Σύμφωνα με τις τελευταίες αναλύσεις της NSA, τα σμήνη drone συνεχίζουν να αποτελούν νευραλγική τεχνολογική εξέλιξη του Αμερικανικού Στρατιοτικοβιομηχανικού συμπλέγματος με σκοπό να συμμετάσχουν στην άμυνα της Ταϊβάν έναντι ενδεχόμενης κινεζικής επίθεσης.

Γράφει ο Άγγελος Χωριανόπουλος

Τα δικτυωμένα σμήνη μη επανδρωμένων αεροσκαφών αποδείχθηκαν αποφασιστικά σε μια πρόσφατη προσομοίωση της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας για μια σύγκρουση στα Στενά της Ταϊβάν: κατάφεραν να διασπάσουν τις κινεζικές δικτυοκεντρικές δομές ‘’Άρνησης και Αντιπρόσβασης Περιοχής’’ και εξασφάλισαν υψηλές πιθανότητες επίυευξης των αμερικανικών επιχειρήσεων στην περιοχή, σύμφωνα με τον David Ochmanek του think tank RAND, πρώην αναπληρωτή βοηθού υπουργού Άμυνας για θέματα στρατηγικής. Με τη σειρά του, ο Bryan Clark του Ινστιτούτου Hudson, πρώην βοηθός του αρχηγού των ναυτικών επιχειρήσεων, έχει εντοπίσει τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ως το μόνο μέσο για την κάλυψη του αναμενόμενου κενού στην αμερικανική παραγωγή πυραύλων. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι η Κίνα έχει αρχίσει να αναπτύσσει αντίμετρα.

Κορυφαία στιγμή της αεροπορικής επίδειξης του Νοεμβρίου στο Zhuhai ήταν το αμυντικό σύστημα λέιζερ LW-30, ένας “δολοφόνος μη επανδρωμένων αεροσκαφών” που αναπτύχθηκε από την China Space Sanjiang Group. Μια “βελτιστοποιημένη” έκδοση ενός όπλου που έκανε το ντεμπούτο του στην έκθεση του 2018, το LW-30 μοιάζει πολύ με το σύστημα “Silent Hunter” που παρήγαγε η κινεζική Poly Technologies και αναπτύχθηκε από τη Σαουδική Αραβία τον Σεπτέμβριο. Η χρήση κατευθυνόμενης ενέργειας για την κατάρριψη ενός μη επανδρωμένου αεροσκάφους είναι πολύ φθηνότερη από τα φυσικά πυρομαχικά – η China Sanjiang εκτιμά ότι κοστίζει περίπου δώδεκα κινεζικά γιουάν (περίπου 1,75 δολάρια) ανά βολή.

Το 2020 Science of Military Strategy, ένα θεωρητικό κείμενο στρατιωτικής θεωρίας που δημοσιεύθηκε από την Ακαδημία Στρατιωτικών Επιστημών του PLA, σημειώνει ότι “τα ευφυή μη επανδρωμένα συστήματα έχουν γίνει μια απαραίτητη δύναμη στο πεδίο της μάχης [του 21ου αιώνα]”, με χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία να τα χρησιμοποιούν με μεγάλη αποτελεσματικότητα. Πιο πρόσφατα, τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης έγραψαν για τον κρίσιμο ρόλο των UAS στον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν το 2020 και στον σημερινό πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας.

Ένα άρθρο του Ιουνίου στην εφημερίδα PLA Daily παραδέχθηκε ότι οι εξελίξεις στην τεχνολογία των UAS έχουν επιβαρύνει σοβαρά τις επιδόσεις των συμβατικών συστημάτων αεράμυνας. Αυτό που χρειάζεται, αναφέρει το άρθρο, είναι πολυδιάστατα δίκτυα συστημάτων ανίχνευσης και όπλων κατά των drone για τη μεγιστοποίηση του εύρους και της ταχύτητας της έγκαιρης προειδοποίησης και της αναχαίτισης. Ανέφερε συγκεκριμένα, υπό δικτυοκεντρική διασύνδεση αντιαεροπορικά όπλα, συστήματα ηλεκτρονικών παρεμβολών για τη διακοπή της πλοήγησης και των επικοινωνιών, δέσμες κατευθυνόμενης ενέργειας (δηλαδή όπλα λέιζερ όπως το LW-30), όπλα μικροκυμάτων υψηλής ισχύος και αυτόνομα συστήματα κατά των drone, όπως σμήνη drone.

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα της Κίνας εργάζεται ήδη πάνω στον κατάλογο. Επί των περισσότερων προσπαθειών ηγείται η China Aerospace Science and Industry Corporation (CASIC), η κρατική εταιρεία αεροδιαστημικής που είναι η μητρική εταιρεία του China Space Sanjiang Group. Πολλές άλλες οντότητες έχουν επίσης διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο, όπως η Poly Technologies, η China Electronics Technology Corporation (CETC) και η China Academy of Engineering Physics (CAEP).