Ένα αντίο στο Νίκο Βασιλειάδη

Του Παναγιώτη Μωυσιάδη

Απόψ’ η νύχτα εδίπλασεν κι ο φέγγον εξ’ εποίεν
κι η πούλια, η τρικάλαμπρος, θαρρείς επενεβζίεν..
Είνας αητέντς επέταξεν πατρίδα μ’ ‘ς ση φωλέα σ’
‘ς ση παραδείσ’ το μωχαπέτ’ εγέντον βασιλέας..
Ατός έτον τραντέλλενας, άρχοντας, καπιτάνος
‘ς ση τραγωδί το γούρεμαν ‘κι θα ευρήετ’ άλλος…
Νικόλα, ντ’ αγνόν έτονε αούτο η παρεύγα σ’
απ’ έμπρια ‘κες τ’ αχπαστικόν είπες α’ ‘ς σην παρέα σ’..
Ο χάρον, ο ατραγόδετον, ασπλάχνετον ο χάρον
εζέλεψεν το λάλοπο σ’, τη τραγωδί το κάλος…
Όλεν ο κόσμον ανασύρ’, θλίφκεται για τ’ εσέναν
ορφάνεψεν το Σελαλάρ, τα δέντρα όλια κλαμένα..
Κλαίει και το Καπίκιοϊ, ντ’ επέμνεν ορφανόν ι,
τα τραγωδίας τα καλά, ποίος θα συναρμώνει..
Εσύ τον χάρον έμευες αρτούχ ‘ς σα τραγωδίας
τη Άδ’ την πόρταν ένοιες χωρίς παρακαλίας…
Ναϊλί, εσέν τραντέλλενα, Νίκο Βασιλειάδη,
τη τραγωδί έσ’νε τ’ αστάρ’, τη κεμεντζές τ’ υφάδι..
Εκές ‘ς σον Άδην ,όντες πας, με τοι αγγέλ’τς αγγέλ’τσον
κι όντες εφτάνε μωχαπέτ τ’ αδέντς τραγώδ’ και κλαίν’τσον..
Εκειαπές ‘ς σον παράδεισον τραγώδ’ μακρύν καϊτέν-ι
αγγέλ’ να ρωμανεύκουνταν κ’ έρχουνταν με τ’ εσέν -ι…
Όλια τα τραγωδίας ισ’ πιτίν – πιτίν γραμμένα
θα τραγωδούμ’ και λέμ’ ατά ν’ αρωθυμούμ’ εσένα..
Άνοιξης στράταν επέρες, απές ‘ς σα μανουσάκια
κι ολόερα σ’ σορσοταρούν κρύα νερά ‘ς σ’ αυλάκια..
Να είσαι καλοδρόμετος, Νίκο, όθεν κι αν πας ι,
Έσ’νε τη κάρδιας γιατρικόν τη ψης το συνορτάσι…