Παρά τη μεγάλη ερευνητική του δραστηριότητα, η σημερινή χρηματοδότηση του ΕΜΠ για έρευνα ή παροχή υπηρεσιών χρήσιμων για την εθνική άμυνα είναι ουσιαστικά μηδενική! Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα μερικές δεκαετίες πριν 

Προ έτους, γκρουπούσκουλο από μειράκια και «μειρακιάδες» απείλησαν να σταματήσουν τη λειτουργία του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Συστημάτων Επικοινωνιών και Υπολογιστών του ΕΜΠ (ΕΠΙΣΕΥ), που μαζί με το Πολυτεχνείο αποτελούν την πρώτη ερευνητική δύναμη της χώρας από πλευράς απόκτησης επιχορηγούμενων ερευνητικών έργων, επειδή ορισμένα από τα ερευνητικά έργα του (όλα χρηματοδοτούμενα από την Ε.Ε.) ήταν κατά την άποψή τους  «πολεμοχαρή»! Παρόμοια φαινόμενα υπήρξαν πρόσφατα και στο Α.Π.Θ. με θύμα τον καθηγητή Κύρο Υάκινθο σχετικά με τη συμμετοχή του σε πρόγραμμα ανάπτυξης ελληνικών αυτόνομων εναέριων οχημάτων (UAV, drones), το οποίο τελεί υπό την διεύθυνση της Ε.Α.Β. και χρηματοδοτείται (πρωτοποριακά) από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.

Εδώ θέλω να χαιρετίσω το γεγονός ότι το ΥΠΟΙΚ χρηματοδοτεί απ’ ευθείας τρία πανεπιστήμια: το ΑΠΘ, το Δ.Π.Θ. και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας  για την ανάπτυξη χρήσιμης για την οικονομία της χώρας βιομηχανικής τεχνολογίας με προέκταση προς τις αμυντικές ανάγκες της χώρας.

Η σχετική προτροπή μπορεί  να βρεθεί στο δοκίμιο μου ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΝ ΚΕΝΩ/ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΝ ΔΙΩΓΜΩ1 και προέκυψε από το γεγονός ότι το Υπ. Παιδείας ουδεμία σχέση έχει με την έρευνα! Την παθολογική ακόμα και ως σήμερα λειτουργία των πανεπιστημίων στα χέρια ανεύθυνων νέων και νεανίδων και ιδιαίτερα την (αριστερής προέλευσης) αντίδραση τους σε οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει την εθνική άμυνα, πράγμα ιδιαίτερα ανησυχητικό  την εποχή που βρωμάει μπαρούτι, ελπίζω ότι θα καταφέρει κάποτε η κυβέρνηση και η Βουλή να διαχειριστούν και τα ΜΜΕ να καταδικάσουν όπως πρέπει!

Το θέμα όμως του άρθρου απασχολεί το υπό έκδοση βιβλίο μου «Εξήντα πέντε χρόνια στο Πολυτεχνείο και 284 άρθρα στο ΒΗΜΑ»  και επίκαιρα σχετικά γεγονότα, όπως η υπόθεση των UAV και τα τεκταινόμενα για την αμυντική έρευνα στο υφυπουργείο Έρευνας και Καινοτομίας, καθιστούν ενδεδειγμένη την δημοσίευση ορισμένων στοιχείων. Θα ήθελα να αρχίσω με την παρατήρηση ότι το ΜΙΤ (απ’ όπου έχω τρία μεταπτυχιακά πτυχία) λειτουργεί ανέκαθεν τόσο ως παγκοσμίως εξαίρετο ερευνητικό πανεπιστήμιο όσο και ως τόπος παραγωγής ερευνητικών, τεχνολογικών και αναπτυξιακών προϊόντων για την εθνική άμυνα των Η.Π.Α.

Και επειδή διαβαθμισμένη και απόρρητη έρευνα δε μπορεί να γίνεται κοντά στις αίθουσες διδασκαλίας, το ΜΙΤ έχει υπό την πλήρη κυριότητα του μεγάλο παράλληλο ερευνητικό οργανισμό, το Lincoln Laboratory, το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με την εκτέλεση έργων έρευνας και ανάπτυξης (προφανώς με μη δημοσιεύσιμα αποτελέσματα) αποκλειστικά για τις ανάγκες της εθνικής άμυνας και με κύρια χρηματοδότηση από το κράτος. Αυτό που είναι τώρα ενδιαφέρον είναι το μέγεθος της δραστηριότητας αυτής τα πλαίσια της λειτουργίας του πανεπιστημίου.

Αυτό γιατί οι εισπράξεις του ΜΙΤ από την μη ακαδημαϊκή αυτή η δραστηριότητα ανέρχονται στο 27% των ετήσιων εσόδων του ενώ αντίστοιχα οι εισπράξεις από όλα τα άλλα επιχορηγούμενα ερευνητικά έργα με δημοσιεύσιμα αποτελέσματα ανέρχονται στο 15% ( MIT, Report of the Treasurer, June 30, 2021).

Τα παραπάνω ποσοστά αποκτούν οικονομικό μέγεθος από το γεγονός ότι τα συνολικά έσοδα του ΜΙΤ για το 2021 ήταν 3,945  δισ. $ ενώ τα αντίστοιχα έσοδα του ΕΜΠ ήταν περίπου το 4% των του ΜΙΤ!

Αναφέρω όμως  ότι το ΕΜΠ, που έχει σήμερα μόνο 400 καθηγητές, δηλαδή το 40% των καθηγητών του ΜΙΤ, έχει εγγεγραμμένους φοιτητές που είναι πάνω από δύο φορές περισσότεροι!

Αναφέρω επίσης το εντυπωσιακό γεγονός ότι το ΜΙΤ, αφού εισπράξει ετησίως 300 εκατ. € ως δίδακτρα από τους έχοντες, επιδοτεί τους μη έχοντες και πολλούς μεταπτυχιακούς με 625 εκατ. €!

Μεταξύ των δύο πανεπιστημίων ένα μόνο μέγεθος είναι σε συγκρίσιμα πλαίσια. Στο ΕΜΠ έγιναν κατά το 2020 ακαδημαϊκά ερευνητικά έργα με προϋπολογισμό 84 εκατ.$ έναντι των  592 εκατ.$ του ΜΙΤ.

Εάν όμως ληφθεί υπόψη ότι το ετήσιο κόστος ενός ερευνητή χρεώνεται στην Αμερική πολλές φορές περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα και ότι το κόστος των ερευνητών είναι το μεγαλύτερο έξοδο ενός ερευνητικού έργου, τότε η ετήσια ερευνητική προσπάθεια στο ΕΜΠ σε ερευνητικούς ανθρωπομήνες μετρούμενη είναι συγκρίσιμη με αυτή του ΜΙΤ και αυτό με μόνο το 40% των καθηγητών!

Το γιατί μόνο μικρή οικονομική ωφέλεια για τη χώρα προκύπτει από τη μεγάλου οικονομικού αντικειμένου έρευνα που γίνεται στο ΕΜΠ, τελείως αναντίστοιχα από ό,τι συμβαίνει στο ΜΙΤ, πχ. ετήσιος αριθμός ευρεσιτεχνιών ή νέων εταιρειών, έχει εξηγηθεί στο δοκίμιο1. 

Για τη συνέχεια Protagon