ΜΕΙΖΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ της πλειονότητας των ηγετών σε Αθήνα και Λευκωσία, ήταν (και είναι) ότι αγνοούν και δεν μελετούν τον Τουρκικό Τρόπο Σκέψης

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΣΗ των εκτραχυνομένων εσχάτως πολεμικών απειλών της Τουρκίας εναντίον του Ελληνισμού, στο 49^ο έτος της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής στην Κύπρο και της πασιφανώς αποδεδειγμένης επί 46 χρόνια (1977-2023) αποτυχημένης και αδιέξοδης πολιτικής του «διζωνικού συμβιβασμού» στο Κυπριακό, ουδείς εκ των υποστηριζομένων από τις κομματικές ηγεσίες επικρατέστερων υποψηφίων προέδρων τόλμησε να υπονοήσει καν ότι θα απολακτίσει την λανθασμένη αυτή πολιτική προς αναζήτηση μιάς άλλης πορείας, η οποία θα επιτρέψει επιτέλους τον απεγκλωβισμό του Κυπριακού από τις διαδικασίες – παγίδες όπου το κρατάει αιχμάλωτο η Τουρκία Κατακτητής.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ της ιστορίας των παλαιόθεν ελληνο-τουρκικών σχέσεων, συρράξεων, «φιλιών», «συμμαχιών» και αντιπαραθέσεων και της εκ τούτων κτηθείσας γνώσης, προκύπτει η επαλήθευση του ψόγου τον οποίο διατύπωναν, μαζί με άλλους, ως δριμεία ελληνική αυτοκριτική, δύο κορυφαίοι ευθαρσείς επιστήμονες, αείμνηστοι τουρκολόγοι: Ο εκ Λαπήθου καθηγητής Κώστας Κύρρης (1927-2009) και ο εκ Κωνσταντινουπόλεως καθηγητής Νεοκλής Σαρρής (1940-2011). Αμφότεροι επέμεναν ανέκαθεν, με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, στην θλιβερή διαπίστωσή τους ότι:

ΜΕΙΖΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ της πλειονότητας των ηγετών σε Αθήνα και Λευκωσία, ήταν (και είναι) ότι αγνοούν και δεν μελετούν τον Τουρκικό Τρόπο Σκέψης, ιδιαίτερα απέναντι και ενάντια στον Ελληνισμό. Και ότι δεν καταλαβαίνουν, ούτε μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν και να ερμηνεύσουν με επάρκεια την στρατηγική και τις εκάστοτε μεθοδεύσεις τών διαδοχικών ηγεσιών τής Τουρκίας και των υλοποιούντων την πολιτική και τα ορμέμφυτα του τουρκικού κράτους, ούτως ώστε να τ’ αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικότητα.

Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ αυτή, ελλαδική και κυπριακή, γιγαντώνεται σε πελωρίως θλιβερότερο και αξιόμεμπτο βαθμό επειδή αγνοεί, παραβλέπει, δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψιν, ακόμη και τις λεπτομερώς από τους ίδιους τους Τούρκους ιθύνοντες εκπεφρασμένες και αναλυτικώς διατυπωμένες γραπτώς νεο-οθωμανικές στρατηγικές επιδιώξεις και μεθόδους της τουρκικής πολιτικής σε βάρος του Ελληνισμού και άλλων λαών της περιοχής.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ εν τέλει για τον σημαντικότερο λόγο παραγωγής τής πλάνης περί του τι εστί Τουρκία. Της αυταπάτης για την τουρκική στρατηγική. Και των ψευδαισθήσεων για την υλοποιούμενη πολιτική της Άγκυρας. Πλάνη, αυταπάτη και ψευδαισθήσεις, οι οποίες κυριάρχησαν και εξακολουθούν να παραλύουν την πολιτική Κύπρου και Ελλάδος. Πρωτίστως στο Κυπριακό από την δεκαετία του 1950. Και ιδίως από τον όλεθρο του 1974 μέχρι σήμερα.

– Με πιο καθοριστικές τις ψευδαισθήσεις των περισσότερων πολιτειακών και κομματικών ηγεσιών ότι ήταν και είναι δήθεν δυνατόν να βρουν τρόπο λύσης του Κυπριακού «αμοιβαίως αποδεκτής» με την Τουρκία και με τα υποτελή όργανά της στο κατοχικό της ψευδοκράτος, στα σκλαβωμένα από τον τουρκικό στρατό βόρεια ελληνικά εδάφη της Κύπρου.

ΚΡΑΤΑΙΗ αντίληψη, από την επαύριον της ήττας και καταστροφής του 1974, στα μυαλά των περισσότερων ηγεσιών (κυβερνήσεων και κομμάτων) στη Λευκωσία και στην Αθήνα υπήρξε έκτοτε ότι, «αφού ηττηθήκαμε από την ισχυρότερη Τουρκία και είμαστε η αδύναμη πλευρά, θα πρέπει συνεπώς να πληρώσουμε το τίμημα και να βρούμε κάποια λύση συμβιβασμού με τις απαιτήσεις των Τούρκων και επαφιόμαστε στις «καλές υπηρεσίες» του ΟΗΕ και στον διεθνή παράγοντα να πιέσει και να πείσει την Άγκυρα για το περιεχόμενο του οδυνηρού διζωνικού συμβιβασμού».

– Είναι η αντίληψη την οποία από παλαιότερα είχαμε προσδιορίσει ως τα «Ηττημένα Μυαλά» μας.

– Μυαλά απρόθυμα, ανίκανα και αδέξια να επινοήσουν, να σχεδιάσουν, να στρατηγήσουν και να θέσουν σε αποφασιστική πορεία υλοποίησης την πολιτική ανατροπής της ήττας του 1974 και απελευθέρωσης των τουρκοκρατούμενων εδαφών της Κύπρου.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ τούτων, Λευκωσία και Αθήνα παγιδεύτηκαν και παραμένουν αιχμαλωτισμένες στην αποδεδειγμένα ατελέσφορη για τον Ελληνισμό, αλλά συμφερότερη για τους Τούρκους Κατακτητές, διαδικασία αναζήτησης «λύσης».

– ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των λεγόμενων «διακοινοτικών συνομιλιών προς εξεύρεσιν αμοιβαίως αποδεκτής λύσεως του Κυπριακού προβλήματος, υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέως των Ηνωμένων Εθνών». Από τη εποχή στον ΟΗΕ (1977) του Αυστριακού Γ.Γρ. Κουρτ Γιόζεφ Βάλντχαϊμ έως και του σημερινού Πορτογάλου Γ.Γρ. Αντόνιο Μανουέλ ντε Ολιβέιρα Γκουτέρες.

– Διαδικασία η οποία πρωτίστως και διαρκώς ευνοεί την Τουρκία. Για να διαιωνίζει, να μονιμοποιήσει και να εδραιώνει, ατιμώρητη και ανενόχλητη, την στρατιωτική της κατοχή και την εθνοκάθαρση επί των βορείων εδαφών της Κύπρου. Και να απαιτεί επιπρόσθετα, με αυξημένες κάθε φορά προσδοκίες επίτευξης, την νομιμοποίηση του παράνομου κατοχικού ψευδοκράτους το οποίο τσιμέντωσε στην Κύπρο. Ως «κυριαρχικώς ισοτίμου» και «ίσου διεθνούς στάτους» με την Κυπριακή Δημοκρατία. Έτσι ώστε η προοπτική επίτευξης «λύσης ισότιμου συνεταιρισμού» των δύο «ίσου καθεστώτος κρατικών οντοτήτων» («συνιστώντων στέιτς»), να εξασφαλίζει τον τουρκικό έλεγχο εφ’ ολοκλήρου της «επανενωμένης» Κύπρου. Μετατρεπομένης κατ’ ουσίαν σε προτεκτοράτο της Τουρκίας.

ΤΙΣ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΕΣ ελλαδο-κυπριακές ψευδαισθήσεις, φρόντισε να κατεδαφίσει εντέλει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Έδειξε ξανά ότι ο Τουρκικός Τρόπος Σκέψης θεωρεί το τουρκικό επίτευγμα εναντίον του Ελληνισμού στην Κύπρο ως υπόδειγμα (σαν την «μόλα» που χρησιμοποιούσαν τα ραφτάδικα) για τις νεο-οθωμανικές επεκτατικές του επιδιώξεις εναντίον και της Ελλάδας στο Αιγαίο, στην Θράκη μέχρι την Γαύδο, αλλά και άλλων γειτονικών λαών.

– Οι ίδιοι οι Τούρκοι από χρόνια τα διαλαλούν. Ο Νταβούτογλου κιόλας τα έγραφε επισημότατα, «κουτσιά καθαρισμένα», από το 2001 στο «Στρατηγικό Βάθος» του.

– Αλλ’ οι δικοί μας… «πού σου νεύκω τζιαί πού πάεις;».

– Το «χτιν τζιαί το χτοσιέριν».

Συμβάλλοντας, με την προσαρμοστική – κατευναστική στάση τους, στην εκτροφή της υπεροψίας και μέθης του μονοκράτορα Ερντογάν. Ο οποίος έφτασε, αχαλίνωτα εκτραχυνόμενος πλέον, να απειλεί ότι οσονούπω θα στείλει «ξαφνικά ένα βράδυ» τα στρατεύματά του εναντίον των ελληνικών νησιών του Αιγαίου και στην Γαύδο. Και τους καινούργιους πυραύλους του ως την Αθήνα.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΤΑΥΤΑ η πολιτική της Λευκωσίας παραμένει κολλημένη στον ίδιο βάλτο. Σαν να έχουν σφιχτοδεμένα τα μάτια με παρωπίδες. Τ’ αυτιά σφραγισμένα με ωτοασπίδες. Και δεν βλέπουν, δεν διαβάζουν, δεν ακούνε ούτε τον Ερντογάν, ούτε τον Τσαβούσογλου, ούτε τον Χουλουσί Ακάρ και τα όσα απειλούν και μεθοδικά πράττουν εναντίον του σύνολου Ελληνισμού από τον Έβρο ως την Αμμόχωστο. Και οι απερχόμενοι κυβερνώντες και οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων «αγρόν ηγόρασαν και ζεύγη βοών πέντε». Με τους τρεις εμφανιζομένους ως κυριότερους διεκδικητές των προεδρικών εκλογών της προσεχούς Κυριακής 5^ης Φεβρουαρίου 2023, να ομνύουν νυχθημερόν ότι θα συνεχίσουν αταλάντευτα την ίδια διαδικασία στο Κυπριακό. «Απ’ εκεί που έμεινε στο Κραν Μοντανά». Αντιμαχόμενοι αναμεταξύ τους, ποιος θα πετύχει πρώτος να επαναρχίσει συντομότερα τις συνομιλίες με τον Τατάρ του κατοχικού ψευδοκράτους. «Τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ», όπως έγραψε το 430 π.Χ. στην τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος» ο αρχαίος μας Σοφοκλής…

Σημερινή