Ηαγωνία που επικράτησε στις ψυχές των Ελλήνων όλου του κόσμου από τη στιγμή  της είδησης της πτώσης του Phantom, μετατράπηκε σε θλίψη για το χαμό των δυο λεβεντόπαιδων της Αεροπορίας και σε ένα βαθμό σε οργή. Ανέκαθεν οι Αεροπόροι είχαν μια ιδιαίτερη θέση στο θυμικό του Έλληνα, για πολλούς και διαφόρους λόγους, κυρίως όμως επειδή είναι αυτοί που πολεμούν καθημερινά τον εχθρό του Γένους. Εκατόνεννέα (109) νεκροί από το 1975 μέχρι προχθές. Σε σαράντα οκτώ (48) έτη «ειρήνης» εκατόνεννέα νεκροί με μέσο όρο ηλικίας τα 28 έτη. 

Και το ερώτημα που πλανάται, είναι αν η θυσία τους τελικώς, έπιασε και πιάνει τόπο. Γιατί στο κάτω κάτω αν έπιασε τόπο, «Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη» είναι των Ελλήνων η Ελευθερία. Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι καμία από τις 109 θυσίες δεν κατάφερε να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας που τα τελευταία πενήντα (50) έτη, θέλει τους εχθρούς του Γένους να προελαύνουν έναντι ημών.

Και θα είχαν, οι εχθροί του Γένους, πετύχει τον αφανισμό μας αν κάποια κρίσιμα γεγονότα δεν ελάμβαναν χώρα. Γεγονότα που κατόρθωναν κάθε φορά να διασώζουν τον Ελληνισμό λίγο πριν τον γκρεμό.

Ένα από αυτά, ήταν το τελευταίο μεγάλο ΟΧΙ στην Ιστορία των Ελλήνων, αυτό στο Σχέδιο Ανάν. Το δημοψήφισμα κατόρθωσε να αποκόψει την προς νότο τουρκική επέκταση μέσω του ερμαφρόδιτου κρατιδίου που θα προέκυπτε, το οποίο θα ήταν απολύτως διαχειρίσιμο από τους «αδελφούς μουσουλμάνους» της Άγκυρας και την δημιουργία ενός άξονα Τουρκίας – Κύπρου – Καϊρου του Μόρσι που θα περιόριζε τον Ελληνισμό στην «κλειστή» και «ειδικών συνθηκών» θάλασσα του Αιγαίου.

Δυστυχώς όμως, δεχτήκαμε να διολισθήσουμε και να επιτρέψουμε στις πολιτικές ηγεσίες, το ΟΧΙ να το κάνουν ΝΑΙ, και φθάσαμε σήμερα στο σημείο η λύση που εμείς οι Έλληνες της Κύπρου απορρίψαμε, να θεωρείται ως η βέλτιστη. 

Φτάσαμε στο σημείο να κατηγορούμε τους εαυτούς μας για το ΟΧΙ, ξεχνώντας πως οι Έλληνες είναι που με τα ΟΧΙ γράφουν Ιστορία.

Φτάσαμε στο σημείο να καταργήσουμε τα Ενωτικά Δημοψηφίσματα προκειμένου να μην προκαλούμε, λες και οι Δεκαεπτάχρονοι που κρεμάστηκαν φωνάζοντας « Ζήτω η Ένωσις» ήταν προκλητικοί.

Φτάσαμε στο σημείο να ανταλλάσσουμε τα χώματα των γονιών μας με την ιδέα της ανοικοδόμησης της οικονομίας μας από τούρκους επιχειρηματίες, λες και εμείς οι Έλληνες της Κύπρου δεν μεγαλώσαμε με το σύνθημα «Την Ελλάδα θέλομεν, κι ας τρώγωμεν πέτρες».

Φτάσαμε στο σημείο να δημιουργήσουμε γλωσσάρια ώστε να καταντήσουμε γραφικές και απαγορευμένες,  λέξεις όπως η «Απελευθέρωση».

Φτάσαμε στο σημείο, άνθρωποι που πολέμησαν ώμο με ώμο με τον Ημίθεο Κατσάνη, να υποστηρίζουν διζωνιστή υποψήφιο.

Τι πάθαμε ωρε Έλληνες; Πως αλλάξαμε έτσι;

Ηττηθήκαμε δυστυχώς στο μυαλό και χάσαμε το φρόνημά μας. Αυτό πάθαμε.

Και δυστυχώς προσπαθούμε να πείσουμε και την τελευταία ικμάδα Ελληνισμού που μας απέμεινε, ότι τα πάντα είναι χαμένα και τίποτα δεν μπορεί να σώσει τον τόπο, παρά μόνο ο διάλογος με τον βιαστή, τον κλέφτη και τον δολοφόνο, ξεχνώντας ότι εμείς δεν εισβάλλαμε πουθενά και δεν καταλάβαμε τον τόπο κανενός.

Δυστυχώς, προσπαθούμε να πείσουμε και την τελευταία ικμάδα Ελληνισμού που μας απέμεινε, ότι το να προσπαθούμε για τα δικαιώματά μας είναι μία τρέλα.

Ξέρετε όμως, το ζήτημα της τρέλας το έχει αναλύσει κάποιος που πέθανε σαν σήμερα πριν 180 χρόνια. Ο Μέγας Θοδωρής Κολοκοτρώνης που γεννήθηκε κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας την ώρα που η μάνα του έτρεχε στο βουνό να γλιτώσει από τον εχθρό του Γένους και που όταν ο παππούς του έμαθε το γεγονός, είπε ότι «δυστυχώς σήμερα γεννήθηκε άλλος ένας σκλάβος».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ “ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ”