[ὤλετο μέν μοι νόστος, ἀτὰρ κλέος ἄφθιτον ἔσται
ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Ι ]

Αὔγουστος τοῦ 1886. Ὁ δεκαεξάχρονος ὑποψήφιος Εὔελπις, γράφει στὸ ἡμερολόγιό του:
“(..)Δὲν ὑπήκουσα παρά εἰς μίαν Ἰδέαν. Νὰ φανῶ χρήσιμος εἰς τὸν πλησίον καὶ εἰς τὸν τόπον μου. Αὐτή εἶναι ὅλη μου ἡ φιλοδοξία.”

Ὁ Παῦλος Μελᾶς γεννήθηκε στήν Μασσαλία στίς 29 Μαρτίου τοῦ 1870.

Οἱ γονεῖς του ζοῦσαν στήν Γαλλία. Ὁ πατέρας του, Μιχαήλ Γεωργίου Μελᾶς, Ἠπειρώτης μὲ καταγωγή ἀπό τὴν Κωνσταντινούπολη, ἐμπορευόταν στήν Μασσαλία. Ἡ μητέρα του Ἑλένη, ἦταν θυγατέρα τοῦ Βουτσινᾶ, τοῦ γνωστοῦ Κεφαλλονίτη μεγαλεμπόρου ἀπὸ τήν Ὀδησσό. Στὴν Μασσαλία γεννήθηκαν σχεδόν ὅλα τους τὰ παιδιά. Τὸ 1874 ἀποφασίζουν νὰ τὰ μεγαλώσουν στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐγκαθίστανται στὴν Ἀθήνα.

Στό σπίτι τ’ ἀδέλφια του ὀνομάζουν τὸν Παῦλο ὁ κύριος Μὴν Ἐνοχλεῖσθε. Εἶναι πάντα πρόθυμος νὰ παραχωρήσει τὴν θέση του, τὸ καλύτερο μερίδιο τοῦ φαγητοῦ. Δίνει ὅ,τι ἔχει καί παίρνει ἐπάνω του τὶς μικροαγγαρεῖες καί τὰ βαρετά καθήκοντα.

Τὸν στενοχωρεῖ ποὺ τὸν πειράζουν γι’ αὐτό τ’ ἄλλα παιδιά. Μὰ δὲν μπορεῖ νὰ κάμει διαφορετικά. Ἔτσι τοῦ ἔρχεται. Αὐτὸ δὲν τὸν ἐμποδίζει νὰ εἶναι στὸ σχολεῖο μὲ τ’ ἀδέλφια του σωστό πειραχτῆρι. Ἔχει ὅμως ἄπειρη καλωσύνη πρὸς τὰ μικρά παιδιά, πρὸς κάθε ἀδύνατο πλάσμα, πρὸς τὰ ζῶα.
Στὸ σχολεῖο γίνεται θηρίο ὅταν τυχαίνει νὰ τυραννεῖ ἤ νὰ κτυπᾶ κανένας μεγάλος μαθητής ἕναν μικρότερο ἤ ἀδύνατο. Ὁρμᾶ καὶ τὰ βάζει μαζί του, δίχως νὰ λογαριάσει τίποτε.

Μετά ἀπὸ χρόνια, παλληκάρι ψηλό, σχεδόν ἄνδρας, μεσημέρι-βράδυ, μόνος του θὰ πηγαίνει μαγειρεμένο σπιτικό φαγητό στὴν ἄρρωστη, πτωχή καὶ δυστυχισμένη δασκάλα του. Καὶ θὰ περιμένει ὑπομονετικά νὰ πάρει πίσω τα πιάτα, χωρίς νὰ θελήσει ποτέ ν’ ἀφήσει σὲ κανέναν μισθωτό τὴν λεπτή αὐτή φροντίδα.

Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1886, τρεῖς ἡμέρες πρίν ἀπὸ τίς ἐξετάσεις γιὰ τὴν Σχολή Εὐελπίδων ὁ Παῦλος γράφει:
“(..) Ὅπως κάθε καλός στρατιώτης, θέλω νὰ ὑπηρετήσω τὴν Πατρίδα μου καὶ δι’ αὐτήν νὰ ἀποθάνω. Καμμία δυσκολία δὲν θὰ με σταματήσει. Δὲν θὰ ὑποχωρήσω ποτέ πρὸ τῶν ἐμποδίων.”
Καὶ ὑπηρέτησε τὸ πεπρωμένο του.

Φθινόπωρο τοῦ 1904. Στάτιστα Μακεδονίας. Τὴν νύχτα τῆς 13ης Ὀκτωβρίου, ὁ Παῦλος Μελᾶς σκοτώνεται. Μὲ τὸ φωτοστέφανο τῆς θυσίας καὶ τὸν ἐπίζηλο τίτλο τοῦ Μακεδονομάχου, ἀνῆλθε στὰ Ἠλύσια τῆς Ἀθανασίας. Ἔγινε ὁ Ἐθνικὸς Ἥρωας, ἐκεῖνος πού ἐπισκοπεῖ καὶ ἀοράτως κατευθύνει τὸν ἀτελεύτητο Ἀγῶνα.
Ὁ θάνατος τοῦ Παύλου Μελᾶ δὲν μπορεῖ νὰ λησμονηθεῖ. Δὲν μπορεῖ νὰ λησμονηθεῖ ἡ Ζωή, ἡ Δύναμη, ἡ Τόλμη τοῦ Παλληκαριοῦ. Κυρίως ὅμως, ἡ Ἰδέα γιὰ τὴν ὁποία ἐργάσθηκε καὶ θυσιάσθηκε.
Φίλτατε Ἀναγνώστη.

Ἡ Εὐγένεια τοῦ Ἔθνους πηγάζει ἀπὸ τρεῖς λέξεις. Ἄνθρωπος. Ἐλευθερία. Πατρίδα.

Τὶ Νόημα ἔχει ἡ Ζωὴ δίχως Ἐλευθερία;
Τὶ Νόημα ἔχει ἡ Ἐλευθερία δίχως Πατρίδα;
Τί Νόημα ἔχει ἡ Πατρίδα δίχως τὸν Ἄνθρωπο;

Ἐάν κάποιοι ἄθλιοι, σκεπτόμενοι τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸ παρόν, ἐκχωροῦν τὰ πάντα καταδυναστεύοντας τὴν φτωχὴ καὶ περιφρονημένη Ἀρετή, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι μποροῦν νὰ σβήσουν τὴν Σπίθα τοῦ Ἑλληνικοῦ πατριωτισμοῦ.

Καταδέχονται νὰ σὲ πλησιάσουν μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς τρόπους. Δὲν ὑπάρχει τέχνασμα ποὺ νὰ μὴ μεταχειρίζονται γιὰ νὰ σὲ κάνουν ν’ ἀπαρνηθεῖς τ’ Ὄνομά σου, τὴν Γῆ ποὺ γεννήθηκες, τὴν Πατρίδα. Ἀπό αἰῶνες ἡ δόλια αὐτὴ ἐπιχείρηση δὲν πέτυχε. Καὶ δὲν θὰ πετύχει ποτέ, ἐάν διατηρήσουμε μὲ ἐπιμέλεια τὰ Ἤθη μας, τὴν Θρησκεία μας, τὴν Γλῶσσα μας. Τὰ Ὅπλα μας.

Οἱ Ἕλληνες ἔχουμε δυνάμεις ἀμέτρητες στὴν Οἰκουμένη. Ἐάν κάποιοι τὶς ἀφήνουν σκοπίμως σκόρπιες ἢ κρυμμένες ἐπειδή ἀποστρέφονται τὴν Ἔνωση τῶν Ἑλλήνων, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν θὰ συμβεῖ.
Κέρδος γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει δίχως θυσίες. Τὸ δικαίωμα ποὺ μᾶς ἔδωσαν οἱ Ἥρωες καὶ Μάρτυρες τοῦ Ἔθνους νὰ εἴμαστε σήμερα παρόντες στὴν Ἱστορία, δὲν εἶναι χάρισμα.

Εἶναι Χρέος καὶ Ἀγρύπνια.
.
Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,
Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
29 Μαρτίου 2023
Εἰκ: Ὁ Παῦλος Μελᾶς, διά χειρός Γεωργίου Ἰακωβίδη (1904)