Δεν είμαι κάποιος που ενοχλείται από την παρέμβαση της Τουρκίας στις υποθέσεις μας εδώ. Μάλιστα, είμαι και πολύ ικανοποιημένος, επειδή δεν κάνει πλέον αυτήν την παρέμβαση μυστικά και συγκαλυμμένα. Θέλω να διορίσει έναν κυβερνήτη εδώ προχωρώντας περισσότερο. Γιατί; Για να μπορέσουν να δουν όλοι πλέον ότι είναι εισβολέας και κατακτητής εδώ. Όμως, δεν το κάνει αυτό. Και δεν δίνει την ευκαιρία να αρθεί το κάλυμμα. Αν και κάνει τις παρεμβάσεις της πλέον πολύ ανοικτά χωρίς να φοβάται κανέναν, πάλι δεν σταματά να μας παρουσιάζει στον κόσμο ως «ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος». Μόνο εμείς μπορούμε να χαλάσουμε αυτό το παιχνίδι. Όμως, κανείς δεν έχει μια τέτοια πρόθεση. Διότι μας άρεσε πολύ αυτό το παιχνίδι. Το αγαπήσαμε πολύ. Κάνουμε εκλογές. Μπαίνουμε στη Βουλή. Γινόμαστε Πρωθυπουργοί, υπουργοί, σύμβουλοι, διευθυντές και υφυπουργοί. Αξιώματα με παχυλούς μισθούς και συντάξεις. Πείσαμε τον εαυτό μας ότι υπάρχει ένα πραγματικό κράτος εδώ. Μια πραγματική δημοκρατία. Ένα πραγματικό δίκαιο. Κάποτε κάνουμε χαλασμό κόσμου επειδή πληγώθηκε η δημοκρατία, αν υπάρξει κάποια απόφαση που μας σοκάρει. Παίζουμε βόλεϊ με μια μπάλα που δεν υπάρχει σε έναν εικονικό κόσμο. Όπως στην ταινία του Michelangelo Antonioni. Ο Antonioni γύρισε την ταινία «Blow-up» κατά τη δεκαετία του 1960. Είναι πολύ γνωστή η τελική της σκηνή. Νέοι παίζουν βόλεϊ σε ένα κλειστό γήπεδο. Αλλά δεν υπάρχει μπάλα. Παίζουν σαν να υπάρχει μπάλα. Πηδούν στον αέρα και χτυπούν. Βάζουν στο φιλέ μια μπάλα που δεν υπάρχει. Ξαφνικά, η μπάλα πέφτει εκτός γηπέδου. Ακριβώς εκείνην τη στιγμή, ένα νεαρός άντρας περνάει έξω από το γήπεδο. Ο ήρωας της ταινίας μας. Η φανταστική μπάλα που έπεσε έξω έρχεται μέχρι τα πόδια του. Οι βολεϊμπολίστες στο γήπεδο πλησιάζουν τα τέλια και τον κοιτάζουν με προσοχή. Για να δούμε, θα σκύψει, θα πάρει την μπάλα που δεν υπάρχει και θα τους τη δώσει; Ο άντρας κοιτάει πότε εκείνους και πότε στο έδαφος. Δεν υπάρχει μπάλα. Τι να πάρει να τους δώσει; Όταν τα βλέμματα των παικτών μετατρέπονται σε οργή, σκύβει μη μπορώντας να κάνει τίποτα, παίρνει την μπάλα που δεν υπάρχει και τους την πετάει. Πετάνε από χαρά.

Και εμείς έτσι χαιρόμαστε εδώ. Επειδή η Τουρκία μας χάρισε ένα φανταστικό κράτος. Αγαπάμε να το παίζουμε κράτος. Αγαπάμε να το παίζουμε δημοκρατία. Καυχιόμαστε επειδή δεν έχουμε κανέναν πολιτικό στη Φυλακή, κανέναν ένοχο για τις απόψεις του. Μακάρι να λυπόμασταν, επειδή δεν μπορέσαμε να έχουμε μια άποψη που θεωρεί αδίκημα ο κατακτητής. Αν δεν υπάρχει κανένας ένοχος για τις απόψεις του στη Φυλακή, σημαίνει ότι δεν υπάρχει και αντίσταση. Και ο κατακτητής δεν αγγίζει κάποιον που δεν αγγίζει τον ίδιο. Ακόμα και ο Χίτλερ δεν άγγιξε κανέναν στο Παρίσι. Μόνο τους αντιστασιακούς άγγιξε.

Σε μια κατοχή και εισβολή 48 χρόνων, οι Τουρκοκύπριοι απέδειξαν ότι είναι πολύ κατάλληλοι για να τους χρησιμοποιήσει η Τουρκία. Βλέπει και η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτήν την κατάσταση και γι’ αυτό δεν λέει τίποτα. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχει το χούι να μην θίγει την Τουρκία, δεν θεωρείται και ενοχλημένη από αυτό. Αφού δεν έχει παράπονο η τουρκοκυπριακή κοινότητα, εκείνη γιατί να φωνάζει; Αν υπήρχε αντίσταση κατά της κατοχής της Τουρκίας εδώ, τότε ουσιαστικά θα στριμωχνόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα μπορούσε να ρισκάρει και να στηρίξει αυτό το κίνημα αντίστασης με τίμημα τη διασάλευση της σχέσης της με την Τουρκία. Όσον αφορά την Κυπριακή Δημοκρατία στον νότο και τους Ελληνοκύπριους, και εκείνοι φαίνεται να έχουν συντονιστεί με τους διαμένοντες στον βορρά. Βεβαίως, δεν δέχονται ότι υπάρχει ένα πραγματικό κράτος στον βορρά, όμως δεν καταδικάζουν όσους το έχουν αποδεχτεί αυτό στον βορρά. Αποφεύγουν με επιμέλεια να ακολουθήσουν σκληρή στάση κατά της Τουρκίας, κάτι το οποίο είναι δυνατόν να κατανοήσει κάποιος. Επικεφαλής της Τουρκίας υπάρχει ένας δικτάτορας που δεν είναι γνωστό τι θα κάνει. Ένας δικτάτορας στον οποίο συμπεριφέρονται με πολλή ανοχή η Αμερική, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αγγλία και η Ρωσία. Δεν νομίζω ότι θα τον θίξουν για χατίρι της Κύπρου.

Μόνο οι Τουρκοκύπριοι φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα να σπάσουν το στάτους κβο που έχει παγιωθεί στο νησί. Όμως, δεν έχουν μια τέτοια πρόθεση. Γιατί; Διότι αγαπήσαμε πολύ αυτό το εικονικό παιχνίδι. Ποιος σε αυτόν τον κόσμο παίζει βόλεϊ, μπάσκετ και ποδόσφαιρο, με μια μπάλα που δεν υπάρχει, όπως εμείς;

Πηγή: Πολίτης