Του Andreas Kluth

Μερικές φορές ένα πούρο είναι απλώς ένα πούρο, όπως οι συνειδητοί φροϋδιστές αρέσκονται να αυτοσαρκάζονται. Και μερικές φορές, ένα κασκόλ είναι απλώς ένα κασκόλ, ειδικά όταν το φορά κανείς για να υποστηρίξει τη χώρα του σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου.

Ακροδεξιός και “κολλητός” του Πούτιν

Ο Όρμπαν είναι ένας ακροδεξιός λαϊκιστής που βρίσκεται στην εξουσία – στην τρέχουσα θητεία του – από το 2010. Σε αυτό το διάστημα, έχει υπονομεύσει συστηματικά το κράτος δικαίου, τους δημοκρατικούς κανόνες, τους πολιτικούς θεσμούς και τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι επίσης “κολλητός” με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, παρά τον γενοκτονικό ιμπεριαλισμό του Ρώσου προέδρου. Αποτελεί δε πρότυπο για τους επίδοξους αυταρχικούς ηγέτες ανά τη Δύση. Όσο για τους χάρτες της Μεγάλης Ουγγαρίας, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του υπερ-εθνικιστικού του στυλ.

Οι συγκεκριμένοι χάρτες συνεχίζουν να εμφανίζονται οπουδήποτε εμφανίζεται ο Όρμπαν και τα τσιράκια του – ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Ουγγαρίας έχει, για παράδειγμα, έναν τεράστιο στον τοίχο πίσω από το γραφείο του. Αυτοί απεικονίζουν τα εδάφη του ουγγρικού στέμματος όπως διαμορφώνονταν εντός της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και μέχρι τη Συνθήκη του Τριανόν, που υπογράφηκε το 1920 ως μέρος της Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού, η οποία τερμάτισε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σκληρή

Η συνθήκη, ομολογουμένως, ήταν σκληρή για τους Ούγγρους. Το νέο έθνος έπρεπε να παραχωρήσει περίπου τα δύο τρίτα της επικράτειας και του πληθυσμού του σε άλλα κράτη. Παραιτήθηκε από ιδιαίτερα μεγάλα τμήματα εδάφους τα οποία σήμερα ανήκουν στην Ουκρανία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, τη Σερβία, την Κροατία και την Αυστρία.

Από την άλλη πλευρά, οι Ούγγροι δεν διαφέρουν σε αυτό το σημείο από τους περισσότερους Ευρωπαίους. Ωστόσο, δεν βλέπει κανείς, ας πούμε, τον Γερμανό καγκελάριο να εμφανίζεται σε ποδοσφαιρικούς αγώνες “τυλιγμένος” σε χάρτες στους οποίους η Γερμανία εκτείνεται από το Koenigsberg (ρωσικό Καλίνινγκραντ) έως τη Σιλεσία (Πολωνία), τη Νότια Γιουτλάνδη/Βόρειο Σλέσβιχ (Δανία) και την Αλσατία (Γαλλία). Και ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτό.

Υπάρχει ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν παίζουν με τη φωτιά του αλυτρωτισμού. Το όλο νόημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν να προχωρήσουμε μπροστά σε σχέση τους σκοτεινούς αιώνες κατά τους οποίους οι Ευρωπαίοι συνέχιζαν αδιάκοπα να σκοτώνονται ο ένας με τον άλλον πέρα από τα σύνορά τους – και να αγωνιστούμε για έναν τρόπο συνύπαρξης και συνεργασίας στον οποίο τα σύνορα δεν θα είχαν πλέον μεγάλη σημασία για τους ανθρώπους που θα ζουσαν σε οποιαδήποτε πλευράς τους, επειδή ακριβώς οι Ευρωπαίοι θα ήταν πια ελεύθεροι.

Για τη συνέχεια Capital