Συμπαθητικοί. Χαμογελαστοί. Και κάποιοι από αυτούς εύθυμοι. Παλιά έβλεπα πιο πολλούς από την Αλεξανδρέττα, τώρα βλέπω Αφρικανούς. Ποιους βλέπω πιο λίγο; Τους Κύπριους. Και εγώ δεν ξέρω πού είναι, πού στον διάολο χάθηκαν. Κάποτε ανήκε σε αυτούς τούτο το νησί. Αλλά όχι τώρα. Ιδού, στο τέλος το κατάλαβες και εσύ αυτό. Και έβαλες τελεία: «Η Κύπρος δεν ανήκει στους Κυπρίους». Όμως περιμένω να πεις. Αν δεν ανήκει στους Κυπρίους, σε ποιον ανήκει; Θα περιμένω με ανυπομονησία να μας διαφωτίσεις γι’ αυτό.

Επιπλέον, σε ευχαριστώ πολύ. Επειδή μου θύμισες την παιδική μου ηλικία αυτή την ευλογημένη ημέρα του μπαϊραμιού. Τι είπες; «διχοτόμηση ή θάνατος»! Έτσι μπράβο. Είτε θα τη μοιράσουμε είτε θα πεθάνουμε. Τότε έμενα στη γειτονιά του Ταντή. Στον Άγιο Κασσιανό. Έπαιζα μπάλα πάνω στο τείχος, έκλεβα κορόμηλα από τον κήπο του Πάμπου. Μετέφερα νερό με τενεκέδες από τη βρύση του δρόμου. Σε ένα σπίτι έπαιζαν τραγούδια στα τουρκικά και σε άλλο σπίτι τραγούδια στα ελληνικά. Μια μέρα ήρθαν κάποιοι. Έγραψαν στον τοίχο μας «διχοτόμηση ή θάνατος». Με κόκκινη μπογιά. Άκουσα το όνομα μιας συμμορίας. «Μαύρη Συμμορία». Ύστερα άλλη μια συμμορία: «Βολκάν». Είδα πως έρχονταν ένα σωρό άνθρωποι. Με ανοικτούς τους γιακάδες των πουκαμίσων τους. Με ξύλα, ρόπαλα στα χέρια. Τα χέρια τους μύριζαν αίμα από το κρεοπωλείο. Και ξαφνικά ένας ρυθμός: «διχοτόμηση ή θάνατος»! Ήμουν ένα παιδί οκτώ χρόνων με κοντό χακί παντελόνι. Δεν κατάλαβα γιατί φώναζαν έτσι συνεχώς αυτοί οι οργισμένοι άντρες. Γιατί διχοτόμηση; Τι είναι η διχοτόμηση; Και γιατί θάνατος; Εκείνες τις ημέρες πρόσφατα είχε ακουστεί το όνομα ενός γιατρού και ενός δικηγόρου. Οι χασάπηδες άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά: «Ζήτω, ζήτω, ζήτω, ο δρ. Κιουτσιούκ ζήτω». Ο Πάμπος κλείστηκε στο σπίτι του. Η Χρυστάλλα δεν έβγαινε στον δρόμο. Ο Ταντής ήρθε να εισπράξει τα ενοίκια των σπιτιών μια μέρα. Και δολοφονήθηκε στη μέση του δρόμου. Είδα το άψυχο σώμα του να κείτεται στην άσφαλτο μέσα στα αίματα. Μήπως ήταν η «Μαύρη Συμμορία» που τον σκότωσε ή η «Βολκάν»; Πού να ξέρω. Κανείς δεν συνελήφθη. Και έλεγαν ότι οι Άγγλοι συλλαμβάνουν τον λαγό με το αυτοκίνητο. Αυτόν δεν μπόρεσαν να τον συλλάβουν. Ξαφνικά λεηλατήθηκε το παντοπωλείο. Έφυγαν και τα προϊόντα των Ελληνοκύπριων καταστηματαρχών. Έφυγαν και όλα τα κοσμήματα των χρυσοχόων. Οι Τούρκοι καταστηματάρχες του παντοπωλείου γύρισαν στα σπίτια τους με προϊόντα-λάφυρα εκείνη την ημέρα.

Ιδού, αυτή την παιδική μου ηλικία μου θύμισες κ. Ερσίν. «Διχοτόμηση ή θάνατος»! Και τι δεν θυμίζει. Ήταν πιο έξυπνη η ΤΜΤ, που ήρθε μετά τη «Μαύρη Συμμορία» και τη «Βολκάν». Δεν έγραφε «διχοτόμηση ή θάνατος» στους τοίχους με κόκκινη μπογιά. Έγραφε «ένωση» με μπλε μπογιά. Σε τουρκικούς τοίχους!

Σε ευχαριστώ επειδή μου θύμισες την παιδική μου ηλικία. Και επειδή κατάλαβες επιτέλους ότι η Κύπρος δεν ανήκει στους Κυπρίους. Εσύ έμεινες στο «διχοτόμηση ή θάνατος». Στο πρώτο μισό του 20^ου αιώνα. Εγώ είμαι στον 21^ο αιώνα. Εσύ δεν πέρασες σε νέα εποχή. Η εποχή ξεπέρασε εσένα!

politis.com.cy