Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη δεν θέλουν πόλεμο με τη Ρωσία

Της Judy Dempsey

Υπήρξε εκείνη η στιγμή της τόσο αναγκαίας ευφορίας στην Ουκρανία, όταν στις 16 Ιουνίου οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ρουμανία, επισκέφθηκαν μαζί τη χώρα και εξέφρασαν την υποστήριξή τους στην αίτηση της για ένταξη στην ΕΕ. Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι ένα ομόφωνο “ναι” από τους Ευρωπαίους ηγέτες που θα συναντηθούν στις 23-24 Ιουνίου.

Η ένταξη είναι πολύ μακριά. Αλλά ψυχολογικά και πολιτικά, αυτό είναι που χρειαζόταν ο πρόεδρος Ζελένσκι καθώς ο ρωσικός στρατός σφυροκοπά την Ανατολική Ουκρανία, εκτοπίζει βίαια χιλιάδες παιδιά και διεξάγει μια έντονη εκστρατεία προπαγάνδας σε περιοχές υπό τον έλεγχο του.

Σε ό,τι αφορά στην αντίδραση του Κρεμλίνου για την ένταξη κάποια στιγμή της Ουκρανίας στην ΕΕ, αγνόησε τη μεταβαλλόμενη σχέση μεταξύ Κιέβου και Βρυξελλών.

Και δεν είναι περίεργο. Ο πρόεδρος Πούτιν αρκεί μόνο να δει τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη, για να δει πώς αλλάζει η τύχη του.

Το αποτέλεσμα των γαλλικών κοινοβουλευτικών εκλογών στις οποίες ο πρόεδρος Μακρόν έχασε την απόλυτη πλειοψηφία, θα θέσει τα εσωτερικά ζητήματα στην κορυφή της ατζέντας στο Παρίσι.

Ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι τώρα ο Ζαν-Λουκ Μελανσόν, ένας σκληροπυρηνικός αριστερός πολιτικός ο οποίος είναι γνωστός για τις αντί-αμερικανικές, ευρωσκεπτικιστικές και υπέρ του Κρεμλίνου θέσεις. Η άλλη είναι η Μαρί Λεπέν, ηγέτης του κόμματος “Εθνική Συσπείρωση”, που τα πήγε αξιοσημείωτα καλά. Κυριαρχεί πλέον στην Ακροδεξιά.

Στο Βερολίνο, ο Πράσινος αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας, Ρόμπερτς Χάμπεκ, ανακοίνωσε την επαναλειτουργία των εργοστασίων άνθρακα για να αντισταθμίσει την απόφαση της Ρωσίας να μειώσει κατακόρυφα τις προμήθειες αερίου. Σκεφτείτε τι θα πιστεύουν οι ψηφοφόροι των Πρασίνων για αυτό. Στο μεταξύ στη Ρώμη, ο συνασπισμός του πρωθυπουργού Ντράγκι είναι διχασμένος σχετικά με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία.

Υπάρχει ένα κοινό νήμα που συνδέει το Βερολίνο, το Παρίσι και τη Ρώμη. Αφορά στη σχέση τους με τη Ρωσία.

Οι ηγέτες των τριών ιδρυτικών μελών της ΕΕ δεν μπορούν να παραδεχθούν ντε φάκτο, ότι η Ευρώπη είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία. Όπως έχει, αρκετές χώρες στέλνουν οπλικά συστήματα στην Ουκρανία και ακόμη και ΕΕ ως θεσμός το κάνει, επίσης.

Ωστόσο ο πρόεδρος Μακρόν, ο Καγκελάριος Σολτς και ο πρωθυπουργός Ντράγκι, προτιμούν να βλέπουν την βίαιη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ως μια κρίση στις σχέσεις με τη Μόσχα, η οποία θα μπορούσε μια μέρα να επιδιορθωθεί. Όπως θέλει να θυμίζει ο Μακρόν στους συνομιλητές του, ο εξευτελισμός της Ρωσίας δεν είναι καλή ιδέα.

Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής της Ευρώπης απέναντι στη Ρωσία. Η Γερμανία μαζί με τη Γαλλία, είναι απρόθυμες να δεχθούν ότι η Ρωσία, εκτός από το ότι προσπαθεί να καταστρέψει την Ουκρανία, έχει ανατρέψει το μετά τον Ψυχρό Πόλεμο στάτους κβο. Οι απειλές του Πούτιν για χρήση πυρηνικών είναι οι προσπάθειές του να φοβίσει και να εξουδετερώσει τη Γερμανία.

Ωστόσο, όσο το Βερολίνο δεν εγκαταλείπει την Ostpolitik ή την ανατολική πολιτική πάνω στην οποία είναι βασισμένη η ιδέα του να έλθει η Ρωσία πιο κοντά στην Ευρώπη και να διασφαλίσει τη σταθερότητα της ηπείρου, δεν μπορεί να υπάρξει συνεκτική ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στη Ρωσία.

Επομένως, ενώ όλα είναι πολύ καλά με το να δοθεί στην Ουκρανία καθεστώς υποψήφιας χώρας, αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα νοοτροπία σε ό,τι αφορά στη Ρωσία. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει τέτοια κοινή νοοτροπία. Η Πολωνία, η Σουηδία και οι χώρες της Βαλτικής, λόγω της ιστορίας τους με τη Ρωσία και της τοποθεσίας τους, κατανοούν τι σημαίνει ο πόλεμος στην Ουκρανία όχι μόνο για την ύπαρξη αυτής της χώρας, αλλά επίσης και για την ασφάλεια της Ευρώπης.

Πραγματικά, μια νίκη της Ρωσίας θα έδινε στον Πούτιν την αυτοπεποίθηση να εκμεταλλευτεί μια συγκεκριμένη επιθυμία στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Σολτς και της γερμανικής αριστεράς, να ξεπεράσουν αυτό που θεωρούν ως κρίση στις σχέσεις με τη Μόσχα. Για αυτούς, το να κρατήσουν ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας, είναι απαραίτητο. Επιπλέον, μην υποτιμάται τη λαχτάρα της γερμανικής αριστεράς σε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας που θα περιλαμβάνει τη Ρωσία.

Λίγοι θα διαφωνούσαν με την ανάγκη της Ευρώπης να κοιτάξει χωρίς προκατάληψη την κακή κατάσταση της ετοιμότητας της για την ασφάλεια και την άμυνα. Αλλά οποιαδήποτε νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας με το ΝΑΤΟ παρόν, μπορεί να σχηματιστεί μόνο από θέση ισχύος και ενότητας. Διαφορετικά, η Ρωσία θα μπορούσε να είναι αυτή που θέτει τους όρους.

Για αυτό η τρέχουσα και μελλοντική πολιτική της Γερμανίας και τη Γαλλίας είναι τόσο θεμελιώδης. Και εξίσου θεμελιωδώς, η Ουκρανία πρέπει να έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί το τέλος του φρικτού πολέμου, από θέση ισχύος. Εάν τίποτα από τα δύο δεν δοθεί, η ασφάλεια της Ευρώπης θα βρεθεί διακυβευθεί επικίνδυνα.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:  carnegieeurope.eu