Ο Πάνος Αγερίδης περιγράφει την αποτυχημένη πορεία της ικανότητας Σχεδιασμού και Ανάπτυξης στην ΕΑΒ: πώς πετάξαμε μια καλή συνεργασία με τη γαλλική Dassault

Μόλις πρόσφατα η Γαλλίδα Υπουργός Άμυνας, απέναντι στους διαρκείς λεονταρισμούς και στις ωμές απειλές του Ερντοάν-εφέντη, επανεπιβεβαίωσε την ισχύ του άρθρου 21 της περυσινής ελληνογαλλικής συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας, περί «αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής, σε περίπτωση που οι δύο χώρες συμφωνήσουν από κοινού ότι δέχονται επίθεση από οποιαδήποτε τρίτη χώρα». Το ίδιο έκανε, στη συνέχεια και ο πρόεδρος της Γαλλίας, κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Παρίσι.

Πρόκειται για τη συμφωνία που καταψήφισε η Αριστερά, διότι ο μεν ΣΥΡΙΖΑς προέβλεπε Ελληνίδες μάνες (κατά προτίμηση με τσεμπέρι και μαύρες κάλτσες τρουά καρ) να οδύρονται πάνω από τα φέρετρα των παιδιών τους, άρτι αφιχθέντων από το Σαχέλ, το δε ΚΚΕ φοβήθηκε μήπως στους «αντιδραστικούς» συμπεριληφθούν και κάποιοι που θα τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη. Τότε δηλαδή που θα προσπαθήσει να καταλάβει την εξουσία, σε περίπτωση που η χώρα δεχθεί εξωτερική επίθεση, σύμφωνα με το «Πρόγραμμά» του, κεφ. «Ειδικότερα για την επαναστατική κατάσταση», 4η παράγραφος. Η λοιπή, φαλακρή ή μη, Αριστερά λέει απλώς «όχι σε όλα» για να νοηματοδοτεί την ύπαρξή της.

Τέλος, το State Department, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διάσκεψη των Μεσογειακών Χωρών κάνουν λεκτικές απόπειρες να συμμαζέψουν τον αφηνιασμένο Ερντογάν, ο οποίος όμως, μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογικής ήττας και ποινικής συνέχειας για τον ίδιο, τους συγγενείς και τους κολλητούς του, δεν φαίνεται να πτοείται και μας ετοιμάζει δύσκολες καταστάσεις. Μπορεί αυτή η σειρά άρθρων να γράφτηκε λοιπόν πολύ αργά, για να επηρεάσει στο παραμικρό, σε σχέση με τις εξελίξεις που τρέχουν, αλλά, επειδή πάντοτε σε όλα υπάρχει και συνέχεια, βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι οι πληροφορίες και η έκθεση των σφαλμάτων και των ανεπαρκειών θα μπορέσουν ίσως να βοηθήσουν σε κάτι στο μέλλον.

Είναι λοιπόν γεγονός ότι στο διαδίκτυο του Χρυσού Αιώνα της αθηναϊκής κλασικής εποχής υπάρχει ανάρτηση, σύμφωνα με την οποία ακόμη και ο Μιλτιάδης σχολίασε ότι «άνευ της εγχωρίου παραγωγής βελών και ακοντίων, βεβαμμένην την είχομεν εν Μαραθώνι, μέχρις της εκ Σπάρτης αφίξεως τούτων». Βάλτε στη θέση της Σπάρτης τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ και θα καταλάβετε. Είναι επίσης σίγουρο ότι ο Φειδιππίδης δεν θα εξέπνεε κάτω από τους προβολείς του Καλλιμάρμαρου, μετά τον πρώτο στην ιστορία Μαραθώνιο Δρόμο, αν υπήρχε μια πιστοποιημένη φιάλη παροχής οξυγόνου. Οπότε ας δούμε γιατί δεν βοηθάμε και λίγο τον εαυτούλη μας, αναμένοντες βοήθεια εξ Εσπερίας, τώρα που οι Πέρσες αντικαταστάθηκαν από κάτι πολύ χειρότερο.

Αναγκαστικά, θα προσφύγω σε προσωπικές εμπειρίες: πιστεύω ότι ο χαρακτήρας τους είναι γενικεύσιμος. Στα 30 χρόνια μου λοιπόν στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, εργάστηκα κυρίως στις Αεροκατασκευές και στη Διαχείριση της Ποιότητας. Α, ναι, έφθασα να γίνω και Γενικός Διευθυντής Έρευνας, Ανάπτυξης και Στρατηγικών Δραστηριοτήτων, με 7 Διευθύνσεις από κάτω μου. Τίτλος, ε, όχι αστεία!! Στις ΔΕΚΟ όμως άλλα είναι εκείνα που έχουν βαρύτητα· όχι κάτι τέτοιοι βαρύγδουποι τίτλοι. Μαντέψτε!

Ήταν λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τότε που η κυβέρνηση (πατρός) Μητσοτάκη ανέλαβε να δώσει ένα συμβιβαστικό τέλος στη διεθνή δικαστική διαμάχη της ΕΑΒ με τη Lockheed. Ο αμερικανικός κολοσσός είχε κινηθεί νομικά εναντίον της ΕΑΒ, μετά τη μονομερή διακοπή της σύμβασης για την ανάπτυξη ενός τέτοιου εργοστασίου στη φαιδρά χώρα της πορτοκαλέας. Την απόφαση είχε πάρει βεβαίως το εθνικοαπελευθερωτικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Μπολιβάρ. Ο συμβιβασμός προέβλεπε, εκτός των άλλων, και την ανάληψη της διοίκησης της ΕΑΒ από στελέχη της Lockheed για 3 χρόνια, μπας και επανέλθει στις αρχικές επιδόσεις της, επιδόσεις που εξαφανίστηκαν, σαν καπνός τσιγάρου πάνω στη γύρα του ζεϊμπέκικου, μετά την «κοινωνικοποίηση» των ΔΕΚΟ, στο πλαίσιο του Τρίτου Δρόμου προς το Σοσιαλγκρεμό.

για τη συνέχεια AThensVoice