Ο Κοινοβουλευτισμός αποτελεί το πολιτικό σύστημα του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Εν συγκρίσει με άλλες χώρες της Ευρώπης θεωρείται νεαρό πολιτικό φαινόμενo για την Ελλάδα. Το κεντρικό χαρακτηριστικό του κοινοβουλευτικού συστήματος βασίζεται στην αρχή ότι η κυβέρνηση οφείλει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Σε περίπτωση που την απωλέσει  επειδή η Βουλή άρει την εμπιστοσύνη της στην εκάστοτε κυβέρνηση κατόπιν πρότασης δυσπιστίας, τότε η κυβέρνηση βάσει του νόμου πρέπει να παραιτηθεί.

Το κοινοβουλευτικό πολιτικό μοντέλο χαρακτηρίζεται από μια μορφή αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης ερχόμενο σε πλήρη αντιδιαστολή με τον τρόπο άσκησης εξουσίας. Στην Αρχαία Ελλάδα η Δημοκρατία ήταν πραγματική και όχι κατ’επίφασην, διότι ήταν άμεση, με την εξουσία να εκπηγάζει απευθείας από το λαό και να ασκείται μέσω της Εκκλησίας του Δήμου. Η σύγχρονη αντιπροσωπευτική και υποτιθέμενη Δημοκρατία συναπαρτίζεται από δήθεν αντιπροσώπους του εκλογικού σώματος. Σημειωτέον ότι μεταξύ Κοινοβουλευτισμού και Δημοκρατίας υπάρχουν εννοιολογικές διαφορές, που στη σύγχρονη εποχή συγχέονται εσκεμμένα λόγω της ψευδώς ισχύουσας αντίληψης της λαϊκής κυριαρχίας της ‘’δημοκρατικής‘’ αρχής στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η καθολική ψηφοφορία. Δια αυτής οι πολίτες που πλέον έχουν μεταβληθεί σε υπηκόους, εκλέγουν τους επόμενους δυνάστες τους και λόγω τούτου επρόκειτο για μία εκλόγιμη ολιγαρχία που σε ουδεμία των περιπτώσεων δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ελληνικής ψυχής και φύσης. Ο σύγχρονος Κοινοβουλευτισμός εδράζεται στην κομματοκρατία η οποία αποτελεί έναν μηχανισμό αφαίμαξης του ελληνικού λαού απομυζώντας χρήμα από τα δημόσια ταμεία. Επί της ουσίας, οι  εκάστοτε εκλεγέντες που υποδύονται τους λαϊκούς αντιπροσώπους αποτελούν μία κλίκα σπεκουλαδόρων που ασελγούν πάνω στο χιλιόφθορο σώμα του Έθνους.

Κοιτίδα του κοινοβουλευτικού συστήματος αποτέλεσε η Αγγλία στην οποία όμως παρατηρείται ένα απλό πρόπλασμα του αναφερόμενου κυβερνητικού  μοντέλου, με κέντρο στήριξης τη Βουλή των Λόρδων και τη Βουλή των Κοινοτήτων. Στην πραγματικότητα όμως ο κοινοβουλευτισμός ακμάζει στο νεοπαγές τότε κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από τους Τζορτζ  Ουάσινγκτον και Βενιαμίν Φραγκλίνο, υπό την πνευματική αιγίδα του Τόμας Τζέφερσον το 1776, της οποίας υπήρξε ο κύριος συντάκτης. Εν αντιθέσει με τον αγγλοσαξονικό κόσμο, η ανάπτυξη του οποίου βασίστηκε στην ολιγαρχία, η  Πατρίδα μας απετέλεσε την γενεσιουργό γη της ακραιφνούς Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης. Συνεπώς το κοινοβουλευτικό σύστημα είναι εισαγόμενο πολιτικό όργανο, δυτικής μάλιστα προελεύσεως. Ο προαναφερθέντας βρετανικός κοινοβουλευτισμός που αρχικά απαιτούσε την απολογία των Υπουργών ενώπιον του Κοινοβουλίου, σταδιακά υπέστη εκφυλισμό λόγω της διεισδυτικής τακτικής μίας σέκτας χρηματιστών στην πολιτική, στην οποία οι εκλεγέντες κάθε φορά βουλευτές είχαν προσδεθεί με σχέση εξάρτησης. Η ανερχόμενη αυτή τάξη των πλουσίων βοηθούσε τα μέλη του αγγλικού κοινοβουλίου να αποποιηθούν ποινικών-πολιτικών ευθυνών τουτέστιν εν αντιστοιχία με το σημερινό  σάπιο πολιτικό οικοδόμημα. Όταν ο κοινοβουλευτισμός βρισκόταν ακόμα σε εμβρυακό στάδιο, στην Ελλάδα προτάθηκε από την πασίγνωστη πολιτική φυσιογνωμία και πρωθυπουργό του ελληνικού κράτους, Χαρίλαου Τρικούπη, η Αρχή της Δεδηλωμένης το 1875, η οποία όριζε ότι στη θέση του πρωθυπουργού πρέπει να τοποθετείται το πρόσωπο που έχει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη των βουλευτικού σώματος. Και σε αυτό το σημείο όμως είναι έκδηλη η απαξίωση της λαϊκής βούλησης η οποία καταπνίγεται από το ορμητικό ποτάμι της κοινοβουλευτικής αλαζονείας.

Παρατηρώντας τους θιασώτες του κοινοβουλευτικού κατεστημένου να εκθειάζουν το εν λόγω σύστημα, ισχυριζόμενοι ότι αποτελεί την καλύτερη δυνατή λύση επειδή δίνει έμφαση στο διάλογο και διασφαλίζει δήθεν τον πλουραλισμό, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι δίνει βήμα στο διάλογο μεταξύ των ατόμων που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος αναφορικά με την πολιτική οργάνωση, δηλαδή στους αποδεχόμενους τον κοινοβουλευτικό θεσμό. Στο σημείο αυτό αξίζει να παραθέσουμε την άποψη του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, συγγραφέα διανοούμενου και διωκόμενου, από το σοβιετικό καθεστώς, ο οποίος είχε δηλώσει χαρακτηριστικά μετά την εύρεση ασύλου στη Δύση: « Στην ΕΣΣΔ ο λόγος μου είχε τεράστιο βάρος επειδή αδυνατούσα να εκφραστώ ελεύθερα και δημόσια. Στη Δύση έχω τη δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης αλλά η άποψή μου δεν έχει κανένα νόημα». Η θέση αυτή μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι μέσα σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα δίνεται μια επίφαση ελευθερίας αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει αδιαφορία για τη γενική βούληση. Το τρέχον πολιτικό σύστημα κρατώντας στα χέρια του το πανίσχυρο όπλο της πληροφόρησης μέσω της συνεργασίας του με τις δυνάμεις του χρήματος, έχει πετύχει να εγκαθιδρύσει το «τρίγωνο» της τυραννίας το οποίο συναποτελούν το κοινοβούλιο, η ελίτ του χρήματος, καθώς και η τέταρτη εξουσία. Η αστάθεια και η δυσλειτουργία του πολιτικού status quo μπορεί να γίνει διακριτή από το γεγονός ότι για να στηριχθεί χρειάζεται απαραιτήτως σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο την κομματική πλειοψηφία ώστε να διασφαλίσει τον ολιγαρχικό του χαρακτήρα, επισημοποιώντας το καθεστώς της κομματοκρατίας. Το παρόν σύνταγμα επίσης είναι εισαχθέν (βρετανικής προέλευσης), το οποίο οι σεχταριστές κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους, εξού και τα περιβόητα παραθυράκια που ανιχνεύονται σε αυτό και χρησιμεύουν ως δίοδοι διαφυγής για τους διεφθαρμένους πολιτικούς δρώντες.

Συχνά ακούμε τους κοινοβουλευτικούς να υποστηρίζουν ότι οι επικριτές τους αποτελούν μια περιχαρακωμένη μειοψηφική ομάδα σκέψης. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και είναι απολύτως ανεδαφικό. Σημαίνουσες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας έχουν αντιταχθεί σε αυτό το μοντέλο της υποκρισίας και του ψεύδους. Ένας εξ’ αυτών ήταν ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της  Μ. Βρετανίας, Όλιβερ Κρόμγουελ, ο οποίος είχε κρεμάσει στην πόρτα του κοινοβουλίου μια επιγραφή που έλεγε ότι το κτήριο προσφέρεται για πώληση. Εάν εξετάσουμε εις βάθος τη συγκεκριμένη σκέψη, θα καταλάβουμε ότι έχει βάση και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα διότι οι απαρτίζοντες τις κοινοβουλευτικές αίθουσες, έχουν κατά πλειοψηφία πουληθεί σε υπερφίαλα κέντρα εξουσίας και είναι δέσμιοι αντιλαϊκών συμφερόντων. To φαινόμενο Κρόμγουελ, αποτελεί τραγική ειρωνεία για τους υποστηρικτές του κοινοβουλευτισμού, διότι  ίσως ο πρώτος ή ένας εκ τω πρώτων αντιπάλων του, εμφανίστηκε στην πατρώα γη του πολιτικού αυτού μορφώματος. Κοντά σε αυτόν δε μπορούμε να παραλείψουμε τον επιφανή Έλληνα, λογοτέχνη συγγραφέα και ρομαντικό ιδεαλιστή, Ίωνα  Δραγούμη ο οποίος δολοφονήθηκε ύπουλα το 1920 από το παρακράτος, επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου. Αναφερόμενος στον κοινοβουλευτισμό ο Δραγούμης είχε δηλώσει πως μέσα από την εγκαθίδρυσή του στην Ελλάδα αποπειράθηκαν στανικά να μας κάνουν Δύση. Προσέθεσε ακόμα πως αν ήταν δυνατόν να πορευτούμε δίχως το βουλευτιλίκι θα ήταν πολύ καλύτερο για όλους μας, τασσόμενος υπέρ του παραδοσιακού κοινοτισμού που αποτελούσε το φυσικό πολιτικό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας και μιλούσε στην ψυχή των Ελλήνων.

Θεωρούσε τη βουλευτική ιδιότητα σιχαμερή, αρνούμενος ως το τέλος προνόμια και αξιώματα απλώς και μόνο για το κύρος που αυτά αποπνέουν. Πολλές άλλες προσωπικότητες του πνεύματος, όπως ο Αλέξις Ντε Τοκβίλ που είχε προειδοποιήσει αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση για τη δυστοπία που θα επέφερε ο αναδυόμενος κοινοβουλευτισμός στις χώρες της Ευρώπης. Τόνιζε τον κίνδυνο της μαζικοποίησης της κοινωνίας, η οποία θα βυθιζόταν σε ένα ολοκληρωτικό και ανελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης που μόνο φαινομενικά θα ήταν δημοκρατικό. Κλείνοντας θα ήταν αντιδεοντολογικό προς την ελληνική μας συνείδηση να μην κάνουμε αναφορά στον Ιωάννη Καποδίστρια, τον πρώτο και επί της ουσίας τον μόνο ηγέτη του νέου ελληνικού κράτους, ο οποίος κυβέρνησε με πραγματικά δίκαιο τρόπο, σεβόμενος τους πολίτες και αποσκοπώντας στην απεξάρτηση της Πατρίδας μας από τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, καθώς και στην αυτάρκεια της. Το αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθεί άνανδρα από τις μαριονέτες των Βρετανών που ήθελαν την Ελλάδα προτεκτοράτο τους, τοποθετώντας κυβερνήσεις της αρεσκείας τους.

Η εξιδανίκευση του πολιτικού κατεστημένου πάντοτε αποτελεί ένα βολικότατο τρόπο δικαιολόγησης και κάλυψης των ελλείψεών του καθώς και προπαγάνδας υπέρ του, ώστε να μην ευδοκιμήσουν ποτέ σκέψεις που να αφορούν στη δημιουργία ενός ρηξικέλευθου, ριζοσπαστικού και  φιλολαϊκού μοντέλου διακυβέρνησης. Για να επιτευχθεί ο παρών στόχος είναι επιτακτική η δομική αλλαγή του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Δ. Π.