Τον πόλεμο τον φέρνει πιο κοντά και τον επιβάλλει ο τουρκικός φανατισμός

γράφει ο Γιάννης Σπανός   

Δεν θέλουμε τον πόλεμο. Δεν τον επιδιώκουμε. Δεν είμαστε πολεμοχαρείς. Αλλά μας τον επιβάλλει ο τουρκικός φανατισμός. Η μισαλλοδοξία. Η λεηλατική μανία του κατευθυνόμενου όχλου. Από νηπιακής ηλικίας φυτεύουν στις νεογέννητες υπάρξεις το πολεμοχαρές μένος εναντίον των Ελλήνων. Αν περάσεις έξω από τις σχολικές αίθουσες, στις αυλές των εκπαιδευτηρίων, θα ακούσεις ωρυγές μισελληνισμού. Τα τουρκάκια ωρύονται να διαβούν τη μεθόριο, να εισβάλουν στο ελληνικό έδαφος για να σφάξουν, να ατιμάσουν, να αρπάξουν. Πρωινός ύμνος στις παιδικές συνάξεις το πολεμικό εμβατήριο «συ Έβρε ποταμέ δώσε μια δίοδο/ στους εχθρούς έμεινε πολύς χώρος/ πέρασε ο στρατός χωρίς να εκδικηθεί/ έλα, Έβρε, δώσε μια δίοδο» (Από το τουρκικό περιοδικό «’Ερευνα του τουρκικού κόσμου» σελ. 80). Κι από τον «Μπαϋράκ» διατυμπανίστηκε το τραγούδι «Μίσος» που διαδηλώνει τον πόθο του τραγουδιστή να συνθλίψει τα κεφάλια δέκα χιλιάδων Ελλήνων και να ξεριζώσει τα δόντια είκοσι χιλιάδων με τα χέρια του και να βυθίσει στο νερό τα πτώματα τριάντα χιλιάδων Ελλήνων, το μίσος δεν θα φύγει από την καρδιά του. 

Δεν θέλουμε τον πόλεμο. Αλλά η Ιωνική ακτή βρίθει από τη στρατιά του Αιγαίου. Από τις μεραρχίες των ντοπαρισμένων που καρτερούν να ορμήσουν εναντίον των νησιών του Αιγαίου. Και οι σαράντα χιλιάδες κατοχικού στρατού που εδρεύουν στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, ανυπομονούν να πατήσουν τα ελεύθερα ακόμα εδάφη. Διερωτώμαι αν οι πολίτες που διέρχονται από τα οδοφράγματα αντιλαμβάνονται την τούρκικη χαντζάρα να χαϊδεύει τον λαιμό τους, την ώρα που καταβροχθίζουν τα εδέσματα στα αρπαγμένα εστιατόρια των τουρκοκρατούμενων εστιατορίων. Γιατί θα είναι οι πρώτοι που θα επιλεγούν από τους χασάπηδες των τουρκομαχαλάδων, όταν ξαφνικά διαταχθούν να επιδοθούν στο παραδοσιακό παιγνίδι των σφαγών. 

Οι Έλληνες είναι το μόνο έθνος που δεν απελευθέρωσε την πρωτεύουσά του, υποδεικνύει με οργή η Ελένη Αρβελέρ. Δεν πολέμησαν για την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης. Της Σμύρνης. Του ελληνικού κόσμου που επί αιώνες ζούσε και άκμαζε στη Μικρά Ασία. Δεν πολέμησαν για την ελευθερία των σκλαβωμένων τμημάτων. Αντίθετα, οι Τούρκοι επιδίωξαν και κατάφεραν να σκλαβώσουν χώρους από χιλιετιών ελληνικούς, κοιτίδες πολιτισμού και εξέλιξης. Και αδιάκοπα αναζητούσαν ή προκαλούσαν αφορμές πολεμικών προελάσεων και καταδρομών για κατάληψη νέων εδαφών. Το 1941, όταν πρέσβυς του Χίτλερ στην Άγκυρα ήταν ο φον Πάπεν, οι δήθεν «ουδέτεροι» Τούρκοι ζήτησαν από τον Χίτλερ τα νησιά του Αιγαίου με αντάλλαγμα να επιτρέψει διέλευση γερμανικών ενισχύσεων και πολεμοφοδίων στον Ρασίντ Αλή, επαναστάτη στο Ιράκ, αλλά οι Άγγλοι κατέστειλαν, 30 Μαΐου, την επανάσταση και ο Ρασίντ διέφυγε στην Τζέντα, με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η μεταβίβαση! Την εξέλιξη του τουρκικού αιτήματος να της αποδοθούν τα νησιά από τον Χίτλερ, ο Γερμανός δικτάτορας ανήγγειλε στον Μουσολίνι τη 2α Ιουνίου 1941 στη διάσκεψη του Μπέννερ. Εξ άλλου, ενώ οι Τούρκοι παρίσταναν τους ουδέτερους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ζητούσαν από τον Χίτλερ τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, τη Θεσσαλονίκη, δραστηριοποιώντας τον υπουργό Εξωτερικών Σουκρού Σαράτσογλου. Βέβαια η έκβαση του πολέμου ανέστειλε την τουρκική βουλιμία και η επιτήδεια χώρα πέτυχε άλλα αγαθά από τους νικητές, που συντηρούσαν τον εμφύλιο στην Ελλάδα με τα τανκς του Σκόμπυ, τις δυνάμεις του Βαν Φλήντ και τις διπλωματικές υπηρεσίες, με τις εσωτερικές συνωμοσίες και τις αναμείξεις ακόμα και στους σχηματισμούς κυβερνήσεων!

Δεν θέλουμε τον πόλεμο. Δεν τον επιδιώκουμε. Εξ ου και δεν αντιδράσαμε άμεσα με τις πολιτικές του κατευνασμού των κυβερνήσεών μας, αν και διαφωνούσαμε με τη χάραξη και τη συντήρησή τους, υποστηρίζοντας αρθρογραφικά ότι αποτελούσαν ολέθριες παγίδες για την ελληνική ύπαρξη στην Κύπρο και με λύπη βλέπαμε τα μειδιάματα ικανοποίησης των κερδοσκόπων που φούσκωναν τα μυαλά των κυβερνώντων στην απάθεια και την παρατεταμένη ύπνωση και την κώφωση στους ήχους των καμπάνων που σήμαιναν τους κινδύνους. 

Δεν θέλουμε πόλεμο αλλά θα μας επιβληθεί. Και θα είμαστε υποχρεωμένοι να προετοιμαστούμε όσο μπορούμε για να τον αντιμετωπίσουμε. Για τα παιδιά μας. Για την πατρίδα μας. Για το ελληνικό μέλλον και την ελευθερία μας. Γι’ αυτό επανερχόμεθα αδιάκοπα και επαναλαμβάνουμε την αμεσότητα της ανάγκης εξοπλισμού άμυνας που θα μας επιτρέψει να στεκόμαστε στα πόδια μας και να αναπνέουμε. Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως όπλα για την ύπαρξή μας. Και ο εν αποστρατεία αντιστράτηγος, τέως διοικητής της ΚΥΠ, Ανδρέας Πενταράς, απεκάλυψε προ ημερών από τηλεοράσεως, ότι στο Ταμείο Άμυνας υπάρχουν χρήματα συγκρότησης δυνάμεων αντιαεροπορίας και ναυτικού, ικανές να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που επισείει ο Ερντογάν για να μας εκφοβίσει. Και το ερώτημα εγείρεται, γιατί δεν αξιοποιήθηκε ακόμη αυτό το… θησαυροφυλάκιο; Και μια είδηση: Ενδιαφερόμενες αντίπαλες εταιρίες αντιμαχούν για την εξασφάλιση αντιπροσώπευσης του νέου αμυντικού συστήματος «ντρόουν». Προφανώς σκοπός είναι το κέρδος. Και ερωτάται: Μετά από τόσες πανωλεθρίες, δεν συνήλθε ακόμα η πολυχρονεμένη ζυριχική εξουσία και ενώπιον της τουρκικής κατοχής να ανακόψει, επί τέλους αυτή την κατάρα της κερδοσκοπίας που πατά την Κύπρο στο βάθος της εμπορίας των πολεμικών όπλων που είναι η αχίλλειος πτέρνα της άμυνας και της επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού; Χρειάζεται αράγε να ανακαλύψουμε έναν Πλαστήρα του 2022 για να σωθούμε από την εκμετάλλευση των ιερών και οσίων των αδίστακτων εμπόρων της πατρίδας; Είναι λογικά και ιστορικά αναπόφευκτη η σύγκρουση με την παράνοια μέχρι παραφροσύνης εμμονή του Ερντογάν που οδηγεί στον πόλεμο. Κι ας μην ακούσουμε από τους οπαδούς της οπισθοχώρησης ότι ο κατευνασμός είναι επιλογή των «φίλων» μας. Αυτοί οι «φίλοι» είναι που μας κατάντησαν ζητιάνους της ελεύθερης υπόστασής μας που αποτελεί στόχο των τουρκικών κανονιών. Δεν μας συμπαραστάθηκαν το ’74. Μας αρνήθηκαν υποστήριξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση όταν κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου. Ούτε προηγουμένως στάθηκαν δίπλα μας, όταν με τα λιανοτούφεκα και τα κυνηγετικά αντιμετωπίζαμε την επερχόμενη λαίλαπα. Όταν βλέπαμε τις φάλαγγες του κόσμου μας να τρέχουν μακριά από τον θάνατο και τον βιασμό της Κερύνειας, της Καρπασίας, της Αμμοχώστου, της Μεσαορίας, της βόρειας Λευκωσίας. Δεν μας συμπαραστάθηκαν στο κλάμα του Πενταδακτύλου, στις κραυγές του Αγίου Ιλαρίωνα, στην οδύνη της Γιαλούσας, στα δάκρυα του Ριζοκαρπάσου, στις φωνές βοήθειας του Βαρωσιού. Σώπαιναν και οι αδελφοί τύπου Μπονάνου και Γαλατσάνου και πήγαιναν να κοιμηθούν όταν οι Τούρκοι έσφαζαν, βίαζαν και βύθιζαν στον Άδη την ιδιαίτερη πατρίδα μας. 

Δεν είμαστε φιλοπόλεμοι αλλά θα πολεμήσουμε. Και για να πολεμήσουμε χρειαζόμαστε τον αναγκαίο οπλισμό που θα εξασφαλίσει η κυβέρνηση των δρόμων, των λεωφόρων και των κερδοσκόπων… Και απευθύνομαι στους υποψηφίους της προεδρίας με την παρότρυνση του Βενιζέλου στη διασυμμαχική διάσκεψη του Σπα: «Η Τουρκία μίαν γλώσσα καταλαμβαίνει. Την γλώσσα της ήττας!». 

 * Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών ΕΟΚΑ.

ΠΗΓΗ: Φιλελεύθερος