Στους γραφειοκράτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπως και σε αρκετές ευρωπαϊκές καγκελαρίες, έχει τσιμεντωθεί κυριολεκτικά ένα διαχρονικά γελοιώδες αφήγημα: Οι ΗΠΑ και η Δύση δεν πρέπει να χάσουν την Τουρκία. Ούτε να την αφήσουν να πέσει στις αγκάλες της ρωσικής αρκούδας.

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι, ο κατευνασμός και η ανοχή στην Τουρκία την αποθηριώνει. Ούτε φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι από την ανάληψη της εξουσίας (2003) και ειδικά μετά το περίεργο «πραξικόπημα» εναντίον του (15/7/2016), ο Τούρκος Πρόεδρος ακολουθεί εμφανώς περισσότερο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.

Ο Ερντογάν, με δημόσιες δηλώσεις του διαμηνύει στους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους του ότι «μετά από αιώνες, η ηγεμονία της Δύσης έχει τελειώσει. Τώρα ανατέλλει μια νέα παγκόσμια τάξη» (5/10/2021).

Ο Ερντογάν ακολουθεί μια προσοδοφόρα εξωτερική πολιτική, που του προσπορίζει και εσωτερική καταξίωση και ψήφους: Αντιπαρατάσσεται, εκβιάζει, απειλεί, εξυβρίζει, γελοιοποιεί και εξευτελίζει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα κρατά το χέρι απλωμένο για να εισπράττει δισεκατομμύρια.

Ή εμποδίζει με εκβιασμούς, απειλές και απαιτήσεις, να λειτουργήσει η ΝΑΤΟϊκή Συμμαχία που ανέχεται έναν κατά τεκμήριο αυταρχικό, δεσποτικό και εγκληματία ηγέτη. Από την άλλη, ο επιτήδειος Τούρκος συναλλάσσεται με τον μεγαλύτερο εχθρό της Δύσης, τον Πρόεδρο Πούτιν, ο οποίος εισέβαλε στην Ουκρανία και ενεργεί όπως ακριβώς ο Αττίλας στην Κύπρο.

Οι Δυτικοί ηγέτες δεν είναι παλαβοί. Βλέπουν τις απίστευτες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Τουρκία. Είναι ενήμεροι ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σαπίζουν χωρίς δίκη στις φυλακές. Γνωρίζουν ότι ο Ερντογάν ελέγχει πέραν του 90% των ΜΜΕ, ένα πανίσχυρο χαρτί ενόψει και των προεδρικών εκλογών του Ιουνίου 2023, τις οποίες θα διεκδικήσει ξανά.

Έχουν γνώση ότι έχει συντρίψει κάθε αντίπαλη φωνή και η αντιπολίτευση έχει ουσιαστικά υποταχθεί στον ετσιθελισμό του. Οι Δυτικοί ηγέτες γνωρίζουν ότι η Τουρκία είναι ένα έκδηλα αναθεωρητικό, απρόβλεπτο, δηλ. επικίνδυνο, εχθρικό κράτος για την περιοχή της Αν. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, που υπονομεύει την περιφερειακή σταθερότητα και ασφάλεια και τα συμφέροντα της Δύσης.

Οι μυστικές υπηρεσίες ΗΠΑ και Ευρώπης είναι ενήμερες ότι ο Ερντογάν, που αδίστακτα εκβιάζει τους συμμάχους του για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ επειδή, τάχα, φιλοξενούν τρομοκρατικές οργανώσεις, κυρίως Κούρδων, συνεργάζεται, χρηματοδοτεί και φιλοξενεί τρομοκρατικές ισλαμιστικές οργανώσεις.

Εξάλλου, δεν τους διαφεύγει η συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, η κατοχή μεγάλου τμήματος της ΒΑ Συρίας, μετά από τρεις εισβολές (2016, 2018 και 2019), ενώ ο Ερντογάν συνομιλεί με τη Μόσχα για νέα εισβολή στη Συρία.

Επίσης είναι η κατοχή τμήματος του Βορείου Ιράκ, καθώς και τουρκικές βάσεις στην Αυλώνα της Αλβανίας, στη Λιβύη, στη Σομαλία και στο Κατάρ. Και, φυσικά, οι συνεχείς πολεμικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου.

Η Τουρκία δεν επέβαλε κυρώσεις κατά της Ρωσίας και εξακολουθεί να κατέχει τους ρωσικούς πυραύλους S-400, ενώ το παίζει «ειρηνοποιός» μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Βεβαίως, η πιο εξωφρενική και προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι των ΗΠΑ και της Δύσης είναι η συνεχώς στενότερη και πολλαπλώς αποδοτική συνεργασία της με τον Πούτιν.

Οι πρόσφατες συναντήσεις Ερντογάν-Πούτιν (στο Σότσι, 5/8/2022 και στην Τεχεράνη, 19/7/2022) εμβαθύνουν ακόμα περισσότερο τη ρωσο-τουρκική συνεργασία. Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, είναι αμέτρητες οι αναλύσεις και τα άρθρα στον αμερικανικό και ευρωπαϊκό Τύπο που κατηγορούν την Τουρκία ως τον χειρότερο σύμμαχο, που ξεδιάντροπα έχει μετατραπεί στον καλύτερο πράκτορα των ρωσικών συμφερόντων σε βάρος εκείνων των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Πολλοί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αναλυτές εισηγούνται ευθέως την κλωτσηδόν εκδίωξη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ επειδή την θεωρούν, πλέον, εχθρό και όχι σύμμαχο.

Δεν θα συμβεί! Όχι μόνο διότι το καταστατικό της Συμμαχίας δεν προβλέπει εκδίωξη μέλους. Αλλά και να συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να προϋπάρχει ομοφωνία, δηλ. και η συναίνεση της Τουρκίας. Οι λόγοι της παραμονής του Αττίλα στο ΝΑΤΟ, όπως τους επισημαίνει ο έγκυρος ευρωπαϊκός ιστότοπος Politico (διά του Αμερικανού πρώην πρέσβη στο ΝΑΤΟ, Ivo Daalder, 8.8.2022), είναι πρώτα, πολιτικοί:

«Η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη μουσουλμανική χώρα του ΝΑΤΟ και μπορεί να είναι χρήσιμος συνομιλητής με τον αραβικό και περσικό κόσμο. Και ενώ η διπλωματία της μπορεί να είναι ανατρεπτική, οι στενές σχέσεις της Άγκυρας με τόσους πολλούς βασικούς παράγοντες της παρέχουν πολιτικό βάρος – όπως υπογράμμισε πρόσφατα η σύναψη της συμφωνίας για τα σιτηρά της Ουκρανίας. 

»Στρατιωτικά, η Τουρκία αναπτύσσει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, με εμπειρία μάχης εναντίον εσωτερικών εχθρών και εξωτερικών απειλών, και φιλοξενεί δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλες στρατιωτικές δυνατότητες κρίσιμης σημασίας για την άμυνα τόσο του ΝΑΤΟ όσο και των ΗΠΑ».

Όμως υπάρχουν και οι αντίθετες φωνές, που προτείνουν διαζύγιο ΝΑΤΟ-Τουρκίας. «Είναι η Τουρκία σήμερα πραγματικά η Τουρκία που το ΝΑΤΟ προσέλκυσε ως εταίρο πριν από 70 χρόνια;»,  διερωτάται σε άρθρο της (7/6/2022) η Elizabeth Shackelford, πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ.

Επίσης, ο Τσενγκίζ Ακτάρ, Τούρκος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σε ανάλυσή του (The National Interest, 3/8/2022),  υπογραμμίζει πως όσο πιο πολύ το ΝΑΤΟ κλείνει τα μάτια στις αντι-ΝΑΤΟϊκές και αντιδυτικές συμπεριφορές της Τουρκίας, για να την κρατήσει στην ομάδα του, τόσο περισσότερο θα υπονομεύει την ασφάλειά του.

Εξάλλου, σε άρθρο-κόλαφο του βρετανικού Economist υπογραμμίζεται πως «ο Ερντογάν προσεγγίζει τον Πούτιν και γίνεται ωρολογιακή βόμβα για το ΝΑΤΟ» (28/06/2022).

Τέλος, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Μάνφρεντ Βέμπερ, μιλώντας στην ΕΡΤ (8/6/2022), είπε ότι «τίθεται το ερώτημα ποιος ανήκει πραγματικά στο ΝΑΤΟ και αν η Τουρκία εξακολουθεί να μοιράζεται τις αξίες του».

Οι Δυτικοί δεν πρόκειται να εκδιώξουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ. Όπως ο Αμερικανός Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είπε κάποτε για τον διευθυντή του FBI, Τζ. Έντγκαρ Χούβερ: «Είναι μάλλον καλύτερο να τον τσαντίζουμε μέσα στη σκηνή, παρά να τσαντίζεται έξω από αυτήν». Η Τουρκία το γνωρίζει άριστα και παίζει επωφελώς το παιγνίδι του αδίστακτου, άπληστου, αχόρταγου επιτήδειου που στέκεται σε δύο βάρκες, τη δυτική και τη ρωσική.

Σημερινή