Είναι δικαίωμα του κάθε πολιτικού να έχει την ευγενή φιλοδοξία να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όμως, για να είναι ορθός απέναντι στον εαυτό του και στους πολίτες πρέπει να διαθέτει όραμα, αλλά και τις πολιτικές επί τη βάσει των οποίων θα το υλοποιήσει. Και αυτά θα πρέπει να λεχθούν πριν από τις εκλογές όχι μετά από αυτές.

Βρισκόμαστε μεν σε περίοδο θερινής ραστώνης, αλλά οι υποψήφιοι Πρόεδροι δεν έχουν την πολυτέλεια να αδρανούν. Ούτε η οικονομική κρίση, ούτε τα τραγικά αδιέξοδα στο Κυπριακό μπορούν να περιμένουν. Ανέμεναν επί σειράν ετών λύσεις, αλλά οδηγηθήκαμε σε παράλυση, λόγω κακών χειρισμών, σκανδάλων και έλλειψης χρηστής διακυβέρνησης, που προκάλεσε χαοτικές καταστάσεις.

Όποιος, λοιπόν, θέλει να γίνει Πρόεδρος, οφείλει να μας πει με ποιον τρόπο θα ασκήσει την εξουσία που θα του δώσουμε. Σε όλους τους τομείς. Από την Οικονομία ώς το Κυπριακό. Πώς, δηλαδή, θα ξεφύγει από την τουρκική επεκτατικότητα; Μήπως με την ομοσπονδία, που οδήγησε από τη λογική των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών στα δύο κράτη και τώρα, με τις προτάσεις Τατάρ, απειλούμαστε να μετακινηθούμε από τα δύο κράτη στη μετατροπή της Κύπρου σε επαρχία της Τουρκίας; Ή μήπως με την ανοχύρωτη πολιτεία που έχει μετατρέψει τις θάλασσές μας σε ξέφραγο αμπέλι που οργώνει η Τουρκία και μας απαγορεύει να εκμεταλλευτούμε το φυσικό αέριο; Και να ήταν μόνο αυτά; Τι συνέβη τελικά στην ΕΕ, που εμφανιζόταν ως καταλύτης για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση; Αυτοπαγιδευτήκαμε. Αντί η Τουρκία να πιέζεται να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία πριν από τη διευθέτηση του προβλήματος, όπως καθορίζει ρητώς η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, πιέζεται μέσω των συνομιλιών η Λευκωσία να αναγνωρίσει το ψευδοκράτος! Διότι εμείς βάλαμε τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ στο ράφι, επιτρέποντας στην Άγκυρα να θέτει ως βάση λύσης τους κανόνες των τουρκικών τανκς. Ιδού που φτάσαμε. Στο απόλυτο αδιέξοδο.

Ανάλογη είναι η κατάσταση και στην Οικονομία. Δεν ισχυρίζεται κάποιος ότι τα προβλήματα οφείλονται μόνο στην κυβερνητική αδράνεια και ότι δεν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες, που προκαλούν τον πληθωρισμό και άλλους συναφείς πονοκεφάλους. Όμως, η αντίληψη ότι οι Βρυξέλλες αποτελούν τον από μηχανής θεό συνιστά ουτοπία. Και δεν προσφέρει άλλοθι σε κανέναν. Έχει όντως και η ΕΕ τις δικές της ευθύνες, αφού αρκετές από τις αποφάσεις της είναι λανθασμένες, ενώ υπάρχει σαφής αδυναμία έγκαιρων και αποτελεσματικών επιλογών και λύσεων. Δεν μπορεί η ΕΕ να είναι άλλοθι μιας δικής μας κρατικής απραξίας. Και, ως εκ τούτου, ρωτά ο πολίτης: Ποια είναι η πολιτική ανάπτυξης; Η κομπίνα με τα διαβατήρια; Ή μια νέα παρόμοια; Υπάρχει εκμετάλλευση των πόρων από την ΕΕ και δη απορροφητικότητα από τα διαρθρωτικά ταμεία και αν ναι, σε ποιο βαθμό; Αν όχι, γιατί; Πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και ειδικότερα για τη νέα γενιά; Πώς θα διασφαλιστούν οι υφιστάμενες ενόψει της κρίσης που έρχεται και πώς θα κατοχυρωθούν οι συντάξεις; Πάντως όχι ως διά μαγείας.

Ακούμε, λοιπόν, απ’ όσους θέλουν να κυβερνήσουν, να μας πουν πώς θα το πράξουν. Σοβαρά και υπεύθυνα. Με κοστολογημένες εκεί και όπου χρειάζεται προτάσεις επί της οικονομίας και με ρεαλιστικές προσεγγίσεις στο Κυπριακό μακράν της αποτυχημένης πολιτικής του εξευμενισμού και των ψευδαισθήσεων. Μπορούν ή όχι; Αν δεν μπορούν, εντιμότερο και ορθότερο είναι να σταματήσουν να ταλαιπωρούν και τους εαυτούς τους αλλά, κυρίως, τον πολίτη. Είναι θέμα σεβασμού και προς τον κυρίαρχο λαό και προς τη δημοκρατία. Προς την πατρίδα…