Ο Νίκος Τινής γράφει για την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια η Άγκυρα απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Δυστυχώς η Τουρκία άλλαξε τροπάριο για τη λύση του Κυπριακού και φορτικά ζητά τη λύση δύο κρατών. Να κατέχει το βόρειο τμήμα και να ελέγχει το νότιο. Ασφαλώς αυτό δεν μπορεί να γίνει συνταγματικά αποδεκτό, όσον και αν το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ πασχίζουν με τον εκφοβισμό του λαού, ότι είμαστε η αδύνατη πλευρά, να δεχτούμε τους παραλογισμούς του Ερντογάν. Η προπαγάνδα και τα ψευδή νέα, της Τουρκίας, έρχονται αντιμέτωπα με την ελπίδα ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως μέλος του ΟΗΕ και ένταξης της ολόκληρης στην ΕΕ. Η Τουρκία, φανερά εκνευρισμένη, με τις στρατιωτικές και διπλωματικές συμμαχίες τόσο της Ελλάδας όσο και της Κ.Δ., εντείνει τις προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αγγέλλοντας ότι θα κάνει τόσο ναυτικές όσο και αεροπορικές βάσεις στην Κύπρο, στοχεύοντας, όπως και το όνειρο της «Γαλάζιας Πατρίδας», όχι στην προστασία των Τουρκοκυπρίων, αλλά στα οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα, απειλώντας τους γείτονες της με την ισχύ των όπλων, όσο ως δήθεν ηγέτιδα του Ισλάμ με τον παντουρκισμό της προωθεί μια νέα Οθωμανική Δυναστεία που ασφαλώς θα επηρεάσει την περιφερειακή ασφάλεια. Οι λεονταρισμοί της Τουρκίας, έναντι των γειτόνων της οφείλονται πιθανόν σε κάποια αόρατη δύναμη που την παροτρύνει στους εξτρεμισμούς της και της αλαζονείας του Ερντογάν και του λεγόμενου ταταρισμού στην Κύπρο. Μόνη της δεν θα τολμούσε ούτε ρούπι να κάνει.

Όλοι οι δικτάτορες, παρανοϊκοί ή όχι, βλέπουν παντού σε κάθε γωνιά εχθρούς για το προσωπικό τους καθεστώς που ίδρυσαν, νομιζόμενοι ότι θα μείνουν ζωντανοί για μια αιωνιότητα. Ο μιμητής του Χίτλερ, Ερντογάν και ο εγκάθετος του Ερσίν Τατάρ στην Κύπρο νομίζουν ότι θα εξυπηρετήσουν το Ισλάμ, προσβλέποντας σε μια νέα γενοκτονία του Ελληνισμού.

Η άνοδος του Ερντογανισμού, στην Τουρκία –και του ταταρισμού στην Κύπρο– έπληξαν θανάσιμα καθετί το πρωτοποριακό, καταδικάζουν σε διωγμούς, φυλακίσεις και εξορίες τους προοδευτικούς πολιτικούς και καλλιτέχνες ή δημεύουν τις περιουσίες τους.

Στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής συμμορφώθηκε, φαινομενικά τουλάχιστον προς τις δυτικές συνήθειες, με το σύνταγμα να είναι μεν κοινοβουλευτικό, αλλά η δύναμη της εξουσίας παρέμεινε στο στρατό. Με την είσοδο της στο ΝΑΤΟ και με διάφορα κατά καιρούς στρατιωτικά πραξικοπήματα κατόρθωσε να γίνει μια ισχυρή δύναμη και με επιβολή αυστηρής πειθαρχίας σ’ αυτόν. Μιμούμενος δε την αυτοκρατορική Ιαπωνία (θεοκρατική) για κατάκτηση ζωτικών χωρών και τον Ναζισμό για έλεγχο και προσάρτηση ομόγλωσσων οντοτήτων και με την επικράτηση του Ερντογανισμού, προσπαθεί ως άλλος προφήτης του ισλαμικού τόξου να επεμβαίνει και να κατακτά μέρη αδύναμων χωρών, επεκτείνοντας τα χωρικά του ύδατα και σύνορα, και να ασκεί επιρροή και στα Βαλκάνια. Όπως συνήθως οι δικτάτορες εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του διεθνούς περιβάλλοντος και επιτίθενται. Κατασκευάζουν αφορμές και αιτίες, οι οποίες φαίνονται εκ πρώτης όψεως αληθοφανέις και από θύτης δείχνει θύμα και αμυνόμενος. Έτσι και σήμερα εκμεταλλευόμενη (Τουρκία) τον τσαρισμό του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία, παραμένει «κούππα άπαννη», επιτήδεια ουδέτερη, εκμεταλλευόμενη καθολικά την αδυναμία της ΕΕ και δημιουργεί νέους πολέμους, επεκτατικούς, πότε με ρητορικές απειλές, μεθόδους προς εκφοβισμό, δημιουργώντας στο εσωτερικό της γκαιμπελικές μεθόδους προς εκφοβισμό, δημιουργώντας στο εσωτερικό τις εικονικές εκρήξεις βομβών ή πραξικοπήματα δήθεν κατά του Ερντογάν… και ο ΠτΔ με τα δείπνα, τα απόδειπνα, με την κοινωνική δήθεν συνάντηση του με τον κατοχικό ηγέτη, με τη μεσολάβηση του Κόλιν Στιούαρτ, που έπρεπε ήδη να είναι υπό ατμόν, νομίζει ότι ο τρόπος αυτός, θα δώσει λύση στο τραγικό αδιέξοδο που έφερε στο κυπριακό πρόβλημα. Κανένας αξιωματούχος δεν έχει δικαίωμα να διαπραγματεύεται το καταραμένο Σχέδιο Ανάν (ΔΔΟ).
Πηγή: Φιλελεύθερος