Η ιστορία ξεκίνησε με τον πυρηνικό σταθμό στο Άκκουγιου. Η όποια σκέψη για σχέση συμμαχία φάνηκε να εξανεμίζεται με την κατάρριψη από την Τουρκία δυο ρωσικών βομβαρδιστικών. Φαίνεται όμως ότι το επεισόδιο αυτό υπήρξε καταλύτης για αλλαγή πλεύσης των δυο χωρών. Αντί για επιδείνωση των σχέσεων οδήγησε σε σύναψη συμφωνίας συνεργασίας η οποία έμελλε να ανατρέψει τα γεωπολιτικά δεδομένα.

Εμάς μάς ενδιαφέρει κυρίως το πως η Τουρκία ωφελείται από αυτή τη σχέση. Ασφαλώς και οι δυο χώρες επωφελούνται, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.Για την Τουρκία λοιπόν αυτή η συμφωνία και η σχέση που δημιουργήθηκε της προσφέρει τις δυνατότητες πολιτικές, στρατιωτικές, διπλωματικές και οικονομικές που χρειάζεται για να προωθήσει την αναθεωρητική της πολιτική για αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας:

-Της προσφέρει τη δυνατότητα μέσω της κατασκευής δυο πυρηνικών σταθμών να στοχεύσει να καταστεί πυρηνική δύναμη με την ανοχή της Ρωσίας. Πρόκειται για πολύ υψηλή στόχευση που συνεπάγεται αντιδράσεις (όρα Ιράν) τις οποίες θα προσπαθεί να παρακάμψει με την ανοχή της «συμμάχου» Ρωσίας και την παραμονή της ταυτόχρονα στη Βορειοατλαντική συμμαχία.

-Απαλλάσσεται από το βραχνά του εκ βορρά κινδύνου για να μπορεί απερίσπαστη να κινείται, στη Μέση Ανατολή, στο Αιγαίο και την Κύπρο, στη Λιβύη, στο  Ιράκ, στην Αφρική και ταυτόχρονα να διαπραγματεύεται με την Ευρώπη.

Πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει αυξηθεί η επιθετικότητα της σ΄ όλους τους τομείς μετά τη σύναψη της συμφωνίας με τη Ρωσία.

-Στον οικονομικό τομέα τής ανοίγεται διάπλατα η ρωσική αγορά της οποίας έχει καταστεί ο κύριος προμηθευτής και εταίρος σε πλείστους όσους τομείς της οικονομίας: Την εμπορία γεωργικών προϊόντων, λιπασμάτων, στον οικοδομικό τομέα, στον τραπεζικό κ.α.

Ιδιαίτερη σημασία για την Τουρκία έχει η μεγάλη εισροή Ρωσικών κεφαλαίων από τους Ρώσους μεγιστάνες πράγμα που τη βοηθά σημαντικά στην κρίση που διέρχεται.

Ένας τομέας στον οποίο δεν μπόρεσε να επιτύχει είναι τα λεγόμενα Τουρκογενή κράτη, στα οποία η διασύνδεσή της ήταν πολύ περιορισμένη λόγω πρότερης στενής σχέσης με τη Ρωσία στα πλαίσια της ΕΣΣΔ. Στις χώρες αυτές η Ρωσία εξακολουθεί να έχει στενές σχέσεις και επιρροή, και είναι προφανές ότι η συμμαχία της Τουρκίας με τη Ρωσία της έχει ανοίξει πόρτες.

Η πρόσφατη σύνοδος των τουρκογενών κρατών της Ασίας και η αποδοχή σ΄ αυτή του ψευδοκράτους έστω ως παρατηρητή είναι σίγουρα απόρροια αυτής της σχέσης Ρωσίας-Τουρκίας.

Πόρτες έχουν ανοιχθεί στην Τουρκία και στην Αφρικανική ήπειρο στην οποία τα πλείστα κράτη της υπήρξαν αποικίες των δυτικών δυνάμεων που απόκτησαν την ανεξαρτησία τους ύστερα από αιματηρούς ένοπλους αγώνες.

Η Ρωσία υπήρξε ως ΕΣΣΔ στυλοβάτης όλων σχεδόν των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, ιδιαίτερα στην Αφρική, και εξακολουθεί να έχει και εκτίμηση και επιρροές. Αυτές τις επιρροές εκμεταλλεύεται η Άγκυρα για να διεισδύσει ιδιαίτερα σε μουσουλμανικές χώρες.

Για τα θέματα αυτά της διείσδυσης της Τουρκίας σε διάφορες χώρες ασφαλώς οι δυνάμεις της μικρής μας χώρας δεν φτάνουν για τις σωστές αντιδράσεις. Χρειαζόμαστε συμμάχους. Την Ελλάδα, την Αίγυπτο ίσως την Ν.Α.Ένωση. Να θυμηθούμε ότι ο Νέλσων Μαντέλα αρνήθηκε πρόσκληση να επισκεφθεί την Τουρκία με την ξεκάθαρη απάντηση «Όχι διότι εισέβαλε και κατέχει μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Η Τουρκία παρ΄ όλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ του οποίου προφανώς πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τις αποφάσεις και τις οδηγίες. Έχει το λόγο της βεβαίως. Τόσο για τη στρατιωτική βοήθεια που ελπίζει ότι θα πάρει από τις Η.Π.Α. όσο και για γεωπολιτικούς λόγους σε σχέση κυρίως με την Ελλάδα και την Κύπρο.

Με όλα αυτά τι θέλω να πω: Ότι η συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας δεν είναι καθόλου ευκαιριακή και πρόσκαιρη. Και για τις δυο χώρες έχει σαφές γεωπολιτικό περιεχόμενο. Για την Τουρκία ελπίζω ότι αυτό έχει γίνει πια ξεκάθαρο. Επομένως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε ενώπιον κοσμογονικών εξελίξεων και ανατροπών και ότι χρειαζόμαστε μια εξ ίσου ριζοσπαστική πολιτική για να επιβιώσουμε. Χρειαζόμαστε συμμαχίες. Και ορθά ταχθήκαμε με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Με τη Δύση γενικά. Ορθά κάναμε τις συμφωνίες με χώρες της περιφέρειάς μας και της Ευρώπης. Ορθά προσπαθήσαμε να μπούμε στο παιχνίδι της ενέργειας (που πρέπει να το κάνουμε σωστά και επ’ ωφελεία του απλού πολίτη). Χρειαζόμαστε περισσότερες δυνάμεις στη διπλωματία. Σε συνεργασία όπως ανέφερα με φίλες χώρες και ιδίως με την Ελλάδα. Και τέλος, χρειαζόμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας μας δεν είναι ιδεολογικός αλλά εθνικοαπελευθερωτικός. Μπορούμε;

 *Πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης.