Η κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ανατολής και Δύσης με σημεία τριβής την Ουκρανία, την Ταϊβάν, τη Συρία και ενδεχομένως το Αιγαίο αναμφίβολα αποτελούν προκλήσεις που απαιτούν συνετή διαχείριση προκειμένου να μην βρεθούν εκτός ελέγχου.

Από μια παραπλήσια οπτική γωνία πρόκειται για μια αναμέτρηση μεταξύ των ελεύθερων αγορών και των κεντρικά σχεδιαζόμενων οικονομιών.

Μετά από μια σύντομη περίοδο παγκοσμιοποίησης, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονταν με κριτήριο το συγκριτικό πλεονέκτημα κάθε περιοχής, επιστρέφουμε στην περίοδο όπου το γεωπολιτικό συμφέρον προηγείται του οικονομικού.

Τούτο, εκτός των άλλων σημαίνει υψηλότερες τιμές και άρα υψηλότερο κόστος ζωής. Αυτό θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη όσοι προβλέπουν πως ο πληθωρισμός είναι παροδικός και θα φύγει όσο γρήγορα ήρθε.

Παρ’ όλα αυτά η Δύση έχει αντοχές και δυνάμεις να αντιμετωπίσει τις αναδυόμενες εξωτερικές προκλήσεις. Αν κινδυνεύει από κάτι η Δύση είναι ένας εσωτερικός πόλεμος σαν αυτόν που αναδύεται μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ.

Πριν από μερικά χρόνια οι αντιευρωπαϊκές αποφάσεις των ΗΠΑ θεωρούνταν προσωρινές και αποδίδονταν στην ιδιόμορφη ηγεσία της Προεδρίας Τραμπ. Είναι όμως η Προεδρία Μπάιντεν, η οποία παρά την προσήλωση στις γεωπολιτικές δεσμεύσεις και το ΝΑΤΟ,  που έχει κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Ευρώπη.

Τα τελευταία δυο χρόνια το Κογκρέσο έχει ψηφίσει μια σειρά νόμους οι οποίοι στοχεύουν στην καρδιά της ευρωπαϊκής οικονομίας. Έχουν ψηφιστεί τρία νομοσχέδια για τις υποδομές, τους μικροεπεξεργαστές και την ενεργειακή μετάβαση (πράσινη ανάπτυξη) που επιδοτούν νέες επενδύσεις εντός των ΗΠΑ με 2 τρισ. δολάρια περίπου.

Τα κίνητρα που δίνονται προβληματίζουν ήδη πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις οι οποίες αντιλαμβάνονται πως τις συμφέρει να συρρικνώσουν τις δραστηριότητες στην Ευρώπη και να αναπτύξουν νέες στις ΗΠΑ.

Το αριστερής έμπνευσης σχέδιο της Προεδρίας Μπάιντεν στοχεύει στην αναδιάρθρωση της αμερικανικής οικονομίας, την ενίσχυση της εθνικής ασφάλειας και την αναζωογόνηση των βιομηχανικών περιοχών που επλήγησαν από την παγκοσμιοποίηση και τις φθηνές εισαγωγές.

Είναι το μεγαλύτερο σχέδιο κεντρικά σχεδιασμένης ανάπτυξης μετά το New Deal του Φραγκλίνου Ρούσβελτ.

για τη συνέχεια  Capital