Γιώργος Καραμπελιάς

Μια μαζική υστερία έχει καταλάβει τις δυτικές κοινωνίες, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, που φέρει τη σφραγίδα του woke (αφυπνισμένου) κινήματος. Μια κυριολεκτική σταυροφορία σαρώνει τις δυτικές μητροπόλεις.

Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζορτζ Ουάσιγκτον, μετονομάζουν τα σχολεία που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, των έργων του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ και άλλων εμβληματικών προσωπικοτήτων, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, τη δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία». 

Εταιρείες όπως η Ντίσνεϋ αναρτούν προειδοποιήσεις σε έργα τους, όπως ο Πήτερ Παν ή το Ντάμπο το Ελεφαντάκι, ότι προάγουν ρατσιστικά στερεότυπα, και τα απαγορεύουν για παιδιά κάτω των 7 ετών· παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ, όπως οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ή το BBC, κανοναρχούν καθημερινά το αφήγημα περί ενός «συστημικού ρατσισμού», ο οποίος αποτελεί δυτική αποκλειστικότητα – το προπατορικό αμάρτημα του Λευκού Δυτικού Άνδρα, από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.

Η «cancel culture» (ακυρωτική κουλτούρα) διεκδικεί την ακύρωση όλου του ιστορικού παρελθόντος και της κουλτούρας των ανθρωπίνων κοινωνιών. Από την καταδίκη του ρατσισμού, και της γυναικείας καταπίεσης, περάσαμε στη λογική πως οι λευκοί είναι εξαιτίας της «λευκότητάς» τους καταπιεστές και η δυτική κουλτούρα στο σύνολό της , αρχίζοντας από την αρχαία Ελλάδα ρατσιστική· όσο για τη γυναικεία ταυτότητα δεν είναι βιολογική αλλά μία κοινωνική κατασκευή δημιουργημένη από τους λευκούς άνδρες.

Καθόλου τυχαία λοιπόν στην πολιτικά ορθή Woke ταινία, «Τα πάντα όλα», δόθηκαν επτά βραβεία Όσκαρ το 2023! Πρόκειται για την κατεξοχήν ταινία της νέας πολιτικής ορθότητας που προσπαθεί να επιβάλει το Χόλυγουντ, καθώς περιλαμβάνει ολόκληρη την ιδεολογική παλέτα του Woke κινήματος: Την φυλετιστική επανάσταση, τη γυναικεία υπεροχή έναντι των ανδρών που υποτάσσονται, την γυναικεία ομοφυλοφιλία, την γυναικεία αλληλεγγύη που ξεπερνά τις ταξικές και φυλετικές διαφορές, τον αντιεθνικισμό και τον μετανθρωπισμό.

Η πρωταγωνίστρια είναι μια έξυπνη και ικανή Κινέζα μετανάστρια, παντρεμένη με έναν χαζούλη Κινέζο, ιδιοκτήτρια πλυντηρίου ρούχων, ενώ η κόρη της είναι λεσβία. Η πρωταγωνίστρια, (την οποία υποδύεται η Μισέλ Γιο) αποκτά υπερφυσικές/μετανθρωπικές δυνάμεις και καταχεριάζει ορδές ανδρών, αστυνομικών και μπράβων, στην συντριπτική τους πλειοψηφία λευκών, κάποιος μάλιστα αντί για ρόπαλο κραδαίνει μια τυλιγμένη στο κοντάρι της αμερικάνικη σημαία.

 Ακόμα και η λευκή γυναίκα εφοριακός (η Τζέιμι Λη Κέρτις), με την οποία συγκρούεται η Γιο, συντάσσεται στο τέλος με τη «γυναικεία αλληλεγγύη». Και στην τελική σκηνή όπου οι γυναίκες αγκαλιάζονται στο θρίαμβό τους τρέχει να προστεθεί και ο χαζούλης «μπάρμπα Θωμάς» Κινέζος (ο Τζόναθαν Κι Κουάν), στον οποίο παραχωρούν μεγάθυμα μια θέση, στην νέα γυναικοκεντρική ιεραρχία της οικογένειας –καθώς αναγνωρίζει το υποδεέστερο status του. Ακόμα και ο αντιδραστικός Κινέζος παππούς μεταστρέφεται και αυτός – ως Κινέζος και όχι λευκός, τη στιγμή που η Αμερικανική πολιτική συγκρούεται με το ολοκληρωτικό μοντέλο της Κίνας. Και όμως αυτό το κινηματογραφικό έργο, που καλλιτεχνικά βρίσκεται πολύ κάτω του μετρίου, «θριάμβευσε» καθώς εικονογραφεί  την νέα πολιτική και ιδεολογική ορθότητα του Χόλυγουντ.

Για τη συνέχεια Liberal