Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας...

Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας…

Τι έλεγαν οι Έλληνες για την Επανάσταση του 1821

Στις 23 Μαρτίου 1821, πριν από 202 χρόνια σαν σήμερα, με την είσοδο των Ελλήνων στην Καλαμάτα (με έξυπνο στρατήγημα άνευ μάχης – ίσως μόνο με αψιμαχίες στα περίχωρα) και την αρχική σύσταση της Μεσσηνιακής Γερουσίας, συντάχθηκε η παρακάτω διακήρυξη , η οποία δημοσιεύθηκε στις 25 Αυγούστου 1821, στην εφημερίδα «Σάλπιγξ Ελληνική»:

Αναφέρει:

«Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και επέκεινα αιώνος κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μη μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ειμή μόνον η πνοή, και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς, εις αυτήν την αθλίαν κατάστασιν, όντες υστερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μιαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας, απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας, αι χείρες μας, αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας ελύθησαν ήδη, και υψώθησαν μεγαλοψύχως προς όλεθρον της βδελυράς τυραννίας και έλαβον τα όπλα κατά των τυράννων, οι πόδες οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας ενηγγαρεύσεις της ασπλαχνίας τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας, η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν, τον απετίναξε, και άλλο δεν φρονεί, ειμή τη ελευθερίαν, η γλώσσα μας, η αδυνατούσα εις το να προσφέρη λόγον εκτός των ανωφελών παρακλήσεων προς εξιλέωσιν της μανίας των τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει, και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της ελευθερίας. Εν ενί λόγω όλοι απεφασίσαμεν ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν, διό και προσκαλούμεν την συνδρομήν και βοήθειαν όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαϊκών γενών, ώστε να δυνηθώμεν να φθάσωμεν ταχυτέρως εις τον ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας, και να λάβωμεν τα δίκαιά μας, και να ανανεώσωμεν το τεταλαιπωρημένον ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί όσον τάχος την φιλάνθρωπον συνδρομήν και δια χρημάτων και δια όπλων, και δια συμβουλής, της οποίας εσμέν ευέλπιδες οτι θέλομεν αξιωθή, και ημείς θέλομεν σας ομολογεί άκραν υποχρέωσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξει και εμπράκτως την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.

Εκ του Σπαρτιατικού στρατοπέδου της Καλαμάτας τη (23) Μαρτίου 1821 πρώτον έτος της ελευθερίας.

(Πέτρος Μαυρομιχάλης, ηγεμών και Αρχιστράτηγος, και η Μεσσηνιακή Γερουσία εν Καλαμάτα)».

* Κείμενο ένωσης και ομοψυχίας. Κανένας τοπικισμός. Λάκωνες και Μεσσήνιοι μαζί. Ομοίως , ήδη από τις 17 Μαρτίου έως 21 Μαρτίου , Αχαιοί Καλαβρυτινοί, Αιγιώτες, Πατρινοί μαζί. Αρκάδες , Ηλείοι στις ίδιες ημερομηνίες, Κορίνθιοι και Τσάκωνες, Ρουμελιώτες, νησιώτες , όλος ο Ελληνισμός όπου δη, ξεκινούν την επανάσταση πριν την 25η Μαρτίου που είχε ορίσει η Φιλική εταιρεία.

Όμως την 25η Μαρτίου, λόγω του Ευαγγελισμού, σε ολο το Μοριά έγιναν δοξολογίες Αναστάσιμες. Οι Μητροπολίτες επέτρεψαν κατάλυση της νηστείας της Σαρακοστής ( το Πάσχα ήταν 10 Απριλίου) έφαγαν κρέας και έλεγαν ” Χριστός Ανέστη / Ελλάς Ανέστη”, στις 26 Μαρτίου επεδόθη αντίστοιχη διακήρυξη στον Αγγλο ανθέλληνα Πρόξενο Γκρήν στην Πάτρα, από το Αχαϊκό Διευθυντήριο.

Σαφώς η 25η Μαρτίου περικλείει τη βούληση της Φιλικής εταιρείας , την συναπόφαση της Βοστίτσας ( 26-30 Ιανουαρίου 1821) και την έγκριση των ζώντων αγωνιστών να οριστεί αυτή η ημερομηνία ως συγκεντρωτική των επιμέρους γεγονότων, ήδη το 1836 με το μετάλλιο που αναφέρει ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 αλλά και το ΒΔ του Όθωνα του 1838.

Αυτό το ενωτικό πνεύμα ομοψυχίας των πρωταγωνιστών ηρώων ερχόμαστε 202 χρόνια μετά, εμείς οι ανάξιοι άκαπνοι απόγονοί τους να το αμφισβητήσουμε για δικές μας ανούσιες εγωιστικές τοπικιστικές προβολές και ιδεολογήματα αποδόμησης των αγωνιστών και του αγώνα.

Αυτοί τότε , παρά τη διχόνοια , τη φτώχεια, τις ασθένειες, πανδημίες, την έλλειψη δικού τους κράτους και επάρκειας όπλων και τροφοδοσιών, τα έβαλαν με μια αυτοκρατορία 70 λαών ( Οθωμανών υπηκόων και αξιωματούχων, και όχι μόνον Τουρκομάνων/Τούρκων) καθώς και την τότε ” Ευρώπη”, δηλαδή την Ιερά συμμαχία που έβγαζε ψηφίσματα εις βάρος τους μέχρι το 1822 ( Λάιμπαχ 1821, Βερόνα 1822) – παρά την σφαγή της Χίου ( 1822) – και ήταν έτοιμη να συνδράμει το Σουλτάνο στην κατάπνιξη της επανάστασης , κάτι που απέτρεψε διπλωματικά ο μέγας Ι. Καποδίστριας.