Η Τουρκία έχει σαφείς στόχους, ανεξαρτήτως ποιος είναι στην εξουσία. Η πολιτική της «Γαλάζιας Πατρίδας» και της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι διαχρονική. Και δεσμευτική για όλους. Όταν το 2003 ανήλθε στην εξουσία ο Ερντογάν, οι Έλληνες τον υποδέχθηκαν ως Μεσσία. Ως τον εκσυγχρονιστή. Ως τον πολιτικό, επί του οποίου θα οικοδομείτο η ελληνοτουρκική φιλία και η επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Ήταν άνθρακας, τελικά, ο θησαυρός. Και οι ύμνοι θαυμασμού έχουν εξελιχθεί σε αποτρεπτικά μηνύματα πάνω στα ερείπια του εξευμενισμού και των ψευδαισθήσεων, που συνεχίζουν, όμως, να συγκινούν τις ηγεσίες των Αθηνών και της Λευκωσίας. Συμβαίνει, δε, αυτό, παρότι η Τουρκία κάνει το παν για να ξυπνήσει ακόμη και τους νεκρούς με τις καθημερινές ιαχές πολέμου. Όσες μάλιστα φορές ο Ελληνισμός επιδίωξε να κατευνάσει τις τουρκικές απειλές, για ν’ αποφύγει την κρίση, το αντίθετο συνέβη. Κλιμακώθηκαν. Και εξελίχθηκαν σε κατοχή, όπως στην Κύπρο ή σε γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.

Εάν σήμερα δεν έχει προχωρήσει ο Ερντογάν στην απονενοημένη πράξη στο Αιγαίο οφείλεται στις διεθνείς συγκυρίες και στην ενίσχυση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Αλλιώς, η κρίση θα ξεσπούσε εάν η τουρκική νίκη θα ήταν βεβαία. Και αν δεν έχει επιτεθεί εκ νέου στην Κύπρο είναι γιατί μας θεωρεί δεδομένους, έχοντας κατά νουν να μας χρησιμοποιήσει ως εργαλείο εκβιασμού εάν πάει κάτι στραβά στο ελλαδικό μέτωπο. Διότι είμαστε η αχίλλειος πτέρνα, η οποία είναι εμφανής, αλλά ποτέ και κανείς δεν την θωράκισε. Και, ως εκ τούτου, η αμέλεια είναι εγκληματική. Χωρίς άλλοθι. Διότι ζούμε ακόμη τα επίχειρα της τραγωδίας του ΄74. Και δεν έχουμε βάλει μυαλό. Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.

Οι ηγεσίες μας είναι αδικαιολόγητες. Δεν έχουν δικαίωμα να ζουν με τις ψευδαισθήσεις, που μας οδηγούν σε κρίσεις. Και δεν μπορεί η Κύπρος να είναι αθωράκιστη, διότι συνιστά πρόκληση για την τουρκική επιθετικότητα. Και είναι μεγαλύτερη η πρόκληση όταν προσφέρεις στην Άγκυρα ΜΟΕ. Γιατί; Διότι η Τουρκία ουδόλως εκλαμβάνει τις κινήσεις αυτές ως καλής θελήσεως, αλλά ως αδυναμίας. Είναι πρόδηλες οι προθέσεις της. Δεν θέλει συμβιβασμούς. Αξιώνει την επιβολή των όρων της ήττας μας είτε αιματηρώς είτε αναιμάκτως.

Οι Τούρκοι δεν παίρνουν από λόγια. Κατανοούν μόνο μια γλώσσα. Αυτήν της ισχύος και της αποτροπής. Υποχωρούν μόνον όταν γνωρίζουν ότι εάν απλώσουν το χέρι να αρπάξουν εδάφη, θάλασσα και αέρα, δηλαδή κυριαρχία, θα πέσει πέλεκυς. Και θα τους το κόψει. Έτσι αποτρέπεις τις κρίσεις και τους πολέμους. Εμπεδώνεις τον σεβασμό και την ειρήνη. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να ζούμε στον ίδιο εφιάλτη, μέχρι να γίνει πράξη.

Ερώτημα, λοιπόν, ενόψει εκλογών: Μπορούν οι υποψήφιοι να μας πουν πώς θα γλιτώσουμε από τον τουρκικό εφιάλτη; Πιστεύουν ή όχι στην αποτροπή; Ή μήπως έχουν την ψευδαίσθηση ότι με δώρα χωρίς αντίδωρα και με τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος θα ξεγελάσουν ή θα κατευνάσουν την Τουρκία; Πολύ σύντομα, αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας θα βρεθούν ενώπιον της σκληρής πραγματικότητας. Και αν δεν έχουν στρατηγικό πλάνο δράσης, τότε θα στροβιλιστούν και αυτοί, όπως κι εμείς, στον κυκλώνα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Χωρίς πολιτικό σωσίβιο και δίκτυ ασφαλείας…

Η Σημερινή της Κυριακής