Άκουσα με ενδιαφέρον προψές τον επί δέκα σχεδόν χρόνια διαπραγματευτή μας, Ανδρέα Μαυρογιάννη, να εξηγεί την ιδέα του να ενταχθεί η Αμμόχωστος στην περιοχή της νεκρής ζώνης ώστε να ελέγχεται από την Ειρηνευτική Δύναμη και με αυτόν τον τρόπο να σταματήσει ο εποικισμός της. Το εξηγούσε με τόση σιγουριά, που έλεγες, ναι, ρε παιδί μου, γιατί όχι, ξέρει τι λέει ο άνθρωπος. Άλλωστε, έχει τόση εμπειρία στο Κυπριακό και στα Ηνωμένα Έθνη!

Θα το ζητήσουμε, έλεγε, κι όταν το αποφασίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας, θα πάει εκεί η Ειρηνευτική Δύναμη και θα πει ότι αυτή η περιοχή είναι νεκρή ζώνη. Και τελείωσε η ιστορία. Τόσο απλά. Και, μάλιστα, όταν εκλεγεί ο ίδιος, θα το ζητήσει από την πρώτη μέρα.

Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για τις αγαθές προθέσεις του κ. Μαυρογιάννη. Αλλά, να το σκεφτούμε λίγο το ζήτημα. Διότι, άμα το σκεφτούμε, θα ανακαλύψουμε ότι δεν έχουμε μπροστά μας κάποια καινούργια ιδέα. Το Ψήφισμα 550, που υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στις 11 Μαΐου 1984, έλεγε ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας «θεωρεί τις απόπειρες για εποικισμό οποιουδήποτε τμήματος των Βαρωσίων από άτομα άλλα από τους κατοίκους τους ως απαράδεκτες και ζητά τη μεταβίβαση της περιοχής αυτής στη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών».

Η μεταβίβαση δεν έγινε, ως γνωστό. Και με το Ψήφισμα 789 (25 Νοεμβρίου 1992), το Συμβούλιο Ασφαλείας επανήλθε κι έλεγε: «Με σκοπό την εφαρμογή του ψηφίσματος 550 (1984), η περιοχή που σήμερα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, να επεκταθεί και να συμπεριλάβει τα Bαρώσια». Κι αυτό στο πλαίσιο μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, που ως πρώτο βήμα είχαν «να μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των ξένων στρατευμάτων στην Κυπριακή Δημοκρατία και να υπάρξει μείωση στις δαπάνες για την άμυνα της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Προχωρημένα πράματα τότε ως μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Τώρα, και ενώ αυτά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, προτείνουμε κι εμείς και τα Ηνωμένα Έθνη, ΜΟΕ, που δεν έχουν καμιά σχέση με την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων αλλά μόνο με την αναβάθμιση του ψευδοκράτους, τη νομιμοποίηση του κατοχικού καθεστώτος και την υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε συνιστώσα πολιτεία.

Όμως, αν από το 1992 υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για να επεκταθεί και να συμπεριλάβει τα Bαρώσια η περιοχή που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Ειρηνευτικής Δύναμης, τι καινούργιο θα γίνει τώρα; Εξάλλου, σε όσα ψηφίσματα εκδίδονται, το Συμβούλιο Ασφαλείας φροντίζει να αναφέρεται ότι: επαναβεβαιώνει όλα τα προηγούμενα ψηφίσματα για το Κυπριακό, συμπεριλαμβανομένων των ψηφισμάτων τάδε και τάδε και τάδε. Τα επαναλαμβάνει για να ξέρουμε ότι ισχύουν πάντα, δεν τα ξεχνά. Όπως έκανε και μόλις στις 30 Ιανουαρίου 2023, με το Ψήφισμα 2674, όπου κάλεσε την Τουρκία σε άμεση αναστροφή όλων των βημάτων που έγιναν στην Αμμόχωστο, καθώς και να σεβαστεί τα Ψηφίσματα 550 και 789. Δηλαδή, να επεκταθεί η νεκρή ζώνη και να συμπεριλάβει τα Bαρώσια.

Εντάξει, μόλις εκλεγεί ο κ. Μαυρογιάννης θα το ξαναζητήσει, από την πρώτη μέρα κιόλας, και θα πάει εκεί ο Κόλιν Στιούαρτ και θα τους πει ότι αυτή η περιοχή είναι νεκρή ζώνη. Όπως έκανε με το γήπεδο της Τσετίνκαγια.

Πάντως, για ανεξήγητους λόγους, μου θύμισε τις προεδρικές του 2018. Όταν πέρασαν στον δεύτερο γύρο οι Αναστασιάδης και Μαλάς, ενθουσιάστηκαν οι πατριωτικές δυνάμεις του ναιναικιστάν (πάντα με την καλή έννοια το λέω αυτό, μην παρεξηγούμαστε), πρόσθεταν τα ποσοστά τους κι έκαναν αναλύσεις ότι το 65% του λαού έβαλε στη γωνία τους απορριπτικούς και θα πηγαίναμε ντουγρού για τη λύση.

Είχαν ξεχάσει ότι ήταν η τρίτη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση που ο λαός έστελνε στον δεύτερο γύρο την ίδια πολιτική. Το 2008, με Χριστόφια – Κασουλίδη, το 2013 με Αναστασιάδη – Μαλά, και το 2018 ξανά με τους ίδιους. Αλλά λύση δεν είδαμε. Διότι, απ΄  ό,τι φαίνεται, ακόμα κι αυτοί που ζούσαν τους Τούρκους από την πρώτη γραμμή, δεν κατάλαβαν ότι είναι αυτούς που πρέπει να βρουν τρόπο να μετακινήσουν κι όχι τους Ελληνοκύπριους.

Φιλελεύθερος