Το (αν)ηθικό δίδαγμα είναι πως η πολιτική του κατευνασμού και της συνεργασίας είναι η μόνη που θα μπορούσε να έχει επωφελή αποτελέσματα

Ο Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, ο Βλαντίμιρ Πούτιν και η στάση της Δύσης.

Ένα από τα πιο ανθεκτικά παραμύθια των τελευταίων εβδομάδων είναι το παραμύθι της κακιάς Δύσης που πιέζει την καλή Ρωσία. Το παραμύθι σύμφωνα με το οποίο η Ρωσία είναι μια φιλειρηνική χώρα η οποία απλώς αντιδρά αμυνόμενη στη δυτική επιθετικότητα και είναι έτοιμη να τελειώσει τον πόλεμο αν οι δυτικοί σταματήσουν να της ασκούν πίεση. Ο σκοπός του παραμυθιού, αυτό που θα οδηγήσει στο «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», είναι να πειστεί η δυτική κοινή γνώμη, και με τη σειρά της να πιέσει τις δυτικές κυβερνήσεις, να σταματήσουν να εξοπλίζουν και να στηρίζουν την Ουκρανία γιατί αυτή η στήριξη και αυτοί οι εξοπλισμοί (σύμφωνα με τους παραμυθάδες) είναι που κάνουν τη Ρωσία να συνεχίζει τη σφαγή των Ουκρανών. Είναι ένα παραμύθι του οποίου το (αν)ηθικό δίδαγμα είναι πως η πολιτική του κατευνασμού και της συνεργασίας είναι η μόνη που θα μπορούσε να έχει επωφελή αποτελέσματα.

Παρότι η επιχειρηματολογία είναι τόσο αστεία όσο το να ισχυρίζεται κάποιος που δέρνει τη γυναίκα του ότι θα σταματήσει να τη δέρνει μόνο αν δεν τον εμποδίζει κανείς να τη δείρει, φαίνεται να πείθει αρκετούς συμπολίτες (ευτυχώς όχι πολλούς από τους άλλους δυτικούς) οι οποίοι αγνοούν ή δεν θυμούνται (γιατί οι δημοσιογράφοι που είναι η δουλειά τους ουδέποτε τους ενημέρωσαν ή τους θύμισαν) ότι η Δύση για πολλά πολλά χρόνια έκανε αυτό που η Ρωσία τάχα ζητάει. Για πολλά πολλά χρόνια η Δύση όχι μόνο ακολουθούσε κατευναστική πολιτική, αλλά έκανε και ό,τι ήταν δυνατό προκειμένου η συνύπαρξη με τη Ρωσία να είναι μια τρυφερή αγκαλιά. Για πολλά πολλά χρόνια καλόπιανε και κακομάθαινε το Κρεμλίνο. 

Πολλοί μπορεί να μην το πήραν ποτέ χαμπάρι αλλά η Ρωσία τραπουκίζει και εισβάλλει από την πρώτη μέρα του Πούτιν στην εξουσία και η Ευρώπη (με πρώτη και καλύτερη τη για άλλη μια φορά μοιραία Γερμανία) όχι απλώς σφύριζε για χρόνια αδιάφορα, αλλά έκανε και ό,τι μπορούσε για να δεθεί στο ρωσικό ενεργειακό άρμα. Αυτή η επίδειξη επιθυμίας για κοινή ειρηνική πορεία όχι μόνο δεν περιόρισε τη ρωσική επιθετικότητα αλλά (αναπόφευκτα, όπως κάνει κάθε κατευναστική αντιμετώπιση τραμπούκων είτε σε ατομικό είτε σε κρατικό επίπεδο) αποθράσυνε το καθεστώς του Πούτιν. Οι τραμπουκισμοί συνεχίστηκαν με αποκορύφωμα την εισβολή στην Ουκρανία και την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. Η «φιλειρηνική» Ρωσία που επιτίθεται μόνο επειδή η κακιά Δύση την πιέζει, ξαναεισβάλλει σε ουκρανικό έδαφος ενώ ήταν αγκαλιά με τη Δύση. Και η Δύση όχι μόνο της το επέτρεψε αλλά την αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά.

για τη συνέχεια AthensVoice