάρχουν τότε απορριπτικοί και ενδοτικοί; Γιατί διαφωνούν μεταξύ τους οι «σχολές σκέψεις» του δήθεν εφικτού και του δήθεν ευκταίου; Γιατί η σχολή του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ (μην πω του ΔΗΣΑΚΕΛ, που τους κόλλησαν ακριβώς γι΄ αυτή τη σχολή) κάνει μαθήματα ρεαλισμού στους υπόλοιπους; Αν «όλοι εμείς» αγωνιζόμαστε γι΄ αυτά που είπε ο κ. Στεφάνου, για να ξανασμίξουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι και ο καθένας να πάει πίσω στους δικούς του τόπους, πώς γίνεται να κατηγορείται τόσο βάναυσα όποιος υποστηρίζει ότι με τη ΔΔΟ δεν ξανασμίγουμε, κι ελάχιστοι πάνε πίσω στους δικούς του τόπους;

Σχεδόν μισό αιώνα μετά την εισβολή συνεχίζουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Να μιλάμε στα σωματεία με άλλη γλώσσα (στα εθνικόφρονα να δεις πώς μιλούν οι πολιτικοί!) και στα σαλόνια ή στα εθνικά συμβούλια ή στις πρεσβείες με άλλη γλώσσα. Αυτό είναι γνωστό, βέβαια, αλλά πιστεύαμε πως έγιναν πιο συγκρατημένες με τα παχιά λόγια οι νέες φουρνιές των πολιτικών. Ότι δεν το κάνει πια η καρδιά τους να είναι οι φανατικοί υποστηρικτές μιας λύσης, που χωρίζει τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους εδαφικά και φυλετικά, να θεωρούν ελαμίτες εθνικιστές όσους διαφωνούν με τη ΔΔΟ, αλλά να τολμούν να λένε ότι αγωνίζονται για να πάει ο καθένας «πίσω στους δικούς του τόπους, στα δικά του μέρη, σε μια Κύπρο ελεύθερη…».

Πότε θα μας εξηγήσουν πώς θα γίνει αυτό με όσα συμφωνήθηκαν μέχρι τώρα και με όσα πιέζουν να συμφωνηθούν; Πώς μπορεί ο καθένας να πάει πίσω στους δικούς του τόπους σε «μια Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μία Ελληνοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία, ίσου καθεστώτος», όπως συμφωνήθηκε από τον Δ. Χριστόφια το 2008. Πώς θα γίνει αυτό όταν «οι συνιστώσες πολιτείες  θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, χωρίς επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση», όπως συμφωνήθηκε από τον Ν. Αναστασιάδη το 2014. Κι αυτά χοντρικά τα λέμε. Μην αρχίσουμε να ρωτούμε για τα μύρια άλλα που συμφωνήθηκαν στην πορεία και διαχωρίζουν το λαό και το έδαφος με συστατικά αιώνιου διαχωρισμού.

«Δεν συμβιβαστήκαμε και ποτέ δεν θα συμβιβαστούμε ούτε με τα τετελεσμένα της κατοχής και της ντε φάκτο διχοτόμησης, ούτε και θα συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι πάει, τέλειωσε το Κυπριακό και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε», έλεγε ο κ. Στεφάνου. Δεν τα λέει μόνο αυτός, απλώς ήταν πρόσφατη η ομιλία του και τον επικαλούμαστε. Τα λένε και πολλοί άλλοι. Όλοι βασικά οι ρεαλιστές μας, που ξυπνά κάτι άλλο μέσα τους όταν μιλούν σε σωματεία, εθνικές εορτές και εθνικά μνημόσυνα. «Δεν συμβιβαστήκαμε και ποτέ δεν θα συμβιβαστούμε»!

Μα, όλη η ουσία του προβλήματος είναι ότι συμβιβάστηκαν. Πρώτοι αυτοί, πρώτοι οι πολιτικοί, και μετά παρέσυραν και τον κόσμο να συμβιβαστεί. Και τους ακολούθησε ο κόσμος, τι άλλο να κάνει! Ίσως να τους ξεπέρασε κιόλας. Αν δεν είναι συμβιβασμός με τα τετελεσμένα όσα συμβαίνουν επί του εδάφους τότε τι είναι. Αλλοφροσύνη; Ποιος ενθάρρυνε τους πολίτες να απολαμβάνουν τις διακοπές τους στα κλεμμένα ξενοδοχεία των κατεχομένων; Μήπως τους καθοδήγησαν να μην το κάνουν; Αυτό κι αν είναι συμβιβασμός με τα τετελεσμένα. Ποιος ασκεί πολιτική οδοφραγμάτων. Να ξανασμίξουν, λένε, οι Ε/κ και οι Τ/κ, αλλά ελεγχόμενα. Ως ξένοι, όχι ως ένας λαός. Να σμίγουν και να χαίρονται το σμίξιμο αλλά μετά ο καθένας, φρόνιμα – φρόνιμα, εκεί που συντηρείται ο διαχωρισμός. 

Φιλελεύθερος