REAL TIME |

Weather Icon

Προσαρτήσεως σενάρια και επακόλουθα

Προσαρτήσεως σενάρια και επακόλουθα

Στόχος της Τουρκίας η κυριαρχία, κρατική και πολιτική, εφ’ όλης της κυπριακής επικράτειας

Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης

Η προσάρτηση των κατεχομένων κυπριακών εδαφών στην τουρκική ενδοχώρα συνιστούσε παραδοσιακά μία μη επιβεβλημένη για την τουρκική στοχοθεσία στρατηγική, δεδομένου ότι ο στόχος της Τουρκίας δεν ήταν, ούτε και είναι η κατοχή και προσάρτηση τμήματος της μεγαλονήσου και μόνο, αλλά η κυριαρχία, κρατική και πολιτική, εφ’ όλης της κυπριακής επικράτειας.

Η προσάρτηση θα σήμαινε πως η Τουρκία μετατρέπει επισήμως τα κατεχόμενα εδάφη σε τμήμα της «Τουρκικής Δημοκρατίας», τουτέστιν του τουρκικού κράτους. Αυτό θα συνεπάγετο πως οποιαδήποτε εν προκειμένω κίνηση αποκατάστασης της διεθνούς νομιμότητας θα χρειαζόταν πολλαπλάσια δύναμη διεθνώς, σε σχέση με το σήμερα που τα εδάφη είναι κατεχόμενα και δεν είναι εισέτι τμήμα του τουρκικού κράτους. Η σύγκρουση εν προκειμένω πλέον δεν θα είναι με την Τουρκία ως κατέχουσα δύναμη, αλλά με την Τουρκία ως κρατική οντότητα εν τω συνόλω της.

Από τη δεκαετία του 1950 η στρατηγική της Τουρκίας υπήρξε, και δη επισήμως, η διχοτόμηση, με στόχο την πολιτική κυριαρχία μέσω του βορρά και στον νότο. Αυτό πραγματώθηκε μέσω ενός πρώτου βήματος, που συνιστούσαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, διά των οποίων η Άγκυρα αποκτούσε εμμέσως πλην σαφώς το δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης, αν διαταράσσονταν οι διά των Συμφωνιών συνταγματικές και πολιτικές πραγματικότητες της μεγαλονήσου. Το επόμενο βήμα πραγματοποιήθηκε διά των λεγομένων διακοινοτικών ταραχών του 1963/1964, που επέτρεψαν στην Τουρκία, του βρετανικού παράγοντος συνηγορούντος, να μετακινήσει τον τουρκοκυπριακό πληθυσμό από μεικτά κυπριακά χωριά σε νησίδες αμιγώς τουρκικής πληθυσμιακής διάρθρωσης.

Ήταν οι λεγόμενοι θύλακες. Αυτό αποτέλεσε και την απαρχή σταδιακής υλοποίησης ενός σχεδίου μετακίνησης πληθυσμών και διαμόρφωσης τμημάτων -βόρειο και νότιο-, έτσι ώστε να διευκολύνεται η αξιοποίηση μιας ευκαιρίας, όπως τούτη εκδηλώθηκε το 1974, για εισβολή και κατοχή της βόρειας περιοχής της Κύπρου, την οποία και η Τουρκία γεωστρατηγικά θεωρεί ως προέκταση της συνορευούσης με αυτήν, επικράτειάς της.

Η σημερινή κατάσταση παραπέμπει σε ένα αμιγώς τουρκικό βόρειο τμήμα, το οποίο ουσία είναι τουρκοκρατούμενο και σε ένα ελληνικό τμήμα, που εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία διεθνώς ως νόμιμο υποκείμενο διεθνούς δικαίου.

Η πορεία των πραγμάτων, μεσούσης της συζήτησης για ομοσπονδιακή δομή τουρκοβρετανικής έμπνευσης ως λύση του κυπριακού προβλήματος, παραπέμπει σε έναν αμέσως εκδηλούμενο κίνδυνο κυριαρχίας της Τουρκίας εφ’ όλης της κυπριακής επικράτειας, στον βαθμό που αν υπάρξει ομοσπονδιακή δομή, δεδομένης της αδυναμίας να συναποφασίζουν τα δύο τμήματα, αφεύκτως θα προσαρμόζεται ο νότος στη βούληση του ισχυρού βορρά, προκειμένου να λειτουργεί η από τη διάρθρωσή της δυσπραγούσα κρατική οντότητα. Έτσι, τα πράγματα θα οδηγηθούν σε μια οιονεί συναινετική προσαρμοστική πορεία του νότου στις μεθοδεύσεις και πολιτικές στρατηγικές του βορρά, δηλαδή της Άγκυρας.

Η προσάρτηση των κατεχομένων στην Άγκυρα, από την άλλη, σενάριο που εσχάτως διαχέεται εντόνως από τουρκικής πλευράς, δημιουργεί, εάν τούτο επέλθει, ένα fait accompli τουρκικής κυριαρχίας επίσημης πλέον και κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο στον βορρά, και μιας Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία θα υφίσταται εν είδει «μετέωρου βήματος».

Συναφώς και αναφορικά προς τις κατά τα ανωτέρω εκτιμούμενες εξελίξεις, το ιστορικό πλαίσιο που εμπεριέχει τη γνώση της τουρκικής στρατηγικής συγκρότησης και στοχοθεσίας, υπαγορεύει την αντίληψη πως η πραγμάτωση ενός τέτοιου σεναρίου θα επερχόταν μόνο εφόσον η Τουρκία διακατεχόταν από τη βεβαιότητα πως στην περίπτωση της προσάρτησης, η Κύπρος ως ελεύθερο τμήμα δεν θα προχωρούσε σε έναν βηματισμό ενσωμάτωσής της στον ελληνικό εθνικό κορμό και θα παρέμενε μετέωρη υπό τη δαμόκλειο σπάθη του εισβολέα.

Η Τουρκία κατά ταύτα ουδόλως θα ήθελε, και είναι γνωστό από την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, να βρεθεί μέσα από τις κινήσεις της διεθνοπολιτικής σκακιέρας στην περιοχή, με την Ελλάδα στα νώτα της, δηλαδή συνορεύουσα με την Αθήνα επί κυπριακού εδάφους.

Ως εκ τούτου και εν κατακλείδι, σαφώς τα σενάρια προσάρτησης των κατεχομένων διέρχονται και via Αθηνών και Λευκωσίας, στον βαθμό που η Τουρκία στις κατά ταύτα επερχόμενες κινήσεις της υπολογίζει προπάντων την αντίδραση των Αθηνών, όπου εάν εκτιμά πως τούτη εξικνείται, κατά το σύνηθες πραττόμενο σε καταγγελίες στα διεθνή φόρα και όχι δια κινήσεων αναλόγου στρατηγικού απαντητικού πλήγματος, θα προχωρούσε στην εφαρμογή της ενσωμάτωσης των κατεχομένων ως αφετηριακής στιγμής μιας πορείας ελέγχου ολόκληρης της μεγαλονήσου. Αντιθέτως, σε περίπτωση που η Αθήνα καταστήσει αξιόπιστα σαφές πως η αντίδρασή της θα περιελάμβανε εκ των πραγμάτων την ενσωμάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και εν προκειμένω του ελευθέρου νότου στον ελληνικό εθνικό κορμό, πράγμα που θα διαφύλαττε την ακεραιότητα του κυπριακού Ελληνισμού, η Άγκυρα θα σκεφτόταν δύο και τρεις φορές την πραγμάτωση του βηματισμού της προσάρτησης.

Σημερινή

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube