Το κινέζικο μπαλόνι και οι σχέσεις Ουάσιγκτον – Πεκίνου

Του Παντελή Σαββίδη

Στην υπόθεση του κινεζικού μπαλονιού πιστεύω την πλευρά του Πεκίνου. Όσο πίσω και αν είναι σε σχέση με την τεχνολογία των ΗΠΑ, το Πεκίνο δεν θα έστελνε κατασκοπευτικό μπαλόνι για να συγκεντρώσει πληροφορίες απο τις ΗΠΑ.

Αυτά γίνονταν πριν πολλές δεκαετίες. (Το αερόστατο εφευρέθηκε το 1783). Σήμερα, η Κίνα, θα έχει πιο εξελιγμένες μεθόδους κατασκοπίας.
Η Κίνα δεν έχει κανέναν λόγο να προκαλέσει με αυτόν τον τρόπο τις ΗΠΑ. Βρίσκεται στη φάση να καταστεί ισχυρή οικονομική δύναμη. Δεν θέλει να μπει στον ανταγωνισμό υπερδυνάμεων.
-Οι ΗΠΑ αντέδρασαν με τον πλέον δυναμικό, στρατιωτικό τρόπο. Σήκωσαν ένα F-22 και έριξε το μπαλόνι με πύραυλο. Ακρότητα που δικαιολογείται, μόνο, με την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ρεπουμπλικανοί κατηγόρησαν τους Δημοκρατικούς για ολιγωρία. Και οι δημοκρατικοί έστειλαν F-22!!! Πάλι καλά. Θα μπορούσαμε να έχουμε και χειρότερα.

Έχει η Τουρκία θέση στο ΝΑΤΟ;

Για πρώτη φορά με απασχολεί το σενάριο του τι γίνεται μετά απο μια ενδεχόμενη απόσυρση ή αποβολή της Τουρκίας απο το ΝΑΤΟ. Όχι διότι θα το επιδιώξουν οι ΗΠΑ. Αλλά διότι η Τουρκία ενώ θα θελήσει να παραμείνει στη Συμμαχία, θα κάνει συνεχή βήματα προς Ανατολάς. Και η Συμμαχία, κάποια στιγμή, θα αναγκαστεί να δει τα πράγματα διαφορετικά.
Ο Καλεντερίδης μου έστειλε χθες ένα άρθρο του Michael Rubin στο Washington Examiner, το οποίο αξίζει να διαβάσετε εδώ, στο οποίο ο αμερικανός αναλυτής προτείνει η Ουάσιγκτον να αφαιρέσει το PKK απο τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων.
Οι ΗΠΑ είναι σε θέση να στέλνουν πολλά και διφορούμενα μηνύματα στην Τουρκία, μέσω μη κρατικών πηγών και ίσως αυτό να είναι ένα απο αυτά. Αλλά το σενάριο της εξώθησης ή της αποβολής της Τουρκίας απο το ΝΑΤΟ περιέχει και άλλες προϋποθέσεις.
Η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί να διαδραματίσει τον ρόλο της πρώτης ανασχετικής δύναμης στην νέα γραμμή Δύσης Ανατολής με την Τουρκία ανατολικά.
Οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν έναν τέτοιο ρόλο είναι εκτός της Ελλάδας, η Κύπρος (που θα μπορούσε να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ), το Ισραήλ και οι Κούρδοι, με ή χωρίς κράτος. Αν σε αυτήν την αμυντική συνεργασία, και όχι απλώς, ενεργειακή, η οποία θα ενθαρρυνθεί απο τις ΗΠΑ και την Δύση ως ανασχετικό μέτωπο, προστεθεί και η Αίγυπτος, δημιουργείται μια νέα ισορροπία στην περιοχή την οποία θα έχει προκαλέσει ο μεγαλύτερος, εν ζωή, φιλέλληνας Ταγίπ Ερντογάν.
Αν αυτά είναι μακροπρόθεσμα, η Ουάσιγκτον μπορεί να διαμηνύσει στην Τουρκία σε πρώτη φάση πως θα αφαιρέσει απο τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων το PKK (όπως πρότεινε ο Rubin) και παρασκηνιακά να βοηθήσει τους Κούρδους να συγκροτήσουν πιο συμπαγή υπόσταση στο Ιράκ και τη Συρία και θα παράσχουν υποστήριξη και στο PKK αν τα πράγματα οδηγηθούν στα άκρα. Στην εποχή μας η ποιότητα των όπλων μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Υάρχουν τρόποι η Τουρκία απο στρίγγλα να γίνει αρνάκι.
Οι ημέτεροι των Αθηνών θα πρέπει να κάνουν σαφές στους Αμερικανούς πως η χώρα μπορεί- μαζί με άλλους- να ανταπεξέλθει σε τέτοιας μορφής σχέδια (άλλωστε αν οδηγηθούν προς τα εκεί τα πράγματα δεν θα έχει άλλη επιλογή) αλλά δεν είναι διατεθειμένη για οποιαδήποτε παραχώρηση στην περίπτωση που οι ΗΠΑ θελήσουν να εξευμενίσουν με παραχωρήσεις την Τουρκία.
Εδώ βρισκόμαστε. Σε ένα ρευστό πεδίο με δύσκολους παίκτες και μεγάλα διακυβεύματα.

Από τη σελίδα του Παντελή Σαββίδη