Τι έπαθε ο Ερντογάν και το… έριξε στην Ιστορία;

Γράφει η Νάντια Β. Γώγουλου

  Μετά την κορύφωση της αδημονίας που επικράτησε στη διεθνή πολιτική σκηνή και αντιστοίχως στην χώρα μας, για την πορεία κατεύθυνσης του πλωτού γεωτρύπανου της Τουρκίας, «Αμπντούλ Χαμίτ Χαν», -η οποία για ακόμη μία φορά δείχνει δυστυχώς την  επικοινωνιακή δύναμη και ρητορική εισβολή που έχει επιτύχει στο διπλωματικό πεδίο η γείτονα χώρα – μετά τις δηλώσεις του κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπήρξε μία ανακούφιση,  καθώς ακολουθήθηκε αρχικά το ήπιο σενάριο με το πλωτό γεωτρύπανο να αποπλέει για το οικόπεδο Yorukler 1 -περιοχή τουρκικής επικράτειας-.

 Όμως, θεωρώ ότι θα ήτο εξαιρετικά παιδαριώδες, να αναμέναμε να ανακοινώσει τόσο απροκάλυπτα και πρόωρα την κατεύθυνσή του σε περιοχή μη δικαιοδοσίας του, καθώς τοιουτοτρόπως δεν θα αιφνιδίαζε και θα συνεπικουρούσε την ταχεία ανάπτυξη και τυχόν εχθρικών αντίστοιχων ενόπλων δυνάμεων προς διαφύλαξη των συνόρων τους και της κυριαρχίας τους.

 Η εθνική στρατηγική της Τουρκίας σε θέματα εξωτερικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής,  η οποία αξιοπρόσεκτο είναι πως έχει συνοχή και συνέχεια, παραμένει συγκεκριμένη και αναλλοίωτη στο χρόνο, μη επηρεαζόμενη από μικροκομματικές σκοπιμότητες,  και είναι εσφαλμένο να πιστεύουμε πως γίνεται μόνο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης έστω και αυτή η προκλητική ρητορική εξάρσεων που εμφανίζεται μόνιμα, αφού όπως ειπώθηκε εντάσσεται στον απαράλλακτο πυρήνα της διαχρονικής εθνικής εξωτερικής στρατηγικής της .

Σίγουρα, θα πρέπει να διακατεχόμαστε από επιφυλακτικά αισθήματα όσον αφορά την πορεία που θα ακολουθήσει το επόμενο χρονικό διάστημα,  το πλωτό γεωτρύπανο και τις ενδεχόμενες προκλήσεις στις οποίες θα προβεί.

 Αρκετοί έσπευσαν να αποδώσουν την ήπια  αυτή επιλογή, την στιγμή που προ ολίγων ημερών υπήρχε έντονη ανησυχία,  σε επιτυχείς διπλωματικές πιέσεις που ασκήθηκαν διεθνώς για νηνεμία στην Ανατολική Μεσόγειο …

Πέραν, όμως,  ότι τούτο θα ήτο ιδιαζόντως ουτοπικό για τον «αέρα» που έχει κερδίσει διεθνώς η επιθετική ρητορική ατζέντα της Τουρκίας -δυστυχώς θα πω πάλι-,   ας σκεφθούμε ότι και ο Πρόεδρος Πούτιν -αντικείμενο μίμησης για ορισμένους θιασώτες του- είχε αρνηθεί δημόσια αρχικά, την επικείμενη εισβολή στο έδαφος της Ουκρανίας, τη στιγμή που  όλα τα φώτα της διεθνούς πολιτικής σκηνής ανέμεναν τούτο, κάτι το οποίο έλαβε χώρα μεταγενέστερα και ξαφνικά, αιφνιδιάζοντας τους υπολογισμούς αναλυτών και Κρατών.

 Πέραν, όμως, της τεράστιας επικοινωνιακής φιέστας που στήθηκε για τον απόπλου του γεωτρυπάνου, πόσοι από εμάς παρατήρησαν- ανάμεσα στα συγκεκριμένα λόγια που εκστόμισε ο κ. Ερντογάν-,  την αναφορά που επέλεξε να κάνει  στην μάχη του Δομοκού -ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδας, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Λαμία – το 1897 (κατά τον  ατυχή -όπως έμεινε στην ιστοριογραφία – ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897);;

 Τούτο μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι,  αν συνδυαστεί με την όλο νόημα δήλωσή του -υπό το κόκκινο φόντο της προκυμαίας του πλωτού γεωτρυπάνου-, στην οποία ανέφερε ότι το στέλνει στην γαλάζια πατρίδα (mavi vatan), ενώ συνεχίζει λέγοντας πως «..κάποιοι που θα συναντήσουν το Αμπντούλ Χαμίντ Χαν στην Μεσόγειο ίσως θυμηθούν το Ετέμ Πασά και τη Μάχη του Δομοκού. Τότε το είχαν καταλάβει..», αναφέρει όλο νόημα., και συνεχίζει « Ας θυμηθούν τον εθνικό μας αγώνα μόλις πριν 100 χρόνια..», τοποθετήσεις οι οποίες μόνο τυχαίες δεν είναι, καθώς παραπέμπουν στην ελληνοτουρκική σύρραξη του 1897, την οποία καλό θα ήτο να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας για να αντιληφθούμε το κρυφό ίσως μήνυμα Ερντογάν σε επικοινωνιακό ή και μη επίπεδο..!

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 (γνωστός στην Ελλάδα και ως Μαύρο ’97 ή Ατυχής πόλεμος) ήταν ο πόλεμος μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδας το 1897. Άμεση αφορμή ήταν το Κρητικό Ζήτημα, στο οποίο η Ελληνική πλειοψηφία της Οθωμανικής επαρχίας της Κρήτης επιθυμούσε την Ένωση με την Ελλάδα. Παρά την Οθωμανική στρατιωτική νίκη, η αυτόνομη Κρητική Πολιτεία υπό οθωμανική επικυριαρχία ιδρύθηκε το επόμενο έτος (ως αποτέλεσμα της παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων μετά τον πόλεμο), με τον Πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας και της Δανίας ως πρώτο Ύπατο Αρμοστή. Αυτή ήταν η πρώτη πολεμική προσπάθεια στην οποία δοκιμάστηκε το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας μετά την Επανάσταση του 1821 και την πτώχευσή της τον Δεκέμβριο του 1893.

• Ο συμβολισμός στην χρήση του συγκεκριμένου ιστορικού γεγονότος έγκειται ενδεχομένως στο ότι ήτο η πρώτη επίσημη ένοπλη σύγκρουση του νεοσύστατου επίσημου ελληνικού κράτους που έληξε με νίκη των Οθωμανών.

Οπότε ο κ. Ερντογάν, αφού προκαταβολικά επέτυχαν τόσο οι διπλωματικές πιέσεις, γιατί κάνει λόγο για τη μάχη του Δομοκού το έτος 1897;, -χρονική περίοδο που σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήτο ο Abdul Hamit Han, την ονομασία του οποίου φέρει το πλωτό γεωτρύπανο της χώρας του-;

Οι δηλώσεις του κ. Ερντογάν όπως και των πέριξ ανώτατων αξιωματούχων του, ειδικά με επικλήσεις στην ιστορία μας, μέσα από προκλητική ρητορική, μόνο αναπάντητες σε ρητορικό επίπεδο δεν πρέπει να μένουν, καθώς έτσι με ιστορικούς συνειρμούς που επιτυγχάνει, επιρρώνει την αποτελεσματική ρητορική ιμπεριλιαστική του διείσδυση διεθνώς,  δημιουργώντας τετελεσμένα έστω αρχικά σε ρητορικό -διπλωματικό επίπεδο, που θα βρούμε μπροστά μας.

*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, PhD(c), MSc, υπ. Διδάκτωρ Ιονίου Πανεπιστημίου, MSc Πολιτικής Δικονομίας Νομικής Παν/μίου Αθηνών, Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια Υπουργείου Δικαιοσύνης.