Το πανόραμα τουρκικών διεκδικήσεων

Γράφει η Νάντια Γώγουλου

Τα ισπανικά πανδοχεία είχαν τη φήμη ότι αυτοί που κάθε φορά που επιζητούσαν εις αυτά κατάλυμα, έβρισκαν μέσα ό,τι είχαν αφήσει όλοι οι προηγούμενοι. Αυτή την ιστορική αναφορά, μεταφορικά, φαίνεται να ακολουθεί η τουρκική εξωτερική πολιτική, καθώς από το 1973 όταν άρχισε να πρωτοαμφισβητεί την εθνική μας κυριαρχία – διεκδικώντας ελληνικά εδάφη – έκτοτε κάθε κυβερνητικό της σχήμα προσέθετε τις προηγούμενες αμφισβητήσεις στις νεότερες που επιχειρούσε, ζητώντας ακόμη περισσότερα.

Συγκεκριμένα, επιχειρώντας να σκιαγραφήσουμε ένα πανόραμα τουρκικών διεκδικήσεων από την αρχή που πρωτοεκδηλώθηκαν, παρατηρούμε ότι μόλις το 1973 η Τουρκία για πρώτη φορά διεκδικεί σχεδόν το μισό Αιγαίο , μετέπειτα το 1974 εφευρίσκει το επιχείρημα ότι κομμάτι του FIR του Αιγαίου θα έπρεπε να ελέγχεται δήθεν από το FIR Κωνσταντινούπολης , ενώ το 1978 ζητά μετ’ επιμονής το μισό Αιγαίο να αποτελέσει ζώνη έρευνας και διάσωσης.

Βέβαια, όλα αυτά κατέληξαν μαζί με άλλους παράγοντες, εν έτει 1996 να δημιουργήσει τη γνωστή κρίση των Ιμίων, διεκδικώντας συνοδά και 3.000 ακόμη ελληνικά νησιά κατοικημένα μάλιστα, ενώ το 2004 στρέφει επιπλέον τα «βέλη» της και στην Κύπρο και με σχετική ρηματική διακοίνωσή της, αμφισβητεί χωρικά ύδατα της Κύπρου. Το 2009 εμμένει στην αμφισβήτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στην τουρκική και σε κομμάτι της κυπριακής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης, ενώ το 2011 έμπρακτα ξεκινά τις έρευνες σε κομμάτι της κυπριακής ΑΟΖ, ανακοινώντας αυθαίρετα τις δικές της οριοθετήσεις με τα κατεχόμενα.

Ένα χρόνο0 αργότερα διεκδικεί και νέα χωρικά ύδατα ανατολικά του 28ου και 32ου μεσημβρινού ενώ το 2020, μόλις δύο ημέρες πριν την Εθνική μας Επέτειο της 25ης Μαρτίου, κυκλοφορεί ένα χάρτη που κατέθεσε στον ΟΗΕ, όπου φέρεται να ενσωματώνει αυθαίρετα ελληνικά νησιά και χωρικά ύδατα καθώς και ένα μεγάλο κομμάτι της Ανατολικής Μεσογείου. Ο χάρτης αυτός είχε εμφανιστεί και στο background του Ερντογάν με την επικεφαλίδα της γαλάζιας πατρίδας.

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι αθροιστικές και ανεδαφικές της διεκδικήσεις βαίνουν αυξανούμενες με γεωμετρική πρόοδο, αφού το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας» που προβάλλει σήμερα, το οποίο ενσωματώνει και όλες τις ως άνω χρόνιες της αμφισβητήσεις, δεν είναι ένα απλό όραμα αλλά μία σκοτεινή «στρατηγική» και εφαλτήριο για νέες διεκδικήσεις.

Δεν είναι ένα κατασκεύασμα, όπως εσφαλμένα πολλοί υπολαμβάνουν για εσωτερική κατανάλωση ή εσωτερικό προεκλογικό προβάδισμα, αλλά το όχημα της για φέρει τη διεθνή κοινότητα, δυστυχώς για τη χώρα μας, προ τετελεσμένων.

Προσπάθησε αρχικά, ανεπιτυχώς, επικαλούμενη τη θεωρία του ηπειρωτικού κράτους -όπως είναι η ίδια-, να «εξαφανίσει» τα δικαιώματα νησιών του Αιγαίου, καθώς υποστήριξε πως όσα ευρίσκονται σε απόσταση 200 μιλίων από τις ακτές της εκμηδενίζονται και απορροφούνται τινί τρόπο από την τουρκική υφαλοκρηπίδα και επειδή η Ελλάδα δεν αποτελεί αρχιπελαγικό κράτος, το Αιγαίο έπρεπε να μοιραστεί στη μέση.

Κατόπιν, επιχείρησε να υποστηρίξει την θεωρία της φυσικής προεκτάσεως -εμπνευσμένη από μία ατυχή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για τη Βόρεια Θάλασσα-, ώστε να διεκδικήσει πάλι κομμάτι του Αιγαίου αλλά λόγω της ανατροπής αυτής της απόφασης από νεότερη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίο , έμεινε χωρίς επιχείρημα , αναγκαζόμενη να οδηγηθεί πλέον στην έμπνευση της στρατηγικής mavi vatan.

Αυτό που πρέπει να προβληματίσει εν προκειμένω είναι ότι η Τουρκία δε χάνει την ευκαιρία να αντλεί επιχειρήματα για να στηρίξει τις ουτοπικές της διεκδικήσεις, κυριολεκτικά εκμεταλλευόμενη κάθε θεωρία που την συμφέρει σε κάθε επίπεδο χωρίς να αδρανεί ή δυστυχώς να ραθυμεί.

Οι διεθνείς οργανισμοί πρέπει να βάλουν φρένο στην ατέρμονη τουρκική προκλητικότητα με την κατάλληλη κινητοποίηση της ελληνικής διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής, η οποία πρέπει σε ιστορικό, νομικό και να είναι έτοιμη με γεμάτη την φαρέτρα των επιχειρημάτων της και την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου για να προστατεύει την εθνική μας κυριαρχία από τέτοια έωλα επιχειρήματα και πρακτικές.