του Πάνου Αγερίδη

Είναι θέμα γονιδιακό ή κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη χώρα μας σε ό,τι αφορά στην πολιτική και από εκεί στη Δημόσια Διοίκηση και επομένως και στο στράτευμα και στην αμυντική βιομηχανία;

Ναι, το ξέρω, η απάντηση από πολλούς θα είναι άμεση: Πρώτον, εισάγουμε μονίμως τα πάντα, διότι οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί (εν ενεργεία ή απόστρατοι) θέλουν να τα παίρνουν. Δεύτερον, επειδή δεν μας αφήνουν οι «κακοί ξένοι», διότι θέλουν να πουλάνε τα δικά τους όπλα.

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιζόταν Τσοχατζόπουλους ή που θα ισχυριζόταν ότι οι πωλήσεις όπλων δεν αποτελούν μέρος της ατζέντας στις διεθνείς σχέσεις.

Ωστόσο, οπλικά συστήματα δεν παράγουν μόνο οι κλασικές «δυτικές χώρες» (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ) και ισχυρές χώρες, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ιαπωνία, αλλά και χώρες όπως η Τουρκία, η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν, η Ινδονησία, το Πακιστάν, η Σερβία, η Βραζιλία, η Νότια Αφρική, το «αποκλεισμένο» Ιράν, ακόμα και η Υεμένη. Άρα, νομίζω ότι θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωσή μας και πάμε από το κακό στο χειρότερο σε αυτό το θέμα κρίσιμης εθνικής σημασίας. Κατά τη γνώμη μου, οι παραπάνω δύο, γενικώς επικρατούσες, εξηγήσεις προφανέστατα και δεν επαρκούν.

Σε προηγούμενα άρθρα απέδωσα αυτό το κρίσιμο κενό στην ανυπαρξία σχετικής εθνικής στρατηγικής. Και με τη σειρά της απέδωσα αυτή την ανυπαρξία στην μικροπολιτική πρακτική των πολιτικών κομμάτων, που ομφαλοσκοπούν ανταγωνιζόμενα, χωρίς να τους μένει ούτε ελάχιστη ικμάδα για τη χάραξη διαχρονικών εθνικών στρατηγικών και καμία διάθεση για τη διακομματική αποδοχή τους.

Εδώ θα αναφερθώ σε μια άλλη διακομματική ελληνική πρακτική, η οποία, παρότι λιγότερο γνωστή, πιστεύω ότι ευθύνεται για μεγάλο μέρος της ελληνικής «ιδιαιτερότητας», η οποία δημιουργεί την εικόνα μιας χώρας που προσπαθεί να τρέξει μέσα σε έναν βάλτο. Και φυσικά δεν τα καταφέρνει. Πάμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το σοβαρό αυτό θέμα.

Πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν βρισκόμουν στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου του Εθνικού Συστήματος Διαπίστευσης, βρέθηκα στη Λευκωσία για να μιλήσω σε μια εκδήλωση περί ποιότητας. Εκεί κάποιοι Κύπριοι συνεργάτες μού έδειξαν έναν ψηλό, επιβλητικό κύριο και μου είπαν ότι «αυτός είναι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας», στο οποίο υπαγόταν και η Διεύθυνση Διαπίστευσης της Κύπρου. Μου τόνισαν ότι ο κύριος αυτός δεν αντικαθίσταται με την κάθε αλλαγή κυβέρνησης και ότι οι διαδοχικοί Υπουργοί ναι μεν προτείνουν τη δική τους πολιτική αλλά αυτή περνάει μέσα από το κόσκινο του Γενικού Διευθυντή και της υπόλοιπης ιεραρχίας του Υπουργείου, για τη διασφάλιση μιας λογικής συνέχειας του κράτους. Βρετανική πρακτική, προφανώς.

Φυσικά το μυαλό μου πήγε και στην Ιταλία, με τις κυβερνήσεις της να αλλάζουν σύμφωνα με τις φάσεις της σελήνης αλλά η χώρα να διοικείται αδιάλειπτα.

Για τη συνέχεια AthensVoice