Από τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ώς την ομολογία του Φραντσέσκο Τζόρτζι μεσολαβούν περίπου δώδεκα χρόνια. Στη διάρκεια των οποίων οι ΜΚΟ κατοχυρώθηκαν ως θεσμός της ευρωπαϊκής ζωής. Κατά συνέπεια και της ελληνικής. Εζησα από πρώτο χέρι τη δράση τους το 2015, τη χρονιά της μεγάλης εισβολής. Στον Μόλυβο όπου πέρασα το καλοκαίρι μου, έφταναν καθημερινά καραβιές προσφύγων και μεταναστών, όμως δεν υπήρχε καμία ελληνική Αρχή για να τους υποδεχθεί και να τους καθοδηγήσει. Τον ρόλο τον είχαν αναλάβει οι ΜΚΟ. Κάτι παιδάκια από τη Βόρειο Ευρώπη, που αντιμετώπιζαν τον γηγενή πληθυσμό ως εχθρό. Δεν υπήρχε κανείς για να τους ελέγξει. Οταν επέστρεψα στην Αθήνα, στη μόνιμη κατοικία μου, η πλατεία Βικτωρίας είχε μετατραπεί σε καταυλισμό προσφύγων και μεταναστών. Πουθενά αστυνομία, το ελληνικό κράτος έλαμπε διά της απουσίας του. Παρόντα όμως τα παιδιά των ΜΚΟ. Το 2015 δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος περίοικος να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση που του είχαν επιβάλει. Θα χαρακτηριζόταν τουλάχιστον ως Χρυσαυγίτης.

Τι είναι αυτό το υβριδικό νεόπλασμα; Δεν αναφέρομαι στα οικονομικά τους, τα οποία δεν τα ξέρω. Είναι αρμοδιότητα των Αρχών και της ποινικής δικαιοσύνης. Αναφέρομαι κυρίως στην κοινωνική τους επίδραση. Από πού αντλούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν σε μια κοινωνία για να τη «διορθώσουν»; Ποια δημοκρατία τους το έδωσε;

Πλοία στη Μεσόγειο παραλαμβάνουν καθημερινά μετανάστες από τη Βόρειο Αφρική. Ψάχνουν λιμάνια στην Ιταλία ή τη Νότιο Γαλλία. Γιατί; Επειδή ανήκουν σε ΜΚΟ με ευφάνταστα ονόματα. Και μετά ολόκληρη η δημοκρατική κοινότητα της Ευρώπης απορεί και εξίσταται, πώς είναι δυνατόν οι Ιταλοί να εκλέγουν πρωθυπουργό την Τζόρτζια Μελόνι.

Τι είναι επιτέλους αυτές οι ΜΚΟ; Υβριδικά κρατίδια, πριγκιπάτα ή βαρονίες; Από πού αντλούν την εξουσία τους; Πάντως, όχι από τους θεσμούς της δημοκρατικής Ευρώπης. Οσο κι αν αυτοί τις ανέχονται, ας μη γελιόμαστε, ποτέ δεν τις υπέβαλαν στη δοκιμασία της ψήφου. Ασχέτως όλων των υπολοίπων, οικονομικών και λοιπών, οι ΜΚΟ λειτουργούν στη σκιά των δημοκρατικών θεσμών. Ιδιαίτερα όπως συνέβη σε μας το 2015 και ακόμη τρέχουμε.

Ας το πάρουμε διαφορετικά. Οι ΜΚΟ είναι το προϊόν των ενοχών της Ευρώπης. Απ’ αυτή την άποψη ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε πρωτοπόρος. Οι πολιτικοί θεσμοί της Ευρώπης δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν την πρόκληση του μεταναστευτικού, οπότε εκχωρούν τη διαχείρισή του σε διάφορους οργανισμούς για τους οποίους οι ίδιοι δεν φέρουν καμιά ευθύνη. Είναι υπόλογοι μόνον στις ανθρωπιστικές αρχές τις οποίες επικαλούνται. Αφέλεια ή δόλος; Η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Αρκεί να υπολογίσουμε την επιρροή που έχει η δράση των ΜΚΟ στις δημοκρατίες. Δυστυχώς, δεν τη μετρούν οι δημοσκοπήσεις.

Θα μου πείτε ότι υπάρχουν και ΜΚΟ που ανταποκρίνονται στο ανθρωπιστικό τους έργο. Δεν έχω αντίρρηση. Τις προάλλες ένας Αμερικανός μού ζήτησε πρόσβαση στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας γιατί είχε πέσει το drone του. Μου είπε ότι κάνει μαθήματα αγγλικών σε Αφγανούς. Εννοείται τον βοήθησα. Δυο μέρες μετά η γειτόνισσα μου είπε ότι ο σκύλος κάποιου παιδιού από τη Γερμανία ούρησε στη γλάστρα της κι όταν αυτή τον ρώτησε αν αυτό θα γινόταν στη χώρα του, της απάντησε: Εδώ δεν είναι Γερμανία.

Ελεγχος στις δραστηριότητες των ΜΚΟ; Σίγουρα ναι. Ομως, φοβάμαι πως δεν φτάνει. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία της Ευρώπης η οποία εκχωρεί τη διαχείριση δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, σε οργανώσεις που δεν ελέγχονται δημοκρατικά, όπως οι ΜΚΟ.

Πηγή: Καθημερινή