Καλά, ας μην σχολιάσουμε την τρικυμία στον εγκέφαλο του Ερσίν Τατάρ, που δεν θέλει την ΔΔΟ, διότι λέει «μια συμφωνία υπό ομοσπονδιακή στέγη σημαίνει ότι η πλειοψηφία θα κυβερνά τη μειονότητα». Αυτό είναι δημοκρατία, δεν είναι «ομοσπονδιακή στέγη», όμως άλλη ιστορία αυτή. Αλλά, το ουσιώδες είναι το επόμενο που λέει: Ότι μια συμφωνία υπό ομοσπονδιακή στέγη σημαίνει ότι θα εξαφανιστεί το δικαίωμα της Τουρκίας ως εγγυήτρια δύναμη και θα αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα από το νησί.

Δηλαδή, αυτό που αναζητούσε τόσα χρόνια η τουρκοκυπριακή πλευρά ήταν να καταλήξουμε σε μια συμφωνία με την οποία θα συνέχιζε η Τουρκία να είναι εγγυήτρια και δεν θα αποχωρούσαν τα τουρκικά στρατεύματα. Εμείς το ξέραμε, βέβαια, αλλά θα ήθελα να μάθω, οι πολιτικοί ηγέτες και οι διαπραγματευτές μας το ήξεραν;

Όταν, δηλαδή, συζητούσαν μαζί τους επί δεκαετίες, δεν τους ρώτησαν καμιά φορά να τους πουν, αν έχουν σκοπό να συμφωνήσουν και την κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση του τουρκικού στρατού; Το γνώριζαν, φυσικά, διότι όλοι οι Τουρκοκύπριοι διαπραγματευτές, διαλλακτικοί και αδιάλλακτοι, το έλεγαν δημοσίως, δεν είναι δυνατό να το απέκρυβαν όταν μιλούσαν μεταξύ τους στα κλειστά δωμάτια. Κι αφού το γνώριζαν γιατί συνέχιζαν οι δικοί μας να διαπραγματεύονται σε αυτή τη βάση; Και μάλιστα, προσφέροντας κάθε φορά περισσότερα δώρα να καταναλώνει και να ζητά άλλα, το αδηφάγο τέρας της Άγκυρας.

Πίστευαν προφανώς ότι άμα δεχτούν όλα όσα αξιώνει η τουρκική πλευρά στο κεφάλαιο διακυβέρνηση, θα αναγκαζόταν η Τουρκία να συμφωνήσει να μας απαλλάξει από την παρουσία της. Όταν φτάσαμε, όμως, στο Κραν Μοντάνα το 2017, και για πρώτη φορά τέθηκε στο τραπέζι ο μελλοντικός ρόλος της Τουρκίας και του στρατού της και των εγγυήσεών της, διαψεύστηκε και αυτή η προσδοκία. Η Άγκυρα χωρίς περιστροφές ανακοίνωσε εκεί, και σε εμάς και στα Ηνωμένα Έθνη, ότι δεν προτίθεται να αποχωρήσει ποτέ από την Κύπρο. Και η απαίτησή της ήταν να ικανοποιηθούν οι Τουρκοκύπριοι στα πάντα για τη διακυβέρνηση και μετά να συμφωνήσουμε και τη συνέχιση του στρατηγικού ρόλου της ως μητέρας όλης της Κύπρου.

Κουραστικό να τα επαναλαμβάνουμε, αλλά θέλω να ρωτήσω ξανά τους πολιτικούς ηγέτες μας: Ούτε όταν έγινε αυτό κατάλαβαν ποια είναι η ουσία, που δεν επιτρέπει τη λύση του Κυπριακού; Ούτε καν επιτρέπει την «όποια λύση», που δέχονται πολλοί για να τελειώνουμε, διότι κουράστηκαν δήθεν. Διότι, αν κατάλαβαν αλλά συνεχίζουν να κατηγορούν την πλευρά μας και θέλουν να συνεχίσουν την πολιτική που οδηγεί απευθείας στην αποδοχή των τουρκικών αξιώσεων, τότε κάτι άλλο συμβαίνει. Και είναι προφανές τι συμβαίνει. Έχουν αποδεχθεί ήδη ότι η Τουρκία θα παραμείνει για πάντα στην Κύπρο, έχουν παραδοθεί, δεν έχουν καμιά δύναμη να παλέψουν, και θέλουν να πείσουν και τον λαό να παραδοθεί.

Μπορεί και να έχουν αποδεχθεί αυτό που χτες επαναλάμβανε ο Τατάρ: «είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου τουρκικού έθνους. Αυτή είναι η ουσία του θέματος». Αυτή είναι η ουσία, πράγματι. Και επαναλαμβάνω, δεν είναι του ακραίου Τατάρ η ουσία, είναι όλων όσων Τουρκοκύπριων πολιτικών ηγήθηκαν της κοινότητας και διαπραγματεύτηκαν εκ μέρους της και εκ μέρους της Άγκυρας.

Γι’ αυτό και τώρα με τον προεκλογικό, όταν ακούμε κομματικούς ινστρούχτορες και υποψήφιους να κατακεραυνώνουν λίγο πολύ ως προδότες όσους υποδεικνύουν την αποτυχία της πολιτικής των αδιεξόδων, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν έχουμε πια ηγεσία να στηριχθούμε και να μας καθοδηγήσει. Κινδυνολογούν και τρομάζουν τους πολίτες για να τους μαντρίζουν. Όπως ένας υποψήφιος, που έκανε χτες ανακοίνωση για να μας πει ότι ανησυχεί «για τον κίνδυνο ανάληψης της εξουσίας από το αντι-ομοσπονδιακό τόξο».

Κινδυνολογία του χειρίστου είδους και κοροϊδία του λαού. Διότι, εκτός από το ότι το ομοσπονδιακό τόξο ξεσκεπάστηκε ως ένα μεγάλο παραμύθι εσωτερικής κατανάλωσης και τίποτε άλλο, το αντι-ομοσπονδιακό τόξο είναι ένα φανταστικό τόξο. Οι τρεις πρώτοι υποψήφιοι, που σίγουρα ο ένας από αυτούς θα αναλάβει την εξουσία, ανήκουν σε αυτό που ονομάζει ομοσπονδιακό τόξο. Τοποθετούνται και οι τρεις υπέρ της ΔΔΟ, όπως και τα κόμματα που τους στηρίζουν, πλην ελαχίστων μικρών κομμάτων. Διαφωνούν μόνο στο ποιος είναι ικανότερος διαχειριστής.

Πού είναι ο κίνδυνος, λοιπόν; Στο ότι σε αυτή την καμπή της ιστορίας μας ξεμείναμε από ηγέτες και αποκτήσαμε διαχειριστές. Το ερώτημα είναι τι έχουν να διαχειριστούν απ’ εδώ και πέρα…

Φιλελεύθερος