Μια μακρόπνοη στρατηγική εφαρμόζεται μέσω ενδιάμεσων τακτικών κινήσεων. Τέτοια διορατική στρατηγική στην Αν. Μεσόγειο προώθησε ο Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος εμμένοντας σε ρύθμιση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, μετά την οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου-Αιγύπτου. Η ρύθμιση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου δεν υπήρξε αφού στην Αθήνα επικράτησαν σύνδρομα φοβίας σε συνδυασμό με την ελιτίστικη προσέγγιση για εξημέρωση του τουρκικού θηρίου καθώς προχωρούσε βήμα-βήμα, με κορύφωση παρανομιών στην Κυπριακή ΑΟΖ, στο Αιγαίο και με το «τουρκολυβικό μνημόνιο» που ακρωτηριάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα για ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου στην Αν. Μεσόγειο. 

Η στρατηγική είναι ελληνικότατη λέξη με βαθύ νόημα, την οποία δανείστηκαν άλλες γλώσσες. Απέναντι στην τουρκική επεκτατική στρατηγική που συνοδευόταν επί δεκαετίες με πρόταση για «διμερείς διαφορές που απαιτούν διμερή διάλογο για διαμοιρασμό του πλούτου», η Αθήνα προχώρησε τα τελευταία χρόνια σε κατακόρυφη ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος για ασύμμετρη ανταπόδοση σε περίπτωση απόπειρας κατάληψης ελληνικού νησιού και σε εκστρατεία διεθνώς και εντός ΕΕ προωθώντας συμμαχίες και προβάλλοντας τις τουρκικές παρανομίες ως έχουν: Παραβίαση αρχών του Ευρωπαϊκού και του Διεθνούς Δικαίου. Η σθεναρή στάση της Αθήνας έφερε και ανάλογη πολιτική στήριξη εντός και εκτός ΕΕ, με το ευνοϊκό περιβάλλον να ενισχύεται κι από την αλλοπρόσαλλη στάση του Ερντογάν που απομακρύνθηκε από την Δύση, αφήνοντας «ζωτικό χώρο» σε Ελλάδα και Κύπρο. 

Ξαφνικά, μετά τους σεισμούς στην Τουρκία, προέκυψε μια προσωρινή «παύση τουρκικής δράσης στο Αιγαίο», η οποία ανταποδόθηκε με την “προσωρινή” μεταστροφή της Αθήνας, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την απουσία στρατηγικής. Η μεταστροφή της Αθήνας αποτελεί στρατηγικό ολίσθημα που θα το βρούμε ενώπιον μας. Οι προσδοκίες ότι οι αρχές του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου θα τύχουν σεβασμού από την Τουρκία μέσω «κινήτρων» ή «Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», είναι πολιτική αφέλεια που μας έφερε εδώ. Το καθεστώς κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου είναι ξεκαθαρισμένο βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης, το καθεστώς στην Κύπρο είναι ξεκαθαρισμένο από ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας και ΕΕ για ένα επανενωμένο και κανονικό κράτος εντός της ΕΕ. Εντούτοις, όλα αμφισβητούνται από την Τουρκία που ζητά λύση με «δύο κράτη» στην Κύπρο, «διμερή διάλογο για τις διμερείς διαφορές» στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο και άλλα. Φυσικά, το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ είναι επίσης ξεκάθαρο, αλλά το «τουρκολυβικό μνημόνιο» που φάνταζε εξωπραγματικό το 2004, σήμερα είναι γεγονός που εδραιώνεται και η Αθήνα παρακολουθεί με  …«ψυχραιμία» εκ των υστέρων. 

Η συγκρότηση πανεθνικής στρατηγικής στην βάση της αποτρεπτικής ισχύος, αναδεικνύοντας διεθνώς και στην ΕΕ τον τουρκικό επεκτατισμό ως έχει και παράλληλα οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, είναι στο προσκήνιο ως επιτακτική ανάγκη. Χρόνιες εμμονές, ιδεοληψίες και περιθωριακές αντιλήψεις εναντιώνονται στην στρατηγική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού, αλλά μη έχοντας οτιδήποτε να προτείνουν, επιχειρούν με φλυαρίες να αποδομήσουν κάθε προσπάθεια συγκροτημένης πανεθνικής στρατηγικής. Καταληκτικά, όσο πιο σύντομα επανέλθει ο ορθολογισμός στην αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, τόσο πιο λίγες οι ζημιές.

*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο