Γράφει ο Αριστόβουλος

Έναυσμα για το παρών άρθρο αποτέλεσε το ερώτημα που έθεσε πριν λίγες μέρες ο Σάββας Καλεντερίδης σχετικά με την απουσία της Ελλάδας από τη πρόσφατη σύνοδο στο Λονδίνο, όπου όμως έλαβε χώρα η Τουρκία. Το προηγούμενο διάστημα γίναμε μάρτυρες της λειτουργίας της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών/διακρατικών σχέσεων, σχετικά με το τουρκικό αίτημα για αγορά πυραύλων αέρος – αέρος τύπου meteor. Αποτελεί δυστυχώς άλλη μια απόδειξη του ερασιτεχνισμού που μας διέπει, δυστυχώς διαχρονικά, αν και η περίπτωση των meteor διεκδικεί το χαρακτηρισμό της προσβλητικής αδιαφορίας αν όχι του πλήρους εξευτελισμού. Η λαϊκή θυμηδία λέει «φοβού τον εχθρό μια φορά, τον ψεύτικο φίλο χίλιες». Όσο σωστό κι αν είναι αυτό, οφείλουμε μια ενδοσκόπηση αλλά κι έναν έλεγχο της ιστορικής μας γνώσης.

Η Γαλλία αποτέλεσε ήδη από την επαύριο της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους (sic) μία από εκείνες τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις που ενεπλάκησαν αποφασιστικά στο γεωπολιτικό του προσανατολισμό και πολλές φορές καθόρισαν τις τύχες του, ακόμη κι ερήμην ή και παρά τη θέληση του. Η ιστορική αυτή διαδρομή διήλθε διάφορες φάσεις, άλλοτε στενής σχέσης κι άλλοτε όχι, πολύ συχνά όμως κατά τρόπο που επηρεάζει την ημέτερη σχέση προς την απειλητική γείτονα Τουρκία. Η ιστορία όσο κι αν θέλουμε πολλές φορές να το αγνοούμε, επαναλαμβάνεται αναπόδραστα και κάποτε θα πρέπει να αποτελέσει βάση της ελληνικής σκέψης/λειτουργίας στο γεωπολιτικό πεδίο.

Προ ακριβώς έξι ετών και στην πρώτη επίσκεψη του νυν Πρωθυπουργού στα Ηλύσια Πεδία και τον Πρόεδρο Μακρόν, προέκυψε η βούληση των δύο χωρών όπως αναθερμάνουν τις ελληνογαλλικές σχέσεις και μάλιστα μέχρι και την πρόθεση υπογραφής αμυντικής συμφωνίας στρατηγικής μορφής. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα η Ελλάδα θα δοκίμαζε την υβριδική επίθεση της Τουρκίας στον Έβρο (Φεβρουάριος 2020), ενώ την ίδια περίοδο η ρητορική μεταξύ Γαλλίας και Τουρκίας περνούσε μια από τις χειρότερες φάσεις της. Ληφθεί υπόψη ότι το διάστημα εκείνο η Γαλλία είχε προβεί σε ανάλογες αμυντικές συμφωνίες με τη Γερμανία και την Ιταλία. Είναι σίγουρα ορθή η προσπάθεια να υπάρχει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και να μην είμαστε μονοπολικά τοποθετημένοι. Πρέπει όμως αυτό να γίνεται συντονισμένα και με (επι)γνώση των καταστάσεων.

Η Ελλάδα προσδοκούσε την ανάπτυξη σχέσης με «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής», ώστε στον κρίσιμο χώρο του Αιγαίου να επιτύχει την παρουσία ενός τρίτου ισχυρού παράγοντα προς ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού ή ακόμη και την ενεργό συνδρομή σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης. Δυστυχώς η σκέψη μας παγίως είναι (εγκληματικά) αφελής, περιμένοντας τη μεσσιανική παρουσία κάποιου πέραν ημών για αντιμετώπιση ενός θανάσιμου κινδύνου που είναι όμως αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Συν τοις άλλοις, η σχέση που μυωπικά προσδοκούσαμε εμπεριείχε τον όρο της αμοιβαιότητας. Τούτο σημαίνει ότι σε ανάλογη περίπτωση θα έπρεπε κι εμείς να συνδράμουμε ενεργά τους Γάλλους όπου θα είχαν ανάλογη ανάγκη. Άραγε πόσο εφικτό θα ήταν για τη χώρα μας να αποστείλει στρατιωτικά τμήματα επιπέδου Λόχου ή Τάγματος, για παράδειγμα στο Μάλι της Δυτικής Αφρικής, με σίγουρη την πιθανότητα εμπλοκής σε μια περιοχή με ισχυρή δράση ισλαμιστικών εξτρεμιστικών ομάδων; Για την οικονομία του άρθρου, αυτό τελικά δεν έγινε και η στρατηγική σχέση που υπογράφτηκε βασίστηκε στο άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ και το άρθρο 42.7 της Συμφωνίας της Λισσαβώνας της ΕΕ, όπως ακριβώς στο ανάλογο με την Γερμανία και την Ιταλία.

Την ίδια εποχή και για την αντιμετώπιση του δυσμενούς στρατιωτικού ισοζυγίου προς την Τουρκία, υπήρχε μεγάλη ανάγκη για εμάς ως προς την απόκτηση πολεμικών αεροσκαφών και ναυτικών μονάδων επιφανείας. Την ίδια περίοδο η Γαλλία είχε απολέσει κατόπιν αμερικανικού δακτύλου ένα τεράστιο συμβόλαιο ναυπήγησης υποβρυχίων για την Αυστραλία, ύψους 36 δις ευρώ κι έπρεπε να βρει διέξοδο για να μετριάσει το πλήγμα στην αμυντική της βιομηχανία. Επομένως Ελλάδα και Γαλλία αμφότερες η μία στην άλλη έβλεπαν μια βέλτιστη λύση προς ικανοποίηση των άμεσων εθνικών τους επιδιώξεων. Κάπως έτσι φτάσαμε στην απόκτηση των αεροσκαφών Rafale τα οποία θα εξοπλίζονταν με πυραύλους αέρος – αέρος τύπου meteor και τη ναυπήγηση των φρεγατών Belharra στις οποίες αμελήσαμε (…) να τοποθετήσουμε υποστρατηγικούς πυραύλους Scalp Naval ικανούς να προκαλέσουν ισχυρούς πονοκεφάλους στην Άγκυρα την οποία είχαν δυνατότητα να πλήξουν άμεσα.

Δεν είναι κακό να ταυτίζονται τα συμφέροντα σε κοινά αποδεκτές λύσεις, κάθε άλλο. Όμως ακόμη κι όταν αναγνωρίζουμε καλές προθέσεις στους άλλους και στην περίπτωση που εξετάζουμε αυτό συνέβη με την ταχύτατη απόκτηση των Rafale, δεν θα πρέπει να αφήνεται τίποτε στην τύχη. Κι εδώ υπεισέρχονται μια σειρά από ερωτήματα. Τέθηκε ως αδήριτη υποχρέωση ο αποκλεισμός τρίτης ανταγωνιστικής χώρας μελλοντικά; Κατονομάστηκε ρητά ότι η Τουρκία δεν θα μπορεί να αποκτήσει πχ τους πυραύλους meteor ώστε αυτό να συνιστά ένα δικό μας συνεχές πλεονέκτημα; Τέθηκε κάποια υποχρέωση στη γαλλική πλευρά για απόκτηση τεχνογνωσίας; Εξασφαλίστηκε η απρόσκοπτη συντήρηση των πυραύλων αυτών με προνομιακούς όρους; Ζητήσαμε όπως λάβουμε προνομιακή μεταχείριση σε άλλα οπλικά συστήματα στο μέλλον; Απαιτήσαμε ως αντισταθμιστικό ωφέλημα την ικανοποίηση πιθανών αναγκών σε γαλλικά οπλικά συστήματα που ήδη διαθέτουμε; Κατέστη σαφές στη γαλλική πλευρά πως η συγκεκριμένη αγορά αποτελεί για εμάς κρίσιμο παράγοντα; Διευκρινίστηκε πως δεν προσερχόμαστε ως επαίτες αλλά διότι ταυτόχρονα θα τονώνουμε τη γαλλική αμυντική βιομηχανία σε μια περίοδο που είχε σοβαρή ανάγκη οικονομικής αιμοδοσίας; Απαιτήθηκε η πλήρης γαλλική υποστήριξη σε κάθε επίπεδο και σε ότι μας αφορά σε ΕΕ & ΝΑΤΟ απέναντι στον τουρκικό ανταγωνισμό; 

Άραγε ποια θα ήταν η στάση της Τουρκίας σε ανάλογο θέμα; Για παράδειγμα, πιστεύει κανείς ότι αν πάμε και προσεγγίσουμε την Piaggio Aerospace τώρα που πρόκειται να συνεργαστεί με την Baykar θα μπορέσουμε; Υπάρχει περίπτωση οι Τούρκοι να μην έχουν μεριμνήσει για τον αποκλεισμό μας, ακόμη και σε περίοδο ¨ήρεμων νερών¨ και διερευνητικών επαφών; Θα πρέπει λοιπόν (κάποτε) να αντιληφθούμε πως στις διεθνείς και διακρατικές σχέσεις δεν χωρούν ευγένειες ούτε υπάρχουν αγαθές προθέσεις. Για το δυτικό κόσμο ιδιαίτερα, αποτελούμε δίπολο με την Τουρκία. Ποτέ δεν πρόκειται να μας δούνε σε αποκλειστικότητα. Υπήρξαν πολλές φορές στο παρελθόν, με τη Μικρά Ασία προ αιώνος ως χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, όπου οι Γάλλοι κι όχι μόνο αυτοί μας άφησαν στα κρύα του λουτρού, με ολέθριες συνέπειες για τον Ελληνισμό. Άρα εκεί που μπορούμε κι εν προκειμένω εκεί που πληρώνουμε από τη φορολόγηση του απλού και δοκιμαζόμενου πολίτη, θα πιέζουμε ώστε να βάζουμε εμείς τους όρους για το δίπολο.

Έχοντας λοιπόν ως περιπτωσιολογική μελέτη (case study) την περίπτωση της απόκτησης πυραύλων meteor και από τη γείτονα, μπορούμε με τον ανάλογο συνειρμό να απαντήσουμε στο ερώτημα που τέθηκε για την απουσία μας από την πρόσφατη σύνοδο στο Λονδίνο. Δεν προβάλλουμε σοβαρά το εθνικό μας κεφάλαιο, δεν δρούμε δε βάθος χρόνου, δεν προσεγγίζουμε σοβαρά όλα τα ενδεχόμενα. Εάν πούμε ότι ήταν μια άτυπη συνάντηση, τότε κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Εάν προσπαθήσουμε να δικαιολογήσουμε τους Γάλλους ότι οι meteor αποτελούν προϊόν κοινοπραξίας όπου δεν κατέχουν το πλειοψηφικό ποσοστό, τότε κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, δίνοντας έτσι το δικαίωμα να μας προσεγγίσουν ξανά στο μέλλον με «ψεύτικες» φιλίες. Ούτε εάν για κάποιους λόγους δεν πραγματοποιηθεί η πρόσκτηση των πυραύλων από τους Τούρκους θα πρέπει να εφυσηχάσουμε Πρέπει να πάψουμε να προσεγγίζουμε το ποτήρι με το ερώτημα εάν είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο….το ποτήρι είναι εκεί κι έχει νερό, που αν δεν το προσέξουμε θα έλθει και θα μας πνίξει.

Μεγάλη επιχειρησιακή κινητοποίηση με συμμετοχή ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ελληνικών δυνάμεων στον Έβρο και την Ξάνθη – Η καινοτομία της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας στο προσκήνιο

Η καρδιά της πολυεθνικής στρατιωτικής άσκησης “DEFENDER EUROPE 25″ χτυπάει δυνατά στη Θράκη. Περισσότερα από 324 στελέχη από Ελλάδα, ΗΠΑ, Βουλγαρία, Ισπανία, Γαλλία και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, βρίσκονται ήδη επί ποδός για μία από τις σημαντικότερες αμυντικές κινητοποιήσεις της χρονιάς.

Η άσκηση, η οποία περιλαμβάνει το επιμέρους σενάριο “IMMEDIATE RESPONSE – 25″, εστιάζει στην ταχεία αντίδραση, τη βίαιη διάβαση ποταμών, όπως του Νέστου, και την εκτέλεση επιθετικών και αμυντικών επιχειρήσεων σε πραγματικό χρόνο. Τα πεδία επιχειρήσεων καλύπτουν τον Έβρο, την Κεντρική Μακεδονία και την περιοχή Ξάνθης – Πετροχωρίου.

Ελλάδα στην πρώτη γραμμή:
Η χώρα μας συμμετέχει με 145 στελέχη και πλήθος οπλικών συστημάτων, μεταξύ των οποίων άρματα μάχης LEO, Hummer, F-16, και επιθετικά ελικόπτερα AH-64 και UH-60. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η συμμετοχή εξειδικευμένων μονάδων ΧΒΡΠ (Χημικό – Βιολογικό – Ραδιολογικό – Πυρηνικό Πόλεμο).

Καινοτομία made in Greece:
Μεγάλη έμφαση δόθηκε και στην παρουσίαση και δοκιμή σύγχρονων τεχνολογιών από ελληνικές αμυντικές εταιρείες, οι οποίες παρουσίασαν καινοτόμα προϊόντα μπροστά σε διακεκριμένους επισκέπτες και αξιωματούχους. Η εγχώρια αμυντική βιομηχανία απέδειξε ότι έχει μέλλον, δύναμη και τεχνογνωσία για να σταθεί σε διεθνές επίπεδο.

Στόχοι της άσκησης:

• Ενίσχυση της διαλειτουργικότητας με συμμάχους

• Ανάπτυξη της επιχειρησιακής ετοιμότητας

• Προβολή των δυνατοτήτων του ελληνικού στρατού και της γεωστρατηγικής σημασίας της Θράκης

  ΠΗΓΗ: Pameevro.gr

Για δεκαετίες, τα πιο προηγμένα μαχητικά αεροσκάφη της Ινδίας έφεραν τη σφραγίδα ξένης προέλευσης. Ωστόσο, η αναζήτηση της χώρας για στρατιωτική αυτοδυναμία έκανε ένα σημαντικό βήμα προόδου την περασμένη εβδομάδα με την πολυαναμενόμενη έγκριση για το δικό της μαχητικό αεροσκάφος τεχνολογίας stealth.

Η έγκριση από την ινδική κυβέρνηση για το Προηγμένο Μεσαίο Μαχητικό Αεροσκάφος (AMCA) επαινείται από αναλυτές ως μια καθοριστική στιγμή για την εθνική ασφάλεια, καθώς η χώρα αντιμετωπίζει αυξανόμενες στρατιωτικές πιέσεις τόσο από το Πακιστάν όσο και από την Κίνα.

Το Υπουργείο Άμυνας του Νέου Δελχί ανακοίνωσε την Τρίτη ότι ενέκρινε το «μοντέλο εκτέλεσης» για το AMCA – ένα πρόγραμμα μαχητικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς που αποσκοπεί στην ενίσχυση των δυνατοτήτων βαθιάς κρούσης της Ινδικής Αεροπορίας – ανοίγοντας τον δρόμο για την ανάπτυξη πρωτοτύπων και την τελική παραγωγή.

«Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς την αξιοποίηση της εγχώριας τεχνογνωσίας, ικανότητας και δυναμικότητας για την ανάπτυξη του πρωτοτύπου AMCA, το οποίο θα αποτελέσει σημαντικό ορόσημο για την Aatmanirbharta (αυτοδύναμη Ινδία) στον αεροδιαστημικό τομέα», δήλωσε το υπουργείο άμυνας, αναφερόμενο στην κεντρική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και τη μείωση της εξάρτησης από τις εισαγωγές.

Το πρόγραμμα AMCA εισέρχεται τώρα σε μια κρίσιμη, δράση-προσανατολισμένη φάση ανάπτυξης, δήλωσε ο Antoine Levesques, ανώτερος ερευνητής για την άμυνα, τη στρατηγική και τη διπλωματία της Νότιας και Κεντρικής Ασίας στο Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών.

Η έγκριση ενός μοντέλου εκτέλεσης για το μαχητικό «είναι μια χρυσή ευκαιρία για την Ινδία να δημιουργήσει ένα νέο πρότυπο αμυντικής βιομηχανίας τόσο για τις καθιερωμένες δημόσιες όσο και για τις αναδυόμενες ιδιωτικές βιομηχανίες, ώστε να συνεργάζονται βιώσιμα σε πολύ πιο ισότιμη και αποτελεσματική βάση από οποιαδήποτε προηγούμενα μεγάλα, πολυετή αμυντικά προγράμματα της Ινδίας», δήλωσε ο Levesques στο This Week in Asia.

«Ήδη, η ελαχιστοποίηση της μακροχρόνιας απόστασης μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα της Ινδίας αποτελεί συμβολική αλλά πραγματική επιτυχία του προγράμματος AMCA και απόδειξη ότι το 2025 είναι η διακηρυγμένη «χρονιά των μεταρρυθμίσεων» της Ινδίας».

Καθώς εγχώρια συστήματα όπως το Σύστημα Αεράμυνας Πολύ Μικρού Βεληνεκούς (VSHORADS), ο ανθρωποκίνητος αντιαρματικός κατευθυνόμενος πύραυλος (MPATGM) και το ελαφρύ μαχητικό αεροσκάφος HAL Tejas Mark 2 πλησιάζουν στην ένταξη, η αμυντική βιομηχανία της Ινδίας βρίσκεται στο κατώφλι μιας εποχής-ορόσημου μετασχηματισμού.

Αυτή η μετατόπιση έχει επιταχυνθεί από τις πραγματικότητες του πεδίου μάχης. Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Sindoor – της πρόσφατης στρατιωτικής ανταπόκρισης της Ινδίας σε μια μαχητική επίθεση εναντίον αμάχων στο Ινδικό Κασμίρ – οι ινδικές δυνάμεις ανέπτυξαν τα εγχώρια συστήματα αεράμυνας Akash και Akashteer για να αναχαιτίσουν πακιστανικά drones και πυραύλους.

Η επιχείρηση αποκάλυψε την ανάγκη της Ινδίας όχι μόνο να αντιμετωπίσει το Πακιστάν αλλά και να αντιμετωπίσει την έμμεση εμπλοκή της Κίνας, σύμφωνα με τον συνταξιούχο Αντιπτέραρχο της Αεροπορίας Kapil Kak, καθιστώντας τα εγχώρια ανεπτυγμένα αμυντικά συστήματα κρίσιμο μέρος της επιχειρησιακής ετοιμότητας.

«Η εγχώρια ικανότητα έχει έρθει στο προσκήνιο στη σκέψη μας για τον σχεδιασμό του μέλλοντος ως αποτέλεσμα της εμπειρίας μας στην Επιχείρηση Sindoor», δήλωσε ο Kak στο This Week in Asia.

Στις πρόσφατες συγκρούσεις Ινδίας-Πακιστάν, η εμπλοκή της Κίνας επεκτάθηκε στην προηγούμενη παροχή στρατιωτικής τεχνολογίας στο Ισλαμαμπάντ, όπως πυραύλων PL-15 και μαχητικών J-10C.

Η Ινδία δεν είχε αρχικά σχεδιάσει να αναπτύξει μαχητικό πέμπτης γενιάς όπως το AMCA, είπε ο Kak, και αντίθετα επικεντρωνόταν στο Tejas Mark 1A – ένα πολυρόλο μαχητικό αεροσκάφος 4,5 γενιάς – και το Mark 2 «που είναι μια πιο βελτιωμένη παραλλαγή».

Το Mark 2 «θα ακολουθούσε το AMCA, κυρίως 4,5 γενιάς, χωρίς σχέδια να κατασκευαστεί πέμπτης γενιάς», είπε.

Όμως, η εμπειρία και οι πληροφορίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες – και η μελέτη των κινεζικών συστημάτων – έδειξαν στην Ινδία ότι ο χρόνος ανάπτυξης, δοκιμής και παραγωγής για ένα μαχητικό πέμπτης γενιάς θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να είναι μικρότερος από αυτόν για ένα μαχητικό τέταρτης γενιάς, είπε ο Kak.

«Τα κινεζικά προγράμματα είναι γνωστά», είπε. «Υπάρχουν αναφορές ότι η Κίνα μπορεί να παρέχει στο Πακιστάν το J-35, κάτι που θα μας έθετε [την Ινδία] σε μειονεκτική θέση αν υπάρξει ανάγκη για άλλη επιχείρηση όπως η Sindoor».

Με την κυκλοφορία του AMCA, η Ινδία θα ενταχθεί σε μια επιλεγμένη ομάδα εθνών που διαθέτουν μαχητικά stealth πέμπτης γενιάς: τα F-22 Raptor και F-35 των ΗΠΑ, το J-20 της Κίνας και το Sukhoi Su-57 της Ρωσίας.

Τον Μάρτιο του περασμένου έτους, η Επιτροπή Ασφάλειας του Υπουργικού Συμβουλίου υπό την προεδρία του Ινδού Πρωθυπουργού Ναρέντρα Μόντι ενέκρινε τον πλήρη σχεδιασμό και ανάπτυξη πέντε πρωτοτύπων AMCA με αρχικό προϋπολογισμό που ξεπερνά τα 150 δισεκατομμύρια ρουπίες (1,8 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ).

Το AMCA προβλέπεται ως ένα δικινητήριο, μεσαίου βάρους πολυρόλο μαχητικό με προηγμένα χαρακτηριστικά stealth, συμπεριλαμβανομένων εσωτερικών θαλάμων όπλων και συνεχούς υπερηχητικής πτήσης.

Η πρόκληση για την Ινδία θα είναι η γρήγορη επίτευξη αξιόπιστης σειριακής παραγωγής ενός ολοκληρωμένου συστήματος που περιλαμβάνει βοηθητικά συστήματα, επεξεργασία δεδομένων και προηγμένο λογισμικό – ένα επίπεδο πολυπλοκότητας που η αμυντική βιομηχανία της Ινδίας δεν έχει ακόμη επιτύχει σε ένα μόνο προϊόν, σύμφωνα με τον Levesques.

«Ο ανταγωνισμός για αξιόπιστους κινητήρες ξένης προέλευσης είναι προηγμένος και θα βοηθήσει στην επιτάχυνση του προγράμματος», είπε. «Αλλά η συνέπεια της πολιτικής υποστήριξης, η ικανότητα της βιομηχανίας να προμηθεύει έγκαιρα και σύμφωνα με τις απαιτήσεις, θα είναι κρίσιμες πτυχές της φάσης υλοποίησης, μόλις οριστικοποιηθούν τα τελικά σχέδια εκτέλεσης».

Η Ινδία διαθέτει σήμερα μαχητικά Rafale γαλλικής προέλευσης και MiG-29 σοβιετικής εποχής, μαζί με άλλα αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων των παλαιών MiG-21, Jaguar και Mirage 2000, καθώς και το εγχώρια ανεπτυγμένο HAL Tejas.

«Η Ινδία βρίσκεται ήδη στη διαδικασία ανάπτυξης συστημάτων μαχητικών αεροσκαφών, και έχουμε επιτύχει λογική επιτυχία με το πρόγραμμα Tejas», δήλωσε ο Ajey Lele, αναπληρωτής γενικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Αμυντικών Μελετών και Αναλύσεων Manohar Parrikar στο Δελχί.

«Τώρα, από την τέταρτη και 4,5η γενιά, είναι λογικό να προχωρήσεις στην πέμπτη γενιά».

Το Δελχί επιθυμεί να μειώσει την εξάρτησή του από άλλες χώρες, ιδιαίτερα για μαχητικά αεροσκάφη, είπε ο Lele. «Άρα, είναι μια τεχνολογική πρόοδος που ήδη συμβαίνει στην Ινδία».

Ινδοί αμυντικοί αξιωματούχοι έχουν δηλώσει προηγουμένως ότι αναμένουν το AMCA να παραδοθεί εντός της επόμενης δεκαετίας, αλλά ο Lele προειδοποίησε ότι είναι πολύ νωρίς για να προβλεφθεί ο ακριβής χρονοδιάγραμμα.

«Εξαρτάται από το πόσο γρήγορα το έργο παίρνει μορφή και τα συστήματα τίθενται σε εφαρμογή», είπε, σημειώνοντας ότι μόλις μια τεχνολογία ωριμάσει, η πρόοδος μπορεί να είναι γρήγορη, όπως φάνηκε με την ανάπτυξη του πυραύλου BrahMos.

Τόσο το Υπουργείο Άμυνας της Ινδίας όσο και ο στρατός θα επιδιώξουν να κρατήσουν την ανάπτυξη του AMCA σε τροχιά, είπε ο Levesques, για να αντισταθμίσουν την απόσυρση παλαιότερων αεροσκαφών και να αυξήσουν τον συνολικό αριθμό αεροσκαφών σε ενεργό υπηρεσία.

Η διασφάλιση της τεχνολογικής συνάφειας των νέων αεροσκαφών «είναι μια κοινή ανησυχία των στρατιωτικών δυνάμεων», είπε, προσθέτοντας ότι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Ινδία, δεδομένου ότι η Κίνα πιθανώς εργάζεται ήδη σε αεροσκάφη που είναι μια ολόκληρη γενιά μπροστά από το AMCA.

«Με το AMCA, τα επίπεδα επίτευξης εγχώριας τεχνολογίας της Ινδίας και η συνολική ευρύτερη ικανότητα της αμυντικής βιομηχανίας δεν μπορούν να υπερτονιστούν», είπε ο Levesques.

ΠΗΓΗ: South China Morning Post